บทที่ 1527

จิ้งอินซือไท่มองไปยังซินซินตรงหน้าอย่างตกตะลึง พบว่าเรือนร่างของนางมีแสงสีทองอ่อนทอประกายระยับ ใบหน้าเล็กอ่อนเยาว์น่ารักยิ่งเผยความงดงามสะดุดตาเกินกว่าที่เคยเห็น

นี่เป็นครั้งแรกที่นางรู้สึกว่าลูกสาวของตนงดงามถึงเพียงนี้

ต่อให้สายตามารดาย่อมเห็นลูกเป็นสิ่งงดงามที่สุดเสมอ ทว่าเพราะฐานะธรรมดา อีกทั้งยังเป็นเพียงลูกสาว อยู่ที่บ้านสามีย่อมไม่ได้รับความสำคัญนัก

โดยเฉพาะเมื่อสองปีก่อน นางไม่ถูกเทพเจ้าแห่งขุนเขาเลือก ครอบครัวจึงลงทัณฑ์ทั้งดุด่าและเฆี่ยนตี อยากกินของดีก็ไม่ได้ ยากนักที่ผิวจะไม่เหลืองซีด

แต่ซินซินที่อยู่เบื้องหน้ากลับมีสีหน้าเปล่งปลั่งอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

มองคนเบื้องหน้า นางก็ผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก

เพราะแทบทุกครั้งในความฝันตลอดหลายปีมานี้ล้วนเห็นเพียงภาพบุตรสาวต้องตายอย่างอนาถ บัดนี้ได้เห็นนางที่อยู่เบื้องหน้า ไม่น่ากลัวถึงเพียงนั้น ชนิดที่ว่ายังเปี่ยมไปด้วยความหวังอีกด้วย

นี่ทำให้สิ่งที่นางเฝ้าฝันทั้งคืนทั้งวันกลายเป็นความจริง

“ท่านแม่ ซินซินสบายดีทุกอย่าง เพียงแต่ทุกครั้งที่เห็นท่านแม่ร้องไห้ ซินซินก็รู้สึกเจ็บปวดใจ”

ซินซินมองไปยังจิ้งอินซือไท่ แววตาเปี่ยมควา