“จริงของเจ้านะหากมีอาจารย์ที่หวงความรู้ศิษย์ย่อมไม่มีความรู้ บางคนเห็นแก่ตัวเพื่อเรียกร้องเงินทอง ถึงจะยอมสอนการอ่านเขียนตำราให้ ชาวบ้านยากจนหาเช้ากินค่ำจะเอาเงินจากไหนมาจ่ายได้ลุงขอชื่นชมความคิดดี ๆ นี้ของเจ้านะ ที่เปิดโอกาสให้กับเด็ก ๆ ได้ร่ำเรียน อย่างน้อยที่สุดพวกเขาก็อ่านออกเขียนได้ ถึงจะเรียน
ทั้งปลาหมึกแห้ง กุ้งแห้ง หอยตากแห้ง และปลาอินทรีย์เค็ม ที่มีแบบมาทั้งตัวและตัดเป็นชิ้นขนาดพอดีไม่ใหญ่หรือเล็กจนเกินไป เมื่อทุกอย่างพร้อมการเปิดขายสินเค้าก็เริ่มขึ้นทันที“ทุกท่านที่เดินผ่านไปมาแวะมาฟังมาดูสินค้าใหม่ได้ วันนี้ทางร้านมีอาหารตากแห้งใหม่มาไกลจากแดนใต้ อยากให้ทุกท่านได้ซื้อหาไปลองชิม
หวู่ฮงซาที่ถูกลดขั้นเป็นเพียงผู้ช่วยในกรมการเกษตร ที่ต้องดูแลไร่หลวงและเบี้ยหวัดก็ถูกลดตามขั้นขุนนาง จะมีเงินทองจากไหนมาให้คนในจวนใช้จ่าย เมื่อไม่มีเงินทรัพย์สินบางอย่างจึงค่อย ๆ ทยอยขายออกไปทีละนิด ลูกเมียก็ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง เหล่าอนุก็แอบซ่อนสินเดิมไว้ไม่ยอมนำออกมาช่วยเหลือ การเข้าร่วมงานเลี้ยง
“ไม่จริงพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาทกระหม่อมมิได้มีความคิดเช่นนั้น กระหม่อมเพียงอยากช่วยทำงานไม่มีความคิดที่จะทำอย่างที่ทั้งสองคนกล่าวมาสักนิด พวกเขาทั้งสองกล่าวหากระหม่อม เพราะต้องการดูแลงานเหล่านี้เองมากกว่า ขอฝ่าบาทโปรดพิจารณาด้วยพ่ะย่ะค่ะ” หวู่ฮงซารีบคุกเข่าแก้ต่างให้ตนเอง โดยคิดแค้นกับพวกจางซือหยวนอยู่ในใจ
ใต้เท้าหวู่ผู้ดูแลกรมขุนนางกล่าวขึ้นเป็นคนแรก เพื่อหวังให้ฮ่องเต้ได้เห็นว่าตนเองนั้นสามารถจัดการเรื่องสินค้าพวกนี้ได้ “ฝ่าบาทหากแดนใต้สามารถทำสินค้าพวกนี้ได้ ต่อไปคงมีต่างแคว้นเข้ามาขอซื้อและนำไปขายตามแคว้นต่าง ๆ จากนี้ไปชาวบ้านคงมีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นนี่เป็นเรื่องที่ดีมากจริง ๆ พ่ะย่ะค่ะ”“นั่นมัน
การเดินทางที่แสนจะเหน็ดเหนื่อย และมีปัญหาอุปสรรคระหว่างทางในที่สุดก็จบลงเสียที ทุกคนในขบวนต่างโล่งอกที่ไม่ต้องพบเจอพวกนักฆ่าอีก เมื่อมาถึงหน้าประตูเมืองหลวงเทียนฉีขี่ม้าเข้าไปบอกกับทหาร ที่ทำหน้าที่ตรวจสอบคนก่อนจะให้ผ่านประตูว่า ตอนนี้ขบวนขององค์ชายสี่ มาถึงแล้วให้ทหารช่วยเปิดประตูอีกด้านเนื่องจากใ