ตอนที่ 10 ขายตรง

กลายเป็นว่า เพราะนางตื่นสายทำให้ทำงานเสร็จช้า ฝ่าบาทจึงหารือกับขุนนางช้า พอไทเฮามาถึงจึงไม่สามารถเข้าพบได้ หลานเสวี่ยรู้สึกผิดอยู่บ้างแต่ ต้นเหตุคือหลี่ผิน ที่วางอำนาจบาตรใหญ่ เพราะมีไทเฮาถือท้ายให้จึงไม่กลัวใคร

จะว่าไปนั่นก็เป็นแม่สามีของหลานเสวี่ยเหมือนกันถ้าหากลูกชายของนางไม่เป็นคนใจดำอำมหิตเช่นนั้นนะ 

ยืนเหม่ออยู่ตั้งนานนางก็ถูกหัวหน้านางกำนัลเรียกตัวให้ไปทำงาน แต่ก่อนจะไปนางได้มอบขวดน้ำจากมิติขวดเล็กให้กับหัวหน้า

“ใช้ทาที่ใบหนาของท่าน มันจะหายในไม่ช้า ไม่ต้องกลัวหรอกมันไม่อันตรายอย่างที่คิด” 

“ข้าจะรับไว้ เจ้ารีบไปเถอะ อย่าสร้างเรื่องอะไรอีกล่ะ”

“เจ้าคะ” 

เมื่อนางรับไว้เท่านี้ก็พอแล้ว หลานเสวี่ยเข้ามารับใช้ที่ห้องหนังสือเช่นเดิม พอเข้ามาก็เห็นฝ่าบาทนั่งอ่านฎีกาด้วยท่าทางสง่า พอมองดูดี ๆ ในหนังที่นางเคยดูกับตอนนี้ดูแตกต่างมาก 

ฮ่องเต้ในตอนนี้ดูน่าเกรงขามราวกับมีพลังวิเศษบางอย่าง หรือเป็นเพราะที่แห่งนี้เป็นโลกเวทมนตร์กันนะ นางเอกก็ไม่เข้าใจ แต่ชายผู้นี้ไม่ใช่คนปกติทั่วไป หรือเขาเป็นเทพเซียน อย่างตำนานของฮ่องเต้ที่บอกว่า เป็นสายเลือดของเทพ หลานเสวี่ยคิดไปเรื่อยเปื่อย

“ยืนเหม่ออันใดอยู่ตรงนั้น มารินชาให้ข้า”

“เพคะ” 

หลานเสวี่ยสะดุ้งจากความคิดเรื่อยเปื่อยรีบเดินเข้าไปยกกาน้ำชารินให้ ทว่าสายตาของนางดันไปสะดุดกับตัวหนังสือบนม้วนไม้ไผ่ แน่นอนว่าเธออ่านออกเพราะอยู่ในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม

“อ่านออกด้วยหรือ” 

“เพคะ หม่อมฉันรู้ไม่กี่ตัวอักษร คงไม่คู่ควรให้กล่าวว่าอ่านได้” 

นางรีบถอยร่นออกไปข้าง ๆ ทันทีเมื่อรู้ว่าตัวเองทำตัวไม่เหมาะสม จนตกเป็นเป้าสายตาของฝ่าบาท เขามองเธอด้วยความสงสัย

“เจ้าคิดอย่างไรกับเรื่อง ภัยแล้งที่ส่งผลให้ราษฎรอดอยาก ไหนลองบอกความคิดของเจ้าสักหน่อยสิ” 

“หม่อมฉันมิกล้า เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่หลวง หม่อมฉันเป็นเพียงบ่าวไพร่เกรงว่าจะพูดจาไม่เหมาะสม”

หลานเสวี่ยพยายามบ่ายเบี่ยง นางไม่กล้าพูดอะไรออกไปโดยไม่คิด เพราะถ้าเป็นเช่นนั้นชีวิตของนางคงตกอยู่ในอันตราย แต่เขาได้ฟังเธอพูดกลับยิ้มออกมา 

“พูดมาเถิด ข้าไม่ถือสาเจ้าหรอก การที่จะปกครองคนก็ควรรับฟังความเห็นของผู้อื่น”

“ถ้าเช่นนั้นฝ่าบาทมอบตรา ไว้ชีวิตให้หม่อมฉันได้หรือไม่ เผื่อพูดอะไรผิดอย่างน้อยก็รักษาชีวิตไว้ได้” ยิ้มแห้งให้

“ได้สิ ฉ่างกงกงเอาตราไว้ชีวิตมาให้เรา” 

ใครจะคิดว่าเขาจะบ้าทำอะไรแบบนี้ แต่ก็ดีแล้วถ้าได้ตรานั้นมาอย่างน้อยก็มีประโยชน์เยอะเลย อีกอย่างนางจะได้เริ่มแผนที่คิดขึ้นมาเมื่อกี้

“นี้คือตราไว้ชีวิตพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท” 

ฉ่างกงกง เดินก้มหน้ามามอบตราให้ ก่อนจะหันมองไปทางหลานเสวี่ยด้วยความประหลาดใจ ตั้งแต่รับใช้ฝ่าบาทมาเกือบสามสิบปีตั้งแต่พระองค์ยังเป็นเจ้าชายองค์น้อยจนถึงขึ้นครองราชย์ เขายังไม่เคยเห็นฝ่าบาทจะมองสตรีนางไหนด้วยสายตาเช่นนี้มาก่อนเลย

“กระหม่อมขอทูลลา” 

“ไปเถอะ เอาล่ะคงไม่มีสิ่งใดแล้วกระมังพูดได้หรือยัง"

“เพคะ ฝ่าบาท” 

หลานเสวี่ยรีบเอาตราไว้ชีวิตเอาไปเก็บในช่องมิติ ก่อนจะหายใจโล่งขึ้นมา 

“จากความเห็นของหม่อมฉัน คิดว่าเรื่องนี้ไม่ได้ร้ายแรงมากเท่าไหร่ ก่อนอื่นต้องดูว่าขุนนางที่รับผิดชอบเรื่องนี้ โปร่งใสหรือไม่ และค่อยใช้เงินซื้อเสบียงจากที่อื่น จากที่หม่อมฉันได้ฟังจากคนในวังพูดกันว่า มีแค่หกเมืองที่กำลังพบกับความหิวโหยขั้นรุนแรง คิดว่าคงมีเงินพอที่จะซื้อเสบียงแจกจ่ายนะเพคะ” 

สีหน้าท่าทางที่เธอพูดดึงดูดความสนใจของเขายิ่งนัก ราวกับว่า เธอมีหัวคิดที่ลึกซึ้งยิ่งกว่าผู้ใด ความมั่นใจกับน้ำเสียงหนักแน่นทำให้น่าฟังขึ้นไปอีก

“ถ้าตรวจสอบแล้วว่าขุนนางเชื่อถือได้ แต่ไม่มีคนชายเสบียงให้จะทำอย่างไร เพราะหลายที่ก็ตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน” 

“จะว่าไปมันก็มีวิธีอยู่ ฝ่าบาทรู้จักดินแดนเซียนหรือไม่เพคะ” 

“ข้าพอรู้อยู่บ้าง” 

“หม่อมฉันเคยรู้จักคนผู้หนึ่ง ที่เคยไปมาหาสู่กับดินแดนเซียน กับดินแดนมนุษย์ หากฝ่าบาทต้องการหม่อมฉันสามารถติดต่อกับสหายเก่าผู้นี้เพื่อถามไถ่ได้อยู่เพคะ” 

“ข้าก็พึ่งรู้ว่ามีคนแบบนี้อยู่ ถ้าเช่นนั้นก็จัดการเถิด เรื่องราคาข้าไม่ต่อ แต่ก็ไม่ควรแพงเกินไป ถ้าทำสำเร็จเจ้าจะได้ความดีความชอบ และจะได้รับรางวัลด้วย” 

ขอรางวัลเป็นใบหย่าได้หรือไม่ หลานเสวี่ยคิดในใจ ก็อยากขอแลกเสบียงกับใบหย่าอยู่หรอก แต่พอคิดดี ๆ ถ้าเขาได้ของแล้วจะปล่อยเธอไปเหรอ อีกอย่างเมื่อรู้ว่าเธอมีความสามารถก็ยิ่งจะบังคับให้เธอทำงานให้อย่างกับเครื่องผลิตอาหาร ลำพังชีวิตเธอคนเดียวมันก็ง่ายมากที่จะออกไป แต่สองชีวิตของหยางกับเหมย คงรอดยาก

ด้วยเหตุนี้เธอจึงขอรับเงินแทนดีกว่า จากนั้นค่อยติดสินบนทหารยามแล้วหนีออกไป 

“คิดอันใดอยู่ ทำไมยิ้มกว้างเช่นนี้” 

“หม่อมฉันคิดถึงรางวัลเพคะ" ก้มหน้าเก็บความคิดไว้ก่อน

หลานเสวี่ยขอตัวไปเขียนจดหมาย จึงได้ออกมา พอไม่มีคนอยู่แล้วนางจึงออกจากตำหนักอันกง เดินตรงไปที่สวนหลวง ป่านนี้สองคนนั้นคงไม่กระวนกระวายใจจนกินไม่ได้นอนไม่หลับแล้วมั้ง

เมื่อมุดผ่านรูเข้ามาก็เห็นสองคนนั่งรอที่หน้าทางเข้า ทำเอาหลานเสวี่ยซาบซึ้งใจยิ่งนัก 

“ข้ากลับมาแล้ว" 

ทันทีที่เสียงของนางดังขึ้นทั้งสองคนก็รีบวิ่งมาหาด้วยความเป็นห่วง พลางตรวจดูว่านางบาดเจ็บหรือเปล่า ทั้งสองคนน้ำตาเอ่อล้นด้วยความดีใจ 

“ข้าไม่เป็นไร ยังอยู่ครบทุกสัดส่วน” 

“แล้วคุณหนูสวมชุดอะไรอยู่หรือ" 

เหมยรีบถาม พร้อมมองดูรอบ ๆ ตัว ก่อนที่หยางจะรีบตอบ “ชุดของนางกำนัลตำหนักอันกง คุณหนูเหตุใดท่านถึงไปที่อันตรายเช่นนั้น แถมยังเป็นนางกำนัล แบบนี้มันหยามเกียรติคุณหนูเกินไปแล้ว” 

“พวกเขาทำกับท่านเข่นนี้ได้อย่างไร ท่านเป็นถึงพระชายา ทำไมถึงกล้าทำเช่นนี้” 

“หยุดก่อน เดี๋ยวข้าเล่าให้ฟังเอง” 

หลานเสวี่ยเล่าทุกอย่างให้ทั้งสองคนฟัง จึงทำให้พวกนางสงบลงบ้าง 

“ถ้าหากซื้อขายสำเร็จ พวกเราจะได้ออกไปแล้วใช่ไหม ดีจังเลยเจ้าค่ะ”

“พี่หยางเราเตรียมเก็บข้าวของรอเลย”

“อย่าพึงดีใจไป ต้องรอให้เรื่องสำเร็จจริง ๆ ถึงจะเตรียมตัวได้ เพราะข้าเองยังรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี เหมือนจะมีเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้น” 

หลานเสวี่ยเข้าไปสำรวจในมิติ  หลังจากเพิ่มพื้นที่เพาะปลูก นางยังเพิ่มพื้นที่เก็บของด้วย ตอนนี้สามารถเก็บผลผลิตได้ถึง 100 ตัน ส่วนคะแนนเหลือ 105 กลับมายากจนอีกครั้ง แต่ถ้าขายมันฝรั่งพวกนี้จะได้เงินมากพอจะใช้ชีวิตสุขสบายไปตลอดชาติแน่

ในที่เก็บของมีมันฝรั่งเกือบสี่สิบตัน ถ้าเอาไปขายข้างนอกคงตกเป็นเป้าสายตาแน่ ๆ โชคยังดีที่ได้ขายตรงให้กับฮ่องเต้ คอยดูเถอะจะรีดเงินให้หนักเลย

เมื่อเสร็จธุระที่ตำหนักเย็นนางจึงออกไปเพราะต้อง แกล้งทำเป็นได้รับจดหมายสื่อสารแล้ว ค่อยตกลงราคากันอีกครั้ง ครั้งนี้นางเอามันฝรั่งทำไปด้วย จะได้ทำให้พวกเขารู้ว่าสิ่งนี้มีวิธีปรุงยังไง

นางมาถึงตำหนักอีนกงก็ต้องแปลกใจ เพราะมีข้ารับใช้ของหลี่ผิน ยืนรอด้านนอก นางปีศาจคงมาอีกแล้ว 

“เจ้าไปพักเถอะ เดี๋ยวไปก่อเรื่องจะไม่ดี” 

“เจ้าคะ ใบหน้าท่านหายดีแล้ว แถมยังสวยขึ้นอีก” 

“เจ้าก็ด้วยเหรอ คนอื่น ๆ ชอบพูดเหมือนกัน จนพวกนางขอยานั้นกับข้า แต่ข้าใช้หมดแล้วเลยไม่มีให้” 

“แบบนี้เอง ข้าน้อยขอตัวก่อนนะ” 

“ไปเถอะ”

หลานเสวี่ยยิ้มร่าเมื่อหัวหน้านางกำนัลไม่ทำหน้าบึ้งตึงใส่ตนแล้ว อีกอย่างก็ทำให้เข้าใจมากขึ้นว่า น้ำพุทำให้หน้าใส่จริง ๆ แม่จะไม่เท่ากับตัวเธอที่ไปอาบทุกวัน ทำให้ผิวดูสวยมีออร่าเปล่งปลั่ง แถมยังเนียนนุ่มน่าสัมผัสอีกด้วย 

ส่วนใบหน้าของคนที่เอาน้ำพุไปทา จะได้รับความใสสว่างไร้รอยสิว ถ้าบรรจุขวดไปขายเธอต้องรวยแน่ ๆ รอก่อนเถิด มัวแต่คิดเพลินจนเดินมาถึงที่พัก ก็ดีแล้วจะได้นอนกลางวันบ้าง

“น้องเสี่ยวหลง มานี้สิ” 

“ไปไหน ..” 

หลานเสวี่ยถูกจูงมือมาห้องอาหารของนางกำนัล ก่อนจะพบอาหารน่าอร่อยมากมายบนโต๊ะ พร้อมนางกำนัลคนอื่นอีกหลายคน

“มีอะไรหรือเปล่า ทำไมพาข้ามาที่นี่” 

“ไม่มีอะไรหรอก ข้าแค่อยากเลี้ยงอาหารเพื่อขอโทษเจ้าที่กล่าวหาว่าเจ้าเป็นต้นเหตุที่ทำให้หัวหน้าต้องถูกลงโทษ พวกเราขอโทษจากใจจริง” 

นางควรเชื่อดีไหม ดูสายตาแต่ละคนมีเป้าหมายชัดเจนมาก ราวกับเห็นหลานเสวี่ยเป็นผู้วิเศษ คงเป็นเพราะเรื่องของยาที่ทาแล้วหน้าใสไร้สิว ทำให้พวกนางทำดีด้วย

แต่ช่างเรื่องพวกนั้นก่อนตอนนี้หิวอีกแล้ว หลานเสวี่ยกัดน่องไก่คำโต แม้จะไม่อร่อยเท่าของจากระบบ แต่ก็พอกินได้ 

“กินด้วยกันสิ ข้ากินไม่หมดหรอก” 

“ได้สิ” 

พอกินเสร็จก็ไม่พ้นเรื่องของน้ำยาวิเศษที่พวกนางเรียก หลานเสวี่ยจึงใช้วิธีนี้เพื่อโปรโมทสินค้าใหม่ นั้นคือน้ำยาวิเศษ นางให้นางกำนัลพวกนี้เป็นคนลองใช้ ถ้าหากคนอื่นเห็นผลลัพธ์ต้องมาขอซื้อจากนางแน่ ๆ 

แบบนี้ก็ไม่เสียหายอะไร จึงให้ไปคนละขวด แล้วค่อยไปเดินย่อยที่สวน เพราะไม่มีอะไรทำ เป็นนางกำนัลที่ว่างมากจริง งานของเธอคนอื่นก็แย่งกันทำไปหมดแล้ว

“เสี่ยวหลง พระสนมหลี่ผินเรียกให้ไปพบ” 

“ข้าเหรอ มีเรื่องอะไรกันนะ” 

“ไม่รู้ แต่ท่าทางโกรธกริ้วมาก ระวังตัวไว้ด้วยนะ" 

หลานเสวี่ยไม่เข้าใจว่าสนมคนนี้ ทำไมถึงเรียกเธอไป คงไม่ใช่เพราะอยากได้น้ำยาวิเศษแน่ ถ้าเป็นแบบนั้นยังดีเสียกว่า เดินตามมาไม่นานก็เห็นหลี่ผินนั่งดื่มชาที่ศาลาริมน้ำในตำหนักอันกง 

“หม่อมฉันจางเสี่ยวหลง คารวะพระสนม” 

“เจ้าเองสินะนางจิ้งจอกคนนั้น คงจะใช้ใบหน้าสวย ๆ ของเจ้าใช่ไหมล่อลวงให้ฝ่าบาทเรียกใช้ทั้งวัน” 

หลี่ผินไม่พูดเปล่าใช้มีของตนบีบแก้มของหลานเสวี่ยเอาไว้ ตอนนี้จะต่อต้านก็ไม่ได้ เพราะอยู่ในสถานะนางกำนัล จึงได้แต่ยอมไปก่อน

“ถ้าเจ้ายังกล้าล่อลวงฝ่าบาทอีก ครั้งหน้าเจ้าจะไม่มีหน้าสวย ๆ แบบนี้ให้เชยชมอีก จำไว้” 

“เพคะ หม่อมฉันจะจำไว้” 

ใบหน้าของนางถูกบีบจนเป็นรอยแดง ก่อนจะถูกสะบัดจนหันไปตามแรง จากนั้นพวกเขาก็ค่อยเดินออกไป พร้อมกับยิ้มเยาะราวกับผู้ชนะ

“บ้าผู้ชายจริง ๆ ใครจะอยากได้ผัวหล่อนกัน อยากได้ก็เอาไปเลยยกให้” 

หลานเสวี่ยพูดตามหลัง แม้จะไม่รู้สึกเจ็บที่ใบหน้าเลย เพราะร่างกายของเธอแข็งแรงกว่าคนทั่วไปแล้ว แต่เจ็บใจที่ทำอะไรไม่ได้ หรือเธอจะทวงบัลลังก์เมียเอกแล้วสั่งลงโทษพวกนั้นให้เข็ดหลาบเลยดีไหม โมโหจริง ๆ