Novels by Jiraiyajung

หลานเสวี่ยเหนื่อยล้าจากการทำงานทั้งวัน แต่นางยังคงเป็นกังวลเรื่องหลงเยี่ยน แม้จะพยายามบอกตัวเองว่าไม่ควรสนใจ แต่ภาพของเขายังคงวนเวียนอยู่ในใจ ตลอดเวลาหลายวัน นางนอนพลิกไปพลิกมา เพราะเรื่องเขา ถ้าเป็นเมื่อก่อนป่านนี้คงกลับโลกเดิมไปแล้ว เพราะคะแนนเพียงพอ แต่นางยังคงรอให้เขากลับมาก่อน “หวังว่าเขาจะปลอดภัย” นางพึมพำก่อนหลับตาลงวันรุ่งขึ้นก็มีข่าวจากสนามรบมาถึงเมืองหลวง โดยมีทั้งข่าวดีและข่าวร้าย ได้ยินว่าท่านแม่ทัพบาดเจ็บ ก็ทำเอาหลานเสวี่ยใจคอไม่ดี รีบเตรียมน้ำวิเศษเอาไว้รอเขา ร่างเพรียวบางสวมอาภรณ์สีน้ำเงินอ่อน เดินไปมาหน้าจวนตั้งแต่ที่รู้ข่าวว่าได้รับชัยชนะนางก็มารอ แม้ทหารยามจะบอกว่าอีกสี่ห้าวันถึงจะมาถึงแต่นางไม่อาจอยู่นิ่งได้ ราวกับมีก้อนไฟที่สุมอยู่ในอกข้างซ้าย นางถึงขั้นนั่งรอตั้งแต่เช้ายันฟ้ามืด โดยหารู้ไม่ว่าหลงเยี่ยนมาถึงแล้ว แต่ใช้ประตูมิติไปที่ห้องหนังสือแทน พอรู้ว่านางรอเขาก็ได้แต่หัวเราะออกมา “ต่อให้ทำดี ข้าก็ไม่ใจอ่อนหรอกนะ” เขาได้แต่มองนางอยู่ข้างในจวนราวกับว่าทุกอย่างเปลี่ยนไปหมด ความรู้สึก และความต้องการที่ไม่ควรจะเกิดขึ้น ทำให้เ

เช้าตรู่ของวันใหม่ เสียงฝีเท้าหนักแน่นของทหารดังสะท้อนไปทั่วจวน ก่อนที่ทหารคนหนึ่งจะเดินเข้ามาในห้องหนังสือ ท่าทีเร่งรีบของ แม่ทัพเฉินพร้อมใบหน้าเคร่งขรึมเดินเข้ามา “กราบทูลท่านแม่ทัพ! ทัพศัตรูจากแคว้นกุ้ยโจว กับแคว้นหานโจวได้เคลื่อนพลประชิดชายแดนแล้วขอรับ!”หลงเยี่ยนที่กำลังอ่านรายงานอยู่ เงยหน้าขึ้นทันที ดวงตาคมปลาบแสดงถึงความมุ่งมั่นที่เด็ดเดี่ยว ก่อนจะออกคำสั่ง “จัดเตรียมกองกำลัง ข้าจะออกไปบัญชาการศึกด้วยตัวเอง”แม่ทัพเฉินคำนับและออกไปอย่างรวดเร็ว เมื่อหลงเยี่ยนลุกขึ้นและเดินผ่านห้องโถง หลานเสวี่ยที่เพิ่งตื่นและได้ยินข่าวลือในจวน รีบตรงไปหาหลงเยี่ยน นางเอกก็แปลกใจอยู่หลายส่วน เพราะต้าเหยียนไม่ใช่เมื่อก่อนที่ขาดแคลนเสบียง แถมตอนนี้กำลังทหารน่าจะเพิ่มขึ้นอีกหลายส่วนกุ้ยโจว กับ หานโจ คิดทำอันใดอยู่ถึงกล้าทำเช่นนี้ นางเดินมาส่งหลงเยี่ยนอย่างจำใจ ถ้าหากเขาออกไปแล้วนางก็จะไม่ขออยู่จวนแม่ทัพอีก “ท่านแม่ทัพ ข้าได้ยินว่าศัตรูมาประชิดชายแดน ท่านจะไปออกศึกหรือเจ้าค่ะ” น้ำเสียงของหลานเสวี่ยเจือความกังวล แม้จะพยายามปกปิดความดีใจของตน“เจ้าคงดีใจ และสาปแช่งให้ข้ามีอันเป็นไปกระมัง ถึงยิ้มออกน

หลานเสวี่ยถูกกักบริเวณไว้ในจวนของแม่ทัพ นางไม่สามารถออกไปได้เพราะมีทหารเฝ้าอยู่ แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาเพราะคะแนนความดีเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ แต่ที่แปลกคือเพิ่มขึ้นอย่างก้าวกระโดด ราวกับว่านางเปิดร้านเป็นร้อยสาขาไม่นานก็ตกเย็นยังไม่เห็นเงาของหลงเยี่ยนเลย แต่ก็ดีนางคิดในใจ ก่อนจะเดินไปมาในจวน แล้วนึกขึ้นได้เมื่อเห็นทหารยาม“ข้าถามอะไรได้หรือไม่” นางเดินมาถามทหารยาม เมื่อเห็นว่าเป็นหลานเสวี่ย ทหารยามก็ทำความเคารพอย่างเคร่งครัด สงสัยคงไม่ได้รู้เรื่องของนาง นับว่าฮ่องเต้บ้าอำนาจยังเป็นคนดีอยู่บ้าง“มีอันใดให้ข้าน้อยรับใช้หรือขอรับ” ทหารยามก้มศีรษะลงเล็กน้อยเป็นการทำความเคารพ“แค่อยากถามเท่านั้นเอง แล้วท่านแม่ทัพหายไปไหนหรือ มืดค่ำเช่นนี้ยังไม่กลับมาอีก” สงสัยคงไม่อยากเจอหน้านางหรือ“ท่านแม่ทัพออกไปแจกเสบียงขอรับ” “เสบียงอะไรหรือ” “แม่นางคงยังไม่รู้ ท่านแม่ทัพเอาเงินส่วนตัวมาซื้อเสบียงแจกจ่ายให้กองทัพ เห็นที่ร้านสะดวกซื้อของท่านสินค้าคงไม่เหลือแล้ว” ทหารยามพูดไปยิ้มไป หลานเสวี่ยจึงพอเข้าใจ ที่แท้เป็นเขาเองหรือที่อยากให้นางกลับโลกเดิมเร็ว ๆ จนใช้วิธีนี้ ชิงชังกันขนาดนั้นเชียวหรือ นางกัดฟันแน่นคิดแล

ร่างเพรียวถอยห่างแต่ก็ถูกมือหนาคว้าเอาไว้ ไม่ยอมให้ริมฝีปากหวานหนีพ้น มือเล็กอ่อนระทวยไร้เรี่ยวแรงต่อต้าน เสียงหัวใจพลันเต้นโครมครามราวกับกลองศึก เลือกในกายสูบฉีด ไปต่างจากคนตัวโตที่ทุบกำแพงสูงใหญ่ข้ามความกลัวของตัวเอง เพียงแค่ริมฝีปากสัมผัสกัน เขาก็สัญญากับตัวเองว่าจะไม่ปล่อยนางไปอีกครั้ง ต่อให้นางยอมตรอมใจตายตามคนอื่น เขาก็จะชุบชีวิตนางขึ้นมา หลงเยี่ยนกอดรัดร่างแบบบางให้แนบชิดแผ่นอก ริมฝีปากหนักหน่วงดันลิ้นร้อนเข้าไปสำรวจโพรงปากหวาน หลานเสวี่ยตาเบิกกว้างเมื่อสัมผัสลิ้นนุ่ม ทว่าทุกอย่างราวกับสายฟ้าแลบ เพียงชั่วอึดใจ นางก็ถูกหลงเยี่ยนดูดดึงลิ้นเล็กอย่างเอาแต่ใจ ความหิวโหยหนักหน่วงไม่ลดละ เข้าไม่ปล่อยให้นางได้หลีกหนี ร่างสูงรวบตัวยาวขึ้นก่อนจะเดินไปที่ห้องนอน หลานเสวี่ยอายจนหน้าแดงก่ำ แต่นางกลัวมากเมื่อรู้ว่าถูกพาเข้ามาในห้อง“ฝ่าบาทจะมำอันใดหรือเพคะ...” นางพูดเสียงสั่นเครือ เรียกด้วยสถานะจริงของเขา “ทำเช่นนี้ไม่เหมาะกระมัง” หลานเสวี่ยไม่อยากฉวยโอกาส ใช้ร่างกายของคนอื่น แม้ว่าหัวใจนางจะปลิวละล่องไปตามเขาแล้ว“วันนี้เรามาเข้าหอกันใหม่ ข้าไม่ปล่อยเจ้าอีกแล้ว เป็นของข้าทั้งตัวทั้งใจเถิด

หลงเยี่ยนกระชากแขนเรียวดึงเข้าหาตัว สายตาพลันจับจ้องดวงหน้าสวย ทั้งคู่มองตาไม่กะพริบ มือเรียวดันแผ่นอกเอาไว้ หลงเยี่ยนมองนางด้วยสายตาสับสน เหมือนความคิดของเขาที่ไม่ตรงกัน ยิ่งหลานเสวี่ยบ่ายเบี่ยงไม่ยอมบอกความจริง หัวใจของเขาพลันเจ็บแปลบขึ้นมา ใบหน้าคมสวยไม่กล้าสบตาคู่นั้น หันไปมองโคมไฟข้างฝาแทน แต่มือหนาประคองแก้มนวลให้หันมาสบตาเช่นเดิม“เจ้าไม่ไว้ใจข้าหรือ ถึงขนาดนี้เจ้ายังมองข้าเป็นคนอื่นหรือไร บอกความจริงเถิด” หลงเยี่ยนคิ้วขมวดเข้าหากันจนเป็นปม ใบหน้าแสดงออกถึงความสับสนและร้อนรุ่มในใจ แต่จะให้หลานเสวี่ยทำอย่างไร หากบอกไปชีวิตนางจะยังเหลือให้กลับบ้านอีกหรือ นางกลัวจนหัวใจเต้นระรัว ร่างกายแบบบางสั่นเทา “ข้าน้อยบอกไม่ได้...ข้าน้อยไม่มีทางคิดเป็นอื่น” นางกล่าวตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ สายตาคู่งามยามจ้องมองฉายแววเศร้าหมอง คิ้วสวยหักลงยามที่นึกถึงชะตากรรมตัวเอง เขารักหลานเสวี่ยมากเท่าใดไม่ใช่ว่านางจะไม่รู้ หากทุกอย่างเปิดเผยถึงคราวนั้นชีวิตจางเสี่ยวหลงจะเป็นยังไง “เหตุใดถึงปากแข็งนัก แค่เจ้าพูดมาข้าก็ช่วยเจ้าได้ หรือที่เจ้าไม่พูดเพราะเกี่ยวกับกวนเหยาหมิง” หลงเยี่ยนพูดพลางบีบมือเรียวสุด

หลังจากเดินทางมายาวนานก็มาถึงเมืองหลวง หลานเสวี่ยที่ไม่มีอะไรทำมาหลายวันก็ตรงไปที่หอการค้าร้านสะดวกซื้อทันที ทว่าเมื่อนางมาถึงก็ทำให้ผู้คนตามสองข้างทางมองตามไม่กะพริบตา สตรีที่งดงามเช่นนี้มีในเมืองหลวงด้วยหรือ ทุกสายตาต่างสงสัยผู้คนรายล้อมมองดู ต่างก็ไม่รู้ว่านางเป็นคนตระกูลไหน การมาถึงของหลานเสวี่ยทำให้พ่อสื่อแม่สื่อมีงานล้นมือเป็นแน่ เพราะเหล่าชายโสดต่างติดต่อถามไถ่ถึงนางกันทั่วหน้า หลานเสวี่ยเดินไปไม่สนสายตาของผู้คน เหล่าชายหนุ่มตระกูลสูงศักดิ์หรือสามัญชนคนธรรมดาก็ไม่อยู่ในสายตา เพียงแค่นางก้าวเดินคนก็พร้อมจะเปิดทางให้อย่างเต็มใจ จนมาถึงหอการค้าของตน คนคุ้มกันก็ยืนทำหน้าที่อย่างทุกวันแต่วันนี้คนคุ้มกันตกตะลึงจนหันไปมองตาม แค่นางเข้ามาในร้านยิ่งดูโดดเด่น เสี่ยวเอ้อร์ในร้านต่างก็มาให้การบริหารอย่างเต็มใจ ใบหน้ายิ้มแย้ม พวกเขาถามกันไปมาว่าแม่นางผู้นี้เป็นคุณหนูบ้านไหนกัน เพราะไม่เคยเห็นมาก่อนเลย“แม่นางต้องการสิ่งใดบอกข้าน้อยได้เลยขอรับ” หลานเสวี่ยยิ้มอย่างเบาบางแต่ไม่ตอบอะไร เพราะเป็นหน้าที่ของหยางในการเปิดเผยเรื่องนี้ “ทุกคนมารวมตัวกันตรงนี้ ข้ามีเรื่องจะแจ้ง” หยางได้ส่งจดหมายใ

มือหนาสวมกอดเอวบางของมินนี่เอาไว้ เจ้าของร่างเล็กขยับตัวไปมา รู้สึกถึงความแน่นหนที่เอว และ หน้าอกที่ถูกขย้ำด้วยมือของคนตัวโต “พอแล้ว...” น้ำเสียงงัวเงีย เพราะกำลังตื่นนอน เธอรู้สึกเหนื่อยจนปวดไปทั้งตัว “ขอ...ครั้งเดียวนะ” พูดพลางหอมแก้มแดงเบา ๆ “ไม่...ถ้ายังไม่หยุด จะโกรธจริง ๆ แล้วนะ” มินนี่หันมาตวาดเสียงเข้ม ดวงตากลมโตเขียวราวกับมรกตพีทยิ้มแห้ง....ก่อนจะถอยหนึ่งก้าว กอดตัวเล็กเอาไว้อย่างนี้อีกสักพัก “ถ้างั้น...ขอกอดอีกหน่อยนะ” “ได้...แต่ห้านาทีเดี๋ยวต้องไปข้างนอก หิวข้าวจะแย่” “เดี๋ยวพาไป...อยากกินอะไรเหรอ” มินนี่หันมาจ้องตาเขียวใส่ หลังจากคบกันจริงจังมาเป็นเดือนแล้ว แต่ละวันมีแต่ทำเรื่องอย่างว่า ไม่คิดจะขอแต่งงานเลยเหรอ ไกนบอกว่าอยากแต่งงานตอนแรก ทำไมเปลี่ยนไปเป็นแบบนี้ล่ะ “อะไรก็ได้” พีทคิดหนัก...อะไรก็ได้ที่ว่าคืออะไรกันแน่ เมนูนี้เขากลัวมาก ๆ เดี๋ยวทำให้เธอโกรธคงแย่หลังออกจากพันธนาการของพีทมาได้ เธอรีบเข้าไปอาบน้ำอย่างสบายใจ รู้สึกสดชื่นจริง ๆ แต่รอยแดงที่เนินอกจะล้างออกยังไงเนี่ย “บอกว่าอย่าทำรอยเอาไว้ ไม่เคยฟังกันเลย” พึมพำกับตัวเองหลังจากอาบน้ำเสร็จก็มาแต่งตัว แ

ใบหน้าเล็กดวงตาเป็นประกาย สายตาจ้องมองวิดีโอสุดโรแมนติกฉากขอแต่งงานของพระนางในหนัง มินนี่ยิ้มกว้างเมื่อนึกถึงภาพตัว ถ้าถูกขอแต่งงานแบบยานั้นก็ดีสิ“ยิ้มอะไร...ดูไรอยู่” พีทนั่งลงข้าง ๆ มือหนาสอดเข้ามารัดเอวบางในชุดนักศึกษาที่ยังไม่ทันได้เปลี่ยน ใบหน้าคมโน้มไปสูดกลิ่นตรงซอกคอขาวมินนี่ทำหน้าเข้มจ้องมองอย่างไม่สบอารมณ์ ‘ก็ผ่านมาเกือบเดือนแล้วนะ เขาไม่คิดจะขอแต่งงานเลยเหรอ’ “ไม่ให้ดูหรอก...เอามือออกไปเลย” มือเล็กตีเขาเบา ๆ แต่เธอกลับต้องโมโหกว่าเดิม เพราะตัวเธอถูกยกขึ้นมานั่งตักเขาในท่าหันหน้าเข้าหากัน“ทำอะไรเนี่ย...” มินนี่หน้าแดง พูดด้วยความเขินอายแต่พีทกลับยิ้มร้าย ประคองเอวบางให้แนบชิด จนมินนี่ต้องเอามือผลักเขาเอาไว้ แต่ดันรู้สึกว่ามีอะไรดันต้นขา“ไม่เอา...วันนี้เหนื่อย” เธอบ่นพึมพำ สายตาต้มจ้องมองเขา“แต่ฉันไม่ไหวแล้ว...คงจะปล่อยไปไหนไม่ได้” มือปลาหมึกลูบไล้แผ่นหลังของเธอ ปลดเปลื้องเสื้อผ้าจนมินนี่ไม่ทันรู้ตัว “ไม่เอา...เมื่อคืนยังไม่พออีกหรอ” มินนี่ทำหน้าดุ แต่ก็ไม่ขัดขืนจริงจังเท่าไหร่ “ก็น่ากิน...ใครจะอดไหว” พีทประคองท้ายทอยของเธอให้รับจูบสุดเร้าร้อน มือลูบไล้เนินสวยจนคนตัว

หลังจากที่คุยกับแม่เขาก็ไปหามินนี่คิดว่าเธอน่าจะไปเรียน แต่เธอออกไปข้างนอก เพื่อนของเธอกว่าจะยอมบอกว่าเธอไปไหน เขาจึงรีบไปหามินนี่ ทว่าไปถึงก็ไม่เจอใคร แต่เจ้าของร้านบอกว่าเธอมาพบผู้หญิงคนหนึ่ง เขาจึงขอดูกล้องวงจรปิด จึงรู้ว่าเป็นคุณแม่ พีทรีบติดต่อหาแม่เพราะหลังจะเกิดเรื่องไม่ดีกับมินนี่ แต่แล้วก็ไม่สามารถติดต่อได้ “ทั้งสองคนออกไปนานหรือยังครับ” “ออกไปไม่ถึงสิบนาทีเลยค่ะ” พนักงานสาวตอบตามความเป็นจริง พีทรู้สึกไม่ชอบมาพากลกับเรื่องนี้ แต่พอเดินออกมาข้างนอกเขาพบกับมือถือของมินนี่ เขารีบหยิบโทรศัพท์ต่อสายหาตำรวจที่รู้จัก ก่อนจะตรวจกล้องบริเวณรอบ ๆ จึงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น “รีบไปเถอะ ฉันรอไม่ได้แล้ว” พีทพูดพลางเดินนำไป เจากลัวเธอกับแม่จะเป็นอันตรายถ้ายังช้า“ได้...แต่ต้องรอกำลังเสริมก่อน ใจเย็นนะครับ” “ไม่มีเวลาแล้ว” พีทมองหาตำรวจหนุ่มเพื่อนคนนฃสนิท เขาไม่อยากเสียเวลาอีกแล้ว“โอเคร...ลำบากกููอีกแล้ว” ตำรวจหนุ่มเรียกกองหนุนให้รีบตามมา ก่อนที่พวกเขาจะไปรอดูสถานการณ์เมื่อเห็นว่ามินนี่ไม่เป็นอะไรเขาก็โล่งใจ เขายอมแลกทุกอย่างเพื่อช่วยเธอได้ ตอนนั้นเองที่แพราวกันอาวุธใส่เธอ เขาไท่คิดด้วยซ้

มินนี่นั่งเงียบไม่กล้าขยับตัวแม้แต่นิดเดียว เธอไม่รู้ว่าพวกนี้คฝต้องการอะไรกันแน่ เป็นห่วงก็แต่คุณหญิงที่เจอเรื่องไม่ดีมาทั้งวัน ต้องมาเจออะไรแบบนี้ยอมรับตกใจมาก กลัวจนไม่กล้าขยับ แต่ความกล้าสุดท้ายทำให้เท้าของเธอขยับ แล้ววิ่งหนี สุดท้ายก็ไปไม่รอด ฟังจากพวกนั้นคุยกัน คงจะจับเธอมาเรียกค่าไถ่แน่ ๆ แต่ไม่ว่าอะไรสุดท้ายก็ไม่ปลอดภัย คนพวกนี้เมื่อหน้ามืดจะทำอะไรก็ได้ ‘ขอเถอะ...พระเอกในเรื่องนี้ หรือใครก็ได้มาช่วยหน่อยเถอะ ถึงฉันไม่ใช่นางเอกแต่แม่พระเอกอยู่ด้วยนะ’มินนี่ภาวนาในใจ ไม่อยากถูกย้ำยี ไม่อยากถูกทำไม่ดีไม่ร้ายด้วย “ถึงแล้ว พวกมึงเฝ้ามันไส้นะกูจะไปโทรคุยกับผู้ว่าจ้างก่อน อย่าให้หนีได้ละ” “ได้ครับ” พวกนั้นคุยกันจบรถก็จอดสนิท ก่อนที่พวกมันจะพาดทั้งสองคนลงไป แล้วเอาไปขังที่โกดังแห่งหนึ่ง ก่อนจะดึงผ้าคลุมหัวออก พร้อมกับผ้าปิดปาก ตอนนี้ค่อยหายใจโล่งหน่อย มินนี่มองรอบ ๆ ก็ไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่ เพราะนี้เป็นที่ยอดนิยมสำหรับคนร้าย แต่แล้วเธอก็ถอยมาหลบหลังคุณหญิง เมื่อมีมือของหนึ่งในพวกนั้นใกล้เข้ามา “จะทำอะไร...หยุดเลยนะ” คุณหญิงตวาดเสียงดัง พร้อมกับเสียงหายใจหอบ“สวยดีวะ...เสร็จงานเม

“แต่แม่ไม่ต้องการแบบนี้ แม่อยากได้หนูแพรมาเป็นลูกสะใภ้จริง...แต่ก็จะทำอะไรได้ ช่างเถอะ” “ถ้างั้นผมไปก่อนนะ” “แต่แม่ไม่เอามินนี่ ขอเตือนไว้ก่อน” เธอรู้ดีว่าลูกชายยังตัดใจไม่ได้ จึงห้ามไว้ก่อน หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ไม่ยอม“แม่ก็อย่าอคติกับเธอนักสิครับ” พีทลุกขึ้นเดินออกไป ไม่สนคำค้านของแม่ ยังไม่เขาก็จะทำให้แม่ยอมรับเธอให้ได้ แต่ก่อนอื่นจะทำให้เธอใจอ่อนยังไงก่อนสีหน้าของเธอตอนนั้นยังชัดเจน เธอเย็นชาใส่เขา ไม่คิดจะให้โอกาสเลยสักนิด ดีไม่ดีคงเกลียดเขาไปแล้ว แต่จะยอมแพ้ได้ไง “ก็รักไปแล้ว”หลังจากลูกชายตัวดีออกไป คุณหญิงก็ไปหาแพรวาทันที เมื่อรู้ว่าจะมาเธอก็ร้องไห้รอ พอเห็นแพรวาร้องไห้สะอึกสะอื้น ก็รีบเข้าไปปลอบ“โถ ๆ ไม่เป็นไรนะลูก ยังไงแม่ก็รักหนูเหมือนเดิม” มือข้างหนึ่งลูบหลังให้“แม่ไม่คิดว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้” แพรวายิ้มมุมปากก่อนจะเงยหน้ามอง แล้วสวมกอดร่างของแม่เอาไว้ “ไม่ใช่นะคะ”“หมายความว่าไง?” คุณหญิงเริ่มเอะใจกับเรื่องนี้ ก็คิดว่าทำไมเรื่องมันดูแปลก ๆ“หนูไม่กล้าพูด...” แพรวาก้มหน้ามองพื้น“พูดมาเถอะ เล่าให้แม่ฟังทุกอย่าง” แพรวาเล่าว่าเรื่องทั้งหมดเป็นเพราะมินนี่ที่อยากกลับมาคืน

หลังจากไปส่งมินนี่เขาก็ตรงกลับ พอมาถึงก็เหมือนจะมีคนรออยู่ แพรวากับแม่ของเขาที่สีหน้าไม่พอใจ ลูกชายตัวดีใกล้จะหมั้นแล้วยังทำตัวแบบนี้พอแต่ลงมาจากรถเสียงของแม่ก็ดังจนแสบหู พีทไม่ได้โกรธอะไร เพราะรู้ว่าแม่ไม่รูเรื่อง คงถูกแพรวาเป่าหูแน่ ๆ“ตาพีท...ทำไมทิ้งน้องแล้วกลับก่อน แล้วนี้ไปไหนมา หรือว่ายังไม่เลิกยุ่งกับเด็กนั้นอีก” พีทไม่แสดงสีหน้าอะไร เขาไม่อยากให้แม่เสียใจ ถ้ารู้ว่าลูกสาวที่รับเลี้ยง รักเหมือนลูกทำตัวแบบไหน และด้วยนิสัยของพ่อกับปู่คงกลายเป็นเรื่องใหญ่ ใจหนึ่งก็สงสารเด็กไม่รักดีอย่างแพรวา “ผมเข้าใจแล้ว...” พีทกันมาหาแพรวาที่ยื่นก้มหน้าอยู่ เธอยังคงแสดงเพราะไม่รู้ว่าคนที่เธอร่วมมือด้วยเป็นยังไงตอนนี้ “ตามพี่มาที่ห้อง...มีเรื่องจะคุยด้วย”พูดจบก็เดินขึ้นไป ส่วนแพรวาก็แอบคิดว่าตัวเองอาจจะทำให้พีทหันมาสนใจ หรือไม่ก็เห็นมินนี่ถูกย้ำยีแล้วตัดใจได้ เธอยกยิ้มมุมปากมองดูคุณหญิงที่โกรธจนพูดอะไรไม่ออก“อย่าโกรธเลยนะคะ หนูไม่เป็นไร อีกอย่างพี่พีทคงจะมีเหตุผลสำคัญ” สีหน้าของเธอใสซื่อจนทำให้หลายคนตายใจ มือเล็กเข้ามาปลอบอย่างคนเข้าใจ และ ไม่ถือโทษอะไร ใครเห็นก็คิดว่าเป็นคนใจกว้างราวมหาสมุ