ตอนที่ 15 เอาตัวรอด

ก่อนที่สติของรินลดาจะดับลง เธอกำลังจะเปลี่ยนเสื้อผ้าตามที่เจ้มีญ่าบอก แต่อยู่ๆ ไฟในห้องก็ดับลง และเหมือนมีบางอย่างมาปิดปากของเธอ รินลดาดิ้นสุดแรง และไม่กี่นาทีเธอก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย จนถึงตอนนี้

          “ใครจับตัวเรามา แล้วเขาจะทำอะไรกับเราข้าว เราไม่ได้รู้จักหรือเป็นศัตรูกับคนพวกนี้นะ”

          “ข้าวก็ไม่รู้เหมือนกัน ป่านนี้พวกเจ้จะเป็นยังไงบ้าง จะทำยังไงกันดีล่ะนับดาว”

แกร๊ก!! เสียงประตูบานใหญ่ถูกเปิด สายตาทั้งคู่พุ่งไปยังเป้าหมายนั้นทันที

          “คุณคะ!!!” รินลดารีบถลาเข้าไปหาผู้มาเยือน

          “ข้านำอาหารมาให้”

เซริหัวหน้าสาวใช้วัยสี่สิบปี สื่อสารด้วยภาษาพื้นเมือง พร้อมกับภาษามือเพื่อให้หญิงต่างชาตินี้เข้าใจ เซริได้รับมอบหมายให้ดูแลหญิงสาวทั้งสี่คนที่นายท่านสั่งการมาโดยเฉพาะ

          “ฉัน จะ กลับ บ้าน” รินลดาพยายามสื่อสารด้วยภาษามือ

          “...” เซริมองหญิงสาวชาวไทยที่หน้าตางดงามสะสวย ผิวพรรณของนางช่างเนียนละเอียดดุจแพรไหมออกชมพูระเรื่อราวกับคนสุขภาพดี แบบนี้นี่เองที่นายท่านลงทุนลักพาตัวนางมาเก็บไว้แบบนี้

          “ฉัน ต้องการ ที่จะ กลับบ้าน”

รินลดาใช้ภาษาอังกฤษเพื่อสื่อสารกับผู้หญิงตรงหน้าอีกครั้ง แต่ทว่านางกลับไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอนั้นบอกเลยสักนิด

          “นับดาวว่าเขาคงไม่เข้าใจที่เราพูดหรอกข้าว...ดูเหมือนเขาจะเป็นคนรับใช้หรือเปล่า ดูจากการแต่งตัวแล้วน่าจะเป็นแบบนั้น”

          “ท่าน ทาน อาหารนี้เถิด”

เซริเอ่ยขึ้น เมื่อเธอเห็นว่าหญิงชาวไทยสองคนนี้ พยายามจะร้องขอให้เธอปล่อยตัวออกไปจากที่นี่ ช่างแตกต่างกันกับอีกห้องหนึ่งนัก

          “นางไม่ยอมทานอาหารของคุณเซริหรอก นางคงจะตกใจหวาดกลัว ข้าว่าให้พวกสาวใช้ จับนางทั้งสองอาบน้ำแต่งตัวกันเถิด อาหารวางไว้ตรงนี้ เดี๋ยวนางหิวเมื่อไหร่นางก็คงจะกินเอง”

โบอาสาวใช้วัยยี่สิบห้าปีออกความคิดเห็นกับหัวหน้าของเธอ ซึ่งตำแหน่งของเธอก็คือผู้ช่วยนางต้นห้องในฮาเร็มนั่นเอง

          “งั้นเจ้าไปตามคนมาเพิ่มอีกสี่คน ดูแล้วนางสองคนนี่น่าจะพยศน่าดู นางคงไม่สยบง่ายๆ เหมือนสองคนนั้น”

เซริเอ่ยถึงหญิงสาวชาวไทยอีกสองคนที่อยู่ห้องถัดไป ตอนแรกนางทั้งสองตกใจและกรีดร้อง แต่พอผ่านไปได้สักพักนางก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี นางน่าจะเป็นคนฉลาดพอสมควร เพราะคำถามที่นางถามนั้นคือ ‘ใครเป็นคนจับตัวฉันมา’ คำตอบที่นางได้รับกลับทำให้นางนิ่งงัน และไม่โต้ตอบใดๆ อีกเลย

          “เจ้าค่ะคุณเซริ”

          “ภาษาของเขาไม่ใช่ภาษาที่เราจะเข้าใจง่ายๆ เลยนะข้าว นับดาวคิดว่าเราพยายามพูดทีละคำบวกกับใช้ภาษามือดีกว่านะ ข้าวดูตรงประตูตอนที่ผู้หญิงอีกคนกำลังเดินออกไปนะ เราจะสังเกตว่าด้านนอกห้องนั้นเป็นอะไรและแบบไหน”

ธาริกาจ้องไปยังประตูตอนที่นางรับใช้คนนั้นเดินออกไป

          “เราจะต้องช่วยกันคิดหาทางหนีนะนับดาว พวกเขาฟังเราไม่รู้เรื่องแต่เขาคงน่าจะเข้าใจภาษากายเราบ้างแหละนะ”

รินลดาพูด พลางสะบัดตัวออกจากการโดนจับของผู้หญิงทั้งสี่คน ที่เข้ามารุมเธอซ้ายขวา

          “ปล่อยนะ! ช่วยด้วย!!!!!!!” รินลดาตะโกนสุดเสียง

          “ช่วยด้วยค่ะ!!!!!!!!!!!” ธาริการ้องออกมาดังสุดเสียงเช่นกัน

          ปึก! เสียงวัตถุบางอย่างร่วงลงบนพื้น

          “อุ้ย!!” หนึ่งในสาวใช้ถูกแรงเหวี่ยงจากสองสาวที่แผลงฤทธิ์ดิ้นพล่านไม่หยุด สะบัดจนกระเด็นไปคนละทิศละทาง

          “ปล่อยนะ!!!” ธาริการ้องเสียงดังลั่น เธอไม่ยอมให้สาวใช้ทั้งสี่คนจับเธอได้ เธอพยายามดิ้น ทั้งเตะและถีบจนข้าวของกระจัดกระจายหล่นบนพื้นห้อง

          “กรี๊ด!!” รินลดากรีดร้องสุดเสียง จนสาวใช้รีบปล่อยมือจากเธอเพราะความตกใจ

          “คุณเซริเจ้าคะ...ไม่ไหวแล้วนะเจ้าคะ คุณเซริต้องเพิ่มกำลังอีกนะเจ้าคะ นางมีพละกำลังมากมายเหลือเกินเจ้าค่ะ”

          “เดี๋ยวข้าจะไปตามคนมาช่วย”

หัวหน้าสาวใช้เดินกุมขมับออกไป เธอไม่คิดว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ สองคนแค่นี้จะมีพละกำลังถึงเพียงนี้ ไม่รู้ว่านายท่านฮาซีฟจะต้องปราบนางสองคนนี้อย่างไร ถึงจะได้เชยชมนางม้าพยศนี่

          [อีกฟากฝั่ง...ของห้อง]

          “เธอได้ยินเสียงร้องมั้ยปราง ฉันว่ามันเสียงคุ้นๆ นะ”

อริสาอยู่ในชุดพื้นเมืองยาวบางเบาที่ถูกตกแต่งเรียบร้อยจากสาวใช้ เครื่องประดับต่างๆ ถูกบรรจงแต่งแต้มบนเรือนร่างของเธอ อัญมณีเปล่งประกายระยิบระยับ เธอถูกลักพาตัวมา ซึ่งตอนนี้อริสาพอจะทราบคร่าวๆ แล้วว่าใครเป็นผู้บงการอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้

          “ได้ยิน...เสียงร้องน่าจะเป็นข้าวฟ่างกับนับดาวนะ”

ปรางทิพย์มองเพื่อนในวงการของเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า การแต่งกายของอริสานั้นไม่แตกต่างจากเธอมากนัก เธอถูกจับแต่งตัวเพื่อรอทำอะไรบางอย่าง เธอก็ไม่รู้ว่า ‘นายท่าน’ ที่บรรดาสาวใช้บอกนั้นเป็นอย่างไร แต่ปรางทิพย์ก็พอจะรู้ว่า นายท่านคนนี้น่าจะไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน สังเกตเครื่องเพชรนิลจินดาบนเรือนร่างของเธอและอริสานั้นบอกได้เป็นอย่างดีว่าร่ำรวยขนาดไหน

“ทำไมต้องจับมันสองคนมาด้วย ฉันไม่เข้าใจ! แล้วนี่เจ้มีญ่าโดนจับมาด้วยหรือเปล่าเนี่ย แล้วเจ้จะตามหาเราสองคนมั้ย”

อริสารู้สึกเหมือนกับว่าเด็กใหม่สองคนนั้นจะพยายามอยู่ในระดับเดียวกันกับเธอตลอด การโดนลักพาตัวมาครั้งนี้ สร้างความหนักใจให้กับอริสาหรือเปล่า ไม่เลย! เธอคิดว่าแค่เครื่องเพชรพลอยบนเรือนร่างของเธอนั้น ถ้าขายก็คงได้ราคานับสิบล้านเลยทีเดียว ‘ใครกันนะ ที่ถูกใจเธอ ถึงขั้นทำแบบนี้ ชีคหนุ่มหล่อมหาเศรษฐีหรือเปล่า’ อริสากำลังครุ่นคิดถึงชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้าเวทีตอนที่เธอกำลังเดินแบบ ‘หรือจะเป็นเขาคนนั้น’ ที่จ้องเธอจนตาแทบไม่กระพริบ

          “ฉันก็ไม่รู้ สองคนนั่นคงพยายามที่จะหนีแน่นอน ฉันว่าเราสองคนหาทางหนีกันเถอะ เราจะอยู่แบบนี้ไม่ได้นะ คนพวกนั้นอาจจะจับตัวเรามาฆ่าก็ได้นะโมนา...”

          “ฉันไม่คิดว่าเขาจะพาเรามาฆ่าหรอกนะปราง เธอไม่เห็นเหรอว่าพวกนางรับใช้พวกนั้นอาบน้ำแต่งตัวให้เราแบบนี้ หมายถึงอะไร เธอดูชุดสิ...ไม่ต้องพยายามถอดก็พร้อมที่จะหลุดอยู่แล้ว ฉันถามพวกคนรับใช้แล้ว พวกหล่อนบอกว่า นายท่านสั่ง ฉันว่านายท่านก็น่าจะเป็นใครสักคนที่ร่ำรวยเป็นมหาเศรษฐีแน่นอน เธอดูห้องข้าวของเครื่องใช้สิ”