รวมนิยายสั้นพระเอกเป็นมาเฟีย

แนะนำตัวละคร

พระเอก: พู่กัน

พรกิตต์  เธียรนิติฐาดล

ส่วนสูง:185 ซม.  น้ำหนัก:65. กก

อาชีพ: เจ้าของอู่ซ่อมรถ ห้างสรรพสินค้าชื่อดัง  เป็นประธานของ พีเค กรุ๊ป .

นางเอก: นับหนึ่ง

นลินกมล เปรมธาราโชติ

ส่วนสูง: 165 ซม. น้ำหนัก: 40 กก.

อาชีพ:เจ้าของคาเฟ่เล็กๆ

บทนำ

“อ้ะ..อื้ออ...พอได้แล้วค่ะ ฉันไม่ไหวแล้ว” ร่างเพรียวบางระหงอยู่ในชุดเดรสสั้นสีดำยกยิ้มมุมปากด้วยความพอใจ แต่ปากสวยบางกลับเอ่ยห้ามร่างสูงของชายตรงหน้า ที่กำลังซุกไซร้ซอกคอหอมเย้ายวน มือหนาก็ถือวิสาสะลูบไล้ขาขาวนวลและอ่อนนุ่มของเธออยู่

“แน่ใจเหรอ ว่าคุณอยากจะให้ผมพอ” ใบหน้าหล่อเหลาเอ่ยถามพลางสบตาของหญิงสาวอย่างร้อนแรง

แม้ใจอยากจะไปต่อกับเขา แต่ตัวร่างบางตอนนี้ก็ถึงเวลาที่ต้องไปแล้ว “ฉันต้องรีบไปแล้ว ไว้เราค่อยเจอกันใหม่นะคะยู”

ร่างบางเอ่ยพลางยิ้มหวานให้กับชายหนุ่ม ก่อนจะลากกระเป๋าเดินทางใบสวยออกมาจากห้อง เธอมาอยู่ต่างประเทศได้เกือบจะเดือนหนึ่งแล้ว และวันนี้ก็ถึงเวลาที่เธอต้องกลับ ไปทวงในสิ่งที่เป็นของเธอคืน...

อีกฝั่งหนึ่ง

กำลังมีงานมงคลกำลังจัดขึ้นในโรงแรมหรู  สองร่างของคู่บ่าวสาวที่เดินเคียงคู่กันบนพรมสีขาว สะกดสายตาของแขกเหรื่อที่อยู่ในงาน คนหนึ่งก็หล่อเหลาราวกับเทพบุตร

อีกคนก็สวยเหมือนนางฟ้า ใบหน้าหล่อคมดุจภาพวาดที่ไม่มีอยู่จริง

สายตาของเขากับมีแค่เพียงความเย็นชา ไม่ได้ฉายแววว่ามีความสุขหรือความยินดีที่จะแต่งงานกับหญิงสาวข้างๆ ที่ตอนนี้อยู่ในชุดเจ้าสาวสีขาวสวยหรูหรา ใบหน้าสวยหวานปากเล็กจมูกหน่อย

 ดวงตากลมโต ในตอนนี้มีแต่ความรู้สึกเศร้าหมองและประหม่าเหมือนตัวเธอเองก็ไม่ได้ยินดีมากนัก ที่จะต้องแต่งงานกับชายข้างๆที่กำลังกุมมือเธอเดินไปตามพรม...

ตอนที่ 1 เจ้าสาวที่ไม่ได้รัก

เมื่อหนึ่งเดือนก่อนหน้านี้

“ผมไม่แต่ง!”  น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยตวาดลั่นพลางกอดร่างบางไว้ในอ้อมแขน คนในอ้อมกอดเขาร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความรู้สึกเสียใจ

ชายหนุ่มมองร่างเล็กด้วยหัวใจที่เจ็บปวด แต่ชายสูงอายุซึ่งเป็นคนเดียวในครอบครัวที่เขาเหลืออยู่ตอนนี้ กำลังมองเขาด้วยความโกรธที่หลานชายไม่เชื่อฟัง

“แต่แกต้องแต่งกับหนูหนึ่ง ถ้าไม่ใช่หนูหนึ่งก็ไม่มีผู้หญิงคนไหนได้มาเป็นสะใภ้บ้านนี้ทั้งนั้น!” ชายอายุประมาณเจ็ดสิบพูดก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงโซฟาอย่างแรง

“แต่ผมรักรินดา ไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้น รินดาเองก็เป็นคนของตระกูลเปรมธาราโชติเหมือนกัน มันก็ไม่ได้ผิดกับสัญญาไม่ใช่หรือ”

ดวงตาเฉี่ยวคมมองคนที่ตนเรียกว่าตาด้วยแววตาสั่นไหว ก่อนจะหันไปมองหญิงสาวอีกคน ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามด้วยความรู้สึกเกลียดชัง

“เธอต้องเป็นคนยังไงถึงจะมาแย่งคนรักของน้องสาวตัวเอง” น้ำเสียงเย็นยะเยือกเอ่ยกับร่างบาง นับหนึ่ง ผู้หญิงที่เป็นใบ้มาตั้งแต่เด็ก คนที่คอยรังแกคนรักของเขามาโดยตลอดเพราะเธอคงจะเกลียดรินดาที่เป็นลูกของเมียน้อยพ่อเธอ เขาไม่เคยรังเกียจที่หญิงสาวพูดไม่ได้

แต่หลายครั้งที่เขาเห็นรินดาแอบร้องไห้บ้าง มีรอยฟกช้ำตามตัวบ้าง เพราะโดนนับหนึ่งคอยกลั่นแกล้ง เขาก็ไม่อยากจะอะไรกับเธออยู่แล้ว แต่ไม่คิดว่าหล่อนจะใจร้ายถึงขั้นมาแย่งคนรักของน้องสาวตัวเอง

พู่กันหลงรักรินดามาตั้งแต่เด็กเพราะตอนยังเล็กรินดาคือคนที่เคยมาช่วยเขาในตอนที่จมน้ำ พอโตมาก็ตามจีบมาตลอดและคบหากันมาได้จะสามปีแล้ว

“แต่คนที่ทำสัญญาคือแม่ของหนูหนึ่งกับแม่ของแก คนที่ต้องแต่งคือหนูหนึ่ง ไม่ใช่คนอื่น”

ชายวัยชราเอ่ยก่อนจะสะบัดหน้าหนี

“แต่ท่านครับ...ถึงยังไงเด็กสองคนนี้เขาก็รักกัน รินดาก็เป็นน้องสาวของนับหนึ่ง..”

“ฉันไม่สน คนที่ฉันจะรับเป็นลูกสะใภ้คือหนูหนึ่งเท่านั้น” พงศักดิ์เอ่ยด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดและลุกเดินหนีไป

กรมองไปทางร่างบางที่กำลังนั่งกำหมัดแน่น ดวงตาสั่นไหว นับหนึ่งเองก็รู้ตัวว่ากำลังโดนผู้เป็นพ่อและแม่เลี้ยงกำลังมองตนอย่างรังเกียจ และโกรธเคือง

“ริน..ผมจะลองคุยกับตาอีกครั้ง คุณอย่าร้องไห้เลยนะ” พู่กันเอ่ยก่อนจะเช็ดน้ำตาให้หญิงสาวด้วยความอ่อนโยน

“งั้นรินกลับก่อนนะคะ อยู่ที่นี่ต่อคงจะไม่ดีแล้ว..” รินดาเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“โธ่ ลูกสาวของแม่..” คุณนายรัศมีเดินเข้าไปสวมกอดลูกสาวน้ำตาคลอ ก่อนจะประคองลูกสาวไปที่รถ

พลั่ก!

“แก! แกมันผู้หญิงมารยา แกทำแบบนี้กับน้องได้ยังไง”

เมื่อกลับมาถึงบ้านหลังใหญ่ ร่างบอบบางของนับหนึ่งก็โดนผลักลงไปนั่งกับพื้นด้วยแรงผลักของแม่เลี้ยงใจร้าย หญิงสาวส่ายหน้ารัวเป็นการปฏิเสธ

“หนูไม่เคยต้องการแบบนั้น” นับหนึ่งตอบกลับแม่เลี้ยงเป็นภาษามือ

“แกไม่เคยต้องการแต่แกก็แย่งไปแล้ว ยัยสารเลว” รัศมีเข้าไปตบตีร่างเล็กรัวๆด้วยความโกรธแค้น แค่เป็นลูกของภรรยาเก่าก็อยู่เป็นหนามตำใจของเธอมาพอแล้ว นี่ยังจะมาแย่งผู้ชายดีๆไปจากลูกสาวของเธออีก

ใบหน้าสวยนิ่วหน้าด้วยความเจ็บแสบดวงตาเย็นชามองไปยังใบหน้าของแม่เลี้ยงเธอ คนที่ควรจะเกลียดชังครอบครัวนี้คือเธอมากกว่า

พ่อ ที่ไม่เคยดูแลใส่ใจเธอ เอาแต่รักทะนุถนอมน้องสาวที่ตนแอบไปวางไข่กับแม่เลี้ยงคนนี้ จนทำให้แม่ของเธอเป็นซึมเศร้า และจากเธอไปตั้งแต่ยังเด็ก

นับหนึ่งเองก็ไม่ได้เป็นใบ้ตั้งแต่เกิด แต่เพราะวันนั้นเธอเห็นภาพที่เจ็บปวดไปจนสุดก้นบึ้งของหัวใจ เธอตะโกนเรียกผู้เป็นแม่ที่ยิงตัวเองไปต่อหน้าต่อตาอย่างสุดเสียง และตั้งแต่วันนั้นมาก็ไม่มีใครได้ยินเสียงของเธออีกเลย

แม่จากไปไม่ถึงเดือน พ่อก็พาผู้หญิงคนใหม่เข้ามาบ้านพร้อมกับสาวน้อยคนหนึ่ง และชีวิตของนับหนึ่งก็ต้องเปลี่ยนไป โดนสองแม่ลูกคอยรังแกมาตลอด และผู้เป็นพ่อก็ไม่เคยปกป้อง ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นมาโดยตลอด

“แก.. แกกล้ามองฉันด้วยสายตาแบบนี้เหรอ หา!”

เพี๊ยะ

ใบหน้าสวยหันไปตามแรงตบของแม่เลี้ยง จากความชาเริ่มเปลี่ยนเป็นความเจ็บแสบเข้ามาแทนที่ มือเล็กจับแก้มข้างที่โดนตบพลางเม้มปากแน่น

“พ่อคะ..ไม่คิดว่าพี่หนึ่งจะเกลียดลูกขนาดนี้..ฮืออ” รินดาร้องไห้อย่างน่าสงสาร จนผู้เป็นพ่อต้องดึงมากอดอย่างต้องการปลอบโยน ร่างบางที่นั่งอยู่บนพื้น มองภาพตรงหน้าอย่างเจ็บช้ำด้วยใจที่แหลกสลาย ตั้งแต่แม่จากไป เธอก็ไม่เคยได้รับความอบอุ่น จากชายคนนี้เลย...

“แกไปซะ” คำพูดของชายวัยกลางคนทำเอาหญิงสาวชะงัก

“ต่อไปนี้ อย่ามายุ่งเกี่ยวกับบ้านหลังนี้อีก แกไม่ใช่ลูกสาวของฉันอีกต่อไป ฉันรับไม่ได้กับการที่มาแย่งคนรักของน้องสาวตัวเอง”

“พ่อคะ..หนูไม่โกรธพี่..”  รินดาทำสีหน้าตกอกตกใจ และเห็นใจนับหนึ่ง ในภาพของกรเขาต้องมองว่า น้องสาวรักพี่อย่างสุดหัวใจ แต่กับที่หญิงสาวสัมผัสได้

คือเธอกำลังแสดงละครต่างหาก เพราะผู้หญิงคนนี้กับแม่ของหล่อน จะคอยรังแกเธอเสมอในเวลาที่เขาไม่อยู่