ตอนที่ 5 ขัดแย้ง...บ่อเกิดความเกลียดชัง

“เอาเถอะ...ถึงแม้จะไปด้วยกัน แต่ค่าตัวไม่เท่ากันนะ ของหนูโมนาค่าตัวแพงที่สุด ส่วนสองคนนี่ก็น่าจะน้อยสุดแล้ว แต่ว่าน้อยสุดนี่ก็ตั้งสามล้านเลยนะ คิดดูของหนูโมนาจะขนาดไหน”

กัญญาวีร์พยายามเบี่ยงเบนความสนใจด้วยเงิน ซึ่งงานที่เธอรับมานี้ มันก็เยอะจริงๆ เยอะที่สุดตั้งแต่เธอจัดตั้งบริษัทมาเลยก็ว่าได้ เป็นเหมือนส้มหล่นมาที่บริษัทของเธอเลย

“ว่าแต่งานที่เจ้จะให้ไปมันไกลหรือเปล่าคะ และคงไม่หักค่าเดินทางจากค่าตัวของพวกเราหรอกนะคะ”

“ไม่หรอกจ้าหนูโมนา ค่าเดินทาง ที่พักต่างๆ ทางผู้จัดออกให้ทั้งหมด ส่วนแบ่งของเจ้ก็ไม่ต้องหักจากพวกเราหรอกค่ะ งานนี้เศรษฐีกระเป๋าหนักเปย์น่าดูเลยนะจ๊ะ ได้ข่าวว่าเขารวยเป็นอันดับหนึ่งของประเทศเชียวนะ เรื่องที่จะจ่ายให้พวกเรามันแค่เศษฝุ่นของเขาเท่านั้นจ้า...”

“นี่ไงคะ...โมนาถึงบอกให้เลือกแต่มืออาชีพไป ทำไมเอาเด็กใหม่ไป...จะทำให้งานของเราเสียนะคะเจ้...เจ้ลองคิดดีๆ นะคะ”

อริสาอยากให้พรรคพวกของเธอไป เลยพยายามที่จะกำจัดเด็กใหม่ทั้งคู่

“ผู้จัดเขาเป็นคนเลือกค่ะ เจ้ไม่ได้เลือก”

“แล้วทำไมเจ้ถึงเอารูปของเด็กใหม่ พึ่งจะมาแคสงานวันนี้ ไปให้เขาเลือกด้วยคะ เด็กคนนี้ยังแคสงานไม่ผ่านเลยนะคะ”

อริสาหันไปจิกกัดธาริกา ที่กำลังมองบทสนทนาอย่างมึนงง

“เจ้ก็แค่ติดไปเฉยๆ ไม่คิดว่าผู้จัดเขาจะเลือกไง”

“แต่เจ้...”

“โมนา...เมื่อไหร่เธอจะเลิกถามซะที ฉันต้องไปทำงานต่อนะเธอรู้มั้ย! ให้เจ้เค้าคุยเรื่องงานต่อเหอะ...จะได้จบๆ”

ปรางทิพย์หันมาจวกอริสาอย่างอดไม่ได้ เธอกับอริสานั้นเข้าวงการมาพร้อมกัน แต่อริสากลับดังกว่าเธอ ซึ่งเรื่องนี้เธอเองก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรนัก วงการมายามีขึ้นมีลง มีเด่นและมีดับ สิ่งสำคัญสำหรับเธอคือช่วงขาขึ้นต้องกอบโกยเงินให้ได้มากที่สุด

“อะไรยัยปราง! ฉันก็แค่ห่วงเจ้ ห่วงบริษัทหรอกย่ะ”

“เอาล่ะๆ อย่าทะเลาะกันเลย เจ้จะเริ่มอธิบายคอนเซ็ปต์งานก่อนล่ะกันนะ...คืองานที่เราจะไปมันคืองานเดินแบบและเป็นพรีเซนเตอร์หรือเป็นทูตแห่งเอเชียที่ต่างประเทศ...คือโซนแถบทะเลทราย ทางตะวันออกกลาง ประเทศซาเลวีเนียร์...”

“ทะเลทรายเหรอคะเจ้...โอย...โมนาขอถอนตัวได้มั้ยคะเจ้ ถ้าไปก็คงมีแต่ความแห้งแล้ง และแสงแดด...ไม่เอาด้วยหรอกค่ะร้อนก็ร้อน ผิวของโมนาต้องไหม้แน่ๆ เลยค่ะ”

 “เธอจะไม่ไปก็ได้นะโมนา ค่าตัวเธอตั้งเจ็ดหลัก และได้เยอะกว่าใคร เธอไปทำงานครั้งเดียวหลักล้าน ถ้าเธอไม่รับเดี๋ยวฉันจะขอให้เจ้เอาเพื่อนฉันไปแทน”

ปรางทิพย์พูดด้วยความหมั่นไส้ยัยเบอร์หนึ่งเรื่องมากชะมัด

“อุ้ย! ทันทีเลยนะยัยปรางทิพย์ จ้องอยู่แล้วสิ งั้นไม่ได้แล้วฉันต้องไป...ไม่งั้นจะมีคนอยากคาบไป...”

“เออ...เจ้...คิดว่าค่าตอบแทนมันมากขนาดนี้ ทุกคนก็คงต้องอดทนหน่อยนะ จริงๆ ประเทศของเขาร่ำรวยมากเลยนะ เศรษฐีแต่ละคนระดับเจ้าของบ่อน้ำมัน อัญมณีเครื่องเพชรต่างๆ มากมาย และก็ไม่ได้แห้งแล้งอย่างที่หนูโมนาคิดหรอกนะคะ ที่เราจะไปเนี่ยเป็นใจกลางเมืองหลวงของประเทศเลยนะคะ”

“เมื่อไหร่คะเจ้ แล้วเค้าจะจ่ายค่าตัวก่อนหรือเปล่าคะ ถ้าไม่จ่ายก่อนโมนาคงต้องคิดดูก่อนนะคะ”

“จ่ายก่อนจ้า และจ่ายหมดด้วย ไม่จ่ายแค่ครึ่งเหมือนทุกรายนะคะ เพราะฉะนั้นทุกคนก็จะมีเงินไว้เที่ยว ซื้อเพชรพลอยกลับมาค่ะ อุ้ย! พูดแล้วเจ้ตื่นเต้นจัง”

“จะไปกี่วันคะเจ้...” รินลดาเปิดปากครั้งแรก สิ่งที่เธอกังวลก็คือ รินลดาห่วงแม่ของเธอนั่นเอง

“น่าจะประมาณสิบวันแหละค่ะ เพราะเดินทางอีกรวมๆ แล้วงานนี้ก็ใช้เวลาเกือบยี่สิบวันเลยนะ...”

“แหม...เป็นแค่เด็กใหม่...ไม่ควรที่ประเจ๋อถามแบบนี้นะ”

อริสามีโอกาสก็เหน็บทันทีด้วยความหมั่นไส้ นังเด็กนี่เข้ามาไม่นาน มันสามารถที่จะเข้าตาผู้จัดแล้ว ต่อไปมันคือตัวอันตรายสำหรับอริสาเป็นแน่

“โอเค...เจ้ส่งรายละเอียดของงานให้ทุกคนไปศึกษานะ ส่วนเรื่องค่าตอบแทน คงไม่กี่วัน ผู้จัดเขารอเจ้คอนเฟิร์มไปอีกที มีใครที่ไม่สะดวกจะไปหรือเปล่า หรือถอนตัวบอกเจ้ได้นะ...เอ่อ ส่วนข้าวฟ่างกับเพื่อนรอคุยกับเจ้ก่อนนะ...มีมั้ยคะ ถ้าไม่มีเจ้ปิดประชุมนะคะ ไว้เจอกันค่ะ”

“ค่ะเจ้...สวัสดีค่ะ”

“เธอสองคนมาคุยกับเจ้หน่อย”

“ค่ะเจ้”

“เอาล่ะ...เจ้ขอพูดเรื่องค่าตัวก่อนนะ ก่อนที่เธอสองคนจะตัดสินใจ เพราะเจ้คิดว่าเธอสองคนจะต้องปฏิเสธเจ้และถอนตัวอย่างแน่นอน”

“เจ้คะ...นับดาวขอถอนตัวก่อนเลยได้ไหมคะ เพราะนับดาวยังไม่ได้แคสงานเลยค่ะ อีกอย่างนับดาวก็ทำไม่เป็นด้วยค่ะเดินแบบหรือโพสต์ท่าอะไรแบบนั้นค่ะ”

“เอางี้...ฟังเจ้ก่อนนะคะ ถ้าทางผู้จัดไม่เลือกหนูสองคนล่ะก็ ป่านนี้เจ้คงเลือกคนอื่นไปแล้ว เรื่องนี้เจ้ก็พยายามทักท้วงทางผู้จัดไปแล้ว แต่เขายืนยันว่าจะเลือกหนูสองคนโดยเฉพาะ เจ้เลยปฏิเสธเขาไปไม่ได้”

“แต่...”

“ค่าตัวหนูสองคนสูงที่สุดเลยนะ แต่ต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ เพราะเจ้ไม่อยากให้โมนากับคนอื่นรู้ มันไม่ใช่เรื่องดีกับหนูสองคนแน่นอน ตัวเลขที่เขาเสนอมาคือ คนละสิบล้าน เจ้ว่ามันเยอะมากไม่เคยมีประวัติแบบนี้มาก่อน ส่วนโมนาได้หกล้าน คนอื่นได้คนละห้าล้าน หนูสองคนคิดดู สิบล้านนี่หนูหาเกือบทั้งชีวิตเลยนะกับแค่ไปทำงาน 20 วันเจ้ว่าไม่มีที่ไหนอีกแล้วที่เป็นแบบนี้”

“สิบล้าน!! เหรอคะ? ทำไมมันเยอะขนาดนี้คะ”

ธาริกาตกใจกับตัวเลขที่เธอได้ยิน ‘เงินก้อนนี้เธอสามารถที่จะซื้อบ้าน ซื้อรถ และเปิดร้านได้เลยนะเนี่ย’

“นั่นสิคะเจ้...สิบล้านเหรอคะ...ข้าวว่าคนจ้างเขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เลยค่ะที่ทุ่มเงินขนาดนี้”

รินลดาคิดว่าเงินมากมายขนาดนี้ ตัวเธอเองหาทั้งชีวิตก็คงไม่ได้เยอะอย่างที่เจ้มีญ่าพูดจริงๆ

“นั่นน่ะสิ...เจ้ถึงต้องคุยกับหนูสองคนนี่ไง และที่สำคัญจ่ายก่อนไปทำงานด้วยนะ โอย! เป็นเจ้จะไม่เสียเวลาคิดนานเลยนะคะหนู...ส่วนนับดาวถ้าคิดว่าทำไม่ได้ และยังไม่ได้แคสงานก็ไม่ต้องกังวลนะคะ เจ้มีทีมงานสอนหนูโดยเฉพาะจ้า หลักสูตรแบบเร่งด่วน ไม่ต้องกังวลอะไรมาก เราสองคนสวยอยู่แล้ว ปรับนิดแต่งหน่อยเจ้ว่าโอเคแล้วจ้า”

“...”

“เอาเป็นว่าเจ้ตัดสินใจให้นะคะไปเถอะ มีเวลาเตรียมตัวเกือบยี่สิบวัน ถือว่าไปเที่ยวเล่นๆ อีกอย่างกลับมาคุณภาพชีวิตพวกหนูดีขึ้นเลยนะคะ...ข้าวเองก็มีบ้าน มีรถ มีเงินเก็บเลยนะคะ ไม่ต้องรอเก็บอีกหลายปีกว่าจะได้”

“ค่ะเจ้” รินลดาคิดตามในสิ่งที่เจ้มีญ่าพูด ถ้าเธอได้เงินก้อนใหญ่ขนาดนี้ เธอเองก็คงสบายจริงๆ และแม่ของเธอก็จะหลุดพ้นความลำบากจากทุกอย่างแน่นอน