ตอนที่ 6 การตัดสินใจ...คือจุดเปลี่ยนของชีวิต

          “ข้าวคิดยังไงกับเรื่องนี้บ้าง นับดาวเองก็ไม่ค่อยจะเข้าใจเรื่องงานที่เจ้เขาบอกเลยนะ ถ้าเกิดนับดาวทำไม่ได้ล่ะ เจ้เขาจะเดือดร้อนมั้ย”

          “เจ้เขาบอกมีคนสอนนะ นับดาวไม่ต้องห่วง ข้าวว่าเงินที่เราได้มันก็เยอะนะ เยอะจนแทบไม่น่าเชื่อเลยด้วยซ้ำ ว่าจะมีใครบ้ามาจ้างพวกเราแบบนี้”

รินลดาครุ่นคิดอย่างสับสนกับเรื่องนี้ จริงอยู่ที่เขาจะจ่ายค่าจ้างก่อนเดินทางไปทำงาน แต่เธอก็แปลกใจอยู่ดี ทำไมถึงต้องมาจ้างดารานางแบบที่ประเทศไทย ทั้งที่ประเทศอื่นก็มี

          “ข้าว...การไปทำงานครั้งนี้ จะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายของนับดาวนะ เพราะถ้ากลับมาแล้วนับดาวก็จะไม่ทำงานในวงการนี้ต่อนะ...ข้าวคิดว่าไง?”

          “ใช่...ข้าวเองก็จะเลิกอาชีพนี้เหมือนกัน และเราหุ้นกันเปิดร้านกาแฟ ร้านขนมตามที่เราฝันไว้กันเถอะนะนับดาว ข้าวไม่สามารถที่จะอยู่วงการมายาแบบนี้ได้ต่อหรอก คนอื่นอาจจะคิดว่าเงินนี้มันน้อย แต่สำหรับข้าว...ข้าวคิดว่ามันเยอะมาก ข้าวสามารถตั้งตัวได้เลย เพราะข้าวไม่ได้ใช้ของแบรนด์เนมพวกนั้น เลยไม่มีปัญหาเรื่องการใช้เงินเลย...”

          “ข้าวพูดถูก...งั้นเราตัดสินใจทำงานนี้กันเถอะนะ เก็บเงินไว้ทำตามความฝันของเราสองคนกันดีกว่า”

          “ไปเถอะ...เรากลับบ้านกัน ข้าวจะไปคุยกับแม่เรื่องนี้”

          “นับดาวก็จะคุยพ่อกับแม่เหมือนกัน”

          “โอเค...”

[บ้านเช่าหลังเล็ก]

“ทำไมวันนี้กลับเร็วล่ะลูก...”

วรีรัตน์เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นบุตรสาวเข้าบ้านในเวลาบ่ายคล้อยแบบนี้ ปกติลูกสาวของเธอจะกลับเย็นทุกวัน วันนี้ดูผิดปกติ

“ทำงานเสร็จเร็วค่ะแม่...เอ่อ...แล้ว...”

รินลดามองหาฐากูรพ่อเลี้ยงของเธอ

“มันไม่อยู่หรอกลูก...นู่น...ไปบ่อนตั้งแต่เมื่อวานแล้วยังไม่กลับ...แม่อยากให้มันออกไปแบบนี้ทุกวันจริงเชียว”

วรีรัตน์ทุกข์ใจเรื่องสามีของเธอมาตลอด เธอไม่คิดว่าการตัดสินใจมีสามีคนใหม่ครั้งนี้ จะเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิตของเธอ สามีคนแรกเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุ สี่ปีต่อมาเธอตัดสินใจที่จะเริ่มต้นคู่ชีวิตใหม่ โดยที่ลูกสาวของเธอในตอนนั้นอายุ 12 ปี วรีรัตน์ลังเลใจเป็นอย่างมากที่จะเริ่มต้นใหม่ แต่เพราะเงินเดือนแม่บ้านโรงงานของเธอนั้น ไม่พอกับค่าใช้จ่ายต่างๆ เธอเลยตัดสินใจเลือกฐากูรเข้ามา เพื่อช่วยกันทำมาหากิน ช่วงสองปีแรกฐากูรยังคงดีกับเธอและลูก แต่หลังจากนั้นเขาก็เริ่มติดการพนัน ขายบ้านของเธอที่สามีเก่าทิ้งไว้ให้ สุดท้ายเธอไม่เหลืออะไรเลย จึงต้องมาเช่าบ้านอยู่แบบนี้

“แม่คะ...ข้าวมีเรื่องจะคุยกับคุณแม่ค่ะ”

“มีเรื่องอะไรลูก...” วรีรัตน์สงสารผู้เป็นลูกเหลือเกิน ยิ่งโตเป็นสาวเธอก็ยิ่งต้องระวัง นอกจากฐากูรจะติดการพนันแล้ว ฐากูรยังคอยจ้องที่จะล่วงเกินลูกสาวของเธออีก จนบางครั้งในวันที่เธอต้องไปทำงาน เธอจะบอกให้ลูกไปนอนกับนับดาว เพื่อป้องกันจากเรื่องนี้

“ข้าวได้งานมาชิ้นหนึ่งค่ะแม่ เป็นงานเดินแบบพรีเซ็นเตอร์ของบริษัทต่างชาติค่ะ...เขาให้ค่าตอบแทนเยอะมากค่ะแม่ พวกพี่ในบริษัทไปกันหลายคน รวมข้าวกับนับดาวด้วยนะคะแม่”

“นับดาวเข้าไปได้ยังไงลูก นี่ตกลงนับดาวไปแคสงานแล้วเหรอ...อุ้ย! ดีจังแม่ว่านับดาวสวยและหุ่นดี ยังคิดอยากให้ลูกชวนนับดาวไปทำงานด้วย...อืม...แล้วประเทศไหนล่ะลูก ไปกี่วัน”

วรีรัตน์สนับสนุนให้ลูกทำงานด้านนี้มาตลอด เพราะเธอคิดว่าลูกสาวของเธอจะทำงานนี้ได้ดีแน่นอน ความสวยของลูกสาวของเธอนั้นไม่เป็นสองรองใคร

“ประเทศซาเลวีเนียร์ค่ะแม่”

“ห๊า! ประเทศอะไรนะ ทำไมแม่ไม่เคยได้ยินเลยลูก”

“ประเทศทางแถบตะวันออกกลางค่ะแม่ เป็นประเทศที่มีทะเลทราย มีอูฐ โอเอซีส และมีผลไม้ที่เป็นอินทผาลัมค่ะแม่”

รินลดาค้นข้อมูลมาพอสมควรเกี่ยวกับประเทศนี้ และเมืองไบยาร์เป็นเมืองที่สวยงามและน่าอยู่มากๆ รินลดาจะเก็บภาพถ่ายมาเยอะๆ ครั้งหนึ่งเธอได้ไปเยือนเมืองที่น่าอยู่แบบนั้น

“มันน่าจะไกลมากเลยนะลูก...แล้วยังไง ไปเมื่อไหร่”

“อีกสักประมาณเกือบยี่สิบวันค่ะแม่ รอทำวีซ่ากันก่อน ส่วนค่าตอบแทนเขาจ่ายเลยนะคะแม่ จ่ายทั้งหมดด้วยค่ะ ข้าวอยากจะคุยกับแม่ค่ะ ถ้าข้าวไปทำงานครั้งนี้ ข้าวกะว่าจะทำงานครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย เป็นงานสุดท้ายที่ข้าวจะทำแล้วค่ะ”

“อุ้ย! ข้าว! ทำไมข้าวพูดเป็นลางแบบนี้ล่ะ แม่ตกใจหมดเลยรู้มั้ย ทำไมต้องครั้งสุดท้าย ห้ามพูดแบบนี้อีกนะลูก”

วรีรัตน์ยกมือทาบอก เธอมีลูกสาวเพียงคนเดียว สิ่งสุดท้ายในชีวิตของเธอก็คือลูก

“เปล่าค่ะแม่...ที่ข้าวพูดแบบนี้ก็เพราะค่าจ้างของการทำงานครั้งนี้มันเยอะมากนะคะ ข้าวได้ค่าตัวสูงถึงสิบล้านเลยค่ะแม่ นับดาวก็ได้เหมือนกันกับข้าวค่ะ”

“ห๊า! ลูกพูดว่าสิบล้านเหรอ! ทำไมมันเยอะขนาดนั้นล่ะลูก ใครเขาจ้างลูกขนาดนั้นกัน แม่ว่ามีคนมาหลอกเราหรือเปล่าข้าว”

“เจ้มีญ่าก็ไปค่ะแม่ ทีมนางแบบอีกสามคน ช่างแต่งหน้า (Make-up artist) รวมข้าวกับนับดาวก็น่าจะประมาณสิบคนค่ะแม่ ข้าวคิดว่าเงินที่เขาจ้างมันเยอะ ข้าวเลยบอกแม่ว่า ข้าวกับนับดาวจะทำงานแค่ครั้งเดียว ครั้งสุดท้ายไงล่ะคะ”

“อ่อ...โล่งอกไปที”

“แม่คะ...ข้าวจะเอาเงินค่าจ้างให้แม่ทั้งหมด แม่เอาไปซื้อบ้าน เราย้ายไปอยู่ที่กาญจนบุรีกันเถอะนะคะ ตอนนี้พ่อแม่ของนับดาวเขากำลังจะย้ายไปอยู่ที่นั่นเหมือนกัน ข้าวอยากให้แม่ไปที่นั่น แม่เลิกกับน้าฐากูรเถอะนะคะ และหนีไปโดยที่ไม่ให้น้าเขารู้ค่ะแม่”

“ลูกกับนับดาวคุยกันแล้วเหรอ”

“ใช่ค่ะแม่...ข้าวกับนับดาวตกลงกันไว้ว่า หลังจากที่เรากลับมาจากทำงาน เราสองคนจะไม่กลับมาทำงานวงการบันเทิงอีกแล้วค่ะ เราจะเปิดร้านกาแฟร้านขนมร่วมกันค่ะ”

“แล้วพ่อแม่นับดาวล่ะลูก”

“ลุงอดุลย์กับป้ากันยาเขามีแผนเรื่องนี้นานแล้วค่ะแม่ เขาซื้อที่ไว้ที่โน่นแล้วค่ะ ถ้านับดาวได้เงินนี้ก็แค่สร้างบ้านอย่างเดียว ส่วนเราสองคนแม่ลูกก็ซื้อบ้านใกล้ๆ กับบ้านนับดาวค่ะแม่”

“ลูกคิดดีแล้วใช่มั้ยข้าว...”

“ค่ะแม่...ข้าวอยากหนีไปจากตรงนี้ อยากไปใช้ชีวิตที่สงบสุขค่ะ...เงินก้อนนี้มันเยอะมาก แม่อาจจะลงทุนทำขนมขายก็ได้นะคะแม่”