Chapter7

Chapter7

         

          ขณะนั่งหิวพิมรดานึกถึงชะตาชีวิตตัวเองไปด้วย มาถึงเกาะวันแรกเธอเกือบตาย ถูกกดหัวให้จมอยู่ในน้ำ ให้เป็นแม่บ้านทำความสะอาด และงดให้อาหาร ทำราวกับว่าเธอไม่มีหัวใจ ไม่มีความรู้สึก คิดไปน้ำตาก็ไหลไป หิวจนแสบท้อง

          ก๊อก ก๊อก ก๊อก...

คนกำลังหิวมองประตูห้อง อึดใจต่อมามันถูกเปิดกว้าง บุรุษสองคนยืนอยู่หน้าห้อง พิมรดารู้จักแค่บัญชา ส่วนอีกคนรูปร่างสูงใหญ่พอๆ กับณคุณ

          “เธอคงหิวแล้ว ฉันจะพาเธอไปกินข้าว” ยศวินบอกเชลยสาว น้ำเสียงเขาไม่มีความโกรธแค้นกลับนุ่มนวลเป็นมิตร “ฉันเตือนไว้อย่างหนึ่งว่า อย่าทำให้เพชรโกรธมากกว่านี้ เพราะฉันกลัวว่ามันจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ มันยิ่งอยากฆ่าเธอทุกวินาทีด้วย”

          “ฉันรู้ค่ะ ฉันเข้าใจความเกลียด ความแค้นของคุณเพชร”

          “ไปกันได้แล้ว ระหว่างทางที่ไปโรงครัว ฉันจะบอกเรื่องที่เธอต้องทำ” พิมรดาลุกเดินตามยศวินกับบัญชาอย่างว่าง่าย ยศวินบอกงานในแต่ละวันที่พิมรดาต้องทำ แต่ละอย่างเป็นเรื่องที่หญิงสาวไม่เคยทำ ทว่าก็ต้องทำไม่เช่นนั้น เธอจะได้รับบทลงโทษจากเจ้าของเกาะที่เวลานี้ขึ้นฝั่งเพื่อจัดการเรื่องด่วน ยศวินจึงทำหน้าที่เป็นผู้คุมดูแลเชลยสาวชั่วคราว

          ขึ้นชื่อว่าเป็นเชลยและเป็นคนที่เจ้าของเกาะเกลียดแสนเกลียด แค้นสุดประตูใจ คงได้กินข้าวพร้อมกับคนงานราวสามสิบคนที่ยืนต่อแถวรับอาหารจากแม่ครัว พิมรดานั่งอยู่บนแคร่ไม้ใต้ต้นมะพร้าวข้างโรงครัว เธอจะกินข้าวได้ต่อเมื่อคนงานกินข้าวอิ่มท้อง พูดง่ายๆ คือ เธอกินข้าวเป็นคนสุดท้าย

เดิมทีหลังจากคนงานกินอิ่มจะต้องล้างจานชามและช้อนที่ตัวเองใช้ ทว่าต่อจากนี้เป็นหน้าที่ของพิมรดา เธอต้องทำความสะอาดภาชนะที่ใช้แล้วไม่ว่าจะเป็นของคนงานหรือในครัว ซึ่งเจ้าของเกาะเลี้ยงอาหารคนงานสามมื้อ พิมรดาก็ต้องทำสามรอบ

          เป็นช่วงเวลาแสนทรมาน กลิ่นแกงส้มโชยเข้ามาในจมูกคนหิว ท้องก็ยิ่งร้องหนักขึ้น นำลายสอขึ้นมาทันใดยามมองคนงานกินข้าว แต่ก็ต้องหลบสายตาคนงานหลายคนแทบไม่ทัน เพราะแววตาของแต่ละคนบ่งบอกถึงความไม่พอใจ บางคนมองเธอราวกับอยากฉีกเนื้อเป็นชิ้นๆ โดยเฉพาะสายตาชายร่างสูงโปร่งผิวคล้ำ เขามองเธอด้วยประกายตาน่ากลัว บ่งบอกถึงพลังความโกรธชังเต็มที่

          “คนงานที่นี่รักเดือนมาก เดือนเป็นคนดี มีจิตใจเมตตา ช่วยเหลือคนงานที่เดือดร้อนบ่อยๆ ความเกลียดชังและไม่พอใจที่มีต่อเธอ ไม่ได้มีแค่เพชรคนเดียว คนอื่นก็ด้วย ถ้าเธอถูกพวกนั้นแกล้งบ้าง ต่อว่าบ้างหรือพูดจาไม่ดีใส่ เธอก็ต้องทำใจและยอมรับมันนะ แต่ฉันรับรองว่า จะไม่มีใครทำร้ายเธอ นอกจากเพชรคนเดียว” ยศวินบอกให้พิมรดารู้ คนอื่นที่เขาพูดถึง เธอไม่มีความกลัวสักเท่าไหร่ แต่คนหลังนี่สิ กลัวจับจิตจับใจ

         “แล้วคุณล่ะคะ เกลียดโกรธฉันหรือเปล่า” พิมรดาถามตรงๆ

         “แน่นอนอยู่แล้ว” ยศวินตอบกลับทันที “แต่ไม่ต้องห่วง ฉันก็เหมือนคนงานทุกคนที่นี่ ถึงไม่พอใจ ไม่ชอบหน้ามากแค่ไหนก็ไม่ทำร้ายเธอ จะมีเพียงคนเดียวเท่านั้นคือเพชร เธอเตรียมตัวรับมือล่ะกัน”

         เป็นการเตือนที่บอกให้รู้ว่า งานนี้พิมรดาต้องเจอบทลงทัณฑ์เปี่ยมล้นไปด้วยความโหดร้าย ใจสาวสั่นหนักมาก กลัวจับจิตจับใจ ทว่าอีกใจก็ต้องยอมรับชะตากรรมตัวเอง เพื่อเธอจะได้พ้นจากความรู้สึกผิดฝังแน่นในอุราเสียที

          ยี่สิบนาทีต่อมาคนงานทยอยเดินออกจากโรงครัว โดยวางภาชนะไว้บนโต๊ะ รอให้พิมรดาเก็บไปทำความสะอาด สองคนสุดท้ายที่เดินออกจากโรงครัวคือ ยศวินกับบัญชา ทั้งคู่เดินมาหาพิมรดาที่นั่งกลืนน้ำลายจากความหิว

          “เธอเข้าไปกินข้าวได้แล้ว จานชามและหม้อต้องล้างให้สะอาดนะ ไม่ใช่ทิ้งคราบสกปรกไว้ ถ้าทำไม่สะอาด ฉันจะให้เธอล้างใหม่” ยศวินกำชับ พิมรดาพยักหน้ารับรู้

          “คุณพิมทำอะไรเสร็จแล้วมานั่งรอผมตรงนี้นะครับ ผมจะพาไปทำงานอื่นต่อ”

บัญชาพูดสุภาพ เขาทำใจเกลียดพิมรดาไม่ลง แม้ว่าใจรักและภักดีกับรัตน์ชนกมากแค่ไหน เพราะรู้นิสัยใจคอพิมรดาดีว่าเป็นอย่างไร เป็นคนดีมากแค่ไหน

          “จ้ะพี่ชา” พิมรดาเป็นเจ้านายแต่ก็เรียกบัญชาว่าพี่ เนื่องจากเขาอายุมากกว่า เธอก้าวเดินเข้าไปในโรงครัว ยืนอยู่หน้าโต๊ะตัวยาวที่มีหม้อแกงหม้อใหญ่สามหม้อตั้งอยู่ หม้อแรกใส่ข้าวสวยที่เหลือเพียงทัพพีเดียว หม้อที่สองมีน้ำแกงส้มนอนอยู่ก้นหมอ ส่วนหม้อที่สามมีไข่เจียวที่หั่นเป็นชิ้นอยู่สองชิ้น

          “เหลืออยู่แค่นี้แหละ คุณหนูอย่างแกจะกินได้ไหม” ป้าหวายแม่ครัวบนเกาะบอกด้วยเสียงไม่เป็นมิตรนัก มองพิมรดาตาขวาง

          “กินได้จ้ะ” ป้าหวายตักข้าวสวยที่เหลือใส่จาน ก่อนราดด้วยน้ำแกงส้มที่มีเพียงมะละกอหนึ่งชิ้น และไข่เจียวที่พูดได้ว่า เศษไข่เจียววางลงไปในจาน จากนั้นก็ส่งให้พิมรดา

          “กินเสร็จแล้วเอาจานชามคนงานไปล้าง หม้อไหในครัวก็เอาไปล้างให้หมดด้วย ที่ล้างอยู่ตรงโน้น ล้างเสร็จก็เอามาเก็บในครัว ตอนบ่ายสามฉันต้องทำกับข้าว” ป้าหวายคนที่ใหญ่ที่สุดในห้องครัวสั่ง

          “จ้ะป้า” เชลยสาวรับคำเสียงเบา เดินไปกินข้าวมื้อแรกของวันบนโต๊ะอาหาร แม้ว่าข้าวในจานจะน้อย กับข้าวก็มีเพียงน้ำแกงกับไข่เจียวชิ้นเล็ก ทว่ากลับเป็นอาหารที่ดีที่สุดของพิมรดา คนหิวใช้เวลาไม่ถึงสองนาทีจัดการกับข้าวจนไม่เหลือสักเม็ด จากนั้นก็ไปทำความสะอาดภาชนะใช้แล้วทั้งหมดตามคำสั่งนายหัวผู้เคียดแค้น