Share

Chapter7

last update Last Updated: 2025-07-07 00:57:18

Chapter7

         

          ขณะนั่งหิวพิมรดานึกถึงชะตาชีวิตตัวเองไปด้วย มาถึงเกาะวันแรกเธอเกือบตาย ถูกกดหัวให้จมอยู่ในน้ำ ให้เป็นแม่บ้านทำความสะอาด และงดให้อาหาร ทำราวกับว่าเธอไม่มีหัวใจ ไม่มีความรู้สึก คิดไปน้ำตาก็ไหลไป หิวจนแสบท้อง

          ก๊อก ก๊อก ก๊อก...

คนกำลังหิวมองประตูห้อง อึดใจต่อมามันถูกเปิดกว้าง บุรุษสองคนยืนอยู่หน้าห้อง พิมรดารู้จักแค่บัญชา ส่วนอีกคนรูปร่างสูงใหญ่พอๆ กับณคุณ

          “เธอคงหิวแล้ว ฉันจะพาเธอไปกินข้าว” ยศวินบอกเชลยสาว น้ำเสียงเขาไม่มีความโกรธแค้นกลับนุ่มนวลเป็นมิตร “ฉันเตือนไว้อย่างหนึ่งว่า อย่าทำให้เพชรโกรธมากกว่านี้ เพราะฉันกลัวว่ามันจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ มันยิ่งอยากฆ่าเธอทุกวินาทีด้วย”

          “ฉันรู้ค่ะ ฉันเข้าใจความเกลียด ความแค้นของคุณเพชร”

          “ไปกันได้แล้ว ระหว่างทางที่ไปโรงครัว ฉันจะบอกเรื่องที่เธอต้องทำ” พิมรดาลุกเดินตามยศวินกับบัญชาอย่างว่าง่าย ยศวินบอกงานในแต่ละวันที่พิมรดาต้องทำ แต่ละอย่างเป็นเรื่องที่หญิงสาวไม่เคยทำ ทว่าก็ต้องทำไม่เช่นนั้น เธอจะได้รับบทลงโทษจากเจ้าของเกาะที่เวลานี้ขึ้นฝั่งเพื่อจัดการเรื่องด่วน ยศวินจึงทำหน้าที่เป็นผู้คุมดูแลเชลยสาวชั่วคราว

          ขึ้นชื่อว่าเป็นเชลยและเป็นคนที่เจ้าของเกาะเกลียดแสนเกลียด แค้นสุดประตูใจ คงได้กินข้าวพร้อมกับคนงานราวสามสิบคนที่ยืนต่อแถวรับอาหารจากแม่ครัว พิมรดานั่งอยู่บนแคร่ไม้ใต้ต้นมะพร้าวข้างโรงครัว เธอจะกินข้าวได้ต่อเมื่อคนงานกินข้าวอิ่มท้อง พูดง่ายๆ คือ เธอกินข้าวเป็นคนสุดท้าย

เดิมทีหลังจากคนงานกินอิ่มจะต้องล้างจานชามและช้อนที่ตัวเองใช้ ทว่าต่อจากนี้เป็นหน้าที่ของพิมรดา เธอต้องทำความสะอาดภาชนะที่ใช้แล้วไม่ว่าจะเป็นของคนงานหรือในครัว ซึ่งเจ้าของเกาะเลี้ยงอาหารคนงานสามมื้อ พิมรดาก็ต้องทำสามรอบ

          เป็นช่วงเวลาแสนทรมาน กลิ่นแกงส้มโชยเข้ามาในจมูกคนหิว ท้องก็ยิ่งร้องหนักขึ้น นำลายสอขึ้นมาทันใดยามมองคนงานกินข้าว แต่ก็ต้องหลบสายตาคนงานหลายคนแทบไม่ทัน เพราะแววตาของแต่ละคนบ่งบอกถึงความไม่พอใจ บางคนมองเธอราวกับอยากฉีกเนื้อเป็นชิ้นๆ โดยเฉพาะสายตาชายร่างสูงโปร่งผิวคล้ำ เขามองเธอด้วยประกายตาน่ากลัว บ่งบอกถึงพลังความโกรธชังเต็มที่

          “คนงานที่นี่รักเดือนมาก เดือนเป็นคนดี มีจิตใจเมตตา ช่วยเหลือคนงานที่เดือดร้อนบ่อยๆ ความเกลียดชังและไม่พอใจที่มีต่อเธอ ไม่ได้มีแค่เพชรคนเดียว คนอื่นก็ด้วย ถ้าเธอถูกพวกนั้นแกล้งบ้าง ต่อว่าบ้างหรือพูดจาไม่ดีใส่ เธอก็ต้องทำใจและยอมรับมันนะ แต่ฉันรับรองว่า จะไม่มีใครทำร้ายเธอ นอกจากเพชรคนเดียว” ยศวินบอกให้พิมรดารู้ คนอื่นที่เขาพูดถึง เธอไม่มีความกลัวสักเท่าไหร่ แต่คนหลังนี่สิ กลัวจับจิตจับใจ

         “แล้วคุณล่ะคะ เกลียดโกรธฉันหรือเปล่า” พิมรดาถามตรงๆ

         “แน่นอนอยู่แล้ว” ยศวินตอบกลับทันที “แต่ไม่ต้องห่วง ฉันก็เหมือนคนงานทุกคนที่นี่ ถึงไม่พอใจ ไม่ชอบหน้ามากแค่ไหนก็ไม่ทำร้ายเธอ จะมีเพียงคนเดียวเท่านั้นคือเพชร เธอเตรียมตัวรับมือล่ะกัน”

         เป็นการเตือนที่บอกให้รู้ว่า งานนี้พิมรดาต้องเจอบทลงทัณฑ์เปี่ยมล้นไปด้วยความโหดร้าย ใจสาวสั่นหนักมาก กลัวจับจิตจับใจ ทว่าอีกใจก็ต้องยอมรับชะตากรรมตัวเอง เพื่อเธอจะได้พ้นจากความรู้สึกผิดฝังแน่นในอุราเสียที

          ยี่สิบนาทีต่อมาคนงานทยอยเดินออกจากโรงครัว โดยวางภาชนะไว้บนโต๊ะ รอให้พิมรดาเก็บไปทำความสะอาด สองคนสุดท้ายที่เดินออกจากโรงครัวคือ ยศวินกับบัญชา ทั้งคู่เดินมาหาพิมรดาที่นั่งกลืนน้ำลายจากความหิว

          “เธอเข้าไปกินข้าวได้แล้ว จานชามและหม้อต้องล้างให้สะอาดนะ ไม่ใช่ทิ้งคราบสกปรกไว้ ถ้าทำไม่สะอาด ฉันจะให้เธอล้างใหม่” ยศวินกำชับ พิมรดาพยักหน้ารับรู้

          “คุณพิมทำอะไรเสร็จแล้วมานั่งรอผมตรงนี้นะครับ ผมจะพาไปทำงานอื่นต่อ”

บัญชาพูดสุภาพ เขาทำใจเกลียดพิมรดาไม่ลง แม้ว่าใจรักและภักดีกับรัตน์ชนกมากแค่ไหน เพราะรู้นิสัยใจคอพิมรดาดีว่าเป็นอย่างไร เป็นคนดีมากแค่ไหน

          “จ้ะพี่ชา” พิมรดาเป็นเจ้านายแต่ก็เรียกบัญชาว่าพี่ เนื่องจากเขาอายุมากกว่า เธอก้าวเดินเข้าไปในโรงครัว ยืนอยู่หน้าโต๊ะตัวยาวที่มีหม้อแกงหม้อใหญ่สามหม้อตั้งอยู่ หม้อแรกใส่ข้าวสวยที่เหลือเพียงทัพพีเดียว หม้อที่สองมีน้ำแกงส้มนอนอยู่ก้นหมอ ส่วนหม้อที่สามมีไข่เจียวที่หั่นเป็นชิ้นอยู่สองชิ้น

          “เหลืออยู่แค่นี้แหละ คุณหนูอย่างแกจะกินได้ไหม” ป้าหวายแม่ครัวบนเกาะบอกด้วยเสียงไม่เป็นมิตรนัก มองพิมรดาตาขวาง

          “กินได้จ้ะ” ป้าหวายตักข้าวสวยที่เหลือใส่จาน ก่อนราดด้วยน้ำแกงส้มที่มีเพียงมะละกอหนึ่งชิ้น และไข่เจียวที่พูดได้ว่า เศษไข่เจียววางลงไปในจาน จากนั้นก็ส่งให้พิมรดา

          “กินเสร็จแล้วเอาจานชามคนงานไปล้าง หม้อไหในครัวก็เอาไปล้างให้หมดด้วย ที่ล้างอยู่ตรงโน้น ล้างเสร็จก็เอามาเก็บในครัว ตอนบ่ายสามฉันต้องทำกับข้าว” ป้าหวายคนที่ใหญ่ที่สุดในห้องครัวสั่ง

          “จ้ะป้า” เชลยสาวรับคำเสียงเบา เดินไปกินข้าวมื้อแรกของวันบนโต๊ะอาหาร แม้ว่าข้าวในจานจะน้อย กับข้าวก็มีเพียงน้ำแกงกับไข่เจียวชิ้นเล็ก ทว่ากลับเป็นอาหารที่ดีที่สุดของพิมรดา คนหิวใช้เวลาไม่ถึงสองนาทีจัดการกับข้าวจนไม่เหลือสักเม็ด จากนั้นก็ไปทำความสะอาดภาชนะใช้แล้วทั้งหมดตามคำสั่งนายหัวผู้เคียดแค้น

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • ทะเลเถื่อน   Chapter9

    Chapter9ในทางกลับกัน ถ้าไม่ได้เป็นไปตามที่เขาคาดคิด พิมรดาอาจไม่รู้สึกอะไร คิดว่าเป็นการชดเชยความผิดที่ตัวเองกระทำ ณคุณถือว่า การลงทัณฑ์นับตั้งแต่วันนี้ คือบทเรียนที่เธอจำไปจนวันตาย เธอต้องเจ็บปวดทั้งทางร่างกายและจิตใจ จนกว่าลูกของเขาถือกำเนิดในตัวเธอ ก่อนณคุณเดินไปห้องพิมรดา เขาเดินไปหยุดยืนหน้าตู้โชว์ หยิบบางอย่างในลิ้นชักออกมา มันคือหลอดเจลหล่อลื่นสำหรับกิจกรรมทางเพศห้องที่พิมรดาใช้หลับนอน ประตูห้องณคุณเปิดประตูห้องอย่างไม่เกรงใจคนในห้องด้วยการใช้เท้าถีบ ซึ่งเขาออกแรงไปเพียงสองครั้ง เหตุผลที่มันเปิดง่ายเป็นเพราะ ที่จับประตูเป็นแบบมือจับขาบัว และล็อคด้วยกลอนประตูธรรมดา เมื่อณคุณรู้ว่า ประตูล็อคจากทางด้านใน ความไม่พอใจพุ่งพรวด เขาไม่คิดเคาะประตูเรียกคนในห้อง แต่กลับใช้เท้ากระแทกประตูสองครั้ง ประตูก็เปิดกว้าง นายหัวสุดโหดเดินเข้าไปในห้อง มองร่างพิมรดาที่หลับสนิทบนฟูก ประกายตาลุกวาวโชติช่วงจากเพลิงแค้นผ้าขาวม้าถูกปลดออกจากกาย มือซ้ายโยนเจลหล่อลื่นลงไปบนฟูก มือขวากุมความเป็นบุรุษเพศ รูดขึ้นลงคล้ายปลุกให้ตื่น น่าแปลกที่ว่า มันตื่นตัวเร็วกว่าปกติมาก ราวกับว่าเตรียมพร้อมสำหรับเกมสวาท เข

  • ทะเลเถื่อน   Chapter8

    Chapter823.30 น. เกาะนพเก้า จ.ตรัง อากาศทางภาคใต้แปรปรวนมาก ในหนึ่งวันอาจมีสองถึงสามฤดู ตลอดทั้งวันอากาศดี แดดเปรี้ยง หากนักท่องเที่ยวต้องการดำน้ำ ถือว่าอากาศเป็นใจมาก แสงแดดจัดผ่านผืนน้ำทะเลทำให้ภาพใต้น้ำเพิ่มความสวยงามมากขึ้น แต่พอตกเย็นฟ้าครึ้ม ตกค่ำฝนตกและลมแรง ฝนตกตั้งแต่หนึ่งทุ่มกว่าจะหยุดก็ราวสามทุ่มกว่า เหมือนมันจะไม่หยุดสนิท มีฟ้าคะนองเป็นช่วงๆ ลมกรรโชกแรงเป็นสัญญาณว่า จะมีฝนตกหนักอีกรอบ แล้วอาจหนักกว่าครั้งแรกด้วยซ้ำไป คนงานบนเกาะต่างพากันเข้านอนในบ้านพักกันหมดเช่นเดียวกับเชลยสาวที่นอนหลับสนิทบนฟูกจากความอ่อนเพลีย โดยมีผ้าห่มกลางเก่ากลางใหม่ทว่าถูกซักอย่างสะอาดคลุมกายไว้ สาเหตุของความอ่อนเพลียเป็นเพราะ ครึ่งวันหลังเที่ยงพิมรดาทำงานตามคำสั่งณคุณ ที่แม้ว่าไม่มาคุมเธอด้วยตัวเองแต่ก็มีตัวแทนคือบัญชา คุมเธอไม่คลาดสายตาเริ่มจากทำความสะอาดภาชนะใช้แล้วในครัว งานที่สองคือไปขุดดินเพื่อเพาะปลูกพืชผักสวนครัวไว้บริโภคภายในไร่ ตอนแรกก็สงสัยว่าบนเกาะแห่งนี้ปลูกผักได้หรือ เธอเคยดูสารคดีเกี่ยวกับเกาะรังนกซึ่งส่วนใหญ่จะมีแต่หินที่เป็นถ้ำไว้สำหรับให้นกนางแอ่นทำรัง พิมรด

  • ทะเลเถื่อน   Chapter7

    Chapter7 ขณะนั่งหิวพิมรดานึกถึงชะตาชีวิตตัวเองไปด้วย มาถึงเกาะวันแรกเธอเกือบตาย ถูกกดหัวให้จมอยู่ในน้ำ ให้เป็นแม่บ้านทำความสะอาด และงดให้อาหาร ทำราวกับว่าเธอไม่มีหัวใจ ไม่มีความรู้สึก คิดไปน้ำตาก็ไหลไป หิวจนแสบท้อง ก๊อก ก๊อก ก๊อก...คนกำลังหิวมองประตูห้อง อึดใจต่อมามันถูกเปิดกว้าง บุรุษสองคนยืนอยู่หน้าห้อง พิมรดารู้จักแค่บัญชา ส่วนอีกคนรูปร่างสูงใหญ่พอๆ กับณคุณ “เธอคงหิวแล้ว ฉันจะพาเธอไปกินข้าว” ยศวินบอกเชลยสาว น้ำเสียงเขาไม่มีความโกรธแค้นกลับนุ่มนวลเป็นมิตร “ฉันเตือนไว้อย่างหนึ่งว่า อย่าทำให้เพชรโกรธมากกว่านี้ เพราะฉันกลัวว่ามันจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ มันยิ่งอยากฆ่าเธอทุกวินาทีด้วย” “ฉันรู้ค่ะ ฉันเข้าใจความเกลียด ความแค้นของคุณเพชร” “ไปกันได้แล้ว ระหว่างทางที่ไปโรงครัว ฉันจะบอกเรื่องที่เธอต้องทำ” พิมรดาลุกเดินตามยศวินกับบัญชาอย่างว่าง่าย ยศวินบอกงานในแต่ละวันที่พิมรดาต้องทำ แต่ละอย่างเป็นเรื่องที่หญิงสาวไม่เคยทำ ทว่าก็ต้องทำไม่เช่นนั้น เธอจะได้รับบทลงโทษจากเจ้าของเกาะที่เวลานี้ขึ้นฝั่งเพื่อจัดการเรื่องด่วน ยศวินจึงทำหน้าที่เป็นผู้

  • ทะเลเถื่อน   Chapter6

    Chapter6เหตุผลที่ณคุณไม่อุทรณ์คำสั่งศาล ให้ทุกคนเข้าใจว่า ทุกอย่างจบลงแล้ว ต่างคนต่างใช้ชีวิต แต่ไม่เลย ณคุณบ่มเพาะไฟแค้น คอยจับตาดูเธออย่างใกล้ชิด รอเวลาเอาคืนอย่างสาสม“คุณพิมอย่าดื้อ อย่าขัดขืนคำสั่งนายหัวนะครับ นายหัวใจดีกับบางคนเท่านั้น สำหรับคนที่นายหัวเกลียด นายหัวฆ่าได้ทุกเมื่อ และจะเดือดร้อนถึงครอบครัวคุณพิมด้วย” บัญชาพูดเชิงเตือน รูดซิปกระเป๋าด้านข้าง หยิบสิ่งหนึ่งออกมา ก่อนยื่นให้เชลยสาวนายหัว “โทรไปหาคุณพ่อครับ แล้วบอกว่าคุณพิมอยากพักใจ เลยมาเที่ยวทะเลแถวภาคใต้แบบไม่มีกำหนดกลับ สบายใจเมื่อไหร่จะกลับเอง ผมเชื่อว่าคุณท่านคงไม่ถามอะไรมากมาย” พิมรดามองมือถือของตนในมือบัญชา ยื่นมือไปรับมันไว้ “นายหัวรอบคอบดีนะ ทำแบบนี้ก็ไม่มีใครสงสัย” “ทุกอย่างเตรียมการไว้ดีครับ ผมก็เช่นกัน” ในส่วนของบัญชา เขาต้องกลับไปทำงานเป็นคนขับรถตามเดิม เพื่อดูความเคลื่อนไหวของบรรพตกับครอบครัว หากถูกซักไซ้ถาม เขาก็มีคำตอบ เป็นคำตอบที่จะไม่มีคำถามตอบกลับมา‘ผมขับรถไปส่งคุณพิมที่สนามบินครับ คุณพิมให้ส่งแค่นั้น แล้วให้ผมกลับบ้านเลยครับ’ เพียงแค่นี้บรรพตก็จะไม่สงสัยกับ

  • ทะเลเถื่อน   Chapter5

    Chapter5“โอ๊ย!” เธอร้องเจ็บ นำมือไปคลำสะโพก เงยหน้ามองณคุณ ชายหน้ายักษ์ที่แยกเขี้ยวใส่ “คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม” “พามาลงโทษไงล่ะ กฎหมายทำอะไรเธอไม่ได้ ฉันก็เลยจับเธอมาลงโทษในแบบของฉัน” พิมรดากลัวใบหน้าขึงขังเขาไม่พอ เธอยังกลัวคำพูดเขาอีกด้วย “ทั้งที่ฉันอยากฆ่าเธอให้ตายตามเดือนและลูกแก้ว ให้ครอบครัวเธอได้รับรู้ถึงความสูญเสีย แต่ฉันมาคิดๆ ดู ความตายมันไม่ทำให้เธอเจ็บปวด เท่ากับบทเรียนที่ฉันจะมอบให้เธอ” หนาวสั่นทั้งตัว หัวใจสั่นหนักมากขึ้นไปอีก แววตา น้ำเสียงและใบหน้าเข้มขึงของณคุณน่ากลัวมาก ราวกับซาตานหลุดออกมาจากนรก ทว่าเธอกลับเห็นความเจ็บปวดในแววตาคู่นี้ “แล้วคุณจะลงโทษฉันยังไง คุณถึงพอใจ คุณถึงอภัยให้ฉัน”พิมรดาเข้าใจความรู้สึกคนสูญเสีย การจากไปของภรรยาและลูกสร้างความเจ็บปวดให้ณคุณมาก เสมือนฟ้าผ่าลงมากลางใจ เป็นเรื่องไม่คาดฝันไม่ทันตั้งตัว ความโกรธแค้นในตัวคนกระทำย่อมเกิดขึ้น พิมรดารับรู้ถึงพลังนั้น ขนาดเธอยังไม่ให้อภัยตัวเอง แล้วเขาล่ะ จะให้อภัยเธอได้อย่างไร “เธอพูดแบบนี้ ทำให้ฉันคิดว่า เธอยอมทำตามทุกอย่างที่ฉันบอกใช่ไหม” “ไม่ใช่แค่คุณ

  • ทะเลเถื่อน   Chapter4

    Chapter4สองวันต่อมาเสียงเครื่องยนต์เรือและจังหวะการกระแทกของเรือกับผืนน้ำ ส่งผลให้หญิงสาวที่นอนสลบอยู่บนเรือรู้สึกตัว เธอลืมตาขึ้นมาเชื่องช้า มึนหัวเบาๆ ร่างสาวยันตัวลุกขึ้นนั่งมองไปรอบๆ อย่างมึนงง แต่ยังไม่ทันที่เธอได้ทวนความจำดี หรือคิดอ่านสิ่งใด พิมรดารู้สึกราวกับว่าร่างตัวเองลอย ก่อนกระทบกับผืนน้ำในขณะที่เรือกำลังจอดตูม...แคกๆพิมรดาทะลึ่งตัวขึ้นมาเหนือน้ำ เธอสำลักหลายครั้ง ยังไม่ทันได้ลืมตา ศีรษะเธอเหมือนมีบางอย่างกดลงไปใต้น้ำ เธอดิ้นรนพยายามดันร่างให้พ้นน้ำเพื่อหายใจ เพราะเธอเป็นมนุษย์หายใจในน้ำไม่ได้ พิมรดาดึงตัวเองหลายครั้งหลายหน แต่ก็มีบางอย่างกดไว้เช่นเดิม หญิงสาวสำลักน้ำไปแล้วหลายอึก คิดในใจว่า หากเป็นเช่นนี้ต่อไปมีหวังได้วายชีวาตรงนี้แน่ มือเล็กจับสิ่งที่กดอยู่หัว เพิ่งรู้ว่าคือมือใครบางคนที่หมายเอาชีวิต เรี่ยวแรงน้อยนิดออกแรงปัด แต่ไม่เลย มือยังยึดมั่นตามเดิม กดหัวไว้ไม่ปล่อย“ไอ้เพชรพอ ไอ้เพชร เดี๋ยวเธอก็ตายหรอก” ยศวินหรือวินที่เป็นทั้งเพื่อนและลูกน้องห้าม ไม่ห้ามแค่ปาก ยังจับมือคนกำลังโกรธให้พ้นศีรษะเชลยสาว“เออ กูอยากให้เธอตาย ตายตามเมียกับลูกกู”“ถ้าเธอตาย มึงก็ไม

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status