Chapter6

Chapter6

เหตุผลที่ณคุณไม่อุทรณ์คำสั่งศาล ให้ทุกคนเข้าใจว่า ทุกอย่างจบลงแล้ว ต่างคนต่างใช้ชีวิต แต่ไม่เลย ณคุณบ่มเพาะไฟแค้น คอยจับตาดูเธออย่างใกล้ชิด รอเวลาเอาคืนอย่างสาสม

“คุณพิมอย่าดื้อ อย่าขัดขืนคำสั่งนายหัวนะครับ นายหัวใจดีกับบางคนเท่านั้น สำหรับคนที่นายหัวเกลียด นายหัวฆ่าได้ทุกเมื่อ และจะเดือดร้อนถึงครอบครัวคุณพิมด้วย” บัญชาพูดเชิงเตือน รูดซิปกระเป๋าด้านข้าง หยิบสิ่งหนึ่งออกมา ก่อนยื่นให้เชลยสาวนายหัว “โทรไปหาคุณพ่อครับ แล้วบอกว่าคุณพิมอยากพักใจ เลยมาเที่ยวทะเลแถวภาคใต้แบบไม่มีกำหนดกลับ สบายใจเมื่อไหร่จะกลับเอง ผมเชื่อว่าคุณท่านคงไม่ถามอะไรมากมาย”

          พิมรดามองมือถือของตนในมือบัญชา ยื่นมือไปรับมันไว้

          “นายหัวรอบคอบดีนะ ทำแบบนี้ก็ไม่มีใครสงสัย”

          “ทุกอย่างเตรียมการไว้ดีครับ ผมก็เช่นกัน” ในส่วนของบัญชา เขาต้องกลับไปทำงานเป็นคนขับรถตามเดิม เพื่อดูความเคลื่อนไหวของบรรพตกับครอบครัว หากถูกซักไซ้ถาม เขาก็มีคำตอบ เป็นคำตอบที่จะไม่มีคำถามตอบกลับมา

‘ผมขับรถไปส่งคุณพิมที่สนามบินครับ คุณพิมให้ส่งแค่นั้น แล้วให้ผมกลับบ้านเลยครับ’

          เพียงแค่นี้บรรพตก็จะไม่สงสัยกับการหายตัวไปของพิมรดา เพราะคิดว่าลูกสาวคนโตอยากอยู่เงียบๆ เพื่อฟื้นฟูความรู้สึกตัวเองให้แข็งแกร่ง และจะไม่มีการโทรมากวนใจ เนื่องจากต้องการให้เวลาพิมรดาเต็มที่

          พิมรดาโทรศัพท์หาบิดาตามคำสั่งณคุณ เธอใช้เวลาพูดคุยกับบิดาไม่ถึงหนึ่งนาที ราวกับว่าบรรพตเชื่อใจและไว้ใจลูกสาว ไม่ถามอะไรมากความ พิมรดาบอกอย่างไรก็เข้าใจตามนั้น

หลังจากพูดคุยจบ บัญชาขอมือถือคืนและให้พิมรดาปลดล็อคหน้าจอมือถือไม่มีการใส่รหัสการใช้งาน ซึ่งพิมรดาทำตาม บัญชาเก็บมือถือเชลยสาวเก็บไว้ในกระเป๋ากางเกง เพื่อนำมันไปให้ณคุณเก็บไว้

          ก่อนบัญชาออกจากห้อง พิมรดาถามถึงอุปกรณ์ทำความสะอาดบ้าน ซึ่งบัญชายินดีตอบ ต่างกับณคุณที่เอาแต่ตวาดใส่ ร่างสาวลุกเดินตามร่างบัญชา ไปหยิบไม้กวาดและที่โกยผงเพื่อไปปัดกวาดเม็ดทราย แต่พอก้มมองดูตัวเองก็พบว่ามีทรายติดอยู่ไม่น้อย เธอจึงเดินไปด้านหลังที่เป็นส่วนชะล้าง มือเรียวสวยปัดทรายออกจากตัว ใช้เวลาสักพักจนแน่ใจว่า จะไม่มีทรายทรุดร่วงไปบนพื้นขณะทำความสะอาดบ้าน

          แม้ว่าไม่เคยทำงานบ้าน แต่ก็ไม่ใช่เรื่องยาก พิมรดากวาดเม็ดทรายบนพื้นที่ลากเป็นทางยาวไปจนถึงห้องนอน เธอกวาดมันถึงสามรอบเพื่อความมั่นใจว่า ทำสะอาดจริง ขณะทำงานตามคำสั่งนายหัวสุดโหด เธอมองไปรอบบ้านที่มีแต่กลิ่นความทรงจำ พิมรดาไม่แปลกใจที่ณคุณไม่ลืมภรรยาและลูก เช่นเดียวกับความโกรธแค้นที่ไม่มีวันจางหาย

          รูปภาพอิริยาบถต่างๆ ของรัตน์ชนกกับชนกนันท์ติดอยู่บนผนังบ้านราวห้ารูป และยังมีกรอบรูปแบบตั้งโต๊ะอีกหลายสิบภาพวางอยู่ทั่วบ้าน พิมรดามองภาพถ่ายครอบครัวบานใหญ่ด้วยความเศร้าสร้อย รู้สึกผิด ภาพนั้นอบอุ่นมาก ถ่ายรูปพร้อมหน้าพร้อมตาพ่อแม่ลูก สองสามีภรรยายิ้มกว้าง ในขณะที่บุตรสาวถูกคนเป็นพ่ออุ้ม หนูน้อยซบหน้ากับบ่าณคุณ แล้วยิ้มให้กล้องอย่างน่ารักน่าชัง

          น้ำตาพิมรดาไหลริน ความรู้สึกผิดแน่นในจิตใจ หากไม่เป็นเพราะเธอ ครอบครัวณคุณก็คงอยู่กันพร้อมหน้า ชนกนันท์ควรมีชีวิตต่อ ไม่ใช่จบชีวิตลงด้วยวัยเพียงหนึ่งขวบครึ่ง อายุหนูน้อยยังน้อยมาก ควรมีอายุยืนนานกว่านี้ คนที่สวมควรตายคือเธอมากกว่า คนที่ทำให้อุบัติเหตุในคืนนั้นเกิดขึ้น หาใช่คนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว

          “ฉันขอโทษค่ะคุณเดือน ฉันไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องคืนนั้นเกิดขึ้น หากย้อนเวลากลับไปได้ ฉันยินดีตายแทนคุณและลูก ให้คุณกับลูกมีชีวิตอยู่กับครอบครัว แต่เมื่อมันเป็นไปไม่ได้ ฉันยินดีรับกรรมจากน้ำมือคุณเพชร น้อมรับความผิดทุกอย่าง ขอแค่เขาให้อภัยฉัน ปลดฉันออกจากบ่วงบาปที่ฉันสร้างมันขึ้นมาเอง ฉันทรมานเหลือเกิน ฉันทรมานมาก”

          พิมรดายกมือไหว้รูปภาพรัตน์ชนก เอ่ยคำขอโทษจากใจ เธอหวังว่าการลงทัณฑ์ของณคุณจะทำให้ความรู้สึกผิดในใจตนเบาบางลง

          บ่วงทุกข์ถูกคลาย แต่ก็อาจมีบ่วงใหม่รัดแน่นมากขึ้น...

          11.45 น.

          ความหิวเป็นการทรมานอย่างหนึ่ง ยิ่งเป็นลูกสาวผู้ดีมีเงินที่กินอาหารตรงเวลายิ่งทรมานขึ้นหลายเท่า พิมรดายกมือขึ้นลูบท้องหวังจะให้ความหิวทุเลาลง ทว่ามันตรงกันข้ามกับที่พิมรดาคิด ความหิวเพิ่มตามเวลาที่เคลื่อนตัวผ่านเกือบใกล้เที่ยง

          เกิดมาทั้งชีวิตพิมรดาไม่เคยอดมื้อกินมื้อ ไม่เคยปล่อยให้ตัวเองหิว จึงไม่รู้ว่าหิวจนแสบท้องเป็นอย่างไร วันนี้หญิงสาวได้รู้แล้ว เธอแสบท้องมาก หิวจัดจนหน้ามืดตาลาย ครั้นจะไปหาของกินในครัวก็ไม่กล้า กลัวว่าเจ้าของบ้านบ้าดีเดือดจะโกรธที่ตนหยิบของกินโดยไม่ได้รับอนุญาต แม้แต่น้ำเย็นในตู้เย็นยังไม่กล้าหยิบออกมาดื่ม ออกไปนอกบ้านยิ่งแล้วใหญ่ บัญชาฝากคำสั่งของณคุณมาว่า ห้ามเธอก้าวออกจากบ้านหลังนี้ หากไม่ได้รับความยินยอมจากเขา เมื่อไม่มีอะไรประทังความหิว น้ำก๊อกจึงเป็นทางเลือกเดียวที่ทำให้บรรเทาความหิวได้ แต่ก็แค่ชั่วครู่เท่านั้น สุดท้ายความหิวก็วนมาอีกรอบ