23.30 น. เกาะนพเก้า จ.ตรัง
อากาศทางภาคใต้แปรปรวนมาก ในหนึ่งวันอาจมีสองถึงสามฤดู ตลอดทั้งวันอากาศดี แดดเปรี้ยง หากนักท่องเที่ยวต้องการดำน้ำ ถือว่าอากาศเป็นใจมาก แสงแดดจัดผ่านผืนน้ำทะเลทำให้ภาพใต้น้ำเพิ่มความสวยงามมากขึ้น แต่พอตกเย็นฟ้าครึ้ม ตกค่ำฝนตกและลมแรง
ฝนตกตั้งแต่หนึ่งทุ่มกว่าจะหยุดก็ราวสามทุ่มกว่า เหมือนมันจะไม่หยุดสนิท มีฟ้าคะนองเป็นช่วงๆ ลมกรรโชกแรงเป็นสัญญาณว่า จะมีฝนตกหนักอีกรอบ แล้วอาจหนักกว่าครั้งแรกด้วยซ้ำไป คนงานบนเกาะต่างพากันเข้านอนในบ้านพักกันหมด
เช่นเดียวกับเชลยสาวที่นอนหลับสนิทบนฟูกจากความอ่อนเพลีย โดยมีผ้าห่มกลางเก่ากลางใหม่ทว่าถูกซักอย่างสะอาดคลุมกายไว้ สาเหตุของความอ่อนเพลียเป็นเพราะ ครึ่งวันหลังเที่ยง
พิมรดาทำงานตามคำสั่งณคุณ ที่แม้ว่าไม่มาคุมเธอด้วยตัวเองแต่ก็มีตัวแทนคือบัญชา คุมเธอไม่คลาดสายตา
เริ่มจากทำความสะอาดภาชนะใช้แล้วในครัว งานที่สองคือไปขุดดินเพื่อเพาะปลูกพืชผักสวนครัวไว้บริโภคภายในไร่ ตอนแรกก็สงสัยว่าบนเกาะแห่งนี้ปลูกผักได้หรือ เธอเคยดูสารคดีเกี่ยวกับเกาะรังนกซึ่งส่วนใหญ่จะมีแต่หินที่เป็นถ้ำไว้สำหรับให้นกนางแอ่นทำรัง พิมรดาคิดว่าณคุณต้องแกล้งให้เหนื่อยจากการขุดดิน แต่เมื่อบัญชาอธิบายให้ฟังก็เข้าใจ
“เกาะนี้เป็นเกาะรังนกที่ใหญ่ที่สุดครับคุณพิม ด้านหน้าเป็นถ้ำรังนก ด้านหลังเป็นเหมือนเกาะทั่วๆ ไป อยู่อาศัยได้ ปลูกพืชผักสวนครัวได้ และทำรีสอร์ทได้ด้วย ทำเลดีมากๆ เลยครับ แต่นายหัวไม่ทำอย่างหลังเพราะอาจรบกวนนกนางแอ่น ส่วนเรื่องน้ำไฟไม่ต้องห่วงครับ นายหัวลงทุนสร้างโรงงานผลิตน้ำ ปันน้ำทะเลมาเป็นน้ำจืดไว้ใช้ ไฟก็มีเครื่องปั่นไฟขนาดใหญ่ พวกเราได้ใช้น้ำใช้ไฟกันแบบสบายๆ ครับ” บัญชาตอบ “ผักที่คุณพิมต้องปลูก เป็นผักชุดใหม่ครับ มะรืนคุณวินจะเอาต้นกล้ามาลง นายหัวถึงสั่งให้คุณพิมขุดดินไว้รอครับ”
การขุดดินแม้ไม่ใช่เรื่องยาก แต่สำหรับคนไม่เคยทำ เป็นอะไรที่เหนื่อยมาก ณคุณสั่งให้เธอปรับหน้าดินสำหรับการปลูกผัก บนเนื้อที่กว่าห้าสิบตารางวา แบ่งเป็นบ็อกหน้ากว้างหนึ่งเมตรครึ่งยาวห้าเมตร แต่ละบ็อกทีไม้ไผ่ล้อมรอบ เธอเพียงแค่ขุดปรับหน้าดินเท่านั้น
พิมรดาทำไปเหงื่อแตกไป อย่างที่บอกว่าตลอดทั้งวันแดดดีเสียเหลือเกิน ความร้อนจากแสงตะวันบวกกับความเหนื่อย ทำให้เธอเกือบเป็นลม ดีที่ว่าบัญชาเอาน้ำหวานมาให้ดื่ม ทำให้เธอสดชื่นขึ้นมาบ้าง และทำงานจนกว่าจะถึงเวลาสี่โมงเย็น เธอจึงได้พักและกินมื้อเย็นตอนห้าโมงเย็น อิ่มท้องก็ต้องล้างภาชนะอีกเช่นเคย และเช่นเดิมที่พิมรดาได้รับสายตาไม่เป็นมิตรจากคนงานบนเกาะ ซึ่งเธอไม่โกรธเคือง เพราะเข้าใจว่า เหตุใดทุกคนมีนัยน์ตาวาวโรจน์ยามมองตน
เมื่อกลับมาถึงบ้านพักพิมรดาอาบน้ำทันที ใช้น้ำเย็นๆ ขับไล่ความเหนื่อยล้า ทำให้ร่างกายสดชื่น แต่มีอย่างหนึ่งที่ไม่อาจบรรเทาเบาบางลงคือ ฝ่ามือทั้งสองข้างแตกและบวม ตามประสาคนไม่เคยจับจอมจับเสียม ขุดดินเป็นชั่วโมงท่ามกลางแสงอาทิตย์ที่ไม่ปรานีพิมรดาเลย บวกกับต้องล้างจานกองโต ไม่แปลกที่มือเธอเป็นเช่นนี้ ความที่ไม่มียาทา เธอใช้ยาสีฟันทาบางๆ แก้ขัดไปก่อน จากนั้นก็เข้าห้องนอนเพื่อนอนหลับพักผ่อน หัวถึงหมอนก็หลับทันทีทันใด ลืมนึกถึงหน้าที่สำคัญของตนไปเสียสนิท
ณคุณกลับมาเกาะนพเก้าสักพักแล้ว เมื่อเข้ามาในบ้านเขาอาบน้ำเป็นอันดับแรก เนื่องจากระหว่างทางมา ตัวเขาเปียกฝน นายหัวผู้โศกเศร้าเดินออกจากห้องน้ำด้วยผ้าขาวม้าพันรอบเอว ก่อนเดินออกจากห้องนอนเพื่อหาน้ำเมาดับความทุกข์ในใจ
หลังจากหยิบขวดเหล้าในตู้เย็น เขามานั่งบนโซฟารับแขก กรอกสุราลงคอ ราวกับกำลังดื่มย้อมใจเพราะเรื่องที่เขากำลังทำต่อจากนี้ กล้ำกลืนฝืนทนมาก แต่ก็ต้องทำ
เวลาผ่านไปราวสิบนาที ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นยืน นัยน์ตามองไปยังประตูห้องที่ให้เชลยสาวพักอาศัย แววตาเขาน่ากลัว มีทั้งความแค้น ความโกรธและพายุไฟ ณคุณเปลี่ยนทิศทางการมองไปยังรูปภาพภรรยากับลูกสาวที่ติดบนฝาผนัง นัยน์ตายามมองผู้ล่วงลับตรงกันข้ามกับเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง อบอวลไปด้วยความรัก ความคิดถึง โหยหาและเศร้าสุดหัวใจ
“เดือน...พี่ขอโทษ แต่พี่จำเป็นต้องทำ พี่ต้องทำให้พิมรู้สึกถึงความสูญเสียบ้าง”
ณคุณพูดกับภรรยาในรูปภาพ เพราะคิดว่าเรื่องที่ตนทำต่อจากนี้คือการทรยศรัตน์ชนก ตั้งแต่เธอจากโลกนี้ไป เขาไม่เคยมีความสัมพันธ์ทางกายกับหญิงสาวคนใดเลย
วิธีลงทัณฑ์พิมรดา นอกจากจับตัวมาใช้งานเยี่ยงทาส เธอต้องตกเป็นจำเลยสวาทที่แน่นอนว่า ไม่มีความสุขง่ายๆ แน่ ทุกครั้งจะเต็มไปด้วยความเจ็บปวดจนอยากร้องขอชีวิต หากวันใดที่พิมรดาตั้งครรภ์ ณคุณจะไม่แตะต้องพิมรดาแม้แต่ปลายก้อย หลังจากคลอดลูก เขาจะปล่อยเธอให้เป็นอิสระ
อาจมีคำถามว่า พิมรดาเสียใจอย่างไรหากได้กลับบ้าน ความที่เขาให้บัญชาแฝงตัวเข้าไปอยู่ในบ้านพิมรดา ทำให้เขารู้นิสัยใจคอเธอระดับหนึ่ง แล้วรู้ว่าเชลยสาวเป็นคนรักเด็ก มีใจโอบอ้อมอารี เนื้อแท้ในจิตใจพิมรดาเป็นคนดีคนหนึ่ง แต่คนดีกลับพรากชีวิตลูกเมียเขาไป สำหรับณคุณถือว่าเป็นคนเลวที่ต้องจัดการสั่งสอน
แน่นอนว่า ผู้หญิงที่อุ้มลูกน้อยในครรภ์มานานเก้าถึงสิบเดือนย่อมมีความรัก ความผูกพัน หกลูกน้อยถูกพรากในวันที่ลืมตาดูโลก พิมรดาคงเสียใจไม่น้อย และนั่นคือสิ่งที่เขาต้องการเห็น มองดูเธอเจ็บปวดรวดร้าวใจเยี่ยงผู้กำชัย
Chapter9ในทางกลับกัน ถ้าไม่ได้เป็นไปตามที่เขาคาดคิด พิมรดาอาจไม่รู้สึกอะไร คิดว่าเป็นการชดเชยความผิดที่ตัวเองกระทำ ณคุณถือว่า การลงทัณฑ์นับตั้งแต่วันนี้ คือบทเรียนที่เธอจำไปจนวันตาย เธอต้องเจ็บปวดทั้งทางร่างกายและจิตใจ จนกว่าลูกของเขาถือกำเนิดในตัวเธอ ก่อนณคุณเดินไปห้องพิมรดา เขาเดินไปหยุดยืนหน้าตู้โชว์ หยิบบางอย่างในลิ้นชักออกมา มันคือหลอดเจลหล่อลื่นสำหรับกิจกรรมทางเพศห้องที่พิมรดาใช้หลับนอน ประตูห้องณคุณเปิดประตูห้องอย่างไม่เกรงใจคนในห้องด้วยการใช้เท้าถีบ ซึ่งเขาออกแรงไปเพียงสองครั้ง เหตุผลที่มันเปิดง่ายเป็นเพราะ ที่จับประตูเป็นแบบมือจับขาบัว และล็อคด้วยกลอนประตูธรรมดา เมื่อณคุณรู้ว่า ประตูล็อคจากทางด้านใน ความไม่พอใจพุ่งพรวด เขาไม่คิดเคาะประตูเรียกคนในห้อง แต่กลับใช้เท้ากระแทกประตูสองครั้ง ประตูก็เปิดกว้าง นายหัวสุดโหดเดินเข้าไปในห้อง มองร่างพิมรดาที่หลับสนิทบนฟูก ประกายตาลุกวาวโชติช่วงจากเพลิงแค้นผ้าขาวม้าถูกปลดออกจากกาย มือซ้ายโยนเจลหล่อลื่นลงไปบนฟูก มือขวากุมความเป็นบุรุษเพศ รูดขึ้นลงคล้ายปลุกให้ตื่น น่าแปลกที่ว่า มันตื่นตัวเร็วกว่าปกติมาก ราวกับว่าเตรียมพร้อมสำหรับเกมสวาท เข
Chapter823.30 น. เกาะนพเก้า จ.ตรัง อากาศทางภาคใต้แปรปรวนมาก ในหนึ่งวันอาจมีสองถึงสามฤดู ตลอดทั้งวันอากาศดี แดดเปรี้ยง หากนักท่องเที่ยวต้องการดำน้ำ ถือว่าอากาศเป็นใจมาก แสงแดดจัดผ่านผืนน้ำทะเลทำให้ภาพใต้น้ำเพิ่มความสวยงามมากขึ้น แต่พอตกเย็นฟ้าครึ้ม ตกค่ำฝนตกและลมแรง ฝนตกตั้งแต่หนึ่งทุ่มกว่าจะหยุดก็ราวสามทุ่มกว่า เหมือนมันจะไม่หยุดสนิท มีฟ้าคะนองเป็นช่วงๆ ลมกรรโชกแรงเป็นสัญญาณว่า จะมีฝนตกหนักอีกรอบ แล้วอาจหนักกว่าครั้งแรกด้วยซ้ำไป คนงานบนเกาะต่างพากันเข้านอนในบ้านพักกันหมดเช่นเดียวกับเชลยสาวที่นอนหลับสนิทบนฟูกจากความอ่อนเพลีย โดยมีผ้าห่มกลางเก่ากลางใหม่ทว่าถูกซักอย่างสะอาดคลุมกายไว้ สาเหตุของความอ่อนเพลียเป็นเพราะ ครึ่งวันหลังเที่ยงพิมรดาทำงานตามคำสั่งณคุณ ที่แม้ว่าไม่มาคุมเธอด้วยตัวเองแต่ก็มีตัวแทนคือบัญชา คุมเธอไม่คลาดสายตาเริ่มจากทำความสะอาดภาชนะใช้แล้วในครัว งานที่สองคือไปขุดดินเพื่อเพาะปลูกพืชผักสวนครัวไว้บริโภคภายในไร่ ตอนแรกก็สงสัยว่าบนเกาะแห่งนี้ปลูกผักได้หรือ เธอเคยดูสารคดีเกี่ยวกับเกาะรังนกซึ่งส่วนใหญ่จะมีแต่หินที่เป็นถ้ำไว้สำหรับให้นกนางแอ่นทำรัง พิมรด
Chapter7 ขณะนั่งหิวพิมรดานึกถึงชะตาชีวิตตัวเองไปด้วย มาถึงเกาะวันแรกเธอเกือบตาย ถูกกดหัวให้จมอยู่ในน้ำ ให้เป็นแม่บ้านทำความสะอาด และงดให้อาหาร ทำราวกับว่าเธอไม่มีหัวใจ ไม่มีความรู้สึก คิดไปน้ำตาก็ไหลไป หิวจนแสบท้อง ก๊อก ก๊อก ก๊อก...คนกำลังหิวมองประตูห้อง อึดใจต่อมามันถูกเปิดกว้าง บุรุษสองคนยืนอยู่หน้าห้อง พิมรดารู้จักแค่บัญชา ส่วนอีกคนรูปร่างสูงใหญ่พอๆ กับณคุณ “เธอคงหิวแล้ว ฉันจะพาเธอไปกินข้าว” ยศวินบอกเชลยสาว น้ำเสียงเขาไม่มีความโกรธแค้นกลับนุ่มนวลเป็นมิตร “ฉันเตือนไว้อย่างหนึ่งว่า อย่าทำให้เพชรโกรธมากกว่านี้ เพราะฉันกลัวว่ามันจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ มันยิ่งอยากฆ่าเธอทุกวินาทีด้วย” “ฉันรู้ค่ะ ฉันเข้าใจความเกลียด ความแค้นของคุณเพชร” “ไปกันได้แล้ว ระหว่างทางที่ไปโรงครัว ฉันจะบอกเรื่องที่เธอต้องทำ” พิมรดาลุกเดินตามยศวินกับบัญชาอย่างว่าง่าย ยศวินบอกงานในแต่ละวันที่พิมรดาต้องทำ แต่ละอย่างเป็นเรื่องที่หญิงสาวไม่เคยทำ ทว่าก็ต้องทำไม่เช่นนั้น เธอจะได้รับบทลงโทษจากเจ้าของเกาะที่เวลานี้ขึ้นฝั่งเพื่อจัดการเรื่องด่วน ยศวินจึงทำหน้าที่เป็นผู้
Chapter6เหตุผลที่ณคุณไม่อุทรณ์คำสั่งศาล ให้ทุกคนเข้าใจว่า ทุกอย่างจบลงแล้ว ต่างคนต่างใช้ชีวิต แต่ไม่เลย ณคุณบ่มเพาะไฟแค้น คอยจับตาดูเธออย่างใกล้ชิด รอเวลาเอาคืนอย่างสาสม“คุณพิมอย่าดื้อ อย่าขัดขืนคำสั่งนายหัวนะครับ นายหัวใจดีกับบางคนเท่านั้น สำหรับคนที่นายหัวเกลียด นายหัวฆ่าได้ทุกเมื่อ และจะเดือดร้อนถึงครอบครัวคุณพิมด้วย” บัญชาพูดเชิงเตือน รูดซิปกระเป๋าด้านข้าง หยิบสิ่งหนึ่งออกมา ก่อนยื่นให้เชลยสาวนายหัว “โทรไปหาคุณพ่อครับ แล้วบอกว่าคุณพิมอยากพักใจ เลยมาเที่ยวทะเลแถวภาคใต้แบบไม่มีกำหนดกลับ สบายใจเมื่อไหร่จะกลับเอง ผมเชื่อว่าคุณท่านคงไม่ถามอะไรมากมาย” พิมรดามองมือถือของตนในมือบัญชา ยื่นมือไปรับมันไว้ “นายหัวรอบคอบดีนะ ทำแบบนี้ก็ไม่มีใครสงสัย” “ทุกอย่างเตรียมการไว้ดีครับ ผมก็เช่นกัน” ในส่วนของบัญชา เขาต้องกลับไปทำงานเป็นคนขับรถตามเดิม เพื่อดูความเคลื่อนไหวของบรรพตกับครอบครัว หากถูกซักไซ้ถาม เขาก็มีคำตอบ เป็นคำตอบที่จะไม่มีคำถามตอบกลับมา‘ผมขับรถไปส่งคุณพิมที่สนามบินครับ คุณพิมให้ส่งแค่นั้น แล้วให้ผมกลับบ้านเลยครับ’ เพียงแค่นี้บรรพตก็จะไม่สงสัยกับ
Chapter5“โอ๊ย!” เธอร้องเจ็บ นำมือไปคลำสะโพก เงยหน้ามองณคุณ ชายหน้ายักษ์ที่แยกเขี้ยวใส่ “คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม” “พามาลงโทษไงล่ะ กฎหมายทำอะไรเธอไม่ได้ ฉันก็เลยจับเธอมาลงโทษในแบบของฉัน” พิมรดากลัวใบหน้าขึงขังเขาไม่พอ เธอยังกลัวคำพูดเขาอีกด้วย “ทั้งที่ฉันอยากฆ่าเธอให้ตายตามเดือนและลูกแก้ว ให้ครอบครัวเธอได้รับรู้ถึงความสูญเสีย แต่ฉันมาคิดๆ ดู ความตายมันไม่ทำให้เธอเจ็บปวด เท่ากับบทเรียนที่ฉันจะมอบให้เธอ” หนาวสั่นทั้งตัว หัวใจสั่นหนักมากขึ้นไปอีก แววตา น้ำเสียงและใบหน้าเข้มขึงของณคุณน่ากลัวมาก ราวกับซาตานหลุดออกมาจากนรก ทว่าเธอกลับเห็นความเจ็บปวดในแววตาคู่นี้ “แล้วคุณจะลงโทษฉันยังไง คุณถึงพอใจ คุณถึงอภัยให้ฉัน”พิมรดาเข้าใจความรู้สึกคนสูญเสีย การจากไปของภรรยาและลูกสร้างความเจ็บปวดให้ณคุณมาก เสมือนฟ้าผ่าลงมากลางใจ เป็นเรื่องไม่คาดฝันไม่ทันตั้งตัว ความโกรธแค้นในตัวคนกระทำย่อมเกิดขึ้น พิมรดารับรู้ถึงพลังนั้น ขนาดเธอยังไม่ให้อภัยตัวเอง แล้วเขาล่ะ จะให้อภัยเธอได้อย่างไร “เธอพูดแบบนี้ ทำให้ฉันคิดว่า เธอยอมทำตามทุกอย่างที่ฉันบอกใช่ไหม” “ไม่ใช่แค่คุณ
Chapter4สองวันต่อมาเสียงเครื่องยนต์เรือและจังหวะการกระแทกของเรือกับผืนน้ำ ส่งผลให้หญิงสาวที่นอนสลบอยู่บนเรือรู้สึกตัว เธอลืมตาขึ้นมาเชื่องช้า มึนหัวเบาๆ ร่างสาวยันตัวลุกขึ้นนั่งมองไปรอบๆ อย่างมึนงง แต่ยังไม่ทันที่เธอได้ทวนความจำดี หรือคิดอ่านสิ่งใด พิมรดารู้สึกราวกับว่าร่างตัวเองลอย ก่อนกระทบกับผืนน้ำในขณะที่เรือกำลังจอดตูม...แคกๆพิมรดาทะลึ่งตัวขึ้นมาเหนือน้ำ เธอสำลักหลายครั้ง ยังไม่ทันได้ลืมตา ศีรษะเธอเหมือนมีบางอย่างกดลงไปใต้น้ำ เธอดิ้นรนพยายามดันร่างให้พ้นน้ำเพื่อหายใจ เพราะเธอเป็นมนุษย์หายใจในน้ำไม่ได้ พิมรดาดึงตัวเองหลายครั้งหลายหน แต่ก็มีบางอย่างกดไว้เช่นเดิม หญิงสาวสำลักน้ำไปแล้วหลายอึก คิดในใจว่า หากเป็นเช่นนี้ต่อไปมีหวังได้วายชีวาตรงนี้แน่ มือเล็กจับสิ่งที่กดอยู่หัว เพิ่งรู้ว่าคือมือใครบางคนที่หมายเอาชีวิต เรี่ยวแรงน้อยนิดออกแรงปัด แต่ไม่เลย มือยังยึดมั่นตามเดิม กดหัวไว้ไม่ปล่อย“ไอ้เพชรพอ ไอ้เพชร เดี๋ยวเธอก็ตายหรอก” ยศวินหรือวินที่เป็นทั้งเพื่อนและลูกน้องห้าม ไม่ห้ามแค่ปาก ยังจับมือคนกำลังโกรธให้พ้นศีรษะเชลยสาว“เออ กูอยากให้เธอตาย ตายตามเมียกับลูกกู”“ถ้าเธอตาย มึงก็ไม