Chapter8

Chapter8

23.30 น. เกาะนพเก้า จ.ตรัง

          อากาศทางภาคใต้แปรปรวนมาก ในหนึ่งวันอาจมีสองถึงสามฤดู ตลอดทั้งวันอากาศดี แดดเปรี้ยง หากนักท่องเที่ยวต้องการดำน้ำ ถือว่าอากาศเป็นใจมาก แสงแดดจัดผ่านผืนน้ำทะเลทำให้ภาพใต้น้ำเพิ่มความสวยงามมากขึ้น แต่พอตกเย็นฟ้าครึ้ม ตกค่ำฝนตกและลมแรง

          ฝนตกตั้งแต่หนึ่งทุ่มกว่าจะหยุดก็ราวสามทุ่มกว่า เหมือนมันจะไม่หยุดสนิท มีฟ้าคะนองเป็นช่วงๆ ลมกรรโชกแรงเป็นสัญญาณว่า จะมีฝนตกหนักอีกรอบ แล้วอาจหนักกว่าครั้งแรกด้วยซ้ำไป คนงานบนเกาะต่างพากันเข้านอนในบ้านพักกันหมด

เช่นเดียวกับเชลยสาวที่นอนหลับสนิทบนฟูกจากความอ่อนเพลีย โดยมีผ้าห่มกลางเก่ากลางใหม่ทว่าถูกซักอย่างสะอาดคลุมกายไว้ สาเหตุของความอ่อนเพลียเป็นเพราะ ครึ่งวันหลังเที่ยง

พิมรดาทำงานตามคำสั่งณคุณ ที่แม้ว่าไม่มาคุมเธอด้วยตัวเองแต่ก็มีตัวแทนคือบัญชา คุมเธอไม่คลาดสายตา

เริ่มจากทำความสะอาดภาชนะใช้แล้วในครัว งานที่สองคือไปขุดดินเพื่อเพาะปลูกพืชผักสวนครัวไว้บริโภคภายในไร่ ตอนแรกก็สงสัยว่าบนเกาะแห่งนี้ปลูกผักได้หรือ เธอเคยดูสารคดีเกี่ยวกับเกาะรังนกซึ่งส่วนใหญ่จะมีแต่หินที่เป็นถ้ำไว้สำหรับให้นกนางแอ่นทำรัง พิมรดาคิดว่าณคุณต้องแกล้งให้เหนื่อยจากการขุดดิน แต่เมื่อบัญชาอธิบายให้ฟังก็เข้าใจ

“เกาะนี้เป็นเกาะรังนกที่ใหญ่ที่สุดครับคุณพิม ด้านหน้าเป็นถ้ำรังนก ด้านหลังเป็นเหมือนเกาะทั่วๆ ไป อยู่อาศัยได้ ปลูกพืชผักสวนครัวได้ และทำรีสอร์ทได้ด้วย ทำเลดีมากๆ เลยครับ แต่นายหัวไม่ทำอย่างหลังเพราะอาจรบกวนนกนางแอ่น ส่วนเรื่องน้ำไฟไม่ต้องห่วงครับ นายหัวลงทุนสร้างโรงงานผลิตน้ำ ปันน้ำทะเลมาเป็นน้ำจืดไว้ใช้ ไฟก็มีเครื่องปั่นไฟขนาดใหญ่ พวกเราได้ใช้น้ำใช้ไฟกันแบบสบายๆ ครับ” บัญชาตอบ “ผักที่คุณพิมต้องปลูก เป็นผักชุดใหม่ครับ มะรืนคุณวินจะเอาต้นกล้ามาลง นายหัวถึงสั่งให้คุณพิมขุดดินไว้รอครับ”

การขุดดินแม้ไม่ใช่เรื่องยาก แต่สำหรับคนไม่เคยทำ เป็นอะไรที่เหนื่อยมาก ณคุณสั่งให้เธอปรับหน้าดินสำหรับการปลูกผัก บนเนื้อที่กว่าห้าสิบตารางวา แบ่งเป็นบ็อกหน้ากว้างหนึ่งเมตรครึ่งยาวห้าเมตร แต่ละบ็อกทีไม้ไผ่ล้อมรอบ เธอเพียงแค่ขุดปรับหน้าดินเท่านั้น

พิมรดาทำไปเหงื่อแตกไป อย่างที่บอกว่าตลอดทั้งวันแดดดีเสียเหลือเกิน ความร้อนจากแสงตะวันบวกกับความเหนื่อย ทำให้เธอเกือบเป็นลม ดีที่ว่าบัญชาเอาน้ำหวานมาให้ดื่ม ทำให้เธอสดชื่นขึ้นมาบ้าง และทำงานจนกว่าจะถึงเวลาสี่โมงเย็น เธอจึงได้พักและกินมื้อเย็นตอนห้าโมงเย็น อิ่มท้องก็ต้องล้างภาชนะอีกเช่นเคย และเช่นเดิมที่พิมรดาได้รับสายตาไม่เป็นมิตรจากคนงานบนเกาะ ซึ่งเธอไม่โกรธเคือง เพราะเข้าใจว่า เหตุใดทุกคนมีนัยน์ตาวาวโรจน์ยามมองตน

เมื่อกลับมาถึงบ้านพักพิมรดาอาบน้ำทันที ใช้น้ำเย็นๆ ขับไล่ความเหนื่อยล้า ทำให้ร่างกายสดชื่น แต่มีอย่างหนึ่งที่ไม่อาจบรรเทาเบาบางลงคือ ฝ่ามือทั้งสองข้างแตกและบวม ตามประสาคนไม่เคยจับจอมจับเสียม ขุดดินเป็นชั่วโมงท่ามกลางแสงอาทิตย์ที่ไม่ปรานีพิมรดาเลย บวกกับต้องล้างจานกองโต ไม่แปลกที่มือเธอเป็นเช่นนี้ ความที่ไม่มียาทา เธอใช้ยาสีฟันทาบางๆ แก้ขัดไปก่อน จากนั้นก็เข้าห้องนอนเพื่อนอนหลับพักผ่อน หัวถึงหมอนก็หลับทันทีทันใด ลืมนึกถึงหน้าที่สำคัญของตนไปเสียสนิท

ณคุณกลับมาเกาะนพเก้าสักพักแล้ว เมื่อเข้ามาในบ้านเขาอาบน้ำเป็นอันดับแรก เนื่องจากระหว่างทางมา ตัวเขาเปียกฝน นายหัวผู้โศกเศร้าเดินออกจากห้องน้ำด้วยผ้าขาวม้าพันรอบเอว ก่อนเดินออกจากห้องนอนเพื่อหาน้ำเมาดับความทุกข์ในใจ

หลังจากหยิบขวดเหล้าในตู้เย็น เขามานั่งบนโซฟารับแขก กรอกสุราลงคอ ราวกับกำลังดื่มย้อมใจเพราะเรื่องที่เขากำลังทำต่อจากนี้ กล้ำกลืนฝืนทนมาก แต่ก็ต้องทำ

เวลาผ่านไปราวสิบนาที ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นยืน นัยน์ตามองไปยังประตูห้องที่ให้เชลยสาวพักอาศัย แววตาเขาน่ากลัว มีทั้งความแค้น ความโกรธและพายุไฟ ณคุณเปลี่ยนทิศทางการมองไปยังรูปภาพภรรยากับลูกสาวที่ติดบนฝาผนัง นัยน์ตายามมองผู้ล่วงลับตรงกันข้ามกับเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง อบอวลไปด้วยความรัก ความคิดถึง โหยหาและเศร้าสุดหัวใจ

“เดือน...พี่ขอโทษ แต่พี่จำเป็นต้องทำ พี่ต้องทำให้พิมรู้สึกถึงความสูญเสียบ้าง”

ณคุณพูดกับภรรยาในรูปภาพ เพราะคิดว่าเรื่องที่ตนทำต่อจากนี้คือการทรยศรัตน์ชนก ตั้งแต่เธอจากโลกนี้ไป เขาไม่เคยมีความสัมพันธ์ทางกายกับหญิงสาวคนใดเลย

วิธีลงทัณฑ์พิมรดา นอกจากจับตัวมาใช้งานเยี่ยงทาส เธอต้องตกเป็นจำเลยสวาทที่แน่นอนว่า ไม่มีความสุขง่ายๆ แน่ ทุกครั้งจะเต็มไปด้วยความเจ็บปวดจนอยากร้องขอชีวิต หากวันใดที่พิมรดาตั้งครรภ์ ณคุณจะไม่แตะต้องพิมรดาแม้แต่ปลายก้อย หลังจากคลอดลูก เขาจะปล่อยเธอให้เป็นอิสระ

อาจมีคำถามว่า พิมรดาเสียใจอย่างไรหากได้กลับบ้าน ความที่เขาให้บัญชาแฝงตัวเข้าไปอยู่ในบ้านพิมรดา ทำให้เขารู้นิสัยใจคอเธอระดับหนึ่ง แล้วรู้ว่าเชลยสาวเป็นคนรักเด็ก มีใจโอบอ้อมอารี เนื้อแท้ในจิตใจพิมรดาเป็นคนดีคนหนึ่ง แต่คนดีกลับพรากชีวิตลูกเมียเขาไป สำหรับณคุณถือว่าเป็นคนเลวที่ต้องจัดการสั่งสอน

แน่นอนว่า ผู้หญิงที่อุ้มลูกน้อยในครรภ์มานานเก้าถึงสิบเดือนย่อมมีความรัก ความผูกพัน หกลูกน้อยถูกพรากในวันที่ลืมตาดูโลก พิมรดาคงเสียใจไม่น้อย และนั่นคือสิ่งที่เขาต้องการเห็น มองดูเธอเจ็บปวดรวดร้าวใจเยี่ยงผู้กำชัย