ตอนที่10 ทัณฑ์เถื่อน/3

ตอนที่10 ทัณฑ์เถื่อน/3

มัสลินสะดุ้งผวา พยายามดิ้นรนปกป้องตัวเองสุดชีวิต ทั้งที่รู้ดีว่าเรี่ยวแรงหรือสภาพร่างกายของตัวเองที่ถูกเขาจับมัดไว้ ไม่อาจจะต้านทานความป่าเถื่อนของอีกฝ่ายได้ น้ำตาไหลรินออกมาพร้อมกับเสียงร้องอ้อนวอน

“ไม่นะ ปล่อยฉันเถอะ อย่าทำฉันเลย ฮือ...”

อาภรณ์ชิ้นน้อยถูกกระชากจนหลุดออกจากร่าง เผยให้เห็นความงดงามของวัยสาว ปทุมทองคู่งามอวบใหญ่พอดีตัว ปลายยอดสีชมพูกะจิริดน่ามอง เอวคอด หน้าท้องแบนเรียบ ผิวขาวผ่องไร้รอยไฝฝ้าอ่อนละมุนไปทั้งตัว สายตาของกริชกวาดมองไปบนร่างงามอย่างตะลึงลาน เจ้าสาวของศัตรูสวยชนิดเป็นหนึ่งไม่มีสอง งามกว่าผู้หญิงคนไหนที่เคยผ่านตา ความงามนี้ควรค่าแก่การยกย่องไว้เป็นยอดดวงใจของเจ้าบ่าว แต่เธอโชคร้ายที่เลือกแต่งงานกับผู้ชายอย่างภานุ ความงดงามราวกับดอกบัวสวรรค์จึงต้องถูกบดขยี้ ทำลายให้สาสมกับความแค้นที่ประทุขึ้นในใจของผู้ชายอย่างกริช

“กรี๊ดดด อย่านะ...”

เสียงกรีดร้องดังขึ้น เมื่อมือหนากระชากอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายที่ปกปิดกายส่วนล่างออกพ้นตัว หมดแล้วความปรานีที่มอบให้ เมื่อไฟแค้นไม่อาจดับมอดลงได้ด้วยความเมตตา ร่างงดงามบริสุทธิ์ของเจ้าสาวในคืนวิวาห์ ต้องรับการลงทัณฑ์อย่างป่าเถื่อนจากชายที่เจ้าตัวไม่เคยรู้จัก

“ฮือ ปล่อยฉัน ฮือ ปล่อยฉันเถอะ...”

คำอ้อนวอนนั้นไร้ผล คนฟังไม่สนใจซ้ำยังปิดปากของเธอไว้ด้วยริมฝีปากของเขาไม่ให้ส่งเสียงรำคาญหู มือหนาขยำทรวงอวบเคล้นคลึงหนักหน่วง กายสาวถูกเขาลูบไล้ สัมผัสจนแทบไม่มีพื้นที่ใดหลุดรอดรอยมือไปได้ ริมฝีปากถูกบดขยี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนบวมเจ่อ ก่อนที่เขาจะปล่อยให้เธอหอบหายใจอย่างอ่อนแรง ริมฝีปากร้อนผ่าวเคลื่อนประทับไปบนลำคอขาวผ่อง ดูดแรง ขบเม้มจนเกิดรอยจ้ำแดงเป็นจุด ตามแรงอารมณ์คุคลั่ง

มัสลินน้ำตาไหลจนแทบไม่พอไหล ยิ่งดิ้นรนมากเพียงใด เขายิ่งลงทัณฑ์เธอรุนแรงขึ้น ทรวงอกเจ็บแปลบ เมื่อเขาครอบครองและใช้ปลายลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดยอดทรวง ดูดเม้มจนเกิดเสียงดัง ริมฝีปากของเขายังคงเคลื่อนไปทั่วทรวงทั้งสองสลับกันไม่ยอมหยุด มือหนาลูบไล้โลมเล้า คลึงเคล้า ทุกสัมผัสเต็มไปด้วยความหื่นกระหาย หญิงสาวบิดกายหนีแต่ไม่อาจหลุดพ้น ร่างกายของเธอไม่อาจจะต่อต้านสัมผัสป่าเถื่อนของเขาไหว ความหวาดกลัวครอบคลุมหัวใจ แรงต่อต้านลดน้อยลง เรี่ยวแรงหมดลงไปทุกที

“กรี๊ดดด”

หญิงสาวกรีดร้องออกมาสุดเสียง เมื่อบางสิ่งรุกล้ำเข้ามาในกายสาว สร้างความเจ็บปวดราวกับร่างถูกแยกออกเป็นสองส่วน กายแกร่งแทรกผ่านเข้ามาทำลายพรหมจรรย์สร้างรอยราคีที่มิอาจลบล้างได้ ร่างหนาบดขยี้ตีตราบาปบนเรือนกายพิสุทธิ์ ให้กลายเป็นที่รองรับความโหดร้ายป่าเถื่อนอย่างไร้ทางสู้ 

กาลเวลาเหมือนผ่านไปเชื่องช้า หญิงสาวทนทรมานให้เขาพร่าผลาญร่างกาย จนแทบเจียนจะขาดใจตายกับความป่าเถื่อนไร้ความปรานี เมื่อเขาปลดปล่อยกายสาวจึงชอกช้ำร้าวระบม ไม่ต่างจากดอกไม้ที่ถูกบดขยี้จนกลีบบางแหลกลาญ ไม่เหลือคราบเงาของความงดงามให้ชื่นชม

มัสลินนอนคุดคู้อย่างน่าเวทนา น้ำตาไหลรินเจ็บร้าวทั้งกายใจ เวรกรรมอันใดทำให้ต้องพบเจอกับเรื่องเลวร้ายแบบนี้ อยากจะกลั้นใจตายให้หลุดพ้นไปจากความทุกข์ทนนี้ แต่ภาพของคุณยายวาบเข้ามาเตือนสติ

“ยายจะรอมัสกลับมา”

ถ้าเธอตายไปใครจะดูแลคุณยาย ท่านจะเสียใจแค่ไหนที่หลานรักจากไป ร่างกายอ่อนแอของท่านจะทานทนไหวได้อย่างไร หัวใจดวงน้อยเจ็บช้ำกับความคิดนี้ พยายามปลอบประโลมตัวเองให้เข้มแข็งขึ้น กายสาวถูกทำลายพรหมจรรย์ไปมีรอยราคีไม่อาจเรียกคืน แต่ชีวิตและลมหายใจของเธอต้องอยู่ เพื่อจะได้กลับไปหาคนที่เธอรัก

"ฉันทำผิดอะไร แกถึงได้ทำกับฉันแบบนี้"

มัสลินเอ่ยถามผู้ชายที่ทำลายความสาว สร้างราคีคาวให้เธอ ด้วยน้ำเสียงขมขื่น เธอไม่เคยรู้จักเขา ไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้า แต่ทำไมเขาถึงทำร้ายเธออย่างไร้ความปรานี

         "ผิดสิ ผิดที่เธอเป็นเจ้าสาวของไอ้ภานุยังไงล่ะ ถ้าเธอไม่แต่งงานกับมัน ฉันคงไม่เอาตัวเธอมา"

 หากเธอไม่ใช่เจ้าสาวของคนที่เขาเกลียดชัง หากเธอไม่แต่งงานกับคนที่ทำให้พี่ชายเขา ต้องกลายเป็นเจ้าชายนิทรา เขาคงไม่ลากตัวเธอมาเป็นเครื่องมือในการล้างแค้นในครั้งนี้ !

“ฉันไม่รู้ว่าแกกับเขามีความแค้นอะไรกัน ขอร้องเถอะนะ ปล่อยฉันไปเถอะ” เธออ้อนวอนขอความเมตตา

น้ำเสียงเจือรอยสะอื้นน่าเวทนา ร่างงามคู้กายกอดตัวเองไว้บนพื้นแข็งกระด้าง ชุดเจ้าสาวสีขาวขาดวิ่นถูกใช้ปิดบังความเปลือยเปล่าที่ถูกเขาสร้างรอยราคีจนเป็นรอยช้ำไปทั้งกาย กริชละสายตาจากภาพนั้นสะท้อนใจวูบ ความรู้สึกผิดวาบเข้ามาในหัวใจ ความแค้นทำให้เขาทำลายหญิงสาวลงไป ในตอนที่รับรู้ว่าเธอบริสุทธิ์ผุดผ่อง ก็ไม่อาจหยุดยั้งตัวเองได้เสียแล้ว ความสาวของเธอทำให้เขามึนเมาทำการรุนแรงจนเธอแหลกร้าว ยอมรับว่าติดใจร่างงามของเธอจนอยากครอบครองไว้นานกว่านี้

“ถ้าไอ้ภานุมันมาตามเธอเมื่อไหร่ ฉันจะปล่อยไป”

เขาทิ้งจดหมายไว้ให้ภานุ นัดมันให้มาพบตรงจุดที่มันทำให้พี่ชายเขาต้องกลายเป็นเจ้าชายนิทรา แค้นเริ่มตรงไหนเขาจะจบมันตรงนั้น เจ้าสาวของมันคือเหยื่อล่อชั้นดี

///

ภานุฟื้นขึ้นในห้องน้ำ ศีรษะบวมปูดมีรอยแตกจนเลือดไหล เขาพยุงตัวเองลุกขึ้นพลางกุมหัวอย่างมึนงง ดวงตาพร่าพรายมองเห็นไม่ค่อยชัดเจนนักจากการถูกระทบกระเทือนที่ศีรษะ ต้องนั่งนิ่งรวบรวมสติอยู่ครู่ใหญ่ ถึงจะพาตัวเองลุกขึ้นไหว ความทรงจำสุดท้ายก่อนสิ้นสติวาบเข้ามาในหัว ชายหนุ่มจำได้ว่าเขาเดินเข้ามาในห้องน้ำ พอปิดประตูห้อง หันไปก็พบผู้ชายคนหนึ่งรูปร่างสูงใหญ่ หนวดเครารกครึ้ม ในมือถือปืนกระบอกหนึ่งเล็งมาที่เขา ทำให้ภานุตกใจไม่กล้าขยับตัว

“แก... แกเข้ามาได้ยังไง”

เขาไม่ทันจะทำอะไรมากกว่านั้น อีกฝ่ายก็ขยับเข้ามาหาแล้วใช้ปืนฟาดโครมเข้าใส่ สติของเขาดับวูบลงไป

“มันเป็นใคร...”

ภานุครางในคอ นึกไม่ออกว่าฝ่ายตรงข้ามเป็นใคร เขามองไปรอบๆ กาย ก่อนจะสะดุดตากับกระดาษแผ่นหนึ่งที่ติดบนกระจกหน้าอ่างล้างหน้า รีบเดินโซเซไปดึงออกมาอ่าน

‘ถ้าอยากได้เจ้าสาวคืน อีกสองวันให้ไปที่ที่แกเคยทำให้เจ้าสาวของกันต์ตาย ห้ามบอกใครไม่อย่างนั้น แกจะได้เจ้าสาวของแกคืนในสภาพไร้ลมหายใจ

จาก คนที่รอให้แกชดใช้กรรม...’

ข้อความที่อ่าน ทำให้ภานุนิ่งอึ้งไป มือกำกระดาษแผ่นนั้นแน่นจนยับ สิ่งที่เขาเคยทำไว้เมื่อในอดีต กำลังย้อนวนกลับมา ดวงตาหม่นแสงลงขณะถอนหายใจแรง ระบายความจุกเสียดในอกให้ผ่อนลง

“กันต์... มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของเรา”

ภานุทรุดตัวนั่งลงกับพื้น ซบหน้ากับเข่าตัวเองพร้อมกับหลั่งน้ำตาออกมาอย่างสุดกลั้น ในยามนี้ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังเจ็บปวดแค่ไหน อีกนิดเดียวแท้ๆ ความพยายามของเขาก็จะสำเร็จ

ชายหนุ่มนั่งเงียบอยู่ในท่านั้นครู่ใหญ่ ก่อนจะปาดน้ำตาสูดลมหายใจแรง เรียกคืนสติตัวเองให้กลับคืน เขาจะต้องจัดการเรื่องนี้ให้ได้ ที่สำคัญคือต้องเอาตัวมัสลินกลับมาจากผู้ชายคนนั้น มัสลินไม่ได้รู้เห็นอะไรกับเรื่องนี้ เธอไม่ควรตกเป็นเหยื่อในการแก้แค้นของใครคนนั้น ซึ่งเขาพอจะคาดเดาได้ว่าเป็นใคร

“ช่วยด้วย... ช่วยด้วยครับ”

ภานุเดินออกมาจากห้องน้ำ มาหยิบโทรศัพท์กดโทรเรียกคนมาช่วยเหลือ ไม่กี่นาทีต่อมา พนักงานของโรงแรมพร้อมกับเจ้าสัวโภคินก็เข้ามาในห้อง