บทที่ 3
เธอพยายามขยับหนีแต่ก็ไม่พ้นเข็มขัดที่ฟาดลงบนตัวซ้ำแล้วซ้ำอีก จึงยกมือไหว้และขอโทษอีกครั้ง "ขอร้องนะคะพอแล้วต่อจากนี้ไปหนูจะไม่มาให้เห็นหน้าอีก" เธอร้องไห้และสัญญาว่าจะไม่มาให้เขาเห็นหน้าอีกแต่การกระทำของเขาและอารมณ์ที่พลุ่งพล่านไม่สามารถหยุดยั้งให้เขาหยุดการกระทำได้ "มันสายไปแล้ว" เธอถูกจับเข้าที่ข้อแขนและดึงให้ลุกขึ้นอีกครั้งก่อนที่จะถูกโยนลงบนเตียงจนตัวของเธอเด้งสวนขึ้น เขาปลดกางเกงของเขาและถอดออกเผยให้เห็นความเป็นชายที่โผล่ขึ้นมาด้วยความแข็งตัว "อย่านะเฮียกรี๊ด!!" เธอไม่สามารถหลุดออกจากอุ้งมือหนาของเขาได้อย่างแน่นอน คนตัวใหญ่ขึ้นคร่อมและกดทับตัวของเธอไว้โดยที่ใช้มือทั้งสองข้างกดเข้าที่ข้อแขนของเธอลงบนที่นอน "ฉันรู้ว่าเธอต้องการถึงได้อ่อยฉันอย่าสะดีดสะดิ้งฉันจะสนองให้" เธอหยุดส่ายหน้าและจ้องมองเขาทั้งน้ำตา ผู้ชายคนนี้ที่เธอใฝ่ฝันและอยากได้มาครอบครองพูดดูถูกเธอและว่าให้เธอสารพัด "ฮึ๊กหนูไม่อยากได้แบบนี้หนูอยากได้ความรักเข้าใจไหมคะว่ามันคือความรักไม่ใช่แบบนี้" เธอหลั่งน้ำตาออกมาไม่ขาดสายพูดถึงเรื่องความรัก แต่เขานั้นเปรียบดั่งซาตานที่ไม่สนใจในคำพูดของเธอเขาเพียงแต่แสยะยิ้มและกระทำตามความต้องการของตนเองต่อ ใบหน้าหนาซุกไซ้ลงยังซอกคอพรมจูบดูดผิวบางจนเป็นรอยจ้ำๆ "ฮื่อๆ" เนื้อตัวของเธอสั่นเครือพยายามดิ้นแต่มันก็หมดหนทางที่เธอจะรอดพ้นจากเขา ปากหนาพรมจูบลงไปจนกระทั่งถึงเนินอกทั้งสองเต้าของเธอบีบกุมขยำใช้ลิ้นสัมผัสที่ยอดอกสีชมพูไปมาทั้งซ้ายและขวา เธอได้เพียงแต่หลับตาลงและปล่อยมือที่ขัดขวางเขานั้นร่วงลงบนผ้าปูที่นอนสีขาว "อื้ม" ใบหน้าน้อยเริ่มบิดเบือนด้วยความเสีeวซ่านที่เขานั้นกระทำต่อร่างกายของเธอ "หึ" เขาเงยหน้าขึ้นยิ้มด้วยมุมปากและส่ายหน้าไปมาผู้หญิงคนนี้คงแค่ต้องการให้เขาเอาให้จบๆถึงจะเลิกยุ่ง เขาคิดได้เพียงเท่านี้และแทรกตัวลงระหว่างขาของเธอ "โอ้ย" เขานั่งอยู่ตรงกลางชันขาของเธอขึ้นเป็นรูปตัวเอ็มใช้นิ้วสอดแทรกแหย่เข้าตรงจุดเสีeวซึ่งมันคับและแน่นมากจนสามารถหดรัดนิ้วของเขาเพียงแค่นิ้วเดียวที่สัมผัสแหย่เข้าไป "ฮื่อ" เธอพยายามที่จะหุบขาไม่ให้เขากระทำแต่ก็เหมือนยิ่งเพิ่มความเจ็บให้กับร่างกาย เขาจับขาของเธอถ่างไว้ก้มใบหน้าโรงใช้ลิ้นสัมผัสเข้าที่ช่องสวาทลากลิ้นหยาบนั้นตวัดไปมาตรงจุดเสีeวย้ำ "อ๊าอ๊ะๆ" ก้นของเธอเริ่มแอ่นขึ้นลอยตามลิ้นหยาบ "ซี๊ดส์~เฮีย" เขาหยุดใช้ลิ้นสัมผัสให้กับเธอ ใช้นิ้วนั้นแหย่เข้าไปถึง 2 นิ้ว "เจ็บ" เธอพยายามหุบขาของเธอลงอีกครั้งร้องออกมาว่าเจ็บหยดน้ำตายังคงไหลรินเป็นสาย "เธอยังไม่เจอของจริง" เขาขยับตนเองมานั่งตรงกลางขาของเธออีกครั้งใช้เอ็นร้อนของเขานั้นเขี่ยเข้ายังช่องสวาทจนถึงจุดเสีeว ก่อนที่เขาจะยัดมันเข้าช่องสวาทของเธอที่คับแคบและแน่นมือหนาจับตรงขาชันขึ้นแหกออกเพื่อให้เอ็นร้อนของตนเองเข้าได้อย่างถนัดแต่คนด้านล่างกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด "อ๊อยโอ้ยฮื่อๆพะพอแล้ว" มือน้อยพยายามผลักเข้าที่หน้าท้องของเขาอยากให้เขาเอาความเจ็บปวดนั้นออกจากร่างกายของเธอ แต่ดูเหมือนว่าเขายิ่งสะใจเมื่อเห็นเธอร้องไห้จึงกระแทกเอ็นร้อนเข้าพรวดจนร่างบางด้านล่างนั้นสะดุ้งเฮือก "อื้ม" เขาเองก็เริ่มรู้สึกเจ็บเพราะว่าช่องสวาทที่ไม่เคยผ่านการมีเพศสัมพันธ์มานั้น มันแน่นจนรัดเขาให้ปวดไปหมด "อยู่เฉยๆ" เขามองหน้าเธอพร้อมกับคิ้วที่ขมวดเข้าหากันแววตาดุและน้ำเสียงตะคอก เธอได้เพียงแต่ยกมือปิดปากของตนเองและส่ายหน้าไปมา "อื้ม" เอวหนาเริ่มซอยออกเข้าตามจังหวัดช้าเป็นเร็ว เขาเริ่มสนุกและฟินในสิ่งที่ตนเองกระทำย่ำยีเธอ "โอ้ยย" "ซี๊ดส์~หื้มแน่นจังวะ" การกระทำของเขาซอยเข้าออกซ้ำๆจนเขาเริ่มทนไม่ไหวกับช่องสวาทที่หดรัดแน่นเขาอยากจะปลดปล่อยออกมาแต่ก็ยังติดขัดกับตนเองจนกระทั่งเขาเผลอปล่อยน้ำกามทะลักเข้าช่องสวาทของเธอ "โถ่เว้ย" เมื่อเอ็นร้อนถอดออกจากช่องสวาทน้ำกามที่ไหลหยาดเยิ้มตามช่องสวาทนั้นไหลออกมาปนกับคราบเลือ-ดที่เนื้อฉีกขาด "ฮึ๊ก" เธอหุบขาของตนเองหันไปนอนตะแคงพร้อมกับมือทั้งสองข้างที่โอบกอดร่างกายด้วยความเจ็บปวดเธอไม่คิดว่าเขาจะกระทำย่ำยีกับร่างกายของเธอได้ขนาดนี้ "สะใจเธอหรือยังล่ะอยากได้ฉันเป็นผัวจนตัวสั่นก็ได้แล้วไงหึ!.แต่ฉันจะพูดให้เธอรับรู้เป็นครั้งสุดท้าย ฉันไม่มีวันรักเธอ..." "ฮื่อๆ" เขาลุกขึ้นออกจากเตียงเข้าไปในห้องน้ำชำระร่างกายของตนเอง เธอพยายามลุกขึ้นและดึงผ้าห่มปกคลุมไว้ คราบเลือ-ดที่เปรอะเปื้อนบนที่นอนทำให้เธอยิ่งเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ถึงแม้ว่าเธอจะชอบเขาและแอบรักเขาแต่เธอไม่เคยคิดที่จะอ่อยเขาเลยสักนิด "ฮื่อๆมี๊หนูขอโทษ" ม่านน้ำตาเต็มไปด้วยน้ำใสๆที่เอ่อล้นเธอเอ่ยขอโทษผู้เป็นแม่เพราะเขาพร่ำสอนมาโดยตลอดว่าเป็นผู้หญิงควรรักนวลสงวนตัวอย่าให้ผู้ชายมีอะไรด้วยง่ายๆแต่ในวันนี้ลูกสาวของเขากลับให้ผู้ชายที่ไม่ได้รักเธอย่ำยี "เธอจะไปไหน" เธอรีบสวมใส่เสื้อผ้าของเธอชุดด้านในที่เปียกเธอก็หยิบมาใส่ขาของเธออ่อนแรงเพราะว่าเจ็บตรงช่วงนั้น แต่พยายามฝืนเตรียมที่จะหนีเขาออกมาเพราะไม่อยากมองหน้าของคนใจร้าย แต่ต้องหยุดชะงักเมื่อเธอถูกจับข้อมือและดึงกลับเธอไม่กล้าแม้แต่จะเงยมองหน้าเขา "ถามไม่ได้ยินหรือไง!!" เขาตะเบ็งเสียงใส่หน้าของเธอและย้ำคำถามอีกครั้ง เนื้อตัวของเธอสั่นเครือด้วยความโกรธและก็ยังเงียบมีเพียงแต่เสียงสะอื้นและน้ำตาเป็นคำตอบ เขายิ่งหัวเสียที่เธอนั้นเป็นผู้หญิงแบบนี้ซึ่งเขาไม่ชอบและรำคาญมาก "น่าเบื่อที่สุด" เขามองที่หน้าต่างคอนโดตนเองฝนหยุดแล้วจึงพาเธอออกมาจากคอนโด เฮียเดย์หยิบมือถือของตนเองขึ้นมาดูทั้งพ่อและแม่ของเขานั้นโทรมาหลายสาย "ฮัลโหลครับป๊า" เขาใช้มือปิดปากของเธอไว้เพราะว่าคนตัวเล็กกำลังสะอื้นทางปลายสายผู้เป็นพ่อนั้นเลยถามถึงเรื่องคณิน เขาจึงบอกว่าพาน้องหลบฝนอยู่ที่ห้างกลัวว่ากลับมาจะเป็นอันตราย "ฮึ๊ก"หลังจากที่วางสายเขารีบขับรถจะพาเธอไปส่งที่บ้านแต่นึกขึ้นได้ว่าเขานั้นจะทำเรื่องบางเรื่องไว้จึงจอดที่หน้าร้านยาสะดวกซื้อแห่งหนึ่งและลงไปซื้อยาคุมฉุกเฉินกลับขึ้นมา "กินซะ" ยาคุมฉุกเฉินทั้ง 2 เม็ดอยู่ในมือของเธอและเขายืนขวดน้ำให้ เธอรู้ดีว่านั่นคือยาคุมและเธอเองก็ไม่อยากมีลูกจึงรีบกินมันเข้าไป "เรื่องที่เกิดขึ้น..." "ฮึ๊กค่ะหนูรู้ดีว่าเฮียกำลังจะพูดอะไร" "ดี! จำเอาไว้ว่าฉันไม่ได้รักเธอ" เธอได้เพียงแต่หันมองหน้าเขาทั้งน้ำตาไม่ต้องรอให้เขาปฏิเสธที่จะรับผิดชอบเธอ แต่เธอนั้นเอ่ยขึ้นรับแทนและรู้ว่าจะทำยังไงบทที่ 14 เฮียเดย์หนีน้องคณินออกมาจากห้องหอโดยที่ไม่ให้คนอื่นเห็นออกมาทางหลังบ้าน หลังจากที่อลิสน้องสาวของเขาโทรมาว่าอยู่โรงพยาบาลเฮียเดย์เป็นห่วงน้องมากจึงรีบตรงมาที่โรงพยาบาลทันที"อลิส ทำไมที่หน้าเคาน์เตอร์ไม่มีชื่อ" เมื่อเขาถึงโรงพยาบาลสิ่งแรกที่เขาตรงไปคือหน้าเคาน์เตอร์ถามชื่อจริงน้องสาวว่าอยู่ห้องไหนแต่เขาได้คำตอบจากเจ้าหน้าที่ว่าไม่มีชื่อนี้อยู่ในโรงพยาบาลจึงกดโทรหาน้องสาว"อลิสอยู่ข้างบนค่ะบนสุด""หมายความว่ายังไงบนสุดดาดฟ้าอย่างนั้นเหรอ""ฮื่อๆอลิสไม่อยากอยู่แล้ว" "อย่านะอลิซ อย่า" เขาหันหน้าไปทางประตูหนีไฟและรีบวิ่งทันทีไม่วางสายจากน้องสาวด้วยพยายามห้ามน้องสาวของตนเองกลัวว่า เธอนั้นจะทำในสิ่งที่ไม่ดีถ้ามัวขึ้นลิฟต์ก็คงไปไม่ทันอย่างแน่นอนเขาใช้กำลังที่มีออกวิ่งขึ้นบันไดหลายชั้นจนเริ่มเหนื่อยแต่ก็ยังไม่ถึงดาดฟ้า "แฮกๆอลิสได้ยินเฮียไหม""ฮื่อๆ" ทางปลายสายมีเพียงแต่เสียงสะอื้น และเขาพยายามวิ่งขึ้นบันไดให้เร็วที่สุดจนกระทั่งถึงประตูดาดฟ้าเขาออกแรงผลักจนสุดตัว "อลิส" ด้านบนลมแรงมากท้องฟ้าเต็มไปด้
บทที่ 13ตัดมาในวันแต่งงานครอบครัวของทั้งคู่ไม่คิดจะให้ทั้งสองคนหมั้นกันเพราะว่าทั้งสองคนไม่ได้รักกันอีกอย่างกลัวว่าจะเลิกกันก่อนจึงตัดสินใจให้ทั้งสองคนนั้นแต่งงานกันแล้วหวังว่าทั้งสองคนจะรักกันจริงๆ เขาไม่เป็นห่วงแค่เรื่องของคณินแต่เขาเป็นห่วงทั้งเรื่องเฮียเดย์อีกอย่างครอบครัวของเฮียเดย์ก็กลัวว่าเฮียเดย์และน้องอลิสจะรู้สึกดีต่อกันไปมากกว่านี้จึงรีบให้มีงานแต่งเกิดขึ้นเร็วที่สุดจนกระทั่งวันนี้เดินทางมาถึง "ลูกสาวของหม่ามี๊สวยที่สุดเลยลูก" ในห้องแต่งตัวถึงแม้ว่าจะเป็นชุดแต่งงานราคาหลักพันแต่เมื่อเธอสวมใส่ชุดแต่งงานนั้นเหมือนกับราคาหลักล้านทั้งสวยและสง่า เธอถูกแม่ของเธอหมุนตัวไปมาเพื่อดูความสวยของลูกสาวตนเองมือหนาทั้งสองข้างจับใบหน้าของลูกสาวและหอมแก้มซ้ายขวาชื่นชมในความสวยของลูก"ขอบคุณนะคะ""จำไว้นะลูกความรักคือสิ่งสวยงาม หม่ามี๊รักหนูนะ" "หนูก็รักหม่ามี้ค่ะ""ไปกันได้แล้วครับลูกสาวของป๊า" ท่านรองเดินมาหาลูกสาวและยกแขนขึ้นเพื่อให้ลูกสาวนั้นโอบกอดเดินออกไปด้านนอก ในวันแต่งงานของพี่สาวน้องชายฝาแฝดนั้นไม่ได้กลับมาร่วมงานแต่งของพี่
บทที่ 12เขาเหวี่ยงเธอลงที่เตียงโดยที่นอนหงายราบลงไปและหลังจากนั้น เขาจึงรีบขึ้นคร่อมตัวของเธอทันทีมือหนากระชากชุดบางขาดหลุดลุยจนเผยให้เห็นบราด้านใน ใบหน้าของเขามีแต่ความโกรธความเกลียดต่อผู้หญิงคนนี้ในวันนี้ขอตั้งใจให้เธอโกรธและยกเลิกงานแต่ง แต่ก็ต้องผิดหวังเพราะว่าเธอรู้ทันและที่โกรธไปมากกว่านั้นคณินเอ่ยถึงอลิสผู้หญิงที่เขารัก"อย่านะคะ""ปากร้องอย่าแต่ตัววิ่งแจ้นมาถึงนี่""ไม่ใช่แบบนั้น โอ้ยยย" เขาไม่ปล่อยโอกาสให้เธอได้พูดและโต้ตอบเขาใบหน้าของเขานั้นซุกไซ้ลงไปกัดที่ยอดอกสีชมพูของเธอและออกแรงกัดจึงทำให้เธอร้องโอดโอยออกมา มือหนากุมขยำและเค้นเนินนูนทั้งสองข้างจนแทบจะแหลกคามือ เขาแทรกตัวลงไประหว่างกางขาของเธอและชันขาของเธอขึ้น"ปล่อยนะ""เป็นเพราะเธอเป็นเพราะเธอคณินเรื่องทุกอย่างมันเป็นเพราะเธอคนเดียวเธอทำให้ครอบครัวของฉันต้องทะเลาะกัน ฉันจะทำให้เธอเจ็บยิ่งกว่าฉัน"เขาไม่ฟังในสิ่งที่เธอพูดไม่สนใจในความเจ็บปวดของเธอเลยสักนิด เสื้อผ้าของเธอขาดหลุดลุยและกองลงไปอยู่กับพื้นเขาเชยชมร่างกายของเธอแรงๆ "โอ้ยเจ็บ" หลังจาก
บทที่ 11 "อลิสเกลียดเฮียที่สุด" อลิสไม่ว่าพ่อของเธอแล้วไม่โกรธพ่อของเธอ แต่เธอนั้นโยนความเกลียดให้กับพี่ชายตัวเองเพราะว่าเธอไม่สมหวังเธอผิดหวังกับความรักจึงทำให้เธอพาล"โถ่เว้ย!! คณินเธอมันตัววุ่นวาย" คำพูดของน้องสาวที่ร้องไห้ฟูมฟายตะคอกใส่เขาว่าเกลียดนั้นผุดขึ้นมาในขณะที่เขานั่งดื่มเหล้าหนักจนใบหน้าของเขาแดงก่ำ"เฮียเดย์คะรับเพิ่มไหมคะ" บาร์นี้เป็นของเฮียเดย์และเป็นธุรกิจส่วนตัวแต่ก็เป็นสมบัติของอลันที่ซื้อให้ลูกชายบริหาร พนักงานเดินเข้ามาหาและเอ่ยถามเขา"เอามาสิ" "อย่างนั้นสักครู่นะคะ" "เดี๋ยว"ในขณะที่พีอาร์คนนี้กำลังเดินหันหลังเพื่อที่จะไปเอาไวน์มาให้กับเขาอีก แต่ต้องหยุดชะงักเมื่อเฮียเดย์เอ๋ยเรียกเธอหันกลับมามองเขาและฉีกยิ้มโปรยเสน่ห์ผ่านแววตา"มีอะไรเหรอคะ" "ฉันมีอะไรให้เธอทำคืนนี้เธอไม่ต้องทำงานเธอมากับฉัน"เธอรีบวางถาดน้ำลงที่โต๊ะและขยับเข้ามากอดแขนของเฮียเดย์ทำท่าทีเหมือนจะเอาใบหน้าซบแต่ถูกเขาสะบัดออก"ยังไม่ใช่ตอนนี้เดินตามฉันมานี่" เขาเดินนำหน้า พีอาร์คนนี้ขึ้นไปชั้น 2 ตรงไปที่ห้องทำงานของต
บทที่ 10 เธอเริ่มคิดในสิ่งที่เพื่อนของตัวเองนั้นพูดถึงเขากับน้องสาวของเขาทั้งสองคนไม่ใช่พี่น้องที่แท้จริงหรือว่าเป็นไปได้ที่ทั้งสองคนจะรักกันและนี่ก็เป็นความรู้สึกที่เธอไม่สบายใจ เธอผุดลุกผุดนั่งอยู่ที่ริมขอบสระน้ำที่บ้านของตัวเองจนกระทั่งผู้เป็นแม่นั้นเดินเข้าไปเมื่อยืนดูลูกอยู่สักพักใหญ่"มีเรื่องไม่สบายใจอะไรหรือเปล่าคณินลูก" เธอหันกลับมามองแม่ของเธอและรีบเข้ามาโอบกอด"หม่ามี๊คะคือไม่รู้ว่าสิ่งที่คณินอยากจะถามมันจะดูน่าเกลียดเกินไปไหม" แม่ของเธอนั้นจับไหล่ของเธอดึงออกจากตัวเองและใช้มือหนาลูบเข้ายังหัวของลูกสาวเบาๆเธอฉีกยิ้มให้ลูกของเธออย่างอ่อนโยน"มีอะไรคุยกับหม่ามี๊ได้ทุกเรื่องพูดมาเถอะมีเรื่องไม่สบายใจอะไรหม่ามี้จะได้ช่วย""เฮียเดย์กับอลิสไม่ใช่พี่น้องที่แท้จริงใช่ไหมคะ" ลรินคิ้วก็หมดเข้าหากันทันที เธอเริ่มคิดว่าลูกสาวของตัวเองนั้นจะรู้อะไรมาแต่ก็พยักหน้าให้กับลูกและเอ่ยถามต่อ"ใช่เฮียเดย์ คือเด็กที่เขาเก็บมาเลี้ยงจากสนามบินสวีเดน""หม่ามี๊คะเเล้วเป็นไปได้ไหมที่เฮียเดย์กับอลิสเขาจะ..""เป็นไปไม่ได้หรอกน้องคณินคิดมากเกินไปแล้วลูกทั้งสองคนเป็นพี่น้องกันถึงแม้ว่าจะไม่ได้เกิดในสายเ
บทที่ 9"จะแต่งงานอยู่แล้วยังจะไปกับผู้ชายคนอื่นเธอนี่มัน...""มันไม่ใช่แบบนั้นนะคะเฮีย""มันจะไม่ใช่แบบนั้นได้ยังไงถ้าฉันไม่วนกลับไปเธอก็คงไปไหนต่อไหนกันแล้วหรือไม่ก็พากันเข้าโรงแรมแถวนี้ก็ได้" เธอโกรธที่เขาพูดดูถูกตัวเองยกมือข้างขวาจะตบหน้าของเขา แต่หยุดชะงักและเอามือลงถ้าเธออารมณ์ร้อนและวู่วามทำร้าย เขาก็คงยิ่งทำให้เขาเกลียดเธอมากกว่าเดิมเธอจึงใช้แต่ความเงียบ"ทำไมพูดแค่นี้รับไม่ได้" ในแววตาและสีหน้าของเขาที่จ้องมองเธอนั้นมี แต่ความไม่พอใจไม่ว่าทำอะไรเธอก็ดูผิดทุกอย่างในสายตาของเขา"ครืด!!" ในขณะที่เขากำลังขับรถออกด้วยความเร็ว เขารีบชะลอรถ เมื่อสายเข้าหน้าจอขนาดสี่เหลี่ยมที่ติดอยู่ที่รถนั้นโชว์เป็นเบอร์ของหม่ามี๊เขา "ฮัลโหลครับ""ตอนนี้อยู่กับน้องคณินใช่ไหมเฮียเดย์""ครับ" "พาน้องมาทานข้าวที่บ้านนะวันนี้หม่ามี๊ทำกับข้าวหลายอย่างเลย" "คณินไม่สะดวกครับหม่ามี๊ พอดีว่าน้องจะต้องไปติวหนังสือกับเพื่อน" คณินเธออยากไปแต่ถูกเขาปฏิเสธแทน"มี๊ขอคุยกับน้องหน่อยได้ไหม""บอกกับหม่ามี๊ไปสิว่าไปติวหนังสือ" เขาจับต้นแขนของเธอดึงเข้าไปหาเขาแล้วกระซิบเข้าที่ข้างหูบังคับให้คณินพูดโกหกแม่ของเขา"ค่