ทัณฑ์ร้าย : EP 4 ในความเจ็บปวด

บทที่ 4 

รถขับเข้ามาจอดในบ้าน ผู้เป็นพ่อและผู้เป็นแม่รีบวิ่งออกมาด้วยความเป็นห่วงลูก เธอได้เพียงแต่นั่งกุมแขนของตนเองไว้เพราะถูกเข็มขัดฟาดจนเป็นลอยและกลัวว่าพ่อกับแม่ของเธอนั้นจะเห็นจึงยังไม่กล้าลงจากรถ

"เธอจะนั่งอยู่ทำไมลงไปแล้วทำตัวปกติ" เขาก้มมองที่แขนของเธอนั้นเป็นรอยเข็มขัดเขาจริงๆและเป็นหลายที่ เขาจึงถอดเสื้อของตนเองโยนให้กับเธอได้สวมใส่ 

"คณินหนูไปไหนมาลูก" เธอสวมใส่เสื้อคลุมของเขาลงจากรถถึงแม้ว่าผมจะไม่ยุ่งเหยิงเพราะเธอจัดมาเรียบร้อยแต่สภาพของเธอซึ่งไม่เหมือนลูกสาวของเขาที่น่ารักคนเดิม ผู้เป็นแม่นั้นจ้องมองด้วยความสงสัยและสลับมองผู้ชายที่มาส่งลูกสาวตนเอง

"เกิดอะไรขึ้นทำไมหนูถึงเป็นแบบนี้" ท่านรองรีบเดินมาจับไหล่ของลูกสาว เธอฉีกยิ้มพยายามทำตัวให้ปกติและร่าเริงให้พ่อกับแม่ของเธอนั้นไม่สงสัย

"เกิดอะไรขึ้นกับน้องเฮียเดย์" ท่านรองปล่อยมือออกจากตัวของลูกสาวและเดินตรงมาหาเฮียดิที่ยืนอยู่ด้านข้าง

"ป๊าคะฮ่าๆไม่มีอะไรหรอกค่ะพอดีว่าคณินแวะเข้าไปเที่ยวที่สนามเด็กเล่นของสวนสาธารณะแล้วติดฝนจึงทำให้ทุกคนวุ่นวายตามหาตัวไม่เจอ เฮียเขาไปเจอก็เลยพาคณินไปเปลี่ยนชุดค่ะอีกอย่างฝนตกแรงก็เลยยังไม่ทันได้กลับ" คณินกลัวว่าพ่อของเธอนั้นจะทำอะไรเฮียเดย์ เธอจึงรีบมากอดแขนของผู้เป็นพ่อไว้และพูดคำโกหกปั้นเรื่องขึ้นมา

"ป๊าตกใจหมดเลยคิดว่า..."

"ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะคณินขอตัวก่อนนะคะ ขอบคุณนะคะเฮียที่มาส่ง" เธอเอ่ยขอบคุณเขาโดยที่ไม่มองหน้าเขาด้วยซ้ำและรีบวิ่งเข้ามาในบ้าน ในตอนนี้ก็ดึกมากพ่อกับแม่ของเธอจึงไม่ซักไซ้ถามอะไรลูกสาวมากปล่อยให้ลูกสาวนั้นขึ้นไปพักบนห้องส่วนเฮียเดย์ก็ได้คำขอบคุณจากผู้ใหญ่ทั้งสอง และหลังจากนั้นเฮียเดย์จึงขับรถกลับบ้านพ่อกับแม่ของเธอและน้องสาวก็ยืนรออยู่

"ไปส่งน้องมาแล้วใช่ไหม" อลันเอ่ยถามลูกชายของตนเองเขาได้เพียงพยักหน้าให้สายตาของเฮียเดย์จ้องมองน้องสาว

"มีความสุขกันมากเลยสินะคะ" อลิสพูดออกมาเพียงคำสั้นๆเธอกอดอกและเดินหันหลังกลับเข้าไปที่บันไดก่อนที่จะวิ่งขึ้นบันไดเหมือนกับเธอไม่พอใจเฮียเดย์มาก

"น้องคงน้อยใจที่ต้องมารอพี่ชายกลับบ้านไม่มีอะไรหรอกลูก ตอนนี้ก็ดึกมากแล้วเข้าห้องไปพักผ่อนนะ" ทั้งพ่อและแม่ของเขาก็โอบกอดกันและเดินขึ้นไปบนห้องเฮียเดย์ได้เพียง แต่นั่งลงที่โซฟาเขาใช้มือกุมเข้าที่หน้าผากของตนเองกำลังคิดบางอย่างจนบ่งบอกออกมาทางใบหน้าว่าเขาเครียด 

"ปิ้งๆๆๆๆ"

เสียงข้อความแจ้งเตือนจากเฟสบุ๊คเข้ารัวๆจึงเปิดอ่านนั่นคือข้อความจากน้องสาวของเขา 

..น้องอลิส.. ( ไหนคะสัญญาที่เฮียเคยมีให้ไว้ทำไมในวันนี้เฮียถึงไปกับผู้หญิงอื่น ไหนเฮียสัญญากันแล้วไงว่าเฮียจะไม่มีใครจะไม่มีผู้หญิงคนไหนมาแทนที่อลิส ) 

เขาปิดมือถือลงไม่สามารถพิมพ์ตอบกลับน้องสาวได้ 

"โถ่เว้ย" เมื่อเขาขึ้นมาในห้องของตนเองก็เข้าไปอาบน้ำ น้ำในฝักบัวราดลงมาตั้งแต่ด้านบนเขาจึงเงยขึ้นใช้ใบหน้ารับน้ำ เพื่อล้างความทรงจำที่เขากระทำต่อคณินเพราะอารมณ์ชั่ววูบของตนเอง 

ในค่ำคืนนั้นเหลือเวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมงก็สว่างเป็นคืนที่ผู้หญิงคนหนึ่งเจ็บปวดกับการกระทำของคนที่ตนเองแอบชอบ เธอได้เพียงแต่นั่งกอดตัวเองบนเตียงนอนร้องไห้สะอึกสะอื้นเสียงดังลั่นห้องเนื้อตัวของเธอบอบช้ำและเจ็บปวดจนตัวของเธอเริ่มร้อนเพราะพิษไข้ 

"เฮือก!!" 

ไม่รู้ว่าเธอนั้นเผลอหลับไปตอนไหนรู้สึกตัวอีกครั้งมีมือเย็นๆมาแตะเข้าที่หน้าผากของเธอ เมื่อลืมตาขึ้นมาต้องสะดุ้งและตกใจคนตรงหน้านั้นคือหม่ามี๊ แม่ของเธอเคาะประตูหลายครั้งแต่ลูกสาวไม่เปิดเขาเอะใจตั้งแต่เมื่อคืนแต่ไม่กล้าที่จะพูดกลัวว่าสามีนั้นจะรู้และไม่พอใจเฮียเดย์ เขาจึงใช้กุญแจสำรองเปิดห้องลูกสาวเข้ามาในตอนเช้าก็เห็นเนื้อตัวของลูกสาวมีรอยบอบช้ำที่สำคัญคอของเธอมีรอยประทับไว้ซึ่งแน่นอนอย่างที่เธอคิด 

"หม่ามี๊" เธอเห็นหน้าผู้เป็นแม่จึงทำให้หลั่งน้ำตาออกมาดีดตัวลุกขึ้นกอดทันที

"ฝันร้ายเหรอลูก" ลรินเธอไม่พูดในสิ่งที่เธอคิดเลือกที่จะโอบกอดลูกสาวของตนเองและให้กำลังใจ

"ฮื่อๆ" 

"ไม่เป็นอะไรนะลูกสาวของหม่ามี๊คนเก่งเดี๋ยวก็หายเดี๋ยวหม่ามี๊เอาข้าวต้มกับยามาให้" เขาใช้มือลูบหัวของลูกสาวเบาๆยิ้มให้กำลังใจ ถึงแม้ว่าในหัวอกของผู้เป็นแม่นั้นจะเจ็บแต่เขาก็เลือกที่จะไม่ให้ลูกสาวของเขารับรู้ในขณะที่ลรินลุกขึ้นเตรียมจะไปเอาข้าวต้มและยาให้กับลูกคณินรีบคว้ามือของแม่ถือไว้และจ้องมองหน้าทั้งน้ำตา

"หม่ามี๊หนูขอโทษ" เธอเอ่ยคำขอโทษต่อผู้เป็นแม่และนั่นทำให้ลรินอดที่จะร้องไห้ออกมาไม่ได้ เธอพุ่งตัวโอบกอดลูกสาวอีกครั้งและลูบหัวลูก

"ไม่เป็นอะไรนะ"

"หม่ามี๊โกรธคณินไหมคะ" เธอรู้ว่าแม่ของเธอต้องรู้เพราะเนื้อตัวของเธอบ่งบอกอย่างชัดเจนส่วนผู้เป็นแม่นั้นส่ายหน้าไปมาแล้วฉีกยิ้มให้กับลูกสาว

"หม่ามี๊เคารพการตัดสินใจของลูกนะถ้าอยากจะเล่าให้หม่ามี้ฟังหรือให้ช่วยอะไรบอกกับหม่ามี๊ได้เสมอ" มือทั้งสองข้างเช็ดน้ำตาออกจากแก้มให้กับลูกสาวเบาๆลรินเธอเป็นแม่ที่ซัพพอร์ตลูกมากเธอไม่โวยวายทั้งๆที่รู้เต็มหัวอกว่าเกิดอะไรขึ้นอยากให้ลูกสาวนั้นตัดสินใจเอาเองว่าจะทำยังไงต่อไป

"ไม่ร้องแล้วนะคนเก่งเดี๋ยวแม่จะไปเอาข้าวต้มกับยามาให้ลูกนะ" 

"ฮึ๊กหม่ามี๊คะ อย่าบอกกับป๊านะคะ" คณินเธอกลัวผู้เป็นพ่อมากกลัวว่าพ่อของเธอนั้นจะเสียใจในสิ่งที่เกิดขึ้นในการกระทำของเธอ ที่ผิดพลาดจึงเอ่ยขอผู้เป็นแม่ไว้และได้คำรับปากโดยการพยักหน้า

"จ๊ะ"