บทที่ 57

แสงแดดยามเช้าที่สาดเข้ามาจากกระจกระเบียงห้องนอนในเพนต์เฮาส์ส่วนตัวของโฮร์มุซ ค่อยๆ เลื่อนจากปลายเตียงสูงขึ้นไปทีละน้อย ในไม่ช้าความอบอุ่นจากดวงอาทิตย์ที่อาบไล้อยู่บนใบหน้าก็ปลุกให้อรนลินรู้สึกตัวขึ้น

หญิงสาวดันตัวเองขึ้นจากที่นอนอ่อนยวบยาบด้วยความประหลาดใจว่าทำไมเธอจึงขึ้นมานอนซุกอยู่ในผ้าห่มหนาได้โดยไม่รู้ตัว

จะบอกว่าเธอเดินละเมอขึ้นมาเองอย่างนั้นน่ะหรือ...

เป็นไปไม่ได้หรอก...

มีทางเดียวก็คือเธอถูกอุ้มมาวางบนนี้... คิดแล้วก็สะดุ้งตกใจ ก้มลงสำรวจร่างกายตัวเองอย่างละเอียด...

เธอยังสวมกระโปรงเปรอะเปื้อนคราบดินและเสื้อเชิ้ตไร้กระดุมไม่ต่างจากเมื่อคืนนี้ เห็นเนินอกที่ดันพ้นเสื้อชั้นในออกมามากกว่าปกติก็รู้สึกร้อนวูบไปทั้งใบหน้า ระหว่างที่เธอกำลังหลับสนิท คงจะขยับตัวจนมันเลื่อนหลุดเกือบจะถึงยอดอก

ถ้าผู้ชายคนนั้นเป็นคนอุ้มเธอขึ้นมานอนบนเตียงอย่างที่คิด เขาก็ต้องเห็นสารรูปของเธอแล้วน่ะสิ...

ใบหน้าอรนลินกลายเป็นสีชมพูจัด รีบจัดระเบียบให้หน้าอกของเธอใหม่อย่างรวดเร็ว สองตาก็กวาดมองไปทั่วห้องด้วยความระแวดระวัง กลัวว่าเขาจะปรากฏตัวขึ้นมาเมื่อไรก็ไม่รู้

แต่ตอนนี้ปัญหาใหญ่สำหรับเธอไม่ใช่เรื่องเสื้อช