Semua Bab ทาสบำเรอสุลต่าน: Bab 1 - Bab 10

ภายในห้องชุดหรูหรา บนอาคารสูงเสียดฟ้ามูลค่าหลายพันล้านบาท ใจกลางย่านธุรกิจของกรุงเทพ... เสียงอึกทึกของเพลงเทคโน-ป๊อปจากเครื่องเสียงชั้นสูงถูกเร่งให้ดังกระหึ่มทั่วทั้งห้อง... ท่ามกลางความมืดสลัว แสงดิสโก้เลเซอร์ที่สาดกระทบพื้นผิวของมิเรอร์บอลขนาดยักษ์ซึ่งกำลังหมุนอย่างเชื่องช้าอยู่บนเพดาน สะท้อนเส้นแสงหลากสีสันให้กระจายออกไปทุกทิศทางไม่ต่างกับบรรยากาศของดิสโก้เธคหรือผับเต้นรำสักแห่ง...บนเตียงน้ำขนาดเก้าฟุตที่ปูทับด้วยผ้าปูที่นอนซาตินเรียบลื่นเป็นมันสีแดงเบอร์กันดี ร่างเกือบเปลือยของคนคู่หนึ่งกำลังกอดก่ายกันอยู่อย่างเร่าร้อนแขนกำยำของฝ่ายชายค่อยๆ ยกร่างท่อนบนให้ลอยขึ้นจากเตียงในสภาพกึ่งนั่งกึ่งนอน ชายหนุ่มกำลังแอ่นตัว เกร็งกล้ามเนื้อทั่วร่าง ราวกับต้องการอวดแผงอกบึกบึนและลอนหน้าท้องแน่นกระชับ ประดับไปด้วยไรขนสีน้ำตาลอ่อนที่เรียงตัวอย่างเป็นระเบียบ ต่อหน้าฝ่ายหญิงซึ่งนั่งคร่อมอยู่บนต้นขาแข็งแกร่งใบหน้าคมเข้มหล่อเหลาเหยียดหงายไปด้านหลัง ริมฝีปากได้รูปเผยอยิ้มและส่งเสียงครวญครางลอดไรฟันขาวสะอาดออกมาอย่างพึงพอใจ ในขณะที่ใบหน้าสวยเฉี่ยวของอีกฝ่ายกำลังก้มลงซุกไซ้คลอเคลียอยู่บนแผงอกกว้าง ทำ

ขณะที่หัวใจกำลังเต้นโครมคราม สูบฉีดอะดรีนาลินไปทั่วร่าง ประสาทสัมผัสทุกส่วนของกัทลีก็พลอยเฉียบคมมากขึ้น... ในเวลาที่อาจจะดูจะไม่เหมาะสมอย่างนี้ จมูกโด่งสวยซึ่งผ่านการผ่าตัดศัลยกรรมมาไม่น้อยกว่าสามครั้งพานได้กลิ่นอายเฉพาะตัวเจือไปด้วยความหอมของยาสูบอาหรับจากคนที่ยืนอยู่ด้านข้าง... มันทำให้เธออดใจไม่ไหว ต้องกระเถิบเข้าไปใกล้เพื่อสูดดมร่างกายเขาหลายต่อหลายครั้ง...ดวงตาเฉี่ยวคมแอบชำเลืองรอยนูนเด่นบนกางเกงบอกเซอร์สีขาวสะอ้านอย่างลืมตัว เลือดสาวในกายพลุ่งพล่านราวกับไอน้ำเดือด ต้นขาที่หนีบเอาไว้แน่นรู้สึกร้อนวูบวาบจนต้องยืนบดเบียดไปมาเป็นการระบายความอึดอัดขัดข้อง สองมือก็ลูบไล้ต้นแขนทั้งสองข้างของตัวเอง บังคับใจไม่ให้โผเข้าไปหาเรือนร่างแข็งแกร่งบึกบึนตรงหน้า“หนาวเหรอ...” เขาหันมาถามเมื่อสังเกตเห็นท่าทางของอีกฝ่าย“ค่ะท่าน...” กัทลีตอบ ลอบเลียมุมปากเมื่อจับจ้องไปยังไรขนที่เรียงไล่อยู่บนลอนหน้าท้อง ใจหนึ่งนึกอยากกระโจนเข้าไปจูบ ลากไล้ปลายลิ้นพิสูจน์ความนุ่มละมุนของเส้นไหมสีน้ำตาลอ่อนกลุ่มนั้นแต่ก็นั่นแหละ... เรื่องพรรค์อย่างว่า ถ้าทำในเวลาที่ไม่เหมาะสม ลูกค้าผู้สูงศักดิ์ก็อาจจะมองเธอเป็นแค่

“อู๊ย!!... ไม่อยากจะเมาท์!!...” เสียงจีบปากจีบคอพูดแผดดังไปทั้งห้องแต่งตัวหลังรันเวย์เดินแบบ หลังจากจบงานแสดงแฟชั่นโชว์ของเสื้อผ้าแบรนด์ดังที่จัดขึ้นในห้างสรรพสินค้าใหญ่ใจกลางกรุงเทพฯกัทลีกำลังนั่งวางท่าอยู่บนเก้าอี้แต่งหน้า สีหน้าเต็มเปี่ยมไปด้วยความภาคภูมิใจ รอบๆ ข้างมีบรรดาเพื่อนนางแบบและช่างแต่งหน้าทั้งสาวแท้สาวเทียม พากันมารุมซักไซ้เกี่ยวกับคู่ควงคนใหม่ของเธออย่างตื่นเต้นปนอิจฉามูลเหตุมาจากเหตุการณ์สองคืนก่อน เมื่อเจ๊น้ำหวาน เจ้าแม่ผู้คร่ำหวอดในวงการช่างแต่งหน้า บังเอิญไปพบเข้ากับกัทลี ซึ่งกำลังร่วมโต๊ะอาหารค่ำอยู่กับชายหนุ่มต่างชาติหน้าตาหล่อเหลาในภัตตาคารอาหารฝรั่งเศสของโรงแรมระดับหกดาวแห่งหนึ่งและมันก็คงไม่ใช่ประเด็นน่าสนใจอะไร ถ้าผู้ชายคนนั้นไม่ใช่ โฮร์มุซ บิน ฮาเร็บ อัล อลาวี เจ้าชายนักธุรกิจชาวตะวันออกกลาง ผู้ซึ่งกำลังเป็นที่จับตามองในฐานะเซเลบริตี้คนใหม่ของวงสังคมขณะนี้นับตั้งแต่เขาเดินทางเข้ามาติดต่อธุรกิจในประเทศไทยเมื่อเดือนก่อน เจ้าชายหนุ่มก็กลายเป็นหัวข้อสนทนาของเหล่าดาราและผู้มีชื่อเสียงในหลายสาขาอาชีพ เพราะไม่เพียงแต่เขาจะมีรูปร่างหน้าตาที่หล่อเหลาและชาติตระกูลส

‘เจ้าชายเพลย์บอยควงนางแบบสาวทำเรื่องฉาวกลางกรุง’ลือกันให้แซดวงการรันเวย์ เมื่อนักธุรกิจหนุ่มเสน่ห์แรงพ่วงดีกรีเจ้าชายจากตะวันออกกลาง ตกเป็นข่าวควงคู่นางแบบ ‘ก’ ดินเนอร์หรูก่อนจบลงบนเตียงอย่างเร่าร้อน คู่ขายืนยันเองกับปาก ม้าเรียกพี่ อูฐเรียกพ่อ ห้อกันจนระบมแทบต้องงดรับงานเดินแบบได้อ่านข้อความพาดหัวข่าวและเนื้อหาที่ปรากฏอยู่บนกรอบหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์บันเทิงฉบับเมื่อวานซืนจนจบแล้ว หญิงสาวในชุดเสื้อยืดสีฟ้าซีดและกางเกงขาสั้นมอซอ ก็ตัดสินใจวางมันลงบนพื้นพร้อมถอนหายใจดังๆ“เฮ้อ! คนเราสมัยนี้... มีพร้อมทั้งหน้าตา ทั้งฐานะทางสังคม ยังอุตส่าห์จะทำตัวแย่ๆ กันได้อีก...” บ่นพึมพำกับตัวเองขณะใช้มีดคัตเตอร์แบ่งกระดาษหนังสือพิมพ์คู่นั้นออกเป็นสี่ส่วนเท่าๆ กัน จากนั้นจึงวางมันซ้อนกันไว้เป็นกอง ก่อนจะยกขันใส่กาวแป้งเปียกที่ยังร้อนมาทับเอาไว้“พูดถึงใครอีกล่ะไอ้ลิน” ผู้เป็นแม่ร้องถาม เธอเองก็กำลังวุ่นวายอยู่กับการรวบรวมถุงกระดาษที่ทำจากหนังสือพิมพ์ซึ่งติดกาวตากพัดลมจนแห้ง นำมานับแล้วมัดด้วยเชือกฟางวางเอาไว้เป็นตั้งๆ เตรียมส่งให้กับร้านขายของชำที่สนิทกันอรนลินก้มหน้าก้มตา พับแล้วกรีดกระดาษหนังสื

“มาแล้วเหรอจ๊ะ คนสวยของเจ๊...” เสียงใหญ่ๆ ที่ถูกบีบให้เล็กแหลมจนฟังแปร่งหูร้องทักทายแต่ไกลเมื่อเห็นอรนลินยืนเก้ๆ กังๆ อยู่หลังจากได้รับโทรศัพท์จากรุ่นน้องผู้เป็นน้องรหัสสมัยเรียนมหาวิทยาลัยแจ้งว่าเดินทางถึงหน้าบริษัทแล้ว ชายหนุ่มที่กิริยาไม่ค่อยจะหนุ่มสักเท่าไรจึงรีบลงลิฟต์มารอรับเธอที่ชั้นล่างหญิงสาวเองก็รีบยกมือไหว้รุ่นพี่เจ้าของสำเนียงประหลาดอย่างนอบน้อมขณะที่เขาเดินปรี่เข้ามาหาเธอ“สวัสดีค่ะพี่ปกรณ์”“ว้าย ยัยลิน!! บอกกี่ครั้งกี่หนแล้วว่าอย่าเรียกชื่อนี้ เดี๋ยวเจ๊ตีตายเลยนี่!!” มือก็เงื้อง่าทำท่าขู่ไปด้วย พร้อมๆ กับกวาดสายตามองไปรอบๆ ราวกับกลัวว่าจะมีใครผ่านมาได้ยินคำต้องห้ามคำนี้เข้า โชคดีที่ยังเป็นเวลาเช้าตรู่ นอกจากพนักงานสาวที่นั่งปิดปากหัวเราะอยู่เพียงคนเดียวในเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ ทั้งโถงห้องรับแขกจึงโล่งปราศจากผู้คน“เอ่อ... ค่ะ พี่ปุ๊กกี้” อรนลินตอบพลางยิ้มแหยๆ“แม่ศจีจ๊ะ คนนี้เป็นเด็กที่เจ๊พามาสมัครงาน เจ๊พาขึ้นไปที่ฝ่ายบุคคลเลยนะ” ปกรณ์หันไปบอกศจีประภาผู้เป็นพนักงานต้อนรับพอเป็นพิธี“สวัสดีค่ะ คุณศจี” พอได้ยินรุ่นพี่แนะนำตัวเองกับพนักงานต้อนรับสาว เธอจึงยกมือไหว้ศจีป