Chapter .17 เริ่มชีวิตใหม่ด้วยความรักที่มีทั้งหมด
“เบาๆ ลดหวานลงนิดได้ไหมว่ะเอ็ด...เห็นแล้วหมั้นไส้...เบาหวานจะถามหาเอานะสิ น้ำตาลตกเกลื่อนใต้โต๊ะแล้วมั่งนี่” ฟาเบียนกล่าวสัพหยอกอเดล เพราะหลังจากหลบไปคุยกันตามลำพังสองคน ไอ้ตัวแสบกลับมาพร้อมกับข่าวดี ถึงไม่ดีที่สุด แต่ก็เป็นข่าวดีมากๆ สำหรับมันแล้วล่ะ
“อิจฉาล่ะสิ ทีแกหวานกับศิริน...ยังไม่ว่าสักคำ คนกำลังอินเลิฟอะ...แค่นี่นิดหน่อยเอง...ไม่เหมือนคุณนี่ฟาเบียนหากกลืนศิรินลงท้องได้คงทำแล้วใช่ไหมล่ะ”
“นี่ถ้าไม่ติดว่ากำลังระดมความคิดนะเอ็ด!! ผมไล่คุณกับหนูปิ่นกลับบ้านไปแล้วล่ะ...อยากหวานกะเมีย...รำคาญลูกกะตาคนอื่น...” ฟาเบียนพูดเสียงแผ่วๆ เพราะภรรเมียถลึงตาใส่ แถมแยกเขี้ยวขู่ที่เขาพูดจาไม่น่าฟัง
“เยอะนะเรา...เพลาหื่นลงบ้า
Chapter .17 เริ่มชีวิตใหม่ด้วยความรักที่มีทั้งหมด “เบาๆ ลดหวานลงนิดได้ไหมว่ะเอ็ด...เห็นแล้วหมั้นไส้...เบาหวานจะถามหาเอานะสิ น้ำตาลตกเกลื่อนใต้โต๊ะแล้วมั่งนี่” ฟาเบียนกล่าวสัพหยอกอเดล เพราะหลังจากหลบไปคุยกันตามลำพังสองคน ไอ้ตัวแสบกลับมาพร้อมกับข่าวดี ถึงไม่ดีที่สุด แต่ก็เป็นข่าวดีมากๆ สำหรับมันแล้วล่ะ “อิจฉาล่ะสิ ทีแกหวานกับศิริน...ยังไม่ว่าสักคำ คนกำลังอินเลิฟอะ...แค่นี่นิดหน่อยเอง...ไม่เหมือนคุณนี่ฟาเบียนหากกลืนศิรินลงท้องได้คงทำแล้วใช่ไหมล่ะ” “นี่ถ้าไม่ติดว่ากำลังระดมความคิดนะเอ็ด!! ผมไล่คุณกับหนูปิ่นกลับบ้านไปแล้วล่ะ...อยากหวานกะเมีย...รำคาญลูกกะตาคนอื่น...” ฟาเบียนพูดเสียงแผ่วๆ เพราะภรรเมียถลึงตาใส่ แถมแยกเขี้ยวขู่ที่เขาพูดจาไม่น่าฟัง “เยอะนะเรา...เพลาหื่นลงบ้า
Chapter .16 วูบ!! หมดกันอิสรภาพ เปลือกตากะพริบถี่ๆ ก่อนจะเปิดกว้าง ร่างบอบบางทะลึ่งพรวดลุกขึ้นนั่ง เธอก้มหน้าลงสำหรวจร่างกายเร็วรี่ เมื่อสติที่ลอยๆ เลอะๆ เลือนๆ ย้อนกลับคืนมา “พูว์!!” เสียงลมหายใจแรงๆ ที่พ่นออกมาจากปลายจมูกโด่งพอควร เธอเป่าลมออกจากปากและรีบกระเด้งตัวลงจากเตียงนอนหนานุ่ม เหมือนกับว่ากำลังนั่งทับกองไฟขนาดย่อมๆ “ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกน่า...เธอเป็นลม!!...แค่ผมจูบหน้าอก แค่นั้น” เสียงขุ่นๆ ดังกังวานอยู่ด้านหลัง ปิ่นเกสรรีบหมุนตัวไปมอง ก่อนจะรีบถอยหลังกรูดๆ เมื่อบุคคลอันตราย ยืนจังก้าอยู่ตรงนั้น... “กะ...ก
Chapter .15 หัวใจโบยบินและจะไม่มีวันหวนคืน อเดลยิ้มกว้าง เมื่อเพื่อนรักโทรศัพท์มารายงานความคืบหน้า เขาเดาได้ตั้งแต่ได้ยินเสียงของมันแล้วล่ะ เสียงหัวเราะที่สอดแทรกมาตามสายโทรศัพท์ แสดงให้เห็นว่าความพยายามของฟาเบียนสัมฤทธิ์ผล...และมันเป็นข่าวดี!! “สูทคุณไม่เป็นหมันแล้วนะเอ็ด!! เตรียมแต่งหล่อมางานผมได้เลย ศิริน โอเคแล้ว...” “อืม...ดีแล้ว ยินดีด้วยนะฟาเบียน ต่อไปก็ใจเย็นๆ ล่ะ อย่าวู่วามอีก คนๆ เดียวกัน มีอะไรต้องคุยกันให้เข้าใจ ไม่ใช่ประชดประชัน...” อเดลก็ยังเป็นอเดลคนเดิม เขายังไม่วายเป็นห่วง คอยเตือนเพื่อนรักบ่อยๆ “รู้แล้วน่า...ต่อไปไม่มีอีกแล้ว ผมรู้แล้วล่ะว่าอารมณ์ไม่ช่วยอะไรเลย มีแต่แย่ลง...” 
Chapter .14 ยุทธการง้อเมีย แขกหน้าเดิมมาทุกวัน แค่สั่งอาหารมาเต็มโต๊ะ และนั่งละเลียดไวน์เพียงอย่างเดียว โดยที่ไม่ได้ตามตอแยศินาราอย่งที่เธอนึกหวั่นๆ เขามาทุกวันเป็นประจำ และทำอยู่แบบนี้จนพนักงานในร้านเริ่มซุบซิบ มีสายตาหลายคู่มองมาที่เธอ มีความสงสัยปนอยู่ในหน่วยตาเหล่านั้น เพียงแต่ยังไม่มีใครใจกล้าพอ เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนั้นไม่มีใครเห็น “ศิริน...มหาเศรษฐีนั่นมาอีกแล้ว” เสียงเพื่อนสาวคนเดิมเอ่ยเบาๆ เธอมักจะแวะมาพูดคุยกับศินาราเป็นประจำเพราะเป็นคนไทยเหมือนกัน “อืม...” เธอพยักใบหน้ารับรู้ และทำงานต่อพยายามไม่ใส่ใจกับเขานัก “แปลกเนอะ!! ก็ไหนบอกว่าเขางานยุ่งไม่ใช่เหรอ? มาตั้งแต่ร้านเปิดยันปิดร้าน...ข้าวปลาไม่กิน กินแต่ไวน์ อย่างนี้ร่างกายจะไหวเหรอ?” เ
Chapter .13 จะลบใคร? สักคนออกจากหัวใจมันง่ายหรือไง ‘ฉันไม่รู้...ว่ารักมันหายไปเมื่อไร? รักเอยอยู่ไหน โปรดกลับมาที่ตรงนี้...ไม่มีเธอแล้ว ใจของฉันไม่ค่อยดี...หัวใจดวงนี้ มันคอยเรียกหาแต่เธอ... *สุดขอบฟ้าหรือว่าที่ตรงไหน...จะตามไป ให้เจอเธออีกครั้ง* ...อยากให้รักคืนมาหา...จะตามรักคืนมาสู่หัวใจ...แต่ไม่รู้ว่าจะได้เจอเมื่อไร...เธอเคยรู้บ้างไหม? ไม่มีวันไหน ที่คนๆ นี้...จะไม่คิดถึงเธอ... ฟ้าตรงนี้ ไม่สวยเหมือนคืนวันก่อน...ทุกคืนก่อนนอน...บอกกับดาวว่าคิดถึง... ...ขอเพียงพบ ได้บอกรักสักครั้งหนึ่ง...ให้ใจได้ซึ้ง...กับรักที่หายไป **อยู่ที่ไหน? รู้ไหมฉันตามหา...โปรดกลับมา มาเจอ
Chapter .12 น้ำตาตกใน ศินาราถอยหลังกรูด หัวใจเจ็บแปลบ เหมือนมีเข็มแหลมๆ คอยทิ่มแทงจนเลือดโทรม ภาพชวนฝันของหนึ่งหญิงหนึ่งชาย คู่ที่เหมาะสมเหมือนเจ้าหญิงสวยสง่ากับเจ้าชายผู้เข้มแข็ง เขาและเธอทำให้ตัวเองดูด้อยค่า เธอมองภาพนั้นด้วยหัวใจรวดร้าวและไม่อาจฝืนทนดูอีกต่อไปได้ จึงรีบฉีกตัวเดินหนี...ขาเรียวสั่นระริก แทบจะทรุดตัวลงไปนั่งร่ำไห้ ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่น เธอกัดกระพุ้งแก้มจนเป็นแผล กลั้นก้อนสะอื้นที่ตีตื้นขึ้นมาจุกคอหอย กลืนความเจ็บแปลบทั้งหมดกลับไปเก็บไว้ที่เดิม เมื่อเธอไม่มีสิทธิโวยวายหรือต่อว่าเขาสักนิด เมื่อตัวเองเป็นผู้ต้องสงสัยที่ยังไม่สามรถหาข้อคัดง้างมาพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเองได้ ไหนจะตกเป็นรองทั้งตัวและหัวใจ มันเจ็บช้ำแปลบปราบไปทั้งตัว เมื่อเห็นคนที่เป็นสามีทางพฤตินัย มีความสัมพันธ์แนบชิดกับผู้หญิงคนอื่น รอยแผลครั้งนี้บาดผิวกายจนเลือด