ตอนที่ 6

“เข้าไปสิ”

“หะ หะ!?”

คชามองใบหน้าตื่นตระหนกของหมอสาวแล้วยกยิ้มมุมปาก ผลักหมอสาวให้เดินเข้าไปในห้องแล้วก้าวตามเข้าไปติด ๆ

หึหึ! อยู่ห้องข้าง ๆ เขาสินะ ต่อจากนี้ชีวิตฉันคงจะไม่เงียบเหงาอีกต่อไปแล้ว

นิลกาฬตวัดสายตาขุ่นเคืองใส่คนเอาแต่ใจ ลูบคลำข้อมือเล็กที่เริ่มขึ้นรอยแดงเถือกปอย ๆ เหลือบตามองนาฬิกาบนข้อมือแล้วถอนหายใจเบา ๆ

นี่ก็เกือบสองทุ่มแล้ว เข้าห้องที่คอนโดก็ไม่ได้ เสื้อผ้าสำรองก็ดันแขวนอยู่ในรถที่จอดทิ้งไว้ที่โรงพยาบาลหมดเลย

ถ้าให้นั่งแท็กซี่กลับไปนอนที่บ้านในเวลานี้  กว่าจะฝ่ารถติดก็คงถึงบ้านตอนเกือบเที่ยงคืน  แล้วพรุ่งนี้ยังต้องรีบตื่นแต่เช้าเพื่อฝ่ารถติดไปโรงพยาบาลอีก 

โอ๊ย นี่มันวันอะไรของฉันวะเนี้ย!

“เดลิเวอร์รี่แล้วกันนะ  ร้านใต้ตึกน่าจะครัวปิดแล้ว  เธออยากกินอะไร?”

“นายกินไปคนเดียวเถอะ  ฉันจะกลับไปนอนที่โรงพยาบาล  น่าจะพอมีเตียงเหลืออยู่”

“อย่าดื้อได้ไหม! กินข้าวก่อนเดี๋ยวไปส่ง!”

คชาก้าวเข้ามาขวางทาง คว้าข้อมือเล็กไว้แน่น  เอ็ดคนดื้อเสียงเข้มพร้อมกับส่งสายตาดุดันไปให้

"ฉันไม่ปล้ำเธอหรอกน่า  เธอไม่ได้มีอะไรที่มัน..... ขนาดนั้น"

"ปากเสีย!"

"ท้องร้องดังขนาดนี้  จะทรมานตัวเองไปถึงไหน?  กินเสร็จแล้วเดี๋ยวไปส่ง!"

นิลกาฬตวัดสายตามองคชาตาเขียวปั๊ด  แล้วสะบัดมือออกจากการเกาะกุม  เดินไปนั่งรอที่โซฟาอย่างจนใจ 

"งั้นก็รีบ ๆ สั่งสิ  ฉันอยากพักผ่อนแล้ว"

ใบหน้าหวานหงิกงอที่ถูกขัดใจ ยกสองมือขึ้นกอดอกแล้วเบือนหน้าหนีสายตาเย้ยหยันอย่างผู้ชนะของชายหนุ่มที่ทรุดตัวลงนั่งโซฟาอีกตัวข้าง ๆ กัน

นั่งรอประมาณ 40 นาทีอาหารมื้อเย็นก็มาถึง คชาเลือกสั่งอาหารจานเดียวที่ทานง่ายมาสามสี่อย่างเผื่อ ๆ ไว้  เพราะไม่แน่ใจว่าหมอสาวจะทานอะไรได้บ้าง

ดวงตาคมกริบเหลือบมองหญิงสาวแล้วยกยิ้มด้วยความขบขัน  ปากบอกว่าไม่  แต่แววตากลับเปล่งประกายทันทีที่เห็นอาหารถูกนำมาเสิร์ฟตรงหน้า

“อ๊ะ! ฉันขออันนี้นะ”

มือเล็กรีบดึงกล่องผัดไทกุ้งสดมาไว้ตรงหน้า  คลี่ยิ้มดีใจหลังบ่นอยากกินมาหลายวันแล้วแต่ไม่มีเวลาไปร้านประจำเสียที

แววตาคมกริบอ่อนลงขณะทอดมองคนตรงหน้า  พอได้อาหารเธอก็ไม่พูดไม่จาใด ๆ  ก้มหน้าก้มตาจัดการกับอาหารของตัวเองอย่างเอร็ดอร่อย  สีหน้านั้นดูมีความสุขมากเสียจนคชาอดที่จะเอ่ยแซวไม่ได้

“ไหนใครบอกนะว่าไม่หิว?”

“ใคร!? ใครมันพูด!?”

นิลกาฬถามเสียงสูง ทำหน้าตาใสซื่อใส่ รีบตักผัดไทเข้าปาก อยากจบมื้ออาหารมื้อนี้แล้วออกจากห้องนี้ไปไวไว

แต่ด้วยความที่รีบจนเกินพอดี ทำให้ร่างกายทำงานไม่สัมพันธ์กัน เส้นผัดไทลื่นลงคอคำโต  ทำเอาเธอสำลักจนหน้าดำหน้าแดง

"สมน้ำหน้า!"

คชาเอ่ยซ้ำเติมอย่างยั้งปากไม่ทัน  ส่ายหัวด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ   ก่อนจะรินน้ำเย็นใส่แก้วน้ำแล้วผลักไปให้หญิงสาว

นิลกาฬเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจขณะมองแก้วน้ำสลับกับใบหน้าคมคาย  ก่อนจะยื่นมือออกไปรับมันในที่สุด

มือเล็กทุบอกระรัวพลางยกน้ำขึ้นค่อย ๆ จิบอย่างระมัดระวัง กระแอมไอแก้เก้อแล้วเอ่ยขอบคุณแผ่วเบา

“แค่ก ๆ ขะ..ขอบคุณ”

“ไม่มีใครแย่งเธอกินหรอกน่า จะรีบไปตามควายที่ไหน?”

คชาถามด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ สบสายตาดุดันของหญิงสาวที่แยกเขี้ยวใส่แล้วหัวเราะดังขึ้นไปอีก

“ไม่ตามหรอกเพราะควายก็อยู่แถวนี้แหละ!”

นิลกาฬกระแทกเสียงใส่อย่างอดไม่ไหว ลอบเบ้ปากหมั่นไส้คนปากเสียที่เอาแต่จิกกัดเธอตลอดเวลา

คชาหัวเราะในลำคอเบา ๆ มองแก้มป่องที่กำลังเคี้ยวตุ่ย ๆ แล้ววางช้อนส้อมในมือลง สายตาคมกริบจับจ้องรอยซอสที่เลอะอยู่เหนือริมฝีปากอวบอิ่มอย่างไม่วางตา

จนหญิงสาวรู้สึกตัวเงยขึ้นมาสบสายตา เลิกคิ้วถาม

“อร่อยขนาดนั้นเลยเหรอ”

นิลกาฬไม่ตอบแต่ยกท่อนแขนเล็กขึ้นวางกั้น พลางดันกล่องอาหารเข้าหาตัวเองมากขึ้นในท่าทีปกป้อง สื่อเป็นนัย ๆ ว่าเธอไม่บอกและไม่แบ่ง ประสานสายตากับอีกฝ่าย ใช้ส้อมจิ้มกุ้งตัวโตขึ้นใส่ปากแล้วยกยิ้มมุมปากท้าทาย

หึหึ! ถึงไม่พูด เขาก็มีอีกหลายวิธีถ้าอยากจะรู้

คชาเค้นหัวเราะในลำคอ ผุดลุกขึ้นยืนแล้วโน้มตัวเข้าไปใกล้หญิงสาว มือหนาเอื้อมไปล็อคท้ายทอยบังคับไม่ให้เธอถอยหนี ก่อนจะประกบริมฝีปากลงบนปากอวบอิ่ม ใช้ลิ้นไล้เลียคราบซอสที่เปรอะอยู่ตามขอบปากจนสะอาดหมดจด

อืมมมม อร่อยอย่างที่คิดไว้จริง ๆ

ดวงตากลมโตเบิกโพลง ร่างบางแข็งทื่อ มือเล็กอ่อนแรงปล่อยช้อนส้อมหลุดมืออย่างไม่รู้ตัว ใจดวงน้อยเต้นแรงจนแทบทะลุออกมานอกอก ตกใจกับสัมผัสวาบหวามที่มาอย่างกะทันหันจนลืมหายใจไปชั่วขณะ

จะ...จูบ จูบแรกของฉัน!

เมื่อตักตวงความหวานจนพึงพอใจแล้วคชาจึงผละออกห่าง แลบลิ้นออกมาเลียมุมปากของตัวเอง มองสีหน้าตกตะลึงของหมอสาวแล้วกระตุกยิ้มร้าย

“อืมมมม ก็อร่อยดี”