ตอนที่ 5

รถยนต์คันหรูแล่นไปอย่างเชื่องช้าบนท้องถนนที่คราคร่ำเต็มไปด้วยรถรา มุ่งหน้าไปยังคอนโดที่หญิงสาวแจ้งชื่อและพิกัดไว้

ใบหน้าหวานหันเข้าหากระจกข้างมาตลอดทางจนเริ่มเมื่อย ใจรู้สึกอึดอัดและไม่คุ้นชินกับการต้องอยู่ในที่คับแคบร่วมกับคนไม่สนิท แต่ที่ยอมให้มาส่งถึงเพราะอีกฝ่ายเล่นขังเธอไว้บนรถ กดล็อคทั้งประตูและกระจกแบบนี้ 

ต่อให้เธอมีปีกก็บินหนีไม่ได้อยู่ดี!

นิลกาฬชำเลืองตามองเสี้ยวหน้าหล่อเหลาของพลขับ ก่อนจะรีบดึงสายตากลับคืนเมื่อเผลอมองนานจนอีกฝ่ายรู้ตัวแล้วหันมาสบสายตา แล้วที่มองนี่ไม่ได้พิศวาสนะ อย่าเข้าใจผิด มันเป็นเพราะเธอไม่ไว้ใจเขาต่างหาก

คชาลอบยิ้มดีใจที่หญิงสาวดูให้ความสนใจในตัวเขาอยู่เหมือนกัน  เขาปรับสีหน้าให้ดูเรียบเฉย ทำเป็นเพ่งสมาธิไปที่ถนนข้างหน้าหากปากกลับเอ่ยชวนคนข้าง ๆ คุยราวกับไม่เคยมีความบาดหมางกันมาก่อน

“หิวไหม?”

“ไม่”

นิลกาฬรีบปฏิเสธ ทว่าพูดไม่ทันจบคำดีท้องก็ร้องประท้วงราวกับรู้เวลา ทำเอาเธอกระแอมไอกลบเกลื่อนแทบไม่ทัน ไอ้ท้องบ้า! ไอ้ท้องไม่รักดี จะส่งเสียงร้องทั้งทีทำไมไม่รู้จักเวล่ำเวลาหน่อย เสียหน้าหมดแล้วเนี่ย!

“จะกินกันที่ห้องฉัน รึห้องเธอดีล่ะ?”

คำถามกำกวมชวนให้คิดไปไกล ยิ่งเมื่อสบสายตาเจ้าเล่ห์ของคนถามด้วยแล้ว นิลกาฬก็รีบเบือนหน้าหนี พวงแก้มคล้ายร้อนขึ้นมาอีกระลอกอย่างไม่มีสาเหตุ บ้าบอ!

“ฉันไม่กินอะไรทั้งนั้นอะ ฉันจะกลับห้อง”พร้อมกันนั้นก็พยายามทำตัวลีบและขยับออกห่างจนตัวแทบจะแบนติดกระจกรถ

ฮึ! ถ้าฉันคิดจะปล้ำเธอจริง ๆ คิดเหรอว่าทำแบบนั้นแล้วจะหนีรอด?

ท่าทางหวาดระแวงของเธอ ทำให้คชานึกมันเขี้ยวจนอยากกลั่นแกล้งเธออยู่ตลอด พอถึงช่วงที่การจราจรติดขัดจนไม่สามารถขยับไปต่อได้ มือจึงตบเกียร์ไว้ที่ตัว N เหล่ตาไปมองคนข้าง ๆ แวบหนึ่งก่อนโน้มตัวเข้าไปใกล้อย่างรวดเร็ว

การเข้ามาอย่างกะทันหันของคชาทำเอานิลกาฬที่กำลังตกอยู่ในห้วงความคิดสะดุ้งโหยง ดวงตาคู่สวยพลันเหลือกลาน รีบเอนกายหนีลมหายใจอุ่นจัดที่กำลังเป่ารดลงบนริมฝีปากอวบอิ่ม

“อื้อ! จะ...จะทำอะไร! ถอยออกไปนะ!”

“ก็นึกว่าหลับ”

“ใครมันจะไปหลับลง แล้วรู้แล้วก็ ถะ..ถอยออกไปสิ”

“ทำไม? กลัวฉันเหรอ?”

คชาครางถามเสียงพร่า แววตาหลุบมองริมฝีปากอวบอิ่มแล้วเผลอกลืนน้ำลาย เดิมเขาแค่อยากแกล้งเล่น ทว่าบัดนี้กลับกลายเป็นรู้สึกอยากสัมผัสมันขึ้นมาดื้อ ๆ

ความร้อนแรงที่สะท้อนออกมาจากนัยน์ตาสีนิลทำให้นิลกาฬรีบเม้มปากทันควัน ทั้งระแวงทั้งกลัวว่าสองริมฝีปากจะสัมผัสกันหากอีกฝ่ายอ้าปากเอื้อนเอ่ยอะไรออกมาอีก ซ้ำร้ายภายในท้องยังรู้สึกปั่นป่วน คล้ายกำลังมีตัวอะไรบินวนอยู่ด้านในเต็มไปหมด

ปริ้น!

ทว่าในระหว่างต่างคนต่างต่อสู้กับความรู้สึกภายใน เสียงแตรจากรถคันหลังก็ดังขึ้นขัดจังหวะ คชาส่งเสียงจิ๊จ๊ะเบา ๆ อย่างขัดใจ ยังไม่อยากถอยแต่เพราะรถด้านหน้าเริ่มขยับ เขาจึงจำต้องกลับมาทำหน้าที่สารถีต่อ

ราวครึ่งชั่วโมงรถยนต์ก็มาถึงที่หมาย นิลกาฬอดไม่ได้ที่จะชำเลืองมองคนขับ ทำไมเขาถึงได้ดูชำนาญเส้นทางและตำแหน่งของแต่ละตึกในนี้นัก เธอยังไม่ทันบอกทางเขาก็ตบไฟเลี้ยวรอแล้ว

หรือว่าจะมีคนรู้จักอยู่ที่คอนโดนี้?

“ถึงแล้วครับคุณผู้หญิง”

“อ้อ”

เสียงเรียกทำให้นิลกาฬได้สติ ขาเรียวก้าวลงจากรถหลังมันแล่นเข้ามาจอดในลานจอดรถใต้ตึกเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“ขอบคุณที่มาส่ง”

หญิงสาวหันไปก้มศีรษะ กล่าวขอบคุณอย่างที่พึงทำ จากนั้นก็ก้าวฉับ ๆ เข้าไปในตึกเมื่อเห็นว่าหมดธุระต่อกันแล้ว

“เฮ้อ เหนื่อยชะมัด”

พอร่างกายเริ่มผ่อนคลาย ความง่วงงุนก็พุ่งเข้าโจมตีจนตาปรือลอย เริ่มรู้สึกอยากนอนสักตื่นแล้วค่อยตื่นมาหาอะไรกิน แต่ก่อนจะไปถึงขั้นนั้นเธอเอาคีย์การ์ดห้องไปไว้ไหน

นิลกาฬหน้านิ่วคิ้วขมวด พยายามล้วงมือเข้าไปควานหาของจำเป็นต้องใช้ในกระเป๋า ทว่ารื้อทุกซอกทุกมุมแล้วก็ยังไม่พบ

ปกติในชีวิตเธอก็พกบัตรอยู่แค่ไม่กี่ใบ แถมเพิ่งย้ายเข้ามาพักอย่างเต็มตัวจึงไม่ค่อยสนใจคีย์การ์ดเจ้าปัญหาสักเท่าไร

เอ๊ะ หรือเธอจะลืมหยิบมันมาจากโต๊ะที่บ้าน?

“หาอะไรอยู่เหรอ?”

ไม่รู้ว่าเพราะเธอมัวแต่วุ่นวายกับการหาของ หรือเพราะอีกคนฝีเท้าเบาจัดกันแน่ เธอเลยไม่รู้ตัวสักนิดว่ามีคนตามมา มารู้อีกทีก็ตอนได้ยินเสียงกระซิบที่ข้างใบหูพร้อมความอุ่นที่แผ่ออกจากแผงอกกว้างซึ่งประชิดติดกับแผ่นหลังของเธอ

“นะ...นาย! ตามฉันมาทำไม” นิลกาฬสะดุ้งตัวลอย รีบเบี่ยงตัวหลบจากสัมผัสชวนให้ใจสั่น

“คีย์การ์ดหาย?”

คชาไม่ตอบแต่ถามในสิ่งที่อยากรู้แทนหลังหยุดยืนมองเธอรื้อของจนแทบเอาหัวมุดเข้าไปในกระเป๋ามาพักหนึ่ง

“ยุ่ง!”

“งั้นไปกินกันที่ห้องฉันไหม?”

“กินบ้าน....ว๊ายยย หยุดนะ!”

นิลกาฬร้องเสียงหลงขณะถูกคนเอาแต่ใจฉุดกระชากลากไปห้องถัดไป เธอมองตามมือหนาที่หยิบคีย์การ์ดลายเดียวกันกับของเธอออกมาด้วยแววตาตกตะลึง

อย่าบอกนะว่า.....!!! 

ติ้ด! แอดดดดด

นิลกาฬอ้าปากค้าง ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้น นั่นก็หมายความว่า...เขาพักอยู่คอนโดเดียวกันกับที่เธอเพิ่งเซ็นรับไปเมื่อวันก่อน มิหนำซ้ำยังอยู่ห้องติดกันอีกต่างหาก

“เข้าไปสิ”