All Chapters of ทำไมถึงเป็นเธอ: Chapter 1 - Chapter 10

นิลกาฬหันขวับ ทำตาขวางใส่คนปากเสียที่ไม่ว่าจะผ่านกี่ปีต่อกี่ปีก็ยังชอบกัดเธออยู่เสมอวูบหนึ่งเธอนึกอยากจะด่าเขาสักยกให้ลืมบ้านเลขที่บ้านไปเลย แต่พอนึกขึ้นได้ว่าเมื่อครู่เธอเป็นฝ่ายผิด แถมอีกฝ่ายก็ยอมสละเครื่องดื่มให้ก่อน สุดท้ายจึงกลืนคำด่าลงท้องพร้อมกันนั้นก็พร่ำบอกตัวเองว่า อย่า! ในร้านกาแฟมีคนอื่นอยู่เยอะแยะ เธอต้องรักษาภาพพจน์หมอที่ดี อ้อ แล้วอีกอย่างคือคนแบบหมอนี่ ด่าไปก็เหนื่อยเปล่า ไม่สะทกสะเทือนหรอก!นิลกาฬหยิบถุงกระดาษที่บรรจุมัฟฟิน สะบัดหน้าให้รู้ว่าไม่พอใจก่อนจะก้าวเดินตรงไปยังประตูร้านโดยไม่พูดอะไรต่อ ทว่ายังไม่ทันได้ออกไปไหน คนที่เพิ่งชวนเธอไปทานข้าวเที่ยงก็ผลักประตูสวนเข้ามาพอดี“อ้าว หมอนิล ยังไม่ได้ไปทานมื้อเที่ยงกับเพื่อนเหรอครับ”หมอสาวเผลอทำหน้าเลิ่กลั่กคล้ายเด็กที่ทำความผิดแล้วถูกจับได้ จะอ้างว่ากินแล้วระยะเวลาก็ไม่เป็นใจ แถมในมือยังมีถุงขนมห้อยอีก เธอเลยได้แต่ยิ้มเจื่อน หันซ้ายหันขวาอย่างคนประกอบหน้าไม่ถูกทันใดนั้นความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นในหัวตอนสายตาเบนไปสบกับคนที่ยืนอยู่ด้านหลังเธอเอาวะ! อย่างน้อยก็จะได้ทีเดียวจบ ไม่ต้องมาตอแยกันอีก“อ้อ นิลกำลังจะไปค่ะ พอดีแวะม

นิลกาฬทำหน้าเซ็ง แต่ถ้าให้เธอเดินกลับไปยังรถตัวเองในตอนนี้คนเดียว เธอก็คงไม่เอาอีกเหมือนกัน ดังนั้นเมื่อมีทางเลือกไม่มากนักเธอจึงนั่งนิ่ง ตั้งใจว่าจะติดรถเขาไปถึงหน้าหน้าโรงพยาบาลแล้วต่อแท็กซี่กลับแทนดวงตากลมโตสอดส่ายไปในทิศที่เคยเห็นเงาดำอีกครั้ง ก่อนจะลอบถอนหายใจโล่งอกเมื่อไม่เห็นสิ่งผิดปกติอะไรอีกแล้ว“เป็นหมอประสาอะไร ถึงโง่ให้คนเดินตามมาจนจะถึงตัวอยู่แล้ว”คชามองสีหน้าที่ยังปรากฏร่องรอยความตื่นตระหนกของหมอสาว ใจนึกเป็นห่วงแต่สิ่งที่พูดออกมา กลับเป็นคำตำหนิเสียมากกว่าการปลอบใจไถ่ถาม ครั้นจะแก้คำพูดเสียใหม่อีกคนก็หน้าหงิก มองตาขวาง“ฉันไม่ได้โง่นะ”นิลกาฬเถียงแล้วสะบัดหน้าใส่คนปากเสียอย่างแง่งอน มองไปยังสถานที่เกิดเหตุก่อนจะพูดความคิดในมุมของตัวเองออกไปด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง“วันนี้ฉันแค่ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ก็ปกติเขาไม่เคยเข้ามาใกล้ขนาดนี้นี่นา”นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเจอกับเหตุการณ์แบบนี้ เพียงแต่วันนี้มันออกจะโชคร้ายไปหน่อยตรงที่เธอดันจอดรถไกลกว่าปกติ จนทำคนแปลกหน้าคนนั้นมีโอกาสเข้าหาเธอได้หากเมื่อครู่คนที่เข้ามาขวางไว้ไม่ใช่คชา เธอไม่อยากจะนึกภาพเลยว่าจะต้องเจอกับอะไรบ้างใบหน้

“เข้าไปสิ”“หะ หะ!?”คชามองใบหน้าตื่นตระหนกของหมอสาวแล้วยกยิ้มมุมปาก ผลักหมอสาวให้เดินเข้าไปในห้องแล้วก้าวตามเข้าไปติด ๆหึหึ! อยู่ห้องข้าง ๆ เขาสินะ ต่อจากนี้ชีวิตฉันคงจะไม่เงียบเหงาอีกต่อไปแล้วนิลกาฬตวัดสายตาขุ่นเคืองใส่คนเอาแต่ใจ ลูบคลำข้อมือเล็กที่เริ่มขึ้นรอยแดงเถือกปอย ๆ เหลือบตามองนาฬิกาบนข้อมือแล้วถอนหายใจเบา ๆนี่ก็เกือบสองทุ่มแล้ว เข้าห้องที่คอนโดก็ไม่ได้ เสื้อผ้าสำรองก็ดันแขวนอยู่ในรถที่จอดทิ้งไว้ที่โรงพยาบาลหมดเลยถ้าให้นั่งแท็กซี่กลับไปนอนที่บ้านในเวลานี้ กว่าจะฝ่ารถติดก็คงถึงบ้านตอนเกือบเที่ยงคืน แล้วพรุ่งนี้ยังต้องรีบตื่นแต่เช้าเพื่อฝ่ารถติดไปโรงพยาบาลอีก โอ๊ย นี่มันวันอะไรของฉันวะเนี้ย!“เดลิเวอร์รี่แล้วกันนะ ร้านใต้ตึกน่าจะครัวปิดแล้ว เธออยากกินอะไร?”“นายกินไปคนเดียวเถอะ ฉันจะกลับไปนอนที่โรงพยาบาล น่าจะพอมีเตียงเหลืออยู่”“อย่าดื้อได้ไหม! กินข้าวก่อนเดี๋ยวไปส่ง!”คชาก้าวเข้ามาขวางทาง คว้าข้อมือเล็กไว้แน่น เอ็ดคนดื้อเสียงเข้มพร้อมกับส่งสายตาดุดันไปให้"ฉันไม่ปล้ำเธอหรอกน่า เธอไม่ได้มีอะไรที่มัน..... ขนาดนั้น""ปากเสีย!""ท้องร้องดังขนาดนี้ จะทรมานตัวเองไปถึ

“เธอคงไม่รู้สินะ ว่าแถวนี้เคยมีข่าวฆ่าข่มขืน”นิลกาฬกระชับมือที่กำสายกระเป๋าสะพายข้างแน่นขึ้น ปรายหางตามองใบหน้าคมคายแล้วรีบดึงสายตากลับคืน ทำทีเป็นไม่สนใจหากแต่หูยังคงคอยฟังว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรต่อหรือไม่คชาขบขันที่เห็นหญิงสาวมีปฏิกิริยา หลังบอบบางยืดตรงแข็งเกร็งขึ้นเล็กน้อย ดูก็รู้ว่าได้ยินที่เขาพูดแน่นอน ลอบยิ้มแล้วรีบพูดต่อด้วยน้ำเสียงเห็นอกเห็นใจ“สามรุมหนึ่งเลยนะ น่าสงสารเหยื่อคนนั้นเนอะ คงจะเจ็บปวดน่าดูเลย”“.......”“อีกอย่าง...ไม่มีใครไปส่งเธอหรอก เธอก็รู้ว่าช่วงเวลานี้ ถนนแถวนั้นรถติดจะตายยยย”ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่นขณะคิดตามคำพูดของเขาไปด้วย ดวงตาฉายแววสับสน เกิดลังเลใจขึ้นมาทันทีว่าจะขึ้นรถดีไหม เพราะเจ้าของคำเชิญก็ใช่ว่าจะอันตรายน้อยเสียเมื่อไหร่“แต่หมอผีอย่างเธอคงไม่มีโจรคนไหนหน้ามืดทำอะไรหรอกมั้ง เอ๊ะ! หรือเปล่าวะ? อื้มมม ช่างเถอะ ถ้าเจอคนไม่ดีก็ปาข้าวสารเสกใส่เอาแล้วกัน งั้นฉันไปแล้วนะ ไงก็....โชคดีแล้วกัน”คชากดเลื่อนกระจกรถขึ้นได้เพียงครึ่งเดียว หญิงสาวก็หันขวับกลับมาร้องเรียกด้วยสีหน้าหวาดหวั่น มุมปากกระตุกยกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะจางหายไปอย่างรวดเร็วจนไม่มีใครทันส

@หลายชั่วโมงถัดมาหมอสาวเดินเอื่อยเฉื่อยเข้ามาในร้านกาแฟใต้ตึก สั่งเมนูประจำตัวแล้วถอยออกไปจับจองที่นั่งที่ยังว่างอยู่ภายในร้านวันนี้ต้องไปเข้าเวรที่วอร์ดด้วย แค่ชาเขียวแก้วเดียวจะเอาอยู่ไหมนะ? ปากเล็กอ้างับหลอดน้ำ ขบกัดอย่างลืมตัวขณะใช้ความคิด นึกทบทวนถึงข้อเสนอที่คนไข้พูดไว้เรื่องทาบทามตัวเธอให้ลูกชาย แถมยังชวนให้เธอแวะไปหาคืนนี้อีกด้วย"ถ้าพ่อกับแม่ยังอยู่ ป่านนี้ก็คงอายุพอ ๆ กับคุณลุงคนนั้นแน่เลย"นิลกาฬคลี่ยิ้มบาง ๆ เมื่อเผลอนึกถึงเรื่องราวในอดีต ถึงแม้เธอจะต้องสูญเสียทั้งพ่อและแม่ไปในอุบัติเหตุรถคว่ำตั้งแต่อายุได้ 11 ขวบ แต่ก็ต้องขอบคุณโชคชะตาที่ไม่ใจร้ายกับเธอจนเกินไป คุณลุงวิสุทธิ์ที่มีศักดิ์เป็นลุงแท้ ๆ ของเธอจึงรับเธอมาอุปการะ ส่งเสียเธอให้ได้มีโอกาสร่ำเรียนในสิ่งที่ใฝ่ฝัน ดังนั้นตั้งแต่เล็กจนโต เธอจึงทุ่มความสนใจไปที่การเรียนตลอด เพราะไม่อยากให้คุณลุงต้องผิดหวัง “ว่าแต่เอาไงดี ... ไป ไม่ไป ไป ไม่ไป ยังไงดี”ฟอดดดด“อื้อ!!”จมูกโด่งฝังเข้าที่แก้มนุ่มหนัก ๆ ทำเอาหมอสาวสะดุ้งโหยงหลุดออกจากห้วงความคิด ทำแก้วน้ำหลุดมือหล่นลงบนโต๊ะเสียงดังมือเล็กตะปบกุมแก้มตัวเองข้าง