ผู้ชายคนนั้นกับดาราท่านหนึ่ง

“เดียร์ดูสิ! ผู้หญิงคนนั้นหน้าคุ้นมั้ย”  

เจ้าของเรียวหน้าจิ้มลิ้ม นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนกลมโตใต้คิ้วโค้งได้รูปเหมือนคันธนู พวงแก้มอมชมพูเลือดฝาดและกระจับปากเล็กได้รูป รวบผมเป็นหางม้าไว้ที่ท้ายทอย ผิวพรรณขาวอมชมพูผุดผ่องดั่งลูกหลานเจ้าสัว…หันมองตามสิ่งที่เพื่อนพยายามบุ้ยใบ้ให้ดู

“ไม่คุ้นอะ แต่สวยมากเลย”  เธอตอบตามความจริง

“ไม่เคยดูละครหลังข่าวเหรอเดียร์ ละครออกจะดัง คนนั้นน่ะแจ้งเกิดจากบทแม่วิไล” เพื่อนสาวยังแนะนำให้ดูละครเรื่องนั้นผ่านโทรศัพท์อีกต่างหาก

“แม่วิไลเหรอ ที่เคยมีกระแสแต่งชุดไทยใช่มั้ย” คนที่ไม่ค่อยดูละครยังพอนึกออกเพราะเพื่อนสนิทของเธอก็เคยไหลตามกระแสไปกับเขาเหมือนกัน

พลอยณภัทรโด่งดังเป็นพลุแตกจนขึ้นแท่นนางเอกอันดับหนึ่งของช่องและตามด้วยข่าวลือโน้นนี้มากมาย ล่าสุดกับข่าวเลิกลากับแฟนหนุ่มนักธุรกิจไต้หวัน

“แล้วเค้ามากับแฟนเหรอ”

“นั่นสิ…น้ำพลอยมากับใครน่ะ ไม่น่าใช่แฟนหรอกมั้งเพราะยังไม่ข่าวออกมาหรือแค่คนสนิทเฉย ๆ” 

แต่แล้วการพูดคุยก็ต้องหยุดลงในทันใด

เมื่อนางเอกสาวกับผู้ชายคนดังกล่าวเดินเข้ามาในร้านที่ทั้งสองทำงานอยู่ ผู้จัดการร้านถึงกับวิ่งออกมาต้อนรับด้วยตัวเองเลยทีเดียว ดูท่าจะคุ้นเคยกันดี แล้วก็ได้รู้ว่าหลายปีก่อนสองคนนั้นเป็นลูกค้าประจำของที่นี่

เมธากรผู้ไม่เคยมีมีสเป็คผู้หญิงที่ชอบ ยกมือท้าวคาง ปลายตามองคนรักเก่าและมีแนวโน้มจะรีเทิร์นกำลังก้มดูเมนูในมือแล้วหันไปสั่งกับพนักงานร้าน

“ไม่ได้มานานเขายังจำเมนูโปรดของพลอยได้” นางเอกสาวเอ่ยด้วยความประทับใจ มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนเรียวหน้ารูปไข่และประกายความสดใสบนดวงตาชวนให้คนข้างเคียงยิ้มตาม

“แล้วละครที่กำลังจะปิดกล้อง เรื่องเป็นยังไงเหรอ” 

“ดัดแปลงมาจากนิยายอีกนั่นแหละ พลอยเป็นนักโบราณคดีเอ๋อ ๆ ที่สงสัยในประวัติศาสตร์แล้วก็ย้อนกลับไปในอดีต พลอยชอบบทนี้นะเหมือนได้เป็นตัวเองที่อ๊อง ๆ เด๋อด๋า” 

“พลอยเด๋อด๋าตรงไหน ไม่จริงสักหน่อย” เมธากรหยอกและตามด้วยเสียงหัวเราะร่วน ระหว่างนั้นเองทั้งสองก็ได้รับการเสิร์ฟไวท์

“ขอบคุณนะครับ…” ซีอีโอหนุ่มหรี่ตาเรียกเธอตามป้ายชื่อ “ไดอาน่า” 

“ยินดีค่ะ” อีกฝ่ายทำตาโต เม้มยิ้มน้อย ๆ ตอบรับอย่างสุภาพแล้วจึงถอยหลังเลี่ยงออกมาโดยไม่ทันรู้ตัวว่าบุรุษที่เธอว่าหน้าหล่อเหลากำลังชำเลืองมองตามหลัง

“นิสัยเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะเรย์ที่ชอบเรียกชื่อแบบนี้” ชายหนุ่มกระพริบตาถี่ หันกลับมาให้ความสนใจกับสิ่งที่พลอยณภัทรพูดเมื่อครู่

“มันชินแล้ว เวลาขอบคุณก็ต้องเอ่ยชื่อเสมอ” จึงไม่น่าแปลกที่เขาจะเป็นที่รักของเหล่าพนักงานประทานชัย กรุ๊ป รวมถึงเหล่าเจ้าหน้าที่และเด็ก ๆ ที่บ้านอุปถัมป์ภายใต้ชื่อมูลนิธิโลอิส แรมซีย์ซึ่งตั้งชื่อตามมารดาของเขา

หล่อและใจบุญอย่างนี้มีที่ไหนกัน

สาวเสิร์ฟเฉพาะกิจลอบมองบุรุษผู้มีใบหน้าดั่งรูปสลักเทพกรีกจากหลังเคาน์เตอร์ หลังจากเดินเข้าเสิร์ฟไวท์ราคาแพง

‘หล่อจังเลย ตัวก็หอมมากด้วย หล่อขนาดนี้คงเป็นดาราด้วยกันแน่ ๆ’  รวมถึงกลิ่นน้ำหอมที่หอมละมุนติดจมูกจากคนร่างสูง ขนาดยังไม่ได้เข้าประชิดตัวมากเท่าไหร่ยังได้กลิ่นขนาดนี้

‘แม่วิไล เอ…คุณน้ำพลอยช่างเป็นผู้หญิงที่โชคดีจริง ๆ’  ลองจินตนาการว่าหากได้ซุกตัวอยู่ในอ้อมอกจะหอมขนาดไหน แต่แล้วภวังค์ความคิดก็จบลงในทันใด

“วันนี้หน้าร้านหยุดไปหลายคน ขอบใจเดียร์นะที่มาช่วยงานพวกพี่” เพื่อนร่วมงานกล่าวขอบคุณ

“ยินดีเสมอค่ะ” สาวลูกครึ่งไทย-ฮ่องกงในวัย 26 ปีคลี่รอยยิ้มเปล่งประกาย ก่อนจะดึงสติตัวเองกลับคืน ขยับป้ายชื่อบนหน้าอกให้เข้าที่แล้วไปปฏิบัติงานต่อ

ไดอาน่า หวัง

ก่อนหหน้านี้หญิงสาวก็เคยเป็นพนักงานต้อนรับมาก่อน ทว่าหน้าตาเป็นเหตุ…สังเกตได้ เธอจึงขอย้ายไปเป็นผู้ช่วยเชฟที่บังเอิญว่างลงพอดีหน้าที่ของเธอคือช่วยเตรียมวัตถุดิบ จัดภาชนะและดูแลความสะอาดทั่วไปในครัว งานจะหนักบ้างเป็นบางเวลาแต่แลกกับความสบายใจเป็นที่ตั้ง

เพราะตอนอยู่หน้าร้านโดนลูกค้าจีบทั้งวี่ทั้งวัน

คนมันขาวหมวยช่วยไม่ได้!

“น้ำเชื่อมรอนานมั้ย” ไดอาน่าเปลี่ยนจากชุดพนักงานต้อนรับกลับมาสวมเสื้อยืดกับกางเกงขายาวสีดำและรองเท้าผ้าใบ เลิกงานตอนหนึ่งทุ่มรีบตรงปรี่เข้ามาหาคนที่กำลังรออยู่

“เมื่อเย็นเชื่อมมีทำโอทีนิดหน่อยเลยเพิ่งมารอได้แป๊บเดียวเอง”  เพื่อนสนิทในชุดเดรสเชิ้ตยาวคลุมเข่าสไตล์สาวออฟฟิศหันมายิ้มกว้าง

“เราไปร้านข้าวต้มโอทีเลยดีกว่า เดี๋ยวคิวจะยาว วันนี้เดียร์ไปช่วยหน้าร้านน่ะเลยไม่ได้กินอะไรในครัวรองท้องมา” 

“เจอลูกค้ามาหน้าม่ออีกหรือเปล่าล่ะ” พิมณารายักคิ้วหลิ่วตา สะกิดศอกถาม

“บ้า! ไม่มีหรอก แต่ไม่มีน่ะดีแล้ว” ไดอาน่าหลุดขำเล็กน้อย

สองสาวเพื่อนซี้หยอกล้อกันไปมาจนถึงข้าวต้มย่านประตูน้ำที่ยืนรอคิวหน้าร้านก่อนเสมอ หนนี้ก็เช่นกัน…

พิมณารากับชื่อเล่นเก๋ ๆ ฟังแล้วเหมือนสาวหวานแต่บุคลิกเจ้าตัวออกจะติดห้าวด้วยซ้ำไป จะบอกว่าทั้งสองทำงานที่เดียวกันก็ยังได้ พิมณาราทำงานฝ่ายบัญชีในออฟฟิศของทางห้างสรรพสินค้า ส่วนไดอาน่าทำงานอยู่ร้านอาหารอิตาเลี่ยนสุดหรูที่ตั้งอยู่บนพื้นที่ของทางห้างฯ ทั้งสองคนจะนัดเจอกันหลังเลิกงานเสมอ หากวันไหนเลิกงานใกล้ ๆ กัน

‘ไม่มีใครจีบหรือมีคนมาจีบแล้วเดียร์ไม่สนใจเอง…ก็ดีแล้วนิ อยู่สถานะแบบนี้ไปนาน ๆ กับเชื่อมนะเดียร์’  เธอลอบปลายตามองระหว่างเพื่อนสาวกำลังจดออเดอร์ใส่กระดาษ

ในเวลาเดียวกันนั้น รถยนต์ยุโรปยี่ห้อหรู เลขทะเบียนประมูลหลักสิบล้านบาทสมฐานะซีอีโอหมื่นล้านเคลื่อนตัวช้า ๆ สลับหยุดนิ่งระหว่างรอสัญญาณไฟจราจร

“ข้าวต้มโอที” เมธากรอ่านชื่อร้าน เคาะนิ้วกับพวงมาลัยไปพลาง บนฟุตบาทหน้าร้านมีคนจำนวนไม่น้อยที่ทั้งยืนรอและนั่งรอบนเก้าอี้พลาสติกสีซีด

“อยากลองทานเหรอ” พลอยณภัทรนั่งอยู่ข้างกันหันมองตาม  

“จำได้ว่าเคยลองทานแล้วครั้งนึง พี่คนขับรถมาซื้อให้น่ะ อยากมาลองนั่งที่ร้านอยู่เหมือนกันนะแต่ไม่ค่อยมีเวลาเลย” 

นอกจากเวลาจะติดเรื่องเวลาแล้ว ส่วนกลุ่มเพื่อนถ้าไม่อยู่ต่างประเทศก็อยู่ในวงการธุรกิจซะส่วนใหญ่ การเลี้ยงสังสรรค์แต่ละทีก็มักจะจัดขึ้นในเลาจ์โรงแรมหรือภัตรคารหรูเท่านั้น

คนรู้ใจที่ผ่านมา…ก็ติดหรูดูแพงซะส่วนใหญ่

ไม่กี่นาทีต่อมาเมื่อสัญญาณไฟเขียวสว่างขึ้น รถหรูคันสีบลอนด์เงินทะเบียนสวยก็แล่นทะยานข้ามสี่แยกไป ไดอาน่าบ่ายหน้ามองตามท้ายรถคันนั้นจนลับสายตา

คนเราต้องทำงานหนักแค่ไหนจึงจะได้ของหรูหราราคาแพงแบบนั้นมาครอบครองเหมือนอย่างที่พี่ชายของเธอกำลังทำอยู่ตอนนี้

‘รุ่นที่พี่แดนอยากได้ซื้อรถญี่ปุ่นตัวท็อปได้เลยนะ’

‘พี่ไม่อยากได้รถญี่ปุ่น ต่อให้ตัวท็อปก็ไม่เอา พี่จะเอา BMW ตัวท็อปขับออกจากศูนย์เท่านั้น!’ 

 ‘อย่าอยากได้ อยากมีอะไรเกินฐานะตัวเองนักเลย เฮ้อ!’ น้องสาวออกอาการเซ็งเพราะเตือนรอบนี้คงเป็นรอบที่ล้านแล้วมั้ง แต่ไม่อาจเปลี่ยนใจและลดความทะเยอทะยานของพี่ชายลงได้เลย

“เดียร์! เดียร์! ไปเร็วเราได้โต๊ะแล้ว เดียร์! ยัยหมวยเล็ก!” พิมณาราทำเสียงเข้มในช่วงท้ายก่อนจะสอดประสานนิ้วมือกับเพื่อนสาว คนกำลังเหม่อลอยถึงกับสะดุ้งแรง แต่ก็หันมาพยักหน้ารับหงึก ๆ เดินตามกันไปนเข้าไปในร้าน

“วันเกิดของเชื่อมเดือนหน้า เราไปกินหมูกระทะกันนะ” เจ้าของวันเกิดเอ่ยบอกชวนไดอาน่า อีกฝ่ายก็หาได้ขัดข้องอันใด

‘เชื่อมชอบเดียร์นะ เชื่อว่าอีกไม่นาน…เราจะเป็นมากกว่าเพื่อนนะ’ พิมณาราแอบหวังเช่นนั้น

เวลาสองทุ่มครึ่ง

มวลชนคนเลิกงานกลุ่มใหญ่เดินออกมาจากตัวสถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน บ้างก็เดินเลี้ยวเข้าร้านสะดวกซื้อที่เปิดตลอด 24 ชม. บ้างก็ต้องต่อรถประจำทางอีกทอด  ไดอาน่าก็เป็นหนึ่งในนั้น เธอหันไปทักทายแม่ค้าแผงขายของอย่างเป็นมิตรตามประสาคนคุ้นเคยมานาน ก่อนจะเดินผ่านป้ายขนาดใหญ่ระบุว่า ‘เคหะแห่งชาติ’ ตรงปากซอย 

แม้จะเป็นแค่แฟลตธรรมดา ๆ แต่อยู่ติดแนวรถไฟฟ้าใต้ดิน มีร้านสะดวกซื้อ ตลาดสดและห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ไม่ไกลกัน ที่สำคัญยังมีเพื่อนบ้านใกล้เคียงเป็นคอนโดสูงตะหง่านอยู่รายล้อม รวมถึงโครงการใหม่ ๆ ที่อยู่ในช่วงก่อสร้าง

มันทำเลทองชัด ๆ และห้องชุดห้องนี้คือสมบัติเดียวที่มารดาส่งมอบให้ก่อนจากไปอย่างไม่มีวันกลับ

“อ้าว! ทำไมวันนี้กลับบ้านแต่หัวค่ำเลยล่ะ” ไดอาน่าตั้งคำถามถึงบุคคลที่สอง ขณะเก็บรองเท้าเข้าตู้แล้วกระโดดหลบหุ่นยนต์ดูดฝุ่น

ปกติเลิกงานดึกและไม่เป็นเวลา บางวันก็ถึงบ้านตอนสว่างด้วยซ้ำ

คนโดนถามกำลังยืนแปรงฟันอยู่หน้าเคาร์เตอร์ล้างจานหลังบ้านซึ่งมองเห็นได้จากจากหน้าประตูบ้านถ้าไม่ปิดผ้าม่านกั้นครัวกับห้องนั่งเล่น ห้องนี้ถูกรีโนเวทใหม่ให้สวยงามและทันสมัยเหมือนคอนโดหลักล้าน เฟอร์นิเจอร์ถูกเลือกและจัดวางอย่างลงตัวแสดงถึงความมีรสนิยมของคนเลือก

สักพักก็มีเสียงทุ้มต่ำตอบกลับมา

“แล้วกินอะไรมาหรือยังล่ะ” อีกฝ่ายถามไถ่

“เดียร์ไปกินข้าวกับน้ำเชื่อมมาแล้วล่ะ พี่แดนก็คง…กินมาแล้วใช่มั้ย”  

คนร่างสูงสวมชุดนอนพาดผ้าขนหนูบนลำคอเพราะเรือนผมย้อมเป็นสีเทาอ่อนยุ่งเหยิงและเปียกหมาด เขาพยักหน้ารับพลางทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา รอเวลาดูซีรีส์เรื่องโปรดบนโทรทัศน์จอใหญ่รุ่นใหม่ล่าสุดที่เพิ่งถอยมาสด ๆ ร้อน ๆ

ทั้งที่เครื่องเดิมยังใช้การได้ดีและเพิ่งซื้อมาได้ไม่ถึงครึ่งปี

คนมีเงินซะอย่างซื้อเปลี่ยนเดือนละเครื่องยังได้

ชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาสไตล์ตี๋อินเตอร์ พกพาความสูงมาถึง 186 ซม. ดวงตาโตสองชั้นภายใต้คิ้วหนาเข้มเป็นทรง สันจมูกโด่งคมมีมิติ ผิวหน้าเรียบเนียนเหมือนคนไม่เคยเป็นสิวมาก่อน รวมถึงผิวกายขาวอมชมพู ผู้มาพร้อมความทะเยอทะยานอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

“พี่คิดไม่ผิดจริง ๆ ที่เลือกโซฟาตัวนี้ แพงหน่อยแต่สไตล์เข้ากับห้องเราแถมนั่งสบายเว่อร์” พี่ชายฝาแฝดกล่าวด้วยความภาคภูมิใจ

‘แดเนียล หวัง’  โฮสต์เบอร์หนึ่งประจำบาร์โฮสต์ชื่อดังและเจ้ามือรับแทงบอลรายย่อยของโต๊ะบอลรายใหญ่