Novels by เมษเมษา

‘เดียร์นี่พี่เองนะ คลิปนี้พี่อัดไว้หลังจากที่เราเจอกับตอนสาย ข้าวคลุกไข่ต้มอร่อยเหมือนเดิมนะพี่กินหมดเกลี้ยงเลยดูสิ’ แดเนียลโชว์กล่องข้าวที่ว่างเปล่าและเช็ดหยาดน้ำตาจากแก้ม‘แล้วก็เดียร์รู้ใช่มั้ยว่าพี่ต้องไปทำภารกิจสำคัญ ไอ้พวกนั้นมันทำลายชีวิตคน มันทำลายอนาคตคนมาตั้งเท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ ถึงเวลาที่พวกมันต้องได้รับโทษแล้ว พี่ขอยืนหยัดในความถูกต้องสักครั้งในชีวิต แม้ที่ผ่านมาพี่จะหลงระเริงในอำนาจของเงินทอง ความไม่ถูกต้องและทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มาในสิ่งที่ต้องการจนสูญเสียทุกสิ่งไปจนหมดสิ้น แต่พี่จะไม่ยอมเสียเดียร์ไปแม้ต้องแลกด้วยชีวิตก็ตาม…’“พี่แดนพูดอะไรเนี่ย” รอยยิ้มที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความปลาบปลื้มจางหายไปจากใบหน้าหวานทีละน้อย แดเนียลที่อยู่ในจอผิวหน้าแดงก่ำอย่างเห็นได้ชัด เว้นคำพูดไปชั่วขณะเพื่อเช็ดน้ำตาที่กลั้นไม่อยู่อีกต่อไป”พี่แดนร้องไห้ทำไม เกิดอะไรขึ้นเนี่ย” ไดอาน่าเริ่มใจคอไม่ดีกำลังจะสะอื้นตามไปติด‘หลังเที่ยงคืนวันนี้พี่จะไม่ใช่แดเนียล หวัง พี่ชายจอมมึนของเดียร์อีกต่อไป พี่จะกลายเป็นอีกคนหนึ่ง ใช้ชื่อใหม่ ได้สัญชาติใหม่ ย้ายไปมีบ้านหลังใหม่ที่ไหนสักแห่งบนโลกใบนี้เพื่อความปลอ

เหตุไล่ล่ากลางเมืองกลายเป็นข่าวดังทุกหน้าสื่อโดยเฉพาะ Maserati และชื่อของว่าที่ ส.ส. หนุ่มกลายเป็นคำค้นหายอดฮิตและเป็นที่พูดถึงอย่างมากในโลกออนไลน์ จนมีผู้หวังดีค้นหาชื่อเจ้าของรถกับคนขับรูปหล่อ แถมเปิดวาร์ปให้เสร็จสรรพยิ่งไปกว่านั้นคลิปแดเนียลซัดเตชินทร์จนคว่ำกลายเป็นไวรัลในโซเชียลมีเดียพร้อมฉายาไอ้หนุ่มมาเซราติเมธากรไม่มีเวลามาใส่ใจความเคลื่อนไหวไร้สาระดังกล่าว หลังถกประเด็นอย่างเข้มข้นกับผู้ใหญ่ที่เคารพและทีมกฏหมายร่วมกับเจ้าหน้าที่ตำรวจก็ได้ข้อสรุปออกมาประธานหนุ่มขอเวลาพูดคุยกับแดเนียลตามลำพัง“ตำรวจแจ้งว่า ส.ส.อรุณชัยถอดสายน้ำเกลือจากโรงบาลสากสังขารไปหาหลานชายและโทร.คนโน้นคนนี้งวุ่นวายไปหมด แต่ความผิดหนนี้มีประจักษ์พยานครึ่งค่อนประเทศ น่าจะเจอข้อหาหนักและแน่นอนว่าหลุดจาก ส.ส.ด้วย” เอื้อมพัฒน์เล่าสลับฉากกับเมธากรที่ให้การกับตำรวจว่าเป็นคนอนุญาตให้ยืมรถยนต์ข้อหาลักทรัพย์จึงตกไปแดเนียลซาบซึ้งในน้ำใจกล่าวคำขอบคุณนับครั้งไม่ถ้วนเตชินทร์เข้ารักษาตัวด้วยอาการบอบช้ำภายในและบาดเจ็บภายนอกหลายจุด หลังเหตุระทึกมีบุคคลนิรนามออกมาเปิดเผยว่าเจ้าตัวเคยเข้ารับการผ่าตัดสมองส่งผลให้มีปัญหาด้า

ทว่า…กริ๊ก! กริ๊ก! กริ๊ก! กริ๊ก!เตชินทร์เหนี่ยวโค้งไกปืนซ้ำ ๆ อ้าปากเหวอกว้างด้วยความงุนงงกระสุนหมดไปตั้งแต่ไหนกัน แดเนียลเหยียดยิ้มมุมปากด้วยความสะใจ คนยิงไม่นับแต่คนโดนไล่ล่ามันฟังเสียงตลอดนับได้ 8 นัดพอดีก่อนขึ้นสะพาน“นี่สำหรับไอ้ดั๊ก” ปั๊ก!เขาซัดกำปั้นหนาข้างขวาใส่กกหูฝ่ายตรงข้ามเต็มแรงแล้วตามด้วยกำปั้นซ้ายและอัพเปอร์คัตใต้คางอย่างไม่รอช้า ร่างสูงตาปรือมึน แข้งขาอ่อนปวกเปียกจนเกือบยืนตรงไม่ได้อีกแล้วปั๊ก! ปั๊ก!“นี่สำหรับไอ้เวย์และนี้สำหรับเฮียภูมิ” สุดท้ายสำหรับผู้หญิงที่รักที่สุดในชีวิต“อันนี้สำหรับไดอาน่า” แดเนียลยกขาเตะเข้าที่ก้านคอเต็มแรง เตชินทร์ตาลอยอยู่ได้ไม่ถึงเสี้ยววินาทีก็ล้มตึงนอนสลบเหมือดกองกับพื้น“เออ…จะจบแล้วมั้ย? จบได้แล้วนะ แม่งเหนื่อยว่ะ เหนื่อยเหี้ย ๆ” เขาหอบหายใจแรงพลางเขี่ยร่างไร้สติตรงหน้าด้วยปลายเท้า“วางมือสองข้างไว้บนหัว คุณครับวางมือไว้บนหัว แล้วคุกเข่าลง” เจ้าหน้าที่ตำรวจเข้าควบคุมพื้นที่ แดเนียลถูกใส่กุญแจมือพาตัวขึ้นรถเพื่อรอสอบสวนที่สถานีตำรวจ ส่วนเตชินทร์รับได้การปฐมพยาบาลแล้วส่งต่อให้โรงพยาบาลเหตุอุกอาจกลางเมืองคลี่คลายลงด้วยดีการสืบสวนขย

“นี่มันเหี้ยอะไรวะเนี่ย ทำไมกูมาอยู่สภาพนี้ได้วะแม่งเอ๊ย!” ตั้งแต่ชนปะทะจนรถตีลังล้อชี้ฟ้าแล้วไถครูดไปบนพื้นถนน ทุกอย่างเกิดขึ้นภายในเวลาไม่กี่นาที รถคันสีดำฝากระโปรงยุบเข้าไปเกินครึ่ง โครงหลังคาบี้แบนผิดรูป กระจกทุกบานแตกละเอียดเป็นชอ้นเล็กชิ้นน้อยสภาพไม่ต่างจากก้อนกระดาษที่โดนขย้ำยับ แต่แผ่นเหล็กบางแค่ไหนก็ยังเป็นเหล็กเมื่อเสียดสีรุนแรงกับพื้นปูนก็เกิดประกายไฟที่พร้อมลุกลามเป็นกองเพลิงในไม้ช้าเตชินทร์ยังติดอยู่ในตัวรถ รู้สึกได้ถึงรสชาติเฝื่อนเค็มและกลิ่นคาวเลือดในช่องปาก โลหิตสีแดงไหลเป็นทางตั้งแต่หน้าผากจนถึงปลายคาง แม้จะเจ็บไปทั่วร่างแต่ยังมีสติพอจะขยับตัวได้อยู่บ้าง ทันทีที่ได้กลิ่นฉุนแสบจมูกของน้ำมันเครื่องและเห็นประกายไฟก็รู้ได้ทันทีว่ารถกำลังจะระเบิดจึงพยายามดิ้นรนสุดกำลังเหมือนคนเสียสติ“ช่วยด้วย ชะ ชะ ช่วยฉันด้วย ช่วยที รถ รถ จะระเบิดแล้ว ช่วยด้วย! เอาฉันออกไปที” การร้องขอความช่วยเหลือเป็นไปตามสัญชาตญาณเอาตัวรอดโดยไม่สนว่าอีกฝ่ายคือคนที่ตนต้องการเอาชีวิต“เห้ย! เหี้ยแล้วไง” แดเนียลอ้าปากค้างเหมือนโดนสะกดจิต กระพริบตาถี่รัวเพื่อเรียกสติกลับคืนหลังได้ยินเสียงขอความข่วยเหลื

“คุณเมธากรครับ แดนทราบดีว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่มันผิดและเสี่ยงอันตรายมาก แต่เฮียภูมิก็ตกที่นั่งลำบากแบบเดียวกับแดนครับ แดนขอโทษที่ขับรถคันโปรดของคุณออกมา ไม่รู้เหมือนกันว่าคิดอะไรถึงได้ทำแบบนี้ การบันทึกเสียงน่าจะเป็นประโยชน์ต่อรูปคดีไม่มากก็น้อย เอ่อ…เชื่อมั้ยครับว่าแดนจับความผิดปกติบางอย่างได้ คนอย่างเฮียภูมิรักเพื่อนมากและจะไม่ทางนัดแดนให้ออกมาเจอแน่นอนถ้ามันเสี่ยงนอันตรายจริง ๆ ดังนั้นไม่ว่าจะเจอใครก็ตามหรือถ้าเกิดอะไรขึ้นกับแดน ฝากดูแลเดียร์ด้วยนะครับ สิ่งที่ฝ่ายนั้นต้องการไม่ใช่เงินแต่เป็นภาพความทรงจำในหัวแดน วงการนี้เข้าแล้วออกยากครับ ถ้สอยากออกต้องตายสถานเดียว…” แดเนียลบันทึกไฟล์เสียงไว้และนั่งทำใจอยู่หลายนาทีหลังมาถึงที่นัดหมายก่อนสิ่งที่คิดไว้จะกลายเป็นจริงเตชินทร์สวมรอยเป็นไตรภูมิได้เกือบแนบเนียนทางเดินซอกตึกถูกเลือกให้เป็นลานประหารของคนละโมบโลภมากในเงินบาปอย่างเขา‘ลาก่อนไดอาน่า’ เห้ย!!!“พวกมึงมาจากโรงเรียนไหนกัน” เสียงตวาดลั่นดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ พวกสารวัตรนักเรียนไม่ผิดแน่ เตชินทร์กำลังจะเหนี่ยวไกถึงกับสะดุ้งโหยงเลยทีเดียวเพียงเสี้ยววินาทีที่เพชฌฆาตใจทมิฬเหลียวหลังไ

ประธานหนุ่มไปทำงานช่วงสายแม่บ้านขอตัวไปธุระตั้งแต่เช้าคาดว่าจะกลับมาอีกทีตอนเย็นส่วนลานจอดส่วนตัวนั้นคนดูแลก็เป็นพ่อบ้านที่ทำงานทั่วไปไม่ได้นั่งเฝ้าประจำแบบ รปภ. เรียกง่าย ๆ ว่าทางโล่งโปร่งฉลุยไดอาน่าออกจากบ้าน 11.30 น. เพื่อเข้างานตอนเที่ยงวัน“ตั้งใจทำงาน…เอ๋! จอแตกเหรอนั้น” แดเนียลบุ้ยใบ้ไปที่โทรศัพท์ในมือเล็กที่หน้าจอมีรอยร้าวเป็นทางยาวตัดขวางและภาพพื้นหลังโทรศัพท์ยังคงเป็นรูปแดเนียล“ไม่เปลี่ยนรูปพื้นหลังด้วย คิดถึงพี่ล่ะสิหรือเห็นพี่ก็เหมือนเห็นดาราเกาหลี” เขาโยกศีรษะเธอเล่นไปทีหนึ่ง“ขี้เกียจเปลี่ยนย่ะแล้วมันก็เพิ่งมาร้าวตอนพี่แดนโผล่มานี่แหละ เดียร์ตกใจเลยทำร่วงไปตั้งสองรอบ” “ช่างมันเถอะ เดี๋ยวค่อยไปเปลี่ยนจอเอาก็ได้ ตั่งใจทำงานล่ะ บาย ๆ” สองพี่น้องโบกมือไหว ๆ ให้กันและกัน ไดอาน่าโดยสารอยู่ในขบวนรถเพิ่งสังเกตุเห็นว่ารอยแตกมันตัดผ่านตรงคอแดเนียลพอดิบพอดีอะไรบังเอิญขนาดนั้นหลังจากแดเนียลส่งไดอาน่าไปทำงานแล้วก็เท่ากับว่าเพนท์เฮ้าส์หลังงามก็เหมือนมีแค่เขาอยู่เพียงคนเดียว คิดในใจเล่น ๆว่าบ้านขนาดสามชั้นแต่ละชั้นกว้างขวางอย่างกะท้องพระโรงแต่มีคนอยู่แค่ไม่กี่คนหรือเป็นเรื่องปก

คนอายุ 30 จะ 40 แถวบ้าน (9)Hardcore Auamphat อเล็กซ์เองครับ รายงานตัว ลูกป๊าเอื้อมกับมาม้ากวางเองครับHardcore Auamphat ชื่อจริง พลพยัคฆ์ ประทานชัย ครับHardcore Auamphat ส่งรูปแล้วSaReeNa C. หลานชายของฉัน น่าเกลียดน่าชังจริงๆ ฉันเป็นป้าลีน่าแล้วหรอเนี้ยSEXY-TAERA หลานเดี๊ยน!! งั้นแทร่าก็อาแทร่าใช่มั้ย #ป้าลีน่าGuu.ToNY. ชื่ออเล็กซ์ ชื่อจริงนี้สุดๆ นะเฮียกลัวใครไม่รู้หรอว่ามีพ่อเป็นเสือ#ขุ่นป้าลีน่าHaSaDee Hope IPAD พ่อเสือน้อย อยากอุ้มหลาน #เจ้าป้าลีน่าPolliePollie กริ๊ดๆๆๆ น่าเกลียดน่าชัง เกลียดชื่อไลน์กรุ๊ปนี้ ใครตั้งเนี้ย #อาเจ้หม่อมป้าลีน่าHardcore Auamphat #ขุ่นเจ้หม่อมแม่เจ้าป้าลีน่าSaReeNa C. อีพวกบ้า!!!! อยากแซวก็แซวไป พวกแกก็ลุงๆ ป้าๆเหมือนฉัน ถ้านับจากยัยกวางGuu.T

“หมอจะแจ้งว่า.....ศรุตาคลอดธรรมชาติไม่ได้นะครับ..”“อ้าว...ทำไมล่ะคะ ลูกเป็นอะไรไปคะ!”“เกิดอะไรขึ้นครับ มีอะไรผิดปกติหรอครับหมอ!” สามีภรรยาหนุ่มสาวตื่นตระหนกกับคำวินิจฉัยของแพทย์อาวุโส ถึงกำหนดคลอดแล้วไม่ใช่หรือ ทายาทตัวน้อยกำลังจะมาให้พ่อกับแม่ได้ชื่นมื่น ทารกน้อยสำลักน้ำคร่ำ สายรกพันคอลูกหรือตัวเล็กร่างกายไม่สมบูรณ์ หัวจิตหัวใจคนเป็นพ่อแม่แทบทะลุจากทรวงอก“ไม่ต้องตกใจนะครับ.....คลอดธรรมชาติไม่ได้..ต้องผ่าคลอดแทนครับ เพราะตัวเล็กไม่กลับหัวจะกลายเป็นเอาเท้าออกแทน มีความเสี่ยงเป็นอันตรายกับแม่และเด็ก”“อ้าวหรอ นึกว่าลูกแม่จะเป็นอะไรไป โล่งไป ผ่าคลอดก็ได้ค่ะ กวางโอเค ใช่มั้ยพี่เอื้อม”“ลูกไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วล่ะ แหม....ไม่ยอมกลับหัว.....หรือไม่ยอมก้มหัวให้ใครใช่มั้ย แสบจริงๆ ลูกป๊าเอื้อมคนนี้ เชื้อพ่อแรงจริงๆ”เมื่อวันที่รอคอยมาถึง ทารกน้อยยังคงดิ้นตอบสนองเป็นระยะๆ เมื่อได้ยินเสียงพ่อกับแม่และคุณตาคุณยาย ศรุตาไม่มีอาการปวดท้องหรือเจ็บเตือนแม้แต่นิดเดียว ซ้ำยังนั่งเล่นโทรศัพท์เหมือนปกติ ส่วนเอื้อมพัฒน์ไม่อาจควบคุมความตื่นเต้นของตนเอง เขานั่งไม่ติดเก้าอี้ เดินวนไปวนมาในห้องพักผู้ป่วยพ

ทันทีที่รูปถ่ายร่วมเฟรมระหว่างสองพี่น้องเอื้อมพัฒน์และเรย์มอนด์ถูกเผยแพร่ออกไปในโลกโซเชียลเพียงชั่วข้ามคืน ประทานชัย กรุ๊ปกลายเป็นหัวข้อใหญ่ในวงสนทนาทางธุรกิจและหลายคนๆ ที่คอยติดตามข่าวก่อนหน้า รวมทั้งนิตยสารฉบับหนึ่งกำลังเตรียมรูปถ่ายและบทความสัมภาษณ์ของเรย์มอนด์ขึ้นปกเดือนถัดไป“คำสั่งด่วน เรามีปรับเปลี่ยนแผนนิดหน่อย ระงับการลงรูปคุณเมธากรบนปกเดือนหน้าก่อนนะ”“เกิดอะไรขึ้น ข้อมูลไม่พอหรอพี่ เราตรวจสอบกันแล้วไม่ใช่หรอครับ”“ไม่ใช่เว้ย! ไม่ได้ตามข่าวหรอ เราจะติดต่อขอสัมภาษณ์คุณเอื้อมพัฒน์ด้วยต่างหากล่ะ ทีนี้แหละสองพี่น้องประทานชัยขึ้นปกพร้อมกันไปเลยยัง ดังเป็นพลุแตกแน่ พี่เชื่อว่าตอนนี้ยังไม่มีเล่มไหนทำได้แน่นอน ชิงทำก่อนได้เปรียบ ติดต่อด่วนก่อนที่จะคิวยาว........”สามเดือนต่อมา ‘เจาะประเด็น ประทานชัย กรุ๊ปในรุ่นทายาท เอื้อมพัฒน์ และเมธากร ประทานชัย’เป็นนิตยสารฉบับเดียวเท่านั้นที่สามารถทำบทสัมภาษณ์ทั้งสองคนพร้อมกัน หน้าปกได้ถูกฝ่ายศิลป์ออกแบบจัดแจงอย่างสวยงามไร้ที่ติจนแทบไม่เหมือนสื่อสิ่งพิมพ์ทางธุรกิจ แต่คล้ายแมกกาซีนแฟชั่นมากกว่า สำนักพิมพ์ทำการโปรโมตออนไลน์ล่วงหน้าและกระแสตอบรับด

ทันใดนั้นรถยนต์ยุโรปคันงาม เลขทะเบียนประมูล ฝากระโปรงหน้ามีรอยบุบเล็กน้อยเคลื่อนมาจอดในที่ที่เตรียมไว้ให้ ชายร่างสูงมาในเสื้อยืดแขนยาว กางเกงขายาว รองเท้าหนัง ผู้ที่แต่งตัวแบบไหนก็ดูดีเสมอ เขามีผมสีบลอนด์ นัยน์ตาสีเขียวประกายสดใส จมูกโด่งเป็นสัน เหล่าพ่อบ้านแม่บ้านทุกคนยิ้มรับการมาเยือนคนคุ้นเคยอีกครั้ง ชายลูกครึ่งยิ้มกว้างกล่าวทักทายทุกคน ก่อนจะหยุดมองพี่ชายต่างมารดาตรงหน้ากับเจ้าสาวของเขา แขกเรื่อในงานต่างหยุดทุกสิ่งที่กำลังทำสายตาทุกคู่จับจ้องมายังพี่น้องประทานชัย“สวัสดีครับพี่เอื้อม..กวางด้วย ผม...เอ่อ...มาตาม...ที่พี่เอื้อม...บอก!”“นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว ....เรย์ ฉันรอนายอยู่นะ.....”ระหว่างอีกฝ่ายทักทายอย่างประหม่า เอื้อมพัฒน์เข้าโผกอดน้องชายร่วมสายเลือดทันที เรย์มอนด์อยู่ในอาการนิ่งอึ้ง เป็นครั้งแรกที่พี่ชายชักชวนให้เขามีส่วนร่วมในงานแสดงความยินดี........ครั้งแรกที่ถูกนับเป็นส่วนหนึ่งแทนที่คำว่าส่วนเกิน......ครั้งแรกที่ถูกยอมรับต่อหน้าญาติสนิทมิตรสหาย......ครั้งแรกที่ได้กอดกันอย่างสนิทใจ น้องชายยกแขนสองข้างขึ้นตอบรับเอื้อมพัฒน์อย่างช้าๆ ครั้งแรกที่ได้สัมผัสพี่ชายด้วยหัวใจจริงๆ

สนามบินสุวรรณภูมิชายร่างสูงหน้าตาหล่อเหลา ในชุดลำลองสบายๆแต่ยังดูดีราศีจับ ยื่นหนังสือเดินทางให้เจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมืองสาวตรวจสอบ หล่อนมองสมุดเล่มเล็กในมือสลับกับใบหน้าชวนหลงใหลพลางอมยิ้มเบาๆ อันที่จริงเธอรู้จักคนๆ นี้จากหน้าหนังสือพิมพ์กับนิตยสารหลายฉบับ และทราบดีว่าเขาคือใคร แต่เนื่องจากมีคนเข้าแถวรอยาวมาก จึงไม่อาจไถ่ถามอะไรนอกเรื่องได้“เรียบร้อยค่ะ ขอบคุณมากนะคะ คุณ....เมธากร”“เอ่อ.....ขอบคุณเช่นกันครับ” เรย์มอนด์อมยิ้ม เม้มปากอย่างขัดเขินก่อนจะเดินจากมาตรงไปยังจุดนัดพบ“ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ คุณแรมซีย์ รอบนี้ไปแค่ไม่ถึงอาทิตย์....มีงานเร่งด่วนหรอครับ” คนขับรถถามพลางมองเจ้านายผ่านกระจกมองหลัง“ใช่ครับ ผมมางานด่วน ด่วนมากๆ ด้วย”ท่ามกลางถนนอันคดเคี้ยวในยาวค่ำคืนของกรุงเทพสลับกับรถติดเป็นช่วงๆ ข้อความในอีเมล์ส่งมาจากใครบางคน ทำให้ต้องรีบจองตั๋วเครื่องบินกลับประเทศไทยกะทันหัน ชายลูกครึ่งนึกถึงข้อความนั้นแล้วก็กรอกตาแล้วยักไหล่“มันช่วยไม่ได้จริงๆ สำหรับคนบางคน”‘ถ้ามึงไม่มา.....กูจะไปไล่เตะมึงรอบหอไอเฟล’“ว้าย พี่พอลลี่จะดีหรอคะ กวาง....ไม่เคยใส่ชุด....วาบหวิวหลังแบบนี

“น้องกวาง เจ๊แทร่า ปล่อยให้พ่อๆ แม่ๆ พี่ๆ เขาคุยกันไป เรามาคุยเรื่องของสาวๆดีกว่า เสื้อผ้า หน้า ผมของเจ้าสาวงานเลี้ยงตอนเย็น พอลลี่เอาชุดสวยที่เคยตัดส่งประกวดแล้วได้รางวัลมาด้วยนะให้กวางใส่คนแรกเลยงานนี้”“ส่วนพี่แทร่า ซุป’ตาร์คนสวยคนนี้ จะแต่งหน้าให้นะจ๊ะ เดี๋ยวเอาให้หายจืดเลย”“เขาสวยธรรมชาติหรอกเจ๊ ผมได้ยินนะ! ฮ่าๆๆ” ตามด้วยเสียงหัวเราะร่วนของเหล่าชายหนุ่มและสาวหล่อที่คอยดูรถบรรทุกขนอุปกรณ์จัดสถานที่ รถยนต์บีเอ็มดับเบิ้ลยูคันงามเลขทะเบียนสวยและบิ๊กไบค์คู่ใจค่อยๆ ถูกเคลื่อนย้ายลงพื้นอย่างระมัดระวัง “ขอบใจนะโทนี่ ที่ช่วยหารถมาส่งของให้”“เรื่องเล็กเฮีย.... ผมล่ะโคตรกลัวรถเฮียเป็นรอยชะมัดยาด”“จะว่าไปตั้งแต่โฮปมา โฮปไม่เห็นเฮียเอื้อมสูบบุหรี่เลยเลย เฮียเลิกแล้วหรอ”“ใช่! ก็ตัดสินใจเลิกหลังจากขึ้นมาหากวางกับลูกนั่นแหละ เฮียอยากอยู่กับเขาสองคนนานๆ ไม่อยากสูบให้ตัวเล็กเห็นด้วย”ศลีนาและโทนี่มือคีบบุหรี่มวนยาวที่กำลังติดไฟ ควันเทาขาวตลบอบอวล หันมาประสานสายตากันเงียบๆ พร้อมรอยยิ้มเจื่อน ใครบางคนประกาศลาออกจากกลุ่มสิงอมควันไปเข้าสมาคมพ่อบ้านใจกล้าเต็มตัว (โฮป ลูกชายคนกลางของตระกูล เฉล

บาร์รูฟท๊อปที่คืนนี้เต็มไปด้วยแสงไฟอบอุ่นและเสียงเปียโนคลอเบา ๆ เจมีไนน์ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ในสูทสีดำเข้ารูป เงาสะท้อนในแก้วคริสตัลทำให้ใบหน้าคมเข้มของเขาดูอ่อนกว่าที่เป็นจริงนิดหน่อย เขายิ้มต้อนรับลูกค้าเหมือนเช่นทุกคืน แต่สายตากลับสะดุดกับชายหนุ่มคนหนึ่งที่เพิ่งเดินเข้ามาหนุ่มคนนั้นอายุราว 26 – 27 ปี หน้าตาคมคายเหมือนจะเคยเห็นผ่านจอทีวีหรือบทสัมภาษณ์ทางออนไลน์ ที่สำคัญแววตาของเขายามสบกับตนมีแววเขินอายเล็ก ๆ จนคนที่ผ่านโลกมามากอย่างเจมีไนน์ยังเผลอหัวใจสะดุด“สายัณห์สวัสดิ์ครับคุณผู้ชาย จะรับอะไรดีครับ?” บาร์ทนเดอร์หนุ่มใหญ่เอ่ยเสียงนุ่ม“เอ่อ…เอาเป็น เอ่อ อะไรก็ได่แก้วนึงครับ” ชายหนุ่มยกยิ้มบางอย่างเก้ ๆ กัง ๆ คล้ายไม่คุ้นชินกับบรรยากาศบาร์หรู“ได้ครับ รบกวนรอสักครู่นะครับ”เจมีไนน์โชว์ลีลาการผสมเครื่องดื่มที่ใครเห็นก้ต้องหยุดมอง ครู่ต่อมาค็อกเทลสีอำพันจะถูกดันมาตรงหน้า หนุ่มใหญ่ยกยิ้มมุมปากพลางโน้มตัวลงเล็กน้อย แสงไฟนวลเหนือบาร์ทอดเงาบนกรอบหน้าคมเข้มที่แม้ผ่านกาลเวลามากว่า 50 ปี แต่ยังดูน่าหลงใหลไม่ต่างจากชายหนุ่มวัยกลางคนทั่วไปหรืออาจจะยิ่งกว่านั้น“ลองชิมดูสิครับ สูตรพิเศษคืนนี้

ปีแรกในนอร์เวย์คือการเดินทางที่โหดหินที่สุดของชีวิตอัยยาลิณณ์ที่นี่ไม่ใช่เชียงราย อุณหภูมิที่หนาวจัด การสื่อสารที่ไม่คล่องแคล่วและกระบวนการรักษาที่ซับซ้อนกว่ามาก ทำให้ทุกวันเต็มไปด้วยความเหน็ดเหนื่อยทั้งกายและใจทุกครั้งที่เข้าสู่การทดลองปรับคลื่นสมอง เธอต้องนอนในห้องแล็บสีขาวที่มีเครื่องมือรุงรังติดเต็มศีรษะ แสงไฟจ้าและเสียงเครื่องจักรดังต่อเนื่อง จนบางทีแอบน้ำตาไหลเงียบ ๆ ใต้ผ้าห่มแต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ไม่เคยคิดถอย เพราะรู้ว่ามีใครบางคนที่เฝ้ามองจากแดนไกล[สู้ ๆ นะ ตาลเอ๊ย พ่อแม่กับต้มอยู่ตรงนี้เสมอ][อีกไม่นานนะตาล รอเจย์ก่อน]ข้อความจากครอบครัว เพื่อนฝูงและจักรทัศน์ในวิดีโอคอลคือกำลังใจสำคัญแม้บางคืนเธอจะหลับลึกไปโดยไม่ตั้งใจ แต่ครั้งแล้วครั้งเล่าวิญญาณก็ไม่เคยหลุดจากร่างอีกเลย มันคือสัญญาณว่าการรักษากำลังไปในทิศทางที่ถูกต้อง“อีกไม่นาน…เราจะได้ใช้ชีวิตเหมือนคนปกติแล้ว” อัยยาลิณณ์พึมพำกับตัวเองพร้อมกับกำมือแน่นและทุกครั้งที่เหนื่อยล้า ภาพรอยยิ้มของเขาก็จะปรากฏขึ้นในความคิดเสมอหนึ่งปีเต็มหลังยื่นเอกสารขอทุนเรียนต่อ ชีวิตของจักรทัศน์คือการวิ่งวนระหว่างงานโรงพยาบาล การสอนรุ่นน้องแ

วันนี้คฤหาสน์วิวทะเลอันดามันของเจมีไนน์บรรยากาศคึกคักกว่าทุกครั้งเพราะมีนัดถ่ายภาพครอบครัวประทานชัยเซ็ตใหม่ภาพที่มีสมาชิกพร้อมหน้าอย่างแท้จริงกล้องตั้งอยู่บนขาตั้งหันหน้าออกไปทางวิวทะเลสีคราม เด็กชายวัยสามขวบอย่างขุนพลซึ่งเป็นลูกชายของพลพยัคฆ์วิ่งหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอยู่หน้ากล้องทำเอาทุกคนเรียกหาด้วยความเอ็นดู เขาพยายามจะอุ้มแต่ก็โดนลูกชายดิ้นหนีเล่นซ่อนหากับคุณพ่อแทนสมาชิกใหม่อีกหนึ่งคนที่วัยเพียงหกเดือนในอ้อมกอดของคุณปู่สุดเฮี๊ยบอย่างเอื้อมพัฒน์ที่ประกาศกร้าวว่า…คืนนี้จะไม่เมาทำเอาทุกคนส่ายหัวพร้อมกัน“ขอบใจที่ให้ยืมบ้านจัดปาร์ตี้นะแดน” เมธากรพูด“ยินดีครับพี่เรย์”เจมีไนน์เองก็ไม่นึกว่าจะได้มีช่วงเวลานี้ ขณะยืนมองทุกคนด้วยแววตาอิ่มเอม หันไปมองไดอาน่าแล้วเหลือบมาทางหลานฝาแฝด จักรทัศน์กับเจนีนที่กำลังจัดแจงยืนบังแสงไฟให้พอดี เขาสูดลมหายใจลึกรู้สึกเหมือนฝันที่ได้ยืนอยู่ตรงนี้“ในที่สุด…ก็ไม่ต้องใช้วิธีตัดต่อโง่ ๆ อีกแล้วเนอะ” เขาพูดพลางหัวเราะแห้ง ๆ แล้วสารภาพกับทุกคนว่าเคยหยิบภาพถ่ายจากคอนโดมาสแกนตัต่อดตัวเองลงไป เพื่อให้รู้สึกว่ามีส่วนอยู่ด้วยเจนีนที่นั่งแต่งหน้าเติมปากแดงอยู่ก็ร้อง

หนึ่งสัปดาห์สุดท้ายของอัยยาลิณณ์ก่อนเดินทางไปนอร์เวย์ เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วเหมือนน้ำไหลที่ไม่เคยหยุด ทุกวันเต็มไปด้วยการเตรียมตัว ทั้งด้านเอกสารและสภาพร่างกายเธอต้องจัดเก็บแฟ้มรายงานการรักษาที่ผ่านมาทั้งหมด เอกสารภาษาไทยที่ต้องแปลเป็นภาษาอังกฤษ รวมถึงหนังสือรับรองแพทย์ที่จักรทัศน์ช่วยประสานมาให้อย่างละเอียดบนโต๊ะทำงานเล็ก ๆ ในห้องนอนมีกองเอกสารที่เรียงเป็นตั้ง ๆ พร้อมปากกาไฮไลท์ที่ใช้เน้นข้อความสำคัญทุกคืนก่อนนอนเธอจะนั่งตรวจเช็กทีละหน้าเหมือนกลัวว่าจะตกหล่นอะไรสักอย่างในอีกด้านหนึ่ง อัยยาลิณณ์ก็ใช้เวลาอยู่กับครอบครัวอย่างเต็มที่ พ่อกับแม่แทบจะไม่ปล่อยให้ลูกสาวอยู่ห่างสายตา ทำอาหารโปรดให้แทบทุกมื้อ ตั้งแต่แกงฮังเลสูตรคุณแม่ ไปจนถึงข้าวซอยเนื้อที่พ่อภูมิใจนำเสนอบ่อยครั้งที่เธอนั่งหัวเราะทั้งน้ำตา เพราะรู้ดีว่าทุกจานคือความรักและความห่วงใยที่ครอบครัวอยากส่งมอบให้ก่อนที่จะจากบ้านไปไกลแสนไกลอธิพงษ์ก็คอยตามติดแทบตลอดเวลา ชวนพี่สาวดูหนัง ตัดต่อคลิปเล่น ๆ หรือแม้แต่เล่นเกมคอนโซลด้วยกันเหมือนสมัยเด็ก แม้จะเถียงกันหยอกล้อเหมือนเคย แต่ในแววตาของน้องชายก็เต็มไปด้วยความห่วงใยที่ปิดไม่มิดคื

สองอาทิตย์เต็ม ๆ นับจากวันที่ส่งเอกสารชุดสุดท้ายไปยังนอร์เวย์ อัยยาลิณณ์ค่อย ๆ ฟื้นตัวอย่างเห็นได้ชัด อาการเหนื่อยล้าเมื่อเดินไม่กี่ก้าวลดลง กล้ามเนื้อที่เคยอ่อนแรงกลับมามีเรี่ยวแรงมากขึ้น แม้แพทย์จะยังย้ำว่าเธอควรใช้ชีวิตอย่างระมัดระวัง แต่อัยยาลิณณ์ก็รู้สึกเหมือนได้กลับมาหายใจเต็มปอดอีกครั้งส่วนจักรทัศน์ แม้งานโรงพยาบาลที่ภูเก็ตจะรุมเร้า ทั้งเวรกลางวันกลางคืน แต่เขาไม่เคยพลาดจะโทรหรือวิดีโอคอลหาอัยยาลิณณ์ บางวันคุยเพียงไม่กี่นาทีก่อนเขาเข้าเคสฉุกเฉิน บางวันคุยนานจนเสียงหัวเราะของเธอดังไปทั้งบ้าน เหมือนทุกวินาทีของวันไม่วุ่นวายเกินกว่าจะหาเวลาให้กันได้กระทั่งคืนหนึ่ง ที่ห้องพักแพทย์“หือ ใครอะ!?” จักรทัศน์สะดุ้งเฮือก เมื่อหันมาเห็นเงาคนยืนอยู่ข้างเตียง“ตาลไง จะใครเล่า” ร่างเล็กมือเล็กไขว้ไว้ด้านหลัง รอยยิ้มหวานส่งมาให้“อ๋อ ตาลเองเหรอ เอ่อ…อืม ๆ เดือนนึงแล้วสินะ” เขาดันร่างขึ้นจากที่นอนพร้อมใบหน้าสะลืมสะลือ แต่ยังจำรายละเอียดได้แม่น วันนี้ครบเดือนพอดี หลังการหลับยาวจนเข้าขั้นวิกฤตของเธอ“ไหน ๆ ตาลก็มาคือตาลมีเรื่องจะสารภาพน่ะ ตาลพูดกับหมอก็ไม่ได้ พูดที่บ้านไม่ได้ มันอึดอัดมากเลย”

“หน๊อย! ไอ้ฝรั่งมึง”จักรทัศน์สบถออกมาโดยลืมไปว่าพ่อตัวเองก็เป็นฝรั่งกว่าจะรวบรวมเอกสารได้ครบก็ปาเข้าไปเกือบสองสัปดาห์ ครอบครัวอัยยาลิณณ์ช่วยกันแทบทุกวัน ทั้งถ่ายเอกสาร เก็บแฟ้ม เรียงผลตรวจย้อนหลังตั้งแต่ครั้งแรกที่เธอมีอาการ ทุกคนเห็นพ้องกันว่ามันยุ่งยากสิ้นดี แต่ถ้านี่คือความหวังเดียวที่จะช่วยให้เธอหายขาด ทุกคนก็ยอมกัดฟันสู้โชคดีที่ระหว่างนั้นอัยยาลิณณ์ไม่ได้หลับลึกเพิ่ม อาการยังทรงตัวเมื่อเอกสารครบ ทุกอย่างก็ถูกสแกนส่งไปศูนย์วิจัยนอร์เวย์ ทุกคนถอนหายใจโล่งอก คิดว่าต่อจากนี้ก็เหลือเพียงรอผลการพิจารณาเท่านั้นแต่แล้วอีเมลตอบกลับก็มาพร้อมรายการยาวเหยียด ทั้งรายละเอียดเพิ่มเติม หนังสือรับรอง และที่สำคัญที่สุดคือ หนังสือยืนยันจากผู้อำนวยการศูนย์วิจัยเชียงราย ว่าอัยยาลิณณ์เข้ารับการรักษาที่นั่นจริงปัญหาคือผู้อำนวยการเดินทางไปสัมมนาต่างประเทศและกว่าจะกลับอีกก็เกือบสองสัปดาห์ จักรทัศน์อ่านข้อความซ้ำไปซ้ำมาจนแทบขึ้นใจ แววตาเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง“นี่มันอะไรกันนักหนา…หรือพวกนั้นกำลังเล่นตุกติก”“ถ้าต้องรออีกสองอาทิตย์…ตาลก็รอได้” อัยยาลิณณ์ถอนหายใจเบา ๆ“สองอาทิตย์?” จักรทัศน์เงยหน้าขึ