บทที่ 113 ข้าต้องฝึกทำอาหารให้ภรรยาทาน (1)

หลังจากได้กลิ่นหอมฟุ้งปลุกตื่น จูงจมูกพวกเขามาที่ครัว ทำให้ทราบว่าผู้ที่ปรุงอาหารเลิศรส คือนายใหญ่แห่งเหวินชาและสัตว์เทวะของเจ้านาย ที่พวกเขามีโอกาสได้เห็นเป็นบุญตา

“ใกล้แล้วหยางหยาง” เสี่ยวฉงตอบกลับ มันชิมรสชาติที่แก้ไขด้วยความพอใจ แล้วหันไปรับกระทะจากพ่อครัวคนหนึ่งยกขึ้นเตา 

อ้าปากตนเองพ่นลูกไฟเร่งความร้อนจนไฟโหมแรง มือถือตะหลิวพลิกกลับผัดผักไปมาอย่างคล่องแคล่ว เหล่าลูกศิษย์ต่างเก็บรายละเอียดกันทุกเม็ด แม้แต่ท่วงท่าก็ยังเรียนรู้ที่จะเลียนแบบตาม

“ดี” 

เยี่ยหยางมองอาหารที่เตรียมด้วยตัวเองด้วยความพึงพอใจ ที่เขาเตรียมทุกอย่างได้สมบูรณ์ เมื่อวานเย็นเขาไม่มีเวลามากพอที่จะเตรียมอาหารมื้อแรกของครอบครัวด้วยตัวเอง มื้อเช้าวันนี้จึงเหมาะสมมากนัก 

อาหารหกเจ็ดอย่างถูกปรุงขึ้น โดยดัดแปลงสูตรและวัตถุดิบใหม่ทั้งหมด ให้มีรสชาติของอาหารที่ระนาบมนตราและที่นี่ “จิงหลิง เจ้าควบคุมอุณหภูมิให้ดี เพิ่มความร้อนอีกหน่อย”

“ขอรับนายท่าน” จิงหลิงจิตวิญญาณของสรรพาวุธที่สูงส่ง ทำหน้าที่ตัวเองอย่างแข็งขันตามที่มันเคยเอ่ยบอก 

หน้าที่ของมันตั้งแต่ได้เจ้านายมา คืองานครัว การเป็นภาชนะเครื่องครัวตามที่นายท่านต้องการ แล้วมันก็ทำได้ดียิ่ง จนเยี่ยหยางปลดวาระอุปกรณ์ครัวทั้งหลายออก เพราะความสามารถไม่ดีเท่าจิงหลิง ยกพวกมันให้ฉงฉงที่อ้าแขนรับอย่างเต็มอกเต็มใจที่ได้ของเล่นมือสองชุดใหม่

“ท่านลุงชางเหอ ท่านให้คนยกอาหารส่วนนี้ไปที่ห้อง ข้าจะไปเรียกท่านพ่อท่านแม่และเสี่ยวเฉิงเอง” เยี่ยหยางสั่งพ่อบ้านตระกูลจู 

“แล้วส่วนนั้นของพวกท่านกับคนของโรงเตี๊ยม ขอบใจที่พวกเจ้ามาช่วยข้า”

“ขอรับ” 

ชางเหอตอบรับ ถูกรอยยิ้มหวานของเยี่ยหยางต้อนเข้าไปเต็ม ๆ  

...คุณชายใหญ่ช่างกตัญญูจริงๆ…

เขาถูกเรียกให้มากำชับเรื่องอาหารการกินของตระกูลจูพร้อมกับซูผิงภรรยา ซึ่งเป็นสาวใช้คนสนิทของนายหญิงและเป็นหัวหน้าสาวใช้ 

อาหารทั้งหมดหลังจากนี้ของตระกูลจู จะเป็นวัตถุดิบที่นำมาจากเหวินชาทั้งหมด คุณชายใหญ่สั่งให้ไปส่งวัตถุดิบที่จวนตระกูลจู เพื่อควบคุมคุณภาพและความสดใหม่ รวมทั้งสูตรอาหารที่มีการเพิ่มปรับปรุงกันหลายอย่าง โดยบางอย่างคุณชายให้ใส่สมุนไพรเพิ่มเสริมเข้าไป อีกทั้งยังเน้นย้ำเรื่องยาประจำตัวของนายท่านและยาบำรุงของนายหญิง 

บ่าวรับใช้คนสนิทนายท่านตระกูลจูเรียนรู้งานอย่างรวดเร็ว สมกับเป็นคนสนิทที่ได้รับความไว้วางใจจากอัครเสนาบดีแห่งราชอาณาจักรเป่ยฉิน 

ในตอนแรกชางเหอยังคลางแคลงใจเรื่องที่เด็กหนุ่มอ้างว่าเป็นบุตรชายของนายท่านและนายหญิง แต่เวลาไม่นานแค่ช่วงการปรุงอาหารมื้อเดียว เขาก็เห็นเงาสะท้อนของนายท่านทั้งสองสะท้อนออกมาจากเด็กหนุ่ม ช่างเหมือนกันจนน่าใจหาย 

หลายปีที่ผ่านมาคุณชายกินอยู่อย่างไร เขาเห็นใจและยอมรับโดยไม่รู้ตัว ...แต่ถ้าชางเหอรู้ว่าคุณชายใหญ่ที่เขาเพิ่งชื่นชม คือ อ๋องเลื่องชื่อผู้นั้น มีหวังได้ลมจับแน่นอน

“ท่านพ่อ” เยี่ยหยางเอ่ยทักบิดาที่ยืนอยู่หน้าห้องพักมารดาและน้องชาย

“อืม” จูเหวินฟงตอบสั้น ๆ เมินคนที่เอ่ยว่าเป็นบุตรชายคนโต เดินเข้าไปในห้องพร้อมกัน เขาจะเดินไปที่เตียงเพื่อปลุกเมียรักด้วยวิธีของเขาทุกวัน โดยไม่เกรงใจลูกที่ยืนอยู่ด้วย

“เสี่ยวเฉิง ๆ ตื่นได้แล้ว ท่านแม่ขอรับเช้าแล้ว” เยี่ยหยางแวะเข้าไปปลุกน้องชายกับมารดา ก่อนที่ท่านพ่อจะได้แสดงความรักกับมารดาเกินหน้าเกินตาต่อหน้าเขา เสียงของเขาทำให้ท่านแม่รู้สึกตัวตื่นขึ้น

“อรุณสวัสดีขอรับท่านแม่”

“ลูกหยาง แม่ขอเวลาครู่เดียว” 

หานเฟยที่เพิ่งตื่นนอนบอกลูกชาย พลางหันไปมองสามีที่หน้าบูดแต่เช้าที่ดูน่ารักในสายตานาง หญิงสาวที่ต้องรับมือกับลูกชายและสามีหันไปหอมแก้มคนเป็นพ่อ “ท่านพี่ข้าขอเวลาแต่งตัวสักครู่ท่านไปรอด้านนอกกับหยางหยางก่อนเถอะ” 

“อืม” จูเหวินฟงพอใจที่ภรรยาแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของต่อบุรุษอื่นอย่างลูกชาย ก็เดินนำออกไปจากห้องอย่างอารมณ์ดี

“ไปกันเถอะเสี่ยงเฉิงพี่ให้คนเตรียมน้ำล้างหน้าไว้ที่ห้องข้าง ๆ แล้ว” เยี่ยหยางพาเฉิงเยว่ไปแต่งตัวห้องข้าง ๆ เขาปล่อยให้ท่านพ่อลั้นล้ามีความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ จากการหอมแก้มของท่านแม่ มันเป็นเรื่องธรรมดาของพฤติกรรมบิดา

“พี่หยาง เรื่องท่านพ่อ?” เฉิงเยว่กังวลใจ ท่าทางของบิดาที่มีต่อพี่ชายช่างห่างเหินจนเขาเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรเสี่ยวเฉิง เมื่อก่อนนิสัยท่านพ่อก็เป็นเช่นนี้แหละ” 

เยี่ยหยางไม่คิดมากอย่างที่น้องขายเป็นกังวลด้วยซ้ำไป เขาชินแล้ว ตอนนี้นิสัยท่านพ่อดูใจดีเกินไปจนเขาขนลุกซะมากกว่า “พี่มีเรื่องคุยกับเจ้า เรื่องพวกที่ลอบสังหาร ข้าจะไปล้วงคอพวกมัน พี่อยากให้เสี่ยวเฉิงไปด้วย เดี๋ยวพี่จะให้ฉงหยิ๋นอยู่เป็นเพื่อนท่านพ่อท่านแม่เพื่อความปลอดภัยก่อน”

“ฉงหยิ๋น?”

“อ๋อ สัตว์เลี้ยงของพี่เอง เจ้าคงจำกิเลนในคราวที่เกิดเรื่องที่ตำหนักสรรพาวุธได้” เยี่ยหยางเอ่ย

เฉิงเยว่พยักหน้ารับรู้ “ข้าไปด้วย”