บทที่ 112 ท่านพ่อ คืนนี้ข้าขอยืมเมียท่านกอดสักคืนนะ (3)

พวกเขาคุยเล่นกันสักพักใหญ่จนผ่านยามจื่อมาครึ่งชั่วยามแล้ว ตาของท่านแม่จะปิดแหล่ไม่ปิดแหล่ แต่ก็ยังไม่ยอมนอน

เยี่ยหยางจึงร่ายเวทหลับใหลให้ท่านแม่น้องชายได้พักผ่อน เพราะท่าทีของทั้งสองคนคืนนี้ คงตั้งใจพูดคุยทั้งราตรี ไม่หลับไม่นอนแน่นอน 

เฉิงเยว่เองพลังเวทพึ่งปะทุ ร่างกายต้องได้รับการพักผ่อน ไม่อย่างงั้นแกนเวทอาจเสียหายได้เนื่องจากยังไม่สมบูรณ์ 

ท่านแม่เองก็เดินทางมาไกล แถมเจอเรื่องวิวาทอีก ร่างกายคงเหนื่อยล้าเต็มทีแล้ว เขามองทั้งสองคนหลับจนสนิทแล้ว จึงเดินไปหาบิดาผู้เปล่าเปี่ยวนอนตาค้าง เพราะขาดเมียรักข้างกาย

เฮ้อ...ท่านพ่อนอนเถอะ คืนนี้ข้าขอยืมเมียท่านกอดสักคืนนะ

คาถาหลับใหลกำลังถูกร่ายใส่จูเหวินฟงที่นอนไม่หลับ เพราะขาดคนข้างกายอีกทั้งแปลกที่แปลกทาง แต่เมื่อเห็นบิดาเข้าห้วงนิทราเขาก็ยกเลิกคาถา อีกทั้งตอนนี้เงียบสงบนัก เหมาะกับการตรวจสอบร่างกายท่านพ่ออย่างละเอียดอีกครั้ง

เยี่ยหยางร่ายคาถาเวท เพราะคิดถึงคำเตือนที่เผิงเหล่ยพูดถึงพิษที่ยังอยู่ในร่างบิดา

นี่มัน…พิษกลืนวิญญาณ

พิษกลืนวิญญาณเป็นพิษร้ายแรงที่กัดกร่อนร่างกายของผู้ต้องพิษ เมื่อถึงเวลาที่กำหนดไว้ตามปริมาณที่ได้รับ หัวใจจะบีบตัวอย่างรุนแรงจนบอบช้ำ ทวารทั้งห้าจะถูกปิด แรงกดดันในร่างจะเพิ่มสูงขึ้น กดทำลายอวัยวะภายใน ระบบทุกอย่างจะแปรปรวน เมื่อหัวใจทนรับไม่ไหวทวารทั้งห้าจะเปิดอีกครั้งและนั่นคือความตาย

จูเหวินฟงต้องรับยาระงับพิษนี้ทุก ๆ สามเดือน เมื่อใกล้ครบกำหนดที่ต้องทานยาร่างกายจะอ่อนแอลง นี่ก็เหลือเวลาอีกสามวันที่ต้องทานยาต้านอีกครั้ง 

ยาต้านพิษนี้เป็นสมุนไพรที่จูเจียผิงปรุงขึ้นเป็นพิเศษ จากการผสมพิษแมงป่องสนธยา แมงมุมแม่ม่ายทมิฬ และ ว่านรางจืดเถา ซึ่งเป็นของหายากพอตัว 

แต่ในความจริงยาต้านพิษที่ปรุงขึ้นมานี้ไม่สามารถใช้กับผู้อื่นได้ เพราะเป็นพิษผสมขึ้นมา เป็นพิษต้านพิษ โดยมีว่านสมุนไพรมีฤทธิ์ข่มพิษอีกทีมีฤทธิ์ขัดแย้งกันนั้น จูเจียผิงไม่รู้แม้แต่น้อย เพราะยาต้านพิษถูกปรุงทดสอบเป็นพิเศษ 

ท่านพ่อสามารถรับยาต้านนี้ได้คนเดียวเท่านั้น หากมีใครที่ได้รับพิษกลืนวิญญาณ กินยาต้านพิษฉบับนี้เข้าไป อาจเร่งเวลาไปหายมบาลเร็วขึ้น เพราะว่านข่มพิษที่มีฤทธิ์ขัดแย้งกันนั้น กลับเป็นตัวกระตุ้นเวทมนตร์ที่ถูกคำสาปสะกด ปลดผนึกด้วยตัวเองได้บางส่วน ไปรักษาร่างระงับพิษกลืนวิญญาณพอดิบพอดี

หากว่าจูเจียผิงเป็นอาจารย์ปรุงโอสถที่เก่งกาจ ท่านพ่อเขาก็เป็นคนที่มีโชคไม่ขาดเช่นเดียวกัน 

ร่างกายของท่านพ่อเป็นทั้งมู่หรงหลงหมิง และแมทธิว วินเซอร์ไปพร้อม ๆ กัน จะเรียกได้ว่าเป็นโชคชะตาเวทมนตร์หรือลิขิตสวรรค์ดี

ก่อนหน้าที่ท่านพ่อจะมาที่มิติแห่งนี้ มู่หรงหลงหมิงยังไม่ใช่แมทธิว วินเซอร์ เป็นคนสองคนที่อยู่กันคนคนภพ แต่เมื่อเจอกันกลับถูกลิขิตให้กลายเป็นคนคนเดียวกัน

เยี่ยหยางยืนนิ่งตึงเครียดหน้าเตียงบิดา เขารู้สาเหตุที่ทำไมท่านพ่อไร้พลังเวทและไร้ความทรงจำ เป็นเพราะพิษกลืนวิญญาณ ที่ดึงพลังเวทของท่านพ่อไปทั้งหมดหมด 

เขาจะรีบร้อนแก้ไขเรื่องนี้ทันทีไม่ได้ มันอันตรายเกินไป อย่างแรกเขาต้องได้ตัวอย่างพิษบ้า ๆ นี่มาไว้ในมือก่อน เพื่อวิเคราะห์ส่วนประกอบมัน ตอนนี้คงต้องอาศัยวิธีเดิมนี้ระงับพิษชั่วคราว คาดว่าแม่ของเขาก็มีอาการไม่ต่างกันแน่ 

บุตรชายคนโตรีบผุดไปอีกห้องที่มารดานอนหลับอยู่ เยี่ยหยางร่ายเวทตรวจร่างกายมารดาอย่างละเอียด ผลออกมาไม่ได้ร้ายแรงอย่างที่คิด ท่านแม่ไม่มีพิษใด ๆ ตกค้างในร่างกาย 

มีแต่คำสาปที่ไม่ร้ายแรง ที่ส่งผลต่อความทรงจำเท่านั้น เลยทำให้ไม่รู้ว่าตัวเองมีเวทมนตร์ ต่างจากท่านพ่อที่เจอทั้งพิษทั้งมหาคำสาป ดีที่ท่านพ่อท่านแม่อยู่ด้วยกันแทบตลอดเวลา เวทมนตร์ของท่านแม่จึงถูกถ่ายโอนช่วยเหลือท่านพ่อแบบไม่รู้ตัว เนื่องจากทั้งคู่เป็นคู่แห่งโชคเป็นคู่ชีวิตที่โชคชะตาลิขิตเป็นครึ่งชีวิตของกันและกัน หรือคนที่นี่เรียกว่าด้ายแดงของกันและกัน

เยี่ยหยางคิดว่าเขาต้องปลดคำสาปให้ท่านแม่ก่อน แต่ต้องไม่ให้ท่านแม่รู้ตัวเดี๋ยวจะเครียด ดูจากเวลาที่เหมาะสม เขาควรจะถอนคำสาปให้นางในคืนเพ็ญแรกของช่วงวันหยุดยาว

ตอนนี้เขาขอนอนกอดท่านแม่ทั้งคืนให้หายคิดถึงดีกว่า…

.

.

แสงอรุณสาดส่องเข้ามาในห้องพักพร้อมกลิ่นหอมของอาหารที่ท่านอ๋องแห่งราชอาณาจักรซีเว่ยลงมือทำด้วยตัวเอง พร้อมลูกมือคนสนิทอย่างฉงหยิ๋นและบ่าวรับใช้ตระกูลจูที่ถูกเรียกตัวมาตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง 

ครัวของโรงเตี๊ยมวุ่นวายกันตั้งแต่ย่ำรุ่งจนเกือบยามเฉิน เสียงหม้อไหกระทะตะหลิวดังกระทบกันตลอดเวลา ผู้คนเดินขวักไขว่สวนทางกัน ยกของนั่นของนี่เข้ามาในครัว บางส่วนก็ยืนเรียนรู้ จดเคล็ดลับที่ไม่ลับกันยิก ๆ เพราะนาน ๆ ทีจะได้เห็นการปรุงอาหารที่ตื่นตาตื่นใจของนายท่านผู้เป็นเจ้าของสูตรอาหารเรื่องชื่อ

“เจ้าปรุงรสเพิ่มอีกนิด อาหารจานนี้รสชาติยังไม่กลมกล่อม” 

ฉงหยิ๋นในร่างมนุษย์สั่งการบ่าวไพร่ชำนิชำนาญ เรื่องปากท้องขอให้บอกมัน รับรองว่ามันมือฉมังเชี่ยวชาญกว่าห้องเครื่องในวังหลวงเสียอีก “ซุปหม้อนี้เจ้าจะรีบใส่วัตถุดิบไปไหน มันยังไม่ได้ที่เลย ต้องปรับปรุงฝีไม้ลายมือใหม่ ถอยดูข้านี่”

ร่างของเด็กน้อยอายุน้อยกว่ากับเฉิงเยว่อยู่หลายปี ยืนบนแท่นที่เสริมความสูงโดยเฉพาะ เพื่อให้มันปรุงอาหารได้ เส้นผมสีเงินยวงกับดวงตาสีน้ำเงินเข้มดูแปลกแยกต่างกับผู้อื่น แต่กลับมีเสน่ห์ลึกลับน่ามอง ผูกผ้ากันเปื้อนสีหวานผืนประจำของเจ้าตัว ดูแปลกพิลึกสำหรับคนไม่เคยเห็น

“ฉงฉง สำรับสามอย่างนั้นเสร็จหรือยัง?” เยี่ยหยางถาม เขาเงยหน้าจากหม้อตุ๋นอบไก่สมุนไพรสูตรพิเศษ ที่ทำไปสอนไปบอกวิธีทำอย่างละเอียดให้เหล่าลูกศิษย์อย่างบ่าวบ้านตระกูลจู และพ่อครัวของโรงเตี๊ยมที่ขอมาศึกษาหาความรู้เพิ่ม