LOGINShare
ตอนที่ 5 ทุจริต
Last Updated:
2025-02-13 00:58:54ตอนที่ 5
ทุจริต
"กระหม่อมไม่เข้าใจเลยขอรับ ว่าเหตุใดท่านอ๋องถึงอยากหย่ากับพระชายา"
"เจ้าสงสัยความคิดข้างั้นหรือ"
"มิกล้า ๆ เพียงแต่กระหม่อม.."
"ช่างเถอะ ฮ่องเต้รับปากกับข้าแล้วว่าหากไปช่วยชาวเมืองที่ประสบภัยได้จะรับปากออกพระราชโองการให้ข้า"
"แต่กระหม่อมได้ยินมาว่าก่อนหน้านี้ฝ่าบาททรงมีพระราชโองการให้พระชายาไปดูชาวบ้านที่นั่นด้วยนะขอรับ"
ไม่รู้ว่าเพียงเพราะช่วยชาวบ้าน เหตุใดฮ่องเต้ถึงส่งสตรีที่ไม่รู้จักเรื่องราวเหล่านี้ให้ออกไปเช่นนั้น แม้นางจะเติบโตมาจากที่นั่นแต่นิสัยและความสามารถของนางแล้วนอกจากไปเป็นภาระจะทำสิ่งใดได้อีก
'หากเจ้าอยากได้พระราชโองการหย่าพระชายา ไว้เจ้ากลับมาจากเมืองหนานแล้วค่อยว่ากัน อ่อ.. เพราะมีเรื่องร้องเรียนเข้ามาบ่อยครั้งเรื่องผู้ประสบภัยและยังไม่มีผู้ใดไปจัดการ ชายาของเจ้าเดิมทีนางก็เป็นคุณหนูจากเมืองหนานย่อมรู้ภูมิทัศน์ดี ข้าจึงให้นางออกไปช่วยชาวบ้านในฐานะเยว่เฟยของเจ้า เจ้าก็ไปช่วยนางหน่อยแล้วกัน'
"ก็แค่ไปแก้ปัญหาอุทกภัยจะไปยากอะไรกัน ข้าก็อยากรู้นักว่าสตรีเช่นนางจะแก้ปัญหาอะไรได้"
•••••
"คุณหนู ข้างหน้าอีกสองลี้จะถึงเมืองหนาแล้ว คุณหนูจะกลับจวนไป๋ก่อนหรือไม่ขอรับ"
ไป๋อวี่ซีนั่งมองออกไปนอกรถม้า ภูมิทัศน์ที่เคยเห็นเป็นครั้งแรกแต่ในความทรงจำกลับไม่ใช่ครั้งแรก ภาพของเด็กผู้หญิงที่ถูกเฆี่ยนตีจากผู้ที่น่าจะเป็นบิดา ภาพที่ถูกด่าทอจากผู้ที่น่าจะเป็นมารดา ในความทรงจำที่เกี่ยวกับจวนแห่งนี้จากที่เห็นไม่มีอะไรน่าอาวรณ์เลยสักนิด
"ไม่"
"คุณหนู~"
เธอมองสาวใช้ที่มีท่าทางแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าเป็นห่วง หญิงสาวยกมือขึ้นไปลูบหัวนางเบา ๆ ก่อนจะส่งยิ้มให้
"ข้าไม่เป็นอะไร.. เรามาเพื่อช่วยราษฎรเรื่องอื่นที่ผ่านมาข้าไม่จดจำแล้ว"
"เจ้าค่ะ"
หลังจากนั้นรถม้าเดินทางมาสู่เมืองหนาน เนื่องจากเป็นพื้นที่ลุ่มและมีแม่น้ำล้อมรอบเมืองนี้จึงเกิดอุทกภัยบ่อยครั้ง และยังไม่เคยมีใครสามารถแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้นนี้ได้อย่างเด็ดขาดเสียที
"ถึงแล้วขอรับ"
ไป๋อวี่ซีเดินลงมาจากรถม้าแต่ต้องรู้สึกใจหายเมื่อเห็นภาพตรงหน้า บ้านเรือนที่ถูกทิ้งร้างเพราะผู้คนถูกอพยพ ไม่มีแม้แต่สิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ ให้เชยชม
"ที่นี่หมายความว่าอย่างไร"
"หยุด~ พวกเจ้าเป็นใครกันมาทำอะไรที่นี่"
แต่ยังไม่ทันที่นางจะได้คำตอบ ทหารนายหนึ่งที่ขี่ม้าลาดตระเวนได้มาหยุดถามทั้งสาม ไป๋อวี่ซีดึงป้ายหงส์สีทองซึ่งเป็นตัวแทนจวนอ๋องมาแสดงตน
"คารวะท่านเยว่เฟย กระหม่อมมีตาหามีแววไม่"
"ไม่ต้องมากพิธี.. ชาวบ้านอพยพไปที่ใดเจ้าพาพวกข้าไปได้หรือไม่"
"เชิญตามกระหม่อมมาทางนี้ขอรับ"
ใช้เวลาเพียงหนึ่งก้านธูปก็เดินทางมายังจุดหมายที่อยู่นอกเมือง ซึ่งเป็นจุดพักของประชาชนที่ถูกอพยพออกมา แต่สิ่งที่เธอไม่เข้าใจก็คือเหตุใดชาวบ้านถึงดูโทรมและหิวโซเช่นนั้น
"เร็ว ๆ ดิวะ!"
คนชรา เด็กเล็ก และชาวบ้านที่เดินถือถ้วยใบเล็กที่เทียบเท่าถ้วยน้ำจิ้มชาบูในปัจจุบันไปรับข้าวที่อยู่ในหม้อใบเล็ก ๆ จากทหาร
"ขอข้าอีกหน่อยได้หรือไม่ ตาแก่ของข้าเดินมาไม่ไหวแล้ว"
"ยัยแก่นี่! ถ้าเดินมาไม่ไหวก็ไม่ต้องกิน! ท่านเจ้าเมืองให้ข้าวพวกแกกินทุกวันก็ดีเท่าไหร่แล้ว ออกไป! คนต่อไป"
"โถ่~ ขอยายเพิ่มสักหน่อยเถอะนะพ่อหนุ่ม ตาแก่เดินมาไม่ไหวแล้วจริง ๆ"
เพล้ง!
"ถ้าวุ่นวายนักก็ไม่ต้องกิน!"
ทหารนายนั้นปัดถ้วยของหญิงชราจนตกแตก มิหนำซ้ำยังผลักนางจนล้มไปกองกับพื้นจนผู้คนแตกตื่น
"ฮ่า! ฮ่า! ให้รู้ซะบ้างว่ามีฐานะต่ำต้อยแค่ไหน ใครไม่เชื่อฟังก็ไสหัวไปซะ!"
"นี่มัน!"
อวี่ซีกำมือแน่นเตรียมจะเดินเข้าไปแต่ถูกองครักษ์กันเอาไว้
"อู่ถังเจ้าจะห้ามข้าทำไม"
"จากที่กระหม่อมทราบมาเสบียงของที่นี่เหลือเพียงแค่ไม่กี่ส่วน และคนที่จ่ายเสบียงนั้นเป็นจวนเจ้า หากคุณหนูเข้าไปตอนนี้เกรงว่าชาวบ้านจะไม่ปลอดภัยขอรับ"
"จะเป็นไปได้อย่างไร ก่อนข้าออกมาฝ่าบาทบอกข้าว่าราชสำนักส่งเบี้ยหวัดมาที่นี่เพื่อช่วยเหลือราษฎร จะไม่มีเสบียงได้อย่างไร"
"ท่านเยว่เฟย.. เป็นเรื่องจริงขอรับที่เราไม่เหลือเสบียงแล้ว ส่วนเรื่องเบี้ยหวัดล้วนเป็นจวนเจ้าเมืองที่จัดสรรทั้งหมด"
"ทุจริตสินะ มีทุกยุคทุกสมัยเสียจริง"
Latest chapter
ท่านเองน่ะหรือคือสามีของข้า ตอนที่ 30 ความสุขที่ถูกเติมเต็ม
ตอนที่ 30ความสุขที่ถูกเติมเต็มเวลาผ่านไปไม่นาน..“อุแว้! อุแว้!”เสียงร้องของทารกแรกเกิดดังขึ้นก้องกระท่อมท่ามกลางความเงียบจากด้านนอก มีเพียงแค่เสียงกรีดร้องของเยว่เฟยและก้อนแป้งที่ลืมตาดูโลก“เป็นคุณชายน้อยเจ้าค่ะ!”หมอประกาศเสียงดังก่อนที่ไม่กี่อึดใจต่อมาเสียงร้องอีกเสียงก็ดังขึ้น“และเป็นคุณหนูอีกคนเจ้าค่ะ!”ท่านอ๋องยืนนิ่ง ดวงตาเต็มไปด้วยความตื้นตันน้ำเสียงของเขาสั่นเล็กน้อยเมื่อเอ่ยถาม“ลูก.. ปลอดภัยหรือไม่”“เด็กทั้งสองแข็งแรงมากเจ้าค่ะ!”ท่านอ๋องถอนหายใจอย่างโล่งอก ใบหน้าของเขาคลายความตึงเครียดลและในที่สุดเขาก็ได้เห็นลูกน้อยของตนเป็นครั้งแรก แต่ในวินาทีที่ความยินดีท่วมท้นไปทั่วหัวใจ เขากลับได้ยินเสียงของหมอที่ทำให้ร่างกายเย็นเยียบ“พระชายาเสียเลือดไปมาก!”ไป๋อวี่ซีที่เพิ่งผ่านพ้นช่วงเวลาแห่งความเจ็บปวดกลับหมดแรงโดยสิ้นเชิง ดวงตาของเธอลืมขึ้นเล็กน้อยแต่สติเลือนราง เธอมองเห็นเงาของท่านอ๋องอยู่ตรงหน้า มองเห็นเงาตะคุ่มของเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของหมอ เธออยากยิ้มอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่ร่างกายกลับไม่ตอบสนอง“เหิง.. เยว่..”เสียงเธอแผ่วเบาราวกับสายลมพัดผ่าน ทันใดนั้นเปลือกตาของเธอก
ท่านเองน่ะหรือคือสามีของข้า ตอนที่ 29 ออกจากเมืองหลวง
ตอนที่ 29ออกจากเมืองหลวงท้องพระโรงหลวงบรรยากาศภายในท้องพระโรงเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม ทหารและขุนนางยืนเรียงแถวอย่างเป็นระเบียบขณะที่ฮ่องเต้ประทับอยู่บนบัลลังก์ทอง พระพักตร์ทรงอำนาจทอดพระเนตรชายหนุ่มผู้หนึ่งที่ยืนคุกเข่าอยู่เบื้องล่างท่านอ๋องค้อมศีรษะลงต่ำ ร่างสูงสง่ากรำศึกจนเต็มไปด้วยรอยแผลเป็นแต่แววตาของเขากลับแน่วแน่ดังเดิม“เยว่อ๋อง.. เจ้าทำศึกครั้งนี้ได้ดีนักราชสำนักและประชาชนต่างซาบซึ้งในคุณงามความดีของเจ้า”สุรเสียงของฮ่องเต้ดังก้องไปทั่วท้องพระโรง ก่อนจะมีรับสั่งให้ขันทีนำทองหนึ่งพันชั่ง ที่ดินสองผืน แก้วแหวนเงินทอง รวมถึงทหารสองหมื่นนายมาเป็นรางวัลตอบแทนขุนนางพากันซุบซิบถึงพระกรุณาขององค์จักรพรรดิ นับว่าเป็นรางวัลที่มากมายและล้ำค่าท่านอ๋องควรจะปลาบปลื้มยิ่งนัก แต่แทนที่เขาจะยินดีท่านอ๋องกลับเงยหน้าขึ้นด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ริมฝีปากยกยิ้มบาง ก่อนจะเอ่ยบางอย่างที่ทำให้ทุกคนตกตะลึง“กระหม่อมขอบพระทัยในพระมหากรุณาธิคุณพ่ะย่ะค่ะ แต่นอกจากของรางวัลเหล่านี้ กระหม่อมมีข่าวดีถวายฝ่าบาท..”“ว่ามาเถิด”ฮ่องเต้เลิกพระขนงเล็กน้อย ดวงตาคมจ้องมองไปยังบุรุษเบื้องล่าง ท่านอ๋องสบตากับฮ่องเต้ก
ท่านเองน่ะหรือคือสามีของข้า ตอนที่ 28 แก้แค้น
ตอนที่ 28แก้แค้นไป๋อวี่ซีเอ่ยออกมาเสียงแหบแห้งน้ำตาคลอเบ้า ในเวลานี้เธอไม่สามารถคิดไปในทางที่ดีได้เลยแม้เพียงน้อย แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังอยากได้ยินว่าลูกของเธอไม่เป็นอะไรอยู่ดีหมอหลวงยิ้มบาง ๆ อย่างอบอุ่น ก่อนที่จะเบาเสียงตอบกลับ“พระชายาท่านไม่ต้องกังวล ลูกของท่านปลอดภัยดี.. แม้จะได้รับบาดเจ็บจากการกระทบกระเทือน แต่ทารกในครรภ์ยังคงแข็งแรงดี ทั้งท่านและลูกจะต้องพักฟื้นให้ดี”เยว่เฟยรู้สึกเหมือนกับว่าหินก้อนใหญ่ที่ทับอยู่บนอกของเธอนั้นถูกยกออก น้ำหนักทั้งหมดที่ครอบงำเธอมาเป็นเวลาหลายชั่วยามนั้นหลุดออกไปทำให้เธอหายใจได้ลึกขึ้น“จริงหรือ”เธอกล่าวเสียงสั่น ปากแห้งผาก ริมฝีปากบานฉีกยิ้มด้วยความดีใจ ดวงตากลมโตจ้องมองใบหน้าของหมอหลวงอย่างมีความหวังจนเมื่อเธอเห็นเขาพยักหน้าตอบ“ตอนนี้ท่านต้องพักให้เต็มที่ ร่างกายยังต้องฟื้นฟูอีกมาก”น้ำตาที่ไป๋อวี่ซีพยายามจะกลั้นเอาไว้หลั่งรินลงมา เหมือนกับฝนที่ตกจากฟ้าในวันที่อากาศร้อนอบอ้าว ความรู้สึกขอบคุณเต็มหัวใจจนไม่อาจพูดอะไรออกมาได้ นอกจากการขอบคุณที่เงียบสงบ แต่นั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับหมอหลวงที่ยืนข้างเตียงความเงียบแผ่ขยายไปทั่วห้อง แต่ในใจของไป๋
ท่านเองน่ะหรือคือสามีของข้า ตอนที่ 27 ข้ามาช้าไป
ตอนที่ 27ข้ามาช้าไป“เป็นอย่างไรบ้างหมอหลวง! พระชายาและลูกของข้าปลอดภัยดีหรือไม่”“ท่านอ๋อง.. พระชายาเวลานี้ร่างกายได้รับบาดเจ็บสาหัส กระหม่อมใช้ความสามารถที่มียื้อชีวิตเยว่เฟยเอาไว้ได้ เพียงแต่..”“เพียงแต่อะไร!”“เพียงแต่เด็กในครรภ์พระชายา.. กระหม่อมไร้ความสามารถ”เยว่อ๋องทรุดตัวลงกับพื้น ดวงตาของเขาแดงก่ำหยดน้ำตาของลูกผู้ชายไหลออกมาอย่างไม่สามารถหักห้ามได้“ที่ท่านพูดหมายความว่าอย่างไร.. ข้าไม่สามารถรักษาลูกของข้าไว้ได้อย่างนั้นหรือ”“หากท่านอ๋องพาพระชายามาเร็วกว่านี้อีกสักหน่อย กระหม่อมยังพอมีทางรักษาเอาไว้ได้”“ข้ามาช้าไปอย่างนั้นหรือ.. ไม่ได้! หากนางฟื้นขึ้นมาแล้วพบว่านางสูญเสียบุตรในครรภ์ไปต้องเสียใจมากเป็นแน่ หมอหลวง! ท่านต้องหาทางช่วยรักษาลูกของข้าเอาไว้ให้ได้”เหิงเยว่ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วก่อนจะไปคว้าที่ข้อมือของหมอหลวงเอาไว้“ท่านอ๋อง~ ฝ่าบาทส่งกระหม่อมมาดูอาการพระชายา ไม่ทราบว่าท่านอ๋องสะดวกหรือไม่”เขาหันไปมองผู้ที่มาใหม่ก็พบว่าเป็นไท่อี้เฉิงหมอประจำกายของฝ่าบาท เยว่อ๋องรีบหลบเพื่อให้เขาเข้าไปรักษาพระชายาอย่างว่าง่าย“ไท่อี้เฉิง.. ท่านต้องช่วยรักษาภรรยาและบุตรของข้าเอาไว้ใ
ท่านเองน่ะหรือคือสามีของข้า ตอนที่ 26 ภาพที่ปวดใจ
ตอนที่ 26ภาพที่ปวดใจแต่เพียงแค่เขาออกคำสั่ง ทหารและบ่าวในจวนก็กรูกันเข้าไปค้นหาในจวนอย่างรวดเร็ว เขาปรายตามองเวินหนิงที่ไม่ได้แสดงท่าทีตกใจออกมาเลยแม้แต่น้อย ใช้เวลาอยู่เกือบครึ่งชั่วยามคนที่เข้าไปค้นจวนรองแม่ทัพก็พากันเดินกลับออกมา“ไม่พบขอรับ”“เป็นไปได้อย่างไรกัน..”มือหนากำหมัดไว้แน่นก่อนจะหันไปจ้องใบหน้าของลู่เวินหนิงอีกครั้ง ท่าทางของนางที่ไม่รู้สึกรู้สายิ่งตอกย้ำว่าเธอมีพิรุธ แต่เพราะไร้ซึ่งหลักฐานและยังหาเยว่เฟยไม่พบ ความปลอดภัยของนางย่อมสำคัญกว่าจึงทำได้แค่ถอยออกมาก่อน“ข้าจะให้คำตอบของการกระทำในครั้งนี้กับรองแม่ทัพลู่ฉือเวยเอง กลับ!”เขาเอ่ยเพียงแค่นั้นแล้วพาบ่าวในจวนกลับออกมาแต่โดยดี ลู่เวินหนิงกำมือของตัวเองไว้แน่นด้วยความโมโห เธอไม่คิดว่าเหิงเยว่จะกล้าพาค้นมาบุกจวนของรองแม่ทัพเช่นนี้ เรื่องนี้ไม่มีทางที่เธอจะยอมปล่อยผ่านไปแน่ แต่ถึงอย่างนั้นใบหน้าหวานก็ยังคงฉีกยิ้มกว้างออกมาอย่างสะใจอยู่ดี“อู่ถังจับตาดูคุณหนูลู่เอาไว้ หากนางเคลื่อนไหวให้ตามไปทันทีแล้วรีบแจ้งข้า.. ข้าจะไปจวนอ๋องเจ็ด”เมื่อจัดการเรื่องที่ควรทำเรียบร้อยแล้ว เขาได้ขึ้นม้าเพื่อตรงไปยังจวนหยวนอ๋องตามลำพังทัน
ท่านเองน่ะหรือคือสามีของข้า ตอนที่ 25 ลางสังหรณ์
ตอนที่ 25ลางสังหรณ์เสียงควบม้าดังกึกก้องไปทั่วผืนป่า แม้ว่าร่างกายจะได้รับบาดเจ็บสาหัสแต่จิตใต้สำนึกของเขากลับไม่อยากช้าแม้แต่วินาทีเดียว หลังจากที่เหิงเยว่ฟื้นขึ้นมาจากอาการบาดเจ็บ สิ่งแรกที่เขาทำคือรีบร้อนที่จะกลับไปหาพระชายา แม้ว่าโม่ฉินหรือเหล่าทหารต่างไม่มีใครเห็นด้วยแต่กลับไม่มีใครสามารถห้ามเขาเอาไว้ได้สักคน เยว่อ๋องฝืนร่างกายก่อนจะใช้ยาระงับความเจ็บปวดที่มีฤทธิ์กดความรุนแรงของบาดแผลทั่วร่างกายเอาไว้นาน6ชั่วยาม เพื่อที่จะเร่งเดินทางกลับเมืองหลวงแม้ว่าจะมีผลกระทบภายหลังเกือบถึงชีวิตก็ตาม“ท่านอ๋อง! ช้าหน่อยขอรับร่างกายของท่านยังไม่หายดีอาจถึงตายได้นะขอรับ”โม่ฉินเร่งฝีเท้าควบม้าตามมาด้วยความเป็นห่วงเอ่ยห้ามตลอดทาง แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่สามารถห้ามเขาได้อยู่ดี“โม่ฉิน! ข้ามีลางสังหรณ์ว่าพระชายากำลังตกอยู่ในอันตราย”“จะเป็นไปได้อย่างไรขอรับ พระชายามีอู่ถังดูแลไม่มีอันตรายแน่นอนขอรับ”“ข้าไม่วางใจจะไปดูให้เห็นกับตา ไป!”เมื่อไม่สามารถห้ามปรามได้สุดท้ายทั้งสองก็รีบควบม้ามุ่งหน้ากลับเมืองหลวง ใช้เวลากว่าสี่ชั่วยามที่เขาเดินทางโดยไม่หยุดพักในที่สุดก็เดินทางมาถึงจวนอ๋อง ทันทีที่เขาเปิดปร
You may also like
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง
นางสาวซินหยู่150.2K viewsเกิดใหม่เป็นคุณหนูไร้ค่าพร้อมมิติบ้านสวน
ต้าซินซิน31.0K viewsแม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย
อี้ซัวเยียนอวี่1.7M viewsยอดหญิงในเงามาร
ฉินอันอัน113.4K viewsแฝดสะท้านภพ(ดวงใจจอมทัพ)
ไห่ถาง3.2K viewsฟ่านรั่วเจี๋ยอัปลักษณ์ตำหนักเย็น
บ้านเขมปัณณ์629 viewsกระถางบำเพ็ญเพียรของโม่เหนียง (และรวมเรื่องสั้น)
โหย่วหยวนเชียนหลี่357 viewsย้อนเวลากลับมาเป็นท่านแม่
zuey2.5K views
