Chapter5

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมองหน้ากันและจู่ๆ ก็เดินโซเซ เพื่อมาให้คำตอบกับชายหนุ่ม

“ไม่ พวกเราเห็นคุณทันทีที่เข้ามา”

“ไม่เห็นผู้ชายที่มีหนวดเคราดก มีผมที่รุงรัง และไม่ใส่เสื้อผ้าเลยหรือ”

โดยไม่รู้ตัว เขาได้พูดอะไรแปลกๆ ออกไป และทำให้คนฟังมองหน้ากันอีกครั้ง ครั้งนี้เขาไม่ได้มองหาคำตอบของคำถามแต่มองหากันและกัน พวกเขาคิดว่าอลันกำลังถามแปลกๆ

“ไม่ คุณอยู่คนเดียวที่นี่”

“แน่ใจนะว่าไม่เห็น?”

อลันไม่ยอมแพ้ และสวนกลับมาหลังจากถามและถาม

“ผมคิดว่าคุณทำงานหนักจนเบลอ”

“ผมไม่ได้คลุมเครือ...”

“คุณหลับไปหรือเปล่า หรือว่าฝันไปหรือเปล่า”

ก่อนที่อลันจะพูดจบประโยค รปภ.ก็สวนกลับมาแบบนี้ ทำให้อลันก็ไปต่อไม่ได้

เขาอาจจะฝันไปแล้วก็หมดสติไปในทันใด

แต่ถ้าคุณผล็อยหลับไปในความฝัน เหตุใดความรู้สึกของการถูกชายหนวดเคราและสัมผัสแปลกๆ ในตัวเขาจึงชัดเจนนัก

นี่ไม่ใช่ความฝัน แต่เป็นความฝันจนกว่าเขาจะจำทุกสัมผัสได้

เขารู้สึกขนลุกเมื่อคิดถึงเรื่องนี้

“ตอนนี้เราสามารถกลับไปจัดการกับเศษเหล่านี้ได้ด้วยตัวเอง ไปพักผ่อนและนอนหลับให้มากขึ้น เพื่อที่คุณจะได้แยกความจริงออกจากความฝันได้ และก่อนที่จะเริ่มเดินละเมอ”

อาจจะเป็นจริงอย่างที่ รปภ. บอก บางทีเขาอาจจะคลุมเครือจนแยกไม่ออกว่าการเดินละเมอจากโลกแห่งความจริง

เมื่อคุณถูกไล่ออกจากเรือนกระจก ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่อลันจะต้องอยู่อีกต่อไป เขาเก็บของและเตรียมพร้อมที่จะออกจากเรือนกระจก และปล่อยให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทำความสะอาดเศษของอารยธรรมที่เขาทิ้งไว้เบื้องหลัง แต่ยังไม่ทันเดินออกจากประตูก็มีเสียงเรียกให้เขาหยุด

"มีบางอย่างติดอยู่ที่ขอบด้านหลังของกางเกงคุณ"

อลันเอื้อมมือไปจับขอบกางเกงของเขาดึงมันขึ้นมา จากนั้นตาของเขาเบิกกว้าง

เถาสีเขียวซีด เถาน้อย

นี่คือ...

นัยน์ตาเรียวยาวมองดูเถาวัลย์วงรีที่อยู่ข้างหน้าเขาด้วยความสยดสยอง อลันรีบบอกลาผู้คนที่อยู่ภายใน จากนั้นรีบออกจากอาคารและกลับไปที่อพาร์ตเมนต์ของเขา จับเถาวัลย์ไว้แน่นด้วยมือทั้งสองข้าง

มันไม่ใช่ความฝัน ...ไม่ใช่ความฝัน!

กลับมาที่ห้องต่อให้ร่างกายเหนื่อยก็นอนไม่หลับ เพราะใจยังครุ่นคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัว

เขาไม่ได้ฝัน ...

ไม่ใช่ความฝันอย่างแน่นอน เถาบนมือเป็นหลักฐานที่ดีว่า ชายมีหนวดคนนั้นมีจริงและรังควานเขาจริงๆ!

แต่ถ้าใครเชื่ออย่างที่คิดไว้ตอนแรกว่าเขาโดนผู้ชายแปลกหน้าทำร้าย ก็ไม่มีหลักฐานว่านี่คือช่องทางที่ชายคนนั้นใช้ ถ้าเขาบอกว่าเขาถูกมัดและจากนั้นเขาก็ร่วมมือกับผู้ชายคนนั้นในการลักลอบล่าสัตว์ เขาจะถูกตราหน้าว่าคลั่งวิชาการมากจนเป็นบ้า

เขาไม่อยากถูกส่งไปรพ.จิตเวช ตรวจสมอง ดังนั้น เรื่องนี้จึงบอกออกจากปากไม่ได้!

แต่ถึงกระนั้น มันก็ทำให้เขาอารมณ์เสียและทำให้เขานอนไม่หลับทั้งคืน

ที่จริงมันผิดที่นอนไม่หลับ อลันนั่งสมาธิจนหลับไปก่อนที่เขาจะรู้ตัว เมื่อโจเซ่โทรมา มีเหตุผลสองประการ เหตุผลหนึ่ง ...เขาไปทำงานสายกว่าปกติ เหตุผลที่สอง ...โจเซ่ต้องการคำตอบอย่างยิ่งว่าเกิดอะไรขึ้นกับกล้าไม้ประหลาดที่องค์กรกำลังปลูกฝังสำหรับโครงการวิจัย

ทำให้อลันต้องรีบไปที่ออฟฟิศทันทีที่วางสายโทรศัพท์ของโจเซ่ โชคดีที่อพาร์ตเมนต์ของเขาอยู่ห่างจากจุดหมายเพียงไม่กี่ก้าว ดังนั้นเขาจึงใช้เวลาสั้นๆ เพื่อเข้าไปในอาคารก่อนจะตรงไปยังเรือนกระจก โจเซ่ยืนอยู่ตรงนั้นแล้ว เมื่อเขาตะโกนสวัสดี จากนั้นเขาก็เล่าเรื่อกล้าไม้ให้โจเซ่ฟัง แน่นอน อลันไม่ได้บอกโจเซ่เกี่ยวกับการถูกมัดด้วยเถาวัลย์และถูกผู้ชายแปลกหน้าจ้องมอง

เมื่อโจเซ่ได้ยินเรื่องทั้งหมดนี้ เขาเข้าใจว่าทำไมจู่ๆ อลันถึงเป็นลม มันเป็นความผิดของเขาเอง เพราะเขามอบหมายงานให้ลูกน้องรับผิดชอบมากเกินไป จากนั้นจึงสั่งให้เขาระวังตัว และพักผ่อนทันทีหากรู้สึกไม่สบาย อย่าบังคับตัวเอง อลันเห็นด้วยก่อนที่จะถูกทิ้งให้อยู่ในเรือนกระจกอีกครั้ง

ผมศึกษาเถาวัลย์แปลกๆ คนเดียวตั้งแต่เมื่อวาน

อัลเลนไม่ต้องการทำงานต่อ แต่โจเซ่เอาแต่พูดในสิ่งที่เขาต้องการจะพูด จากนั้นก็จากไปโดยที่ไม่มีโอกาสให้อลันพูด เนื่องจากการยกเลิกการดูแลพืช โครงการนี้จึงกลายเป็นหมัน ดังนั้นจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทำงานต่อไป

ไม่ใช่ว่าไม่มีทางเลือก ถ้าคุณต้องการให้เขาทำสิ่งนี้ ผมต้องการสิ่งเดียวเท่านั้น ...อย่าปล่อยให้ไอ้เวรนั่นโผล่มา หรือไปพัวพันกับเถาวัลย์อีก

อลันยืนนิ่ง พร้อมกับแท็บเล็ตในมือ จ้องมองไปยังเถาวัลย์วงรีที่พันรอบตัวเขา หายใจเข้าลึกๆ และเรียกร้องกำลังใจ

มาเลยรีบทำให้เสร็จจะได้ไม่ต้องคลุกกับเถาวัลย์อีกต่อไป

ทันใดนั้น ผมก็ไม่อยากเข้าใกล้เถาวัลย์ผีนี้เข้าไปอีก แต่จำเป็นต้องตรวจสอบอย่างรอบคอบอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เมื่อวานผมสำรวจแค่รอบนอกเท่านั้น วันนี้ต้องเก็บตัวอย่างแต่ละส่วนมาศึกษาอย่างละเอียดแล้ว แต่ยังไม่มีเวลาเริ่มอะไรเลย อลันยังสังเกตเห็นเถาวัลย์ที่อยู่ข้างหน้าเขา และดูผิดปกติ

ดอกตูมสีแดง เขานั่งหลับเพื่อรอดอกสุดท้าย และตอนนี้มันกลายเป็นตาทั้งหมด

นี่คืออะไร!

คิ้วที่สวยงามของเขามีรอยย่น เขาวางสิ่งของไว้บนเก้าอี้ มองเข้าไปใกล้ๆ และขยับกรอบแว่นพร้อมๆ กัน

หรือส่วนนี้มีปฏิกิริยาเหมือนเถาวัลย์

หลังจากคิดดูแล้ว เขาเกือบจะเอื้อมมือไปหามัน แต่จู่ๆ ก็นึกขึ้นมาได้ว่าอย่าหยิบเลย ไม่ใช่เพราะกลัวว่าพืชจะเสียหาย แต่เพื่อความปลอดภัยของเขาเอง เขาจึงไปที่ล็อกเกอร์ ฉันหยิบถุงมือยางขึ้นมา และรู้ว่าต้องเก็บตัวอย่าง ดังนั้นจึงหยิบถุงซิปพลาสติกและกรรไกรเล็กๆ มาคู่หนึ่ง

เมื่อหันกลับไป เถาวัลย์ที่จะไปหาที่นั้นก็ตกใจ เถาวัลย์ก็พบเถาวัลย์เล็กๆ และเผชิญหน้ากัน เกือบจะเกาะติดใบหน้าในระยะประชิด

“อะ...อะไรนะ?”

ด้วยสัญชาตญาณการป้องกันตัว เขาก็หลุดมือไป เถาวัลย์ไม่ตอบสนอง อลันจึงเอามือขวางทางไว้

“ถ้าไม่มีอะไรก็ออกไปซะ ฉันจะทำงาน”

เขาแสดงสีหน้าจริงจัง เหวี่ยงเถาวัลย์ออกไปเสีย แล้วเดินกลับไปยังที่ที่เขาอยู่ แต่หยุดอีกครั้งเมื่อเถาวัลย์อยู่ข้างหน้าเขา

“อะไรอีกล่ะ”

เถาวัลย์ไม่ขยับ ...ไม่ได้เคลื่อนย้าย...ไม่กี่วินาทีก็เหมือนคลานไปตามลำต้น อลันกระโดดหนี กรรไกรในมือแสดงท่าทางขู่

“ถ้าพวกเจ้ายังเข้าไปอยู่ใต้เสื้อผ้าผมอีก ผมจะตัดมันทิ้ง”

ไม่มีการคุกคามใดๆ และอลันก็คิดที่จะทำเช่นนั้น และเถาวัลย์หยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง ราวกับว่าหัวใจดวงสุดท้ายเคลื่อนผ่านอัลเลน

เถาวัลย์ไม่เชื่อฟัง และตรงมาที่อลัน เท่านั้น ...

ผม!

เขาหยิบกรรไกร ตัดกิ่ง ตัดปลายกิ่ง ตัดปลายกิ่ง ตัดปลายกิ่ง ตัดปลายกิ่ง ตัดปลายกิ่ง ตัดปลายกิ่ง ตัดปลายกิ่ง ตัดปลายกิ่ง

“ฉันบอกแล้วไงว่าถ้าเข้ามาในชุดผมอีก ผมจะตัดทิ้ง”

ไม่แต่ง ไม่แต่ง ไม่แต่ง ไม่แต่ง ไม่แต่ง ไม่แต่ง ไม่แต่ง ไม่แต่ง !

ไม่ใช่รุ่งสาง แต่เป็นเถาวัลย์

ใช่เถาวัลย์ ...

เถาวัลย์ไม่ถูกต้อง ใครบางคนเป็นส่วนหนึ่งของเถาวัลย์

เมื่อเจ้าของรู้สึกว่าอวัยวะของเขาถูกตัดออก เขาก็ประท้วงทันที เถาวัลย์ที่พันเป็นวงรีค่อยๆ คลายออก ซึ่งทำให้ดวงตาของอลันเบิกกว้าง ผมกรีดร้องเมื่อรู้สึกแปลกๆ และเมื่อผมเห็นชายร่างสูงในเถาวัลย์ ฉันก็ต้องกรีดร้อง

ผู้ชายเมื่อคืนนี้!

อะไรนะ!

“ไม่มีอะไรทำ ไม่จำเป็นต้องใจร้ายขนาดนั้น”

เขาออกมาจากเถาวัลย์และพูดด้วยใบหน้าที่ว่างเปล่า ขณะที่เถาวัลย์ค่อยๆ กลับคืนสู่รูปร่างเดิม เขายังคงรักษารูปลักษณ์ของเขาไว้ ลำตัวไม่มีที่กำบัง มีแต่เถาวัลย์ห้อยอยู่ นอกจากนี้ไม่ใช่เถาวัลย์ของพืช แต่เป็นเถาที่อยู่ตรงกลางลำต้น

อลันมองไปที่ผู้มาใหม่ ใบหน้าของเขาราวกับว่าเขาเห็นผี เขาเพิ่งออกมาจากเถาวัลย์และเปลือยท่อนบนอีกครั้งซึ่งทำให้อลันตกใจมาก เขายังเข้ามาใกล้อลันและเขย่าตัวเขา ทำให้อลันหวาดกลัว

“ถ้าคุณเข้ามาใกล้ผม ผมจะตัดของคุณ!”

ท่าทางที่ระมัดระวังของอลัน ทำให้ชายที่มีเคราหยุดฝีเท้าและชี้ไปที่ร่างกายของเขา

“คุณหมายถึงสิ่งนี้”

อลันไม่ตอบ แต่ยังคงขู่ว่าจะตัดกิ่งด้วยกรรไกร ตอนนี้มีอาวุธในมือ เขาก็ไม่กลัวอีกต่อไป และอีกฝ่ายก็เข้าใจก่อนที่เขาจะกรีดร้องออกมา

"คุณจะตัดเถาวัลย์ขนาดใหญ่อย่างไร้ความปราณีได้อย่างไร นักพฤกษศาสตร์ต้องปกป้องพืช"

เถาวัลย์มหึมา, มหึมา, มโหฬาร, มโหฬาร, มโหฬาร, มหึมา, มหึมา, มหึมา, มหึมา, มโหฬาร, มโหฬาร, มโหฬาร, มโหฬาร, มโหฬาร, มโหฬาร, มโหฬาร.

อลันอยากจะคำราม แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่เขาจะทำแบบนั้น เขาต้องปกป้องตัวเองจากการตกอยู่ในสภาพเมื่อคืนนี้อีกครั้ง

"คุณคือใคร?"

ใจเย็นๆ ถามกันเสียงต่ำ เอาผมขึ้นหน้าแล้วพูดว่า อะไรก็ได้

“คิดว่าเป็นใคร?”

มันคือใคร! ถามว่ารู้ไหม.

อลันสูดหายใจ ปอดของเขาดูเหมือนจะลุกขึ้นอีกครั้ง แล้วถามอีกครั้ง

"คุณคือใคร?"

"เดา"

เขาไม่ตอบกันแต่ยิ้มอย่างขมขื่นราวกับว่ากำลังสนุกสนาน อารมณ์ของอลันก็หงุดหงิดขึ้นมาทันใด นิสัยของเขาคือเป็นคนขี้รำคาญ เมื่อเจอเรื่องแบบนี้ ก็อดที่จะอารมณ์เสียไม่ได้

“ผมไม่มีเวลาให้คุณพูด ถ้าคุณไม่อยากติดคุกก็บอกมาสิว่าคุณเป็นใคร”

ไม่ว่าจะบอกหรือไม่บอก อลันจะส่งชายคนนี้ไปหาตำรวจ แกล้งทำเป็นว่าอย่างนั้นและทำให้อีกคนกลัว ใครจะปล่อยให้ไอ้เวรนี่หลุดมือไป? แค่ทำกับเขา

ใครก็ตามที่ฟังสามารถสัมผัสได้ว่าอลันทำให้เขารำคาญ แต่เขาเซและยกมือขึ้นขยี้หูและพูดอย่างหงุดหงิด

“คุณรู้สึกประหม่าอยู่เสมอ คุณไม่สามารถทำมันได้เลย คุณคุกคามคนอื่นไม่ได้”

อลันขมวดคิ้ว และในขณะที่เขาพูด ดูเหมือนว่าเขาจะเห็นว่าอลันทำงานอยู่ตลอดเวลา แต่ความคิดที่ว่าเขาจะออกมาจากเถาวัลย์แปลกๆ นั้นทำให้อลันตระหนักได้ในทันใด

ชายคนนี้ต้องเห็นอลันทำงานที่นั่น นี่แสดงว่าเถาวัลย์เคลื่อนที่อย่างอิสระ ไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่เขาคลานใต้ร่มไม้

ผลงานของคุณอยู่ตรงหน้าผมแล้ว!

ถ้าผู้ชายคนนี้อยู่ในนั้นและควบคุมการเคลื่อนไหวของเถาวัลย์ แสดงว่าเขาไม่ใช่มนุษย์ ...

อา...ให้ตายเถอะ ถ้าไม่ใช่มนุษย์แล้วมันคืออะไร!

อลันถอยหนีด้วยความกลัวและวิ่งหนีไปโดยไม่รู้ตัว ทุกคนที่อยู่ข้างหน้าจะคิดว่าอลันกลัวตัวเอง ซึ่งเป็นเรื่องปกติสำหรับคนที่ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร