บทที่ 173

ฟู่ปั๋วหมิงได้ยินแบบนั้นก็ขมวดคิ้วฉับทันที “หนิงเหิงน่ะแม้แต่ผังตระกูลก็ยังไม่ได้เข้าเลย ทางตระกูลหลีต้องเลือกอี้ชวนก่อนแน่”

ทันทีที่ได้ยินแบบนั้น หวังหลันรีบเผยสีหน้าเจ็บปวดรวดร้าวราวกับจะร้องไห้ “ฉันอยู่กินกับคุณมานานหลายปี จนลูกโตขนาดนี้แล้ว คุณทำแบบนี้คือรังเกียจที่เขาออกหน้าออกตาไม่ได้เหรอคะ?”

“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น...” ฟู่ปั๋วหมิงรีบเข้าไปง้อ

“จนถึงตอนนี้คุณท่านยังไม่ยอมรับพวกเราสองแม่ลูกเลย เขาเป็นลูกชายของคุณแท้ ๆ แต่กลับเข้าไปอยู่ในผังตระกูลฟู่ไม่ได้ คนอื่นจะคิดว่าเขาเป็นลูกนอกสมรส...” หวังหลันร้องไห้หนักยิ่งกว่าเดิม

ฟู่ปั๋วหมิงสีหน้าไม่ดีเอาเสียเลย จนถึงตอนนี้พ่อของเขายังคงเป็นผู้นำตระกูลของตระกูลฟู่อยู่ ต่อให้เกษียณไปนานหลายปีแล้ว ทว่าอำนาจทั้งในบริษัทและทั้งในตระกูลล้วนอยู่ในมือพ่อเขาทั้งสิ้น

แถมอี้ชวนก็ถูกพ่อเขาเลี้ยงดูด้วยตัวเองมาตั้งแต่เด็ก ไม่เหลียวแลลูกชายคนรองของเขาเลยสักนิด สิทธิ์การสืบทอดในอนาคตนั้นมีเปอร์เซ็นต์ถึงแปดสิบเปอร์เซ็นต์เลยทีเดียวที่จะตกเป็นของอี้ชวน

รวบหวังหลันเข้าสู่อ้อมกอด ดวงหน้าสะสวยมีน้ำมีนวลของเจ้าหล่อนปรากฏแววโหดเหี้ยม

ต่อให้ฟู่อี้ช