บทที่ 44

สารจากเยว่เทียนฟงมาถึงหุบเขาเดียวดายขณะเสี่ยวจวี๋ฮวากำลังบรรจงตักแบ่งน้ำแกงโสมข้นคลั่กที่อาจารย์ป้าแซ่เซี่ยส่งมาให้ท่านจ้าวหุบเขาก่อนออกจากหุบเขาไปทำธุระบางอย่างใส่ชาม หลังจากอ่านสารจนจบ ท่านจ้าวหุบเขายกชามน้ำแกงขึ้นดมและจิบเพียงเล็กน้อยก็ผุดลุกจากที่นั่ง สั่งให้ลูกศิษย์ดื่มน้ำแกงบำรุงแทนเช่นเคย ส่วนตนเองเร่งจัดเตรียมสมุนไพรและข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็น จัดข้าวของเสร็จเรียบร้อยดีแล้วก็ให้องครักษ์ทั้งแปดที่เยว่เทียนฟงทิ้งไว้ ช่วยหามเกี้ยว พาตนและลูกศิษย์น่าสงสารผู้จู่ๆ ก็โดนซือฝุบังคับจับสวมหมวกเทอะทะใบเดิม ฉุดขึ้นเกี้ยวเจ้าสาวสีแดงมงคล มุ่งหน้าลงจากเขา ต่อรถม้าไปยังหมู่บ้านสือหูทันที

เนื่องจากหมู่บ้านสือหูเป็นหมู่บ้านชาวป่าที่อาจจะนับได้ว่าเป็นหนึ่งในรอยต่อระหว่างพื้นที่แถบนี้กับเทียนเฉาและเทียนจิน ตั้งอยู่ไม่ไกลจากหุบเขาเดียวดายเท่าไหร่นัก หลังจากเดินทางกันไม่หยุดพัก ใช้เวลาเพียงครึ่งวัน องครักษ์ทั้งแปดก็คุ้มกันรถม้าเดินทางถึงที่หมาย

ทันทีที่รถม้าจอดสนิทดี องครักษ์รายที่คล้ายจะเป็นหัวหน้าของกลุ่มก็ก้าวเข้ามาหยุดยืนข้างหน้าต่างรถม้า ประสานมือเอ่ยด้วยท่าทีขึงขังทว่าเปี่ยมมารยาท

“ท่านจ้าวหุบเขา...เชิญ”

จ้าวหุบเขาหลี่ส่งเสียงอืมเบาๆ แทนการตอบรับ ก่อนขยับตัวลงจากรถม้า

ทันทีที่ปลายเท้าแตะพื้น หลี่หยางพึมพำออกมาเพียงสองสามคำ จับใจความได้ว่า “กลิ่นคนตาย”

รักษาระยะห่างเอาไว้...รักษาระยะห่างเอาไว้... อาจูพยายามบอกตัวเองในใจ

หลายวันมานี้ท่านจ้าวหุบเขาอาการดีขึ้นมากแล้วก็จริงอยู่ แต่ในสายตาอาจู คนที่ยังต้องใส่ยาและยังไม่ตัดไหมเย็บแผลก็คือยังไม่หายดี ขณะท่านจ้าวหุบเขาก้าวขาลงจากรถม้า คนที่อุตส่าห์ท่องคำว่า “รักษาระยะห่าง” ก็เหมือนสมองตื้อตัน เผลอก้าวขาเดินลงจากรถม้าตามมาติดๆ จนได้

“คู่กิ่งทองใบหยกจากที่ใดกัน ขุนนางรึ?” หญิงชรานางหนึ่งถามหญิงสาวอ่อนเยาว์ข้างกาย

“จะใช่ท่านหมอเทวดาเจ้าของยาที่ประมุขเยว่พูดถึงหรือไม่” ผู้ถูกถามวิเคราะห์ “ท่านแม่ดูสิ ผู้คุมรถม้าล้วนร่างกายกำยำ...ต่างสวมชุดคล้ายคนของท่านประมุขไม่มีผิด”

หญิงชราฟังแล้วดีใจ

“ท่านหมองั้นรึ เช่นนั้นอาเป่าของพวกเราก็มีทางรอดแล้ว!”

หญิงชราจะปราดเข้าหารถม้า ทว่าโดนชาวบ้านรายอื่นตัดหน้า

ท่ามกลางหมู่บ้านชาวป่ายากจนกลางหุบเขา การมีคนแปลกหน้าและรถม้าสักคันผุดขึ้นมาก็นับว่าแปลกประหลาดมากแล้ว ทว่ารถม้าของสมาพันธ์เฮยอิงคันนี้เป็นรถม้าสภาพใหม่เอี่ยม ลายแกะสลักบนรถม้าก็วิจิตรบรรจง เห็นได้ชัดว่าเป็นรถม้าที่จัดเตรียมไว้รับรองลูกค้าคนสำคัญ เหล่าชาวบ้านหมู่บ้านสือหูไม่เคยเห็นรถม้าที่ทั้งใหญ่โตและงดงามถึงเพียงนี้ จึงตีกรอบล้อมเข้ามาอย่างรวดเร็ว ในบรรดาชาวบ้านเหล่านี้มีหลายรายสีหน้าท่าทีดูอิดโรย ป่วยไข้

อาจูรั้งแขนท่านจ้าวหุบเขาไว้โดยอัตโนมัติ

ไม่ใช่เพราะรังเกียจพวกชาวบ้าน แต่เป็นเพราะกังวลว่าในช่วงที่ร่างกายเพิ่งจะฟื้นตัวแบบนี้ ท่านจ้าวหุบเขาอาจไม่แข็งแรงพอจนพานติดโรคได้ง่าย

ตัวการที่เชื้อเชิญท่านจ้าวหุบเขาผู้ยังไม่หายดีออกมาเผชิญโรคระบาดมาถึงในชั่วอึดใจ เมื่อเห็นมือน้อยๆ ของจวี๋ฮวาจับประคองซือฝุไว้แน่นก็ยกมุมปากยิ้ม แววตาเปล่งประกาย ทั้งที่ใบหน้าดูอิดโรยเหนื่อยล้า...ถ้าไม่ติดว่าสถานการณ์ตึงเครียดจนไม่อยู่ในอารมณ์จะแหย่เย้า อาจูแน่ใจว่าริมฝีปากช่างก่อกวนบนใบหน้าน่าโมโหนั่น ต้องเที่ยวพ่นคำพูดไร้สาระให้คนอื่นๆ เข้าใจผิดอย่างน้อยๆ ก็สามสี่คำ

“นี่ก็คือท่านหมอหูจากแคว้นเฉียนฉิน” แนะนำตัวตนปลอมๆ ของท่าน

จ้าวหุบเขาโดยหยิบยืมคำพยางค์หนึ่งจากชื่อหมู่บ้านเพียงเท่านั้น เยว่เทียนฟงก็ไม่พูดพล่ามทำเพลงอะไรให้วุ่นวาย ทำเพียงประกาศว่าอีกไม่นานผู้ติดตามของตนจะออกมาแจกจ่ายยาและอาหารสำหรับวันนี้ แล้วสั่งให้พวกชาวบ้านเปิดทาง จากนั้นผายมือเชื้อเชิญ พาท่านจ้าวหุบเขาและผู้ติดตามอย่างเธอไปยังศาลาท้ายหมู่บ้านที่ก่อสร้างเป็นเพิงพักอย่างง่ายๆ

ภายในศาลาขนาดยาวราวสิบศอก มีชาวบ้านร่างกายเต็มไปด้วยตุ่มหนองนอนเบียดเสียดกันจนเต็ม

“ซือฝุ...” อาจูสูดลมหายใจเข้าลึก แต่กลับรู้สึกเหมือนหายใจติดขัด

คนพวกนี้...ดูก็รู้แล้วว่าเป็นผู้ป่วยอาการหนักทั้งนั้น

คงเพราะเห็นว่าอาการพวกเขาล้วนหนักเกินเยียวยา พวกชาวบ้านและอาจจะรวมถึงเยว่เทียนฟงจึงพามารวมกันไว้ที่นี่ รอเวลาสิ้นลม

ว่ากันว่าใกล้ชาดเปื้อนแดง อยู่กับคนแบบไหนก็พลอยเป็นคนแบบนั้นไปด้วย ตอนนี้ต้องทนมองผู้ป่วยนอนรอความตายในที่เกือบจะโล่งแจ้งแบบนี้ ต่อให้ไม่อยากสอดมือเข้ายุ่งแค่ไหน ลูกศิษย์ที่เริ่มจะจิตใจใสสะอาดขึ้นเล็กน้อยก็อดพูดอะไรสักคำไม่ได้

“ซือฝุ...ปล่อยคนพวกนี้ไว้เช่นนี้จะดีหรือ”

“เปลี่ยนบ้านเรือนแถบนี้สักสี่ห้าหลังทำสถานที่รักษา” ท่านจ้าวหุบเขาเอ่ยเรียบๆ แม้สายตายังคงจ้องมองคนป่วยในศาลา แต่พอมองออกว่ากล่าวกับเยว่เทียนฟง “ให้คนป่วยนอนตากแดดตากลมเช่นนี้ มีแต่จะส่งพวกเขาไปยมโลกเร็วขึ้นเท่านั้น”

อาจูชะงักไปเล็กน้อย นึกไม่ถึงว่าท่านจ้าวหุบเขาจะไม่หยุดคิด ไม่แม้แต่จะตอบอะไรสักคำก็เอ่ยวาจาคล้ายๆ ออกคำสั่งออกไป เหมือนคล้อยตามคำพูดลูกศิษย์อย่างง่ายดาย