บทที่ 43

“คนผู้หนึ่งจะหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยได้อย่างไร” ท่านจ้าวหุบเขาเอ่ยน้ำเสียงเรียบเรื่อย “เล่ามา...หญิงงามชนวนสงครามที่ไม่มีใครหาตัวพบผู้นั้น ที่แท้แล้วมีรูปร่างลักษณะ อุปนิสัยเป็นอย่างไร ผู้คนสันนิษฐานเรื่องนี้เอาไว้อย่างไรบ้าง”

“องค์หญิงสี่หมิงเซียนน่ะรึ?” ท่าทีของสหายคู่ค้าทำให้เยว่เทียนฟงเอะใจขึ้นมาเล็กน้อย ว่าสิ่งที่สงสัยเกี่ยวกับแม่นางน้อยผู้สวมผ้าคลุมปกปิดใบหน้านางนั้นอาจมีมูลความจริง ยิ่งคิดว่าช่วงเวลาที่องค์หญิงเทียนจินหายตัวไปคือช่วงที่ตนและเหยี่ยวราตรีกำลังวิ่งวุ่นเพราะเกิดโรคฝีเมล็ดถั่วแพร่ระบาดตามเส้นทางการค้าอย่างน่าสงสัยจนไม่ว่างตรวจสอบเรื่องใดก็ยิ่งรู้สึกว่าเข้าเค้า ทว่ายิ่งเล่าถึงคุณธรรมความสามารถ อุปนิสัย และกิริยาท่าทีขององค์หญิงสี่ผู้เป็นถึงยอดหญิงงามอันดับหนึ่งแห่งอาณาจักรเทียนจิน กลับยิ่งรู้สึกว่าเรื่องนี้เป็นเพียงข้อสงสัยเหลวไหลไร้สาระเท่านั้น

อุปนิสัยเช่นนั้น...ความเจ้าคิดเจ้าแค้นอย่างไร้เดียงสานั่น...ดูอย่างไรก็ไม่คล้ายหญิงงามยอดเมธีผู้มีอุดมการณ์สูงส่งและเติบโตในรั้วในวังเลยสักนิด

เยว่เทียนฟงยังครุ่นคิดเรื่องนี้ต่อไปอีกครู่ใหญ่ จวบจนสองชั่วยามถัดมา ข้อสงสัยเรื่ององค์หญิงหมิงเซียนพลันตกไปเพราะข่าวใหม่จากองครักษ์เงา

“ท่านประมุข...เหยี่ยวดำแจ้งว่าพบร่องรอยเด็กติดโรคที่ชายใบ้เล่าถึงแล้ว”

เดือนสามเช่นนี้ดอกไม้ในหุบเขาเดียวดายกำลังเบ่งบานงดงาม ทว่าดอกไม้ใบหญ้าในหมู่บ้านชาวป่ากลางหุบเขาเล็กๆ ที่ตั้งอยู่ห่างออกไปไม่ถึงห้าสิบลี้[1]กลับเหี่ยวเฉา ที่เหลือรอดอยู่ได้ก็ล้วนปกคลุมด้วยคราบเขม่าและขี้เถ้าจากการเผาซากศพและข้าวของเครื่องใช้ มองแล้วชวนให้สังเวชใจ

ท่ามกลางลานกว้างท้ายหมู่บ้านขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ เยว่เทียนฟงมองภาพชาวบ้านช่วยกันยกที่นอน ลากผ้าดิบ ขนย้ายร่างที่เต็มไปด้วยตุ่มหนองทั้งประเภทที่ยังมีชีวิตและไร้ชีวิตออกมาวางเรียง ยิ่งมองนัยน์ตาสีดำสนิทก็ยิ่งดิ่งลึก

“คอกเลี้ยงสัตว์ที่ส่งกลิ่นรบกวน...ตรวจสอบดีแล้วหรือยัง”

ผู้ได้รับมอบหน้าที่รีบก้าวขาออกมาประสานมือรายงาน “ตอบท่านประมุข ตรวจสอบอย่างละเอียดแล้ว ไม่พบความเชื่อมโยงกับโรคฝีเมล็ดถั่วแม้แต่น้อย”

“ถ้าอย่างนั้นก็คงเป็นอย่างที่สงสัยจริงๆ”

เหล่าผู้ติดตามไม่กล้าออกความเห็นในเรื่องนี้ หน้าที่ของพวกเขามีเพียงค้นหาเบาะแสและทำตามคำสั่งเท่านั้น

“ส่งสารกลับไปที่หุบเขาเดียวดาย หมู่บ้านสือหูในหุบเขาเล็กๆ ฝั่งตะวันตกเฉียงเหนือของผาเฉียงหลงเกิดโรคระบาดฝีเมล็ดถั่ว สมาพันธ์เฮยอิงขอความช่วยเหลือจากหุบเขาเดียวดาย”

ผู้ติดตามคนสนิทฟังแล้วตกอกตกใจ

“แต่...ท่านประมุข เชิญจ้าวหุบเขาออกมาอีกเช่นนี้ ค่าตอบแทนที่ได้—”

คำว่า “จะคุ้มค่ารึ” ยังไม่ทันได้หลุดออกมา เยว่เทียนฟงก็ชิงตัดบทเอ่ยซ้ำ

“รีบส่งสารไป” ประมุขสมาพันธ์เฮยอิงเอ่ยเสียงขรึม “ปล่อยให้เกิดเรื่องบานปลายเช่นนี้ หากสมาพันธ์สูญเสียความไว้วางใจ ก็นับว่าขาดทุนย่อยยับเช่นกัน”

“ขอรับ” ผู้ติดตามคนสนิทรับคำแล้วเร่งส่งสารตามคำสั่งทันที

“ในเมื่อพวกชาวบ้านพร้อมใจกันโยนร่างคนป่วยทิ้งไว้ที่นี่ ก็สร้างศาลาสักหลังก็แล้วกัน สร้างเสร็จเมื่อไหร่ให้พวกชาวบ้านแยกคนโชคร้ายพวกนั้นมาไว้ในศาลา ระหว่างนี้แบ่งกำลังกระจายตัวออกค้นหาให้ทั่ว โรคระบาดไม่มีทางเกิดขึ้นโดยไร้สาเหตุ จู่ๆ หมู่บ้านที่ผู้คนอายุยืนยาวที่สุดในแถบนี้เกิดโรคระบาด มีผู้ล้มป่วยพร้อมๆ กันมากกว่าสิบชีวิต เด็กติดโรคนั่นต้องอยู่ไม่ไกลจากที่นี่แน่”

“ขอรับ” ผู้ติดตามรายที่เหลือรับคำแล้วแยกย้าย

สั่งการเสร็จสรรพ เยว่เทียนฟงก็หันมาสอบถามหัวหน้ากลุ่มองครักษ์

“เรื่องพวกสกุลเถียนไปถึงไหนแล้ว”

“ตอบท่านประมุข ผู้น้อยไร้สามารถ ไม่อาจหาตัวพยาน กระทั่งผู้ลงมือสังหารชายใบ้อย่างเถียนสือหู่ที่เคยเข้าใจว่าหายตัวไปและกลุ่มผู้ติดตามคนสนิทเหล่านั้นก็ล้วนเป็นศพ สกุลเถียน...สกุลเถียนหมู่บ้านเถียหู่ล้วนโดนถอนรากถอนโคนจนหมด ไม่เหลือรอดชีวิตสักราย”

“ช่างเถอะ...พวกมันวางแผนทั้งรัดกุมทั้งอำมหิต พวกสกุลเถียนล้วนไร้ทางรอดแต่แรกแล้ว”

ได้ยินชื่อ “เถียนสือหู่” เยว่เทียนฟงพลันนึกบางเรื่องขึ้นได้

“สือหู่รึ...? เจาะจงเลือกให้เถียนสือหู่[2]แยกจากพี่น้องไปสังหารพยานปากเดียวที่พวกเรามีอยู่ในมือ หลังสังหารเถียนสือหู่ปิดปากก็ส่งเด็กติดโรค...บุตรชายเพียงคนเดียวของชายที่โดนตัดลิ้นคนนั้นมาที่หมู่บ้านสือหู[3]” เยว่เทียนฟงแค่นหัวเราะ “ผู้บงการหลังม่านช่างมีอารมณ์ขัน...รู้จักละเล่นดีจริงๆ”

ประมุขสมาพันธ์เฮยอิงผูกผ้าที่ใช้ปิดจมูกและปากของตนให้แน่นขึ้น พึมพำเสียงเบา “ปัญหาฝีเมล็ดถั่วไม่จบไม่สิ้น หาตัวผู้บงการที่แท้จริงไม่เจอเสียที ความเสียหายที่พบก็ทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เช่นนี้ เห็นทีพบจ้าวหุบเขาครั้งหน้า ต้องไหว้วานให้คนผู้นั้นช่วยปลูกหน่ออ่อนของโรคตามวิธีการอะไรนั่นเสียที”

“ท่านประมุข...หากวิธีการสุ่มเสี่ยงนั่นไม่ได้ผล ซ้ำยังส่งผลกระทบบางอย่างต่อร่างกาย...”

“พวกเราต้องคลุกคลีกับโรคระบาด ดื้อแพ่งไม่ยอมรับวิธีการป้องกันเช่นนี้ก็นับว่าสุ่มเสี่ยงมากเหมือนกัน พวกที่ทดลองปลูกฝีหนองไปเมื่อห้าวันก่อนก็ยังปกติกันดีไม่ใช่รึ? จ้าวหุบเขาเองก็หาใช่ผู้ไร้ความรับผิดชอบถึงเพียงนั้น”

จริงสิ...หากเป็นท่านจ้าวหุบเขาผู้นั้น ก็คงจะเชื่อถือได้กระมัง...

เหล่าผู้ติดตามล้วนพยักหน้าเออออ ทว่าเห็นประมุขของตนเที่ยวเดินสั่งการด้วยตนเองเช่นนี้แล้ว แม้ซาบซึ้งอุ่นใจเพียงใดก็ไม่วายลอบทอดถอนใจ

เฮ้อ...ที่จริงแล้วท่านประมุขไม่จำเป็นต้องออกมาเสี่ยงโรคร้ายและภยันตรายจากการลอบสังหารด้วยตนเองเช่นนี้เลย...

[1] หนึ่งลี้มีความยาวประมาณครึ่งกิโลเมตร หรือประมาณ 500 เมตร

[2] 虎อ่านว่าหู่ แปลว่าเสือ รวมกับสือ (石) ที่แปลว่าหิน หมายถึงเสือหิน

[3] 狐อ่านว่าหู แปลว่าจิ้งจอก รวมกับสือ (石) ที่แปลว่าหิน หมายถึงจิ้งจอกหิน