บทที่ 45

ขณะกำลังคิดว่าควรจะพูดอะไรสักคำสองคำให้คนอื่นๆ ไม่คิดว่าเสี่ยวจวี๋ฮวาและท่านจ้าวหุบเขากำลังกระทำกิริยาสตรีร้องบุรุษรับดีหรือไม่ ก็มีรถม้าอีกคันพุ่งตรงมาจากที่ไกล ฝีเท้าม้าทำเอาฝุ่นดินฟุ้งตลบรุนแรงจนมองเห็นรถม้าทั้งคันเพียงลางๆ

“ประมุขเยว่ยังเชิญใครมาอีกหรือ” ไม่ทันที่อาจูจะได้พูดอะไรมากไปกว่านี้ เหล่าองครักษ์ชุดดำก็ตีกรอบล้อมเข้ามา

ประกายความระแวงระวังและกังขาที่เคลือบอาบนัยน์ตาพวกเขา ช่วยตอบคำถามก่อนหน้าได้ทันที...ที่แท้ ‘ผู้มาใหม่’ ก็เป็นแขกไม่ได้รับเชิญ!

“ซือฝุ...ระวังตัวด้วย” อาจูขยับเข้าชิดท่านจ้าวหุบเขา สองมือกำแขนเสื้อสีน้ำเงินเข้มไว้แน่น ตัดสินใจแล้วว่าถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นจริงจะรีบดึงจ้าวหุบเขาหลี่หลบฉาก ลากคนน่าโมโหที่เคยเอาตัวเป็นโล่ปกป้องคนอื่นออกจากวงตีรันฟันแทงให้ได้

หลี่หยางเหลียวมองมือน้อยๆ ที่กำแขนเสื้อตนเองเอาไว้ ปากไม่เอ่ยอะไร แต่แววตาวูบไหวเล็กน้อย

ราวกับไม่พอใจท่าทีนี้ รถม้าที่มาใหม่ไม่เพียงไม่ยอมหยุดอยู่บนถนนยังพุ่งทะยานเข้ามา

ชั่วพริบตาก่อนที่ใครสักคนจะก้าวขาออกไปจัดการ ม้าเทียมรถสีดำสนิทก็ชะงักกีบเท้า ยกสองขาหน้าชี้ฟ้า แผดเสียงร้องลั่น!

ทันทีที่รถม้าหยุดนิ่ง เสียงสตรีน้ำเสียงนิ่งเรียบเฉียบเย็นก็ดังออกมาจากด้านใน “บังเอิญเสียจริง...ข้าออกมาทำธุระถึงชายแดนเทียนเฉา กลับได้พบจ้าวหุบเขาและประมุขเยว่ที่นี่”

เนื้อเสียงค่อนไปทางแหลมๆ วางอำนาจแบบนี้มัน...

“อาจารย์ป้า...?”

ผู้ก้าวขาลงจากรถม้า คือศิษย์พี่หญิงของท่านจ้าวหุบเขาจริงๆ

นางแย้มรอยยิ้มที่ไม่พาดผ่านไปถึงดวงตาให้ประมุขสมาพันธ์เฮยอิงและศิษย์น้อง ไม่ชายตาแลศิษย์หลานคนงามสักนิด

“ข้าประมุขได้ยินว่าหมู่บ้านสือหูเกิดโรคระบาดร้ายแรง บังเอิญผ่านมาทำธุระแถบนี้ หลังเสร็จธุระจึงเร่งเดินทางมา ไม่ทราบว่าที่นี่ขาดแคลนสิ่งใดหรือไม่”

“ผ่านมา”  รึ?

เยว่เทียนฟงเหลียวมองสหายคู่ค้าเล็กน้อย ก่อนแย้มยิ้ม ประสานมือคำนับผู้มาเยือนด้วยกิริยาแบบเดียวกับที่ผู้น้อยพึงกระทำต่อผู้ใหญ่ ทั้งๆ ที่ไม่ว่าจะมองจากชื่อชั้นหรืออายุอานามของคนทั้งคู่ ก็ล้วนดูห่างกันไม่มากนัก

“ที่แท้เป็นประมุขเซี่ย...เมื่อครู่ไม่รู้ว่าผู้มาเยือนเป็นผู้ใดจึงตั้งท่าระแวงระวังถึงเพียงนั้น ทำให้ประมุขเซี่ยต้องหัวเราะแล้ว”

ศิษย์พี่หญิงของท่านจ้าวหุบเขาเองก็รับคำนับและตอบกลับด้วยกิริยาสุภาพงามสง่า ต่างจากอาจารย์ป้าที่เคยซัดเข็มพิษเข้าใส่ศิษย์น้องและศิษย์หลานแทนการทักทาย ทั้งยังบุกไปโวยวายหน้าเรือนประธานเพียงเพราะเกี้ยวหลังหนึ่ง โดยสิ้นเชิง

“ประมุขเยว่เกรงใจเกินไปแล้ว...”

อาจูมองเหล่าประมุขผู้แปลงร่างเป็นสุภาพชนเฉียบพลันแล้วหนังตากระตุก

ในบรรดาคนเหล่านี้ มีเพียงท่านจ้าวหุบเขาที่ยังคงประพฤติตนเป็นปกติ

ท่านจ้าวหุบเขาไม่ร่วมเล่นละครผู้รากมากดี ไม่แม้แต่จะรอให้คนทั้งคู่ได้ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบพอเป็นพิธี ก็เปิดปากถามตรงประเด็นเป็นอย่างยิ่ง

“ประมุขเซี่ยมาที่นี่เพราะมีใจอยากช่วยเหลือจริงๆ ใช่หรือไม่”

“ถูกต้อง” เซี่ยซูเหยาตอบชัดเจน ไม่มีทีท่าว่าจะถือสาอันใด “แม้ตำหนักพันพิษจะตั้งอยู่ห่างไกลออกไปในทะเลทรายทางตะวันออกเฉียงเหนือ แต่ก็เป็นทะเลทรายที่ตั้งอยู่ติดกับเทียนเฉา หมู่บ้านสือหูแห่งนี้ตั้งอยู่ค่อนมาทางเทียนเฉา หากประมุขเช่นข้าไม่รู้เรื่องก็แล้วไป แต่ในเมื่อบังเอิญรู้เรื่องเข้าแล้วเช่นนี้ จะให้กระทำตัวเพิกเฉยไม่ใส่ใจเสียเลยก็ใช่ที่”

อาจูฟังคำตอบแล้วรู้สึกตงิดๆ แต่อธิบายไม่ถูกว่าแปลกประหลาดที่ตรงไหน

ล้วนคิดมากไป...ล้วนคิดมากไป...

ไม่แน่ว่าครั้งนี้อาจารย์ป้าจะมาด้วยเจตนาที่ดีจริงๆ ก็เป็นได้...