ตอนที่ 1 จับชู้คาเตียง (4)

ร่างกายเปรมมิกาโอนเอนไปตามแรงที่เปรมาต้องการให้ไป ไม่ให้แม้แต่โอกาสหาอะไรปกปิดร่างกายเปลือยเปล่าน่าสมเพชด้วยซ้ำ เพราะถือว่าก่อนหน้านี้มีโอกาสแล้วแต่คนหน้าด้านมันไม่ยอมคว้าไว้ อ่านใจได้เลยอยากจะอวด ขนาดคำขอร้องยังฟังโอ้อวดให้โทสะเพิ่ม ตอนอัดสะโพก โยกเอว กระแทกใส่กันจนเตียงทั้งหลังแทบพังครืน ทำผิดศีล 5 ยังไม่เห็นอายผีสางเทวดาในห้อง แค่เธอเห็นสภาพทุเรศนี้อีกคนจะเป็นอะไรไป

“แหกปากร้องขอส่วนบุญจากใคร ผีเปรตแบบเธอใครเขาจะอยากเสียเงินทำบุญให้ ที่ฉันบ้าเพราะพวกแกมันชั่วไง เจ็บแค่นี้มันไม่ถึงตายหรอก ผิวหนังบนใบหน้าเธอมันน่าจะด้านจนไม่น่าจะรู้สึกอะไรแล้วนะไอด้า ตอนทำไม่กลัว ตอนนี้มากลัวอะไร ฉันไม่ใช่คนไร้เมตตาขนาดนั้น ในเมื่อเธอเรียกฉันว่าพี่สาว ในฐานะพี่สาวของเธอ ถึงแม้ฉันไม่อยากจะเป็น ฉันจะสั่งสอนเธอแทนแม่ของเธอที่ชอบให้ท้ายเธอว่าการกระทำแบบนี้มันผิด ไม่มีปัญญาหาผู้ชายเองจนต้องมานอนอ้าขา ทำทุกทางเพื่อแย่งคู่หมั้นคนที่เรียกว่าพี่สาวไปเป็นของตัวเอง สันดานแบบนี้คนดีที่ไหนเขาทำกัน อาศัยชื่อเสียงของฉันเพื่อพาตัวเองเข้าสู่วงการบันเทิงฉันไม่เคยว่าอะไรเพราะท้ายที่สุดแล้วมันล้วนอยู่ที่ความสามารถของแต่ละคน แต่เรื่องนี้ถ้าคิดว่าฉันจะปล่อยผ่านไปง่าย ๆ ล่ะก็พวกเธอคิดผิด!”

“ไอรีน!” ณัฐดนัยขึ้นเสียงตวาดก่อนจะปรับให้อ่อนลง เพราะถ้าไม่ทำอย่างนั้นเปรมาคงไม่ยอมฟังดี ๆ “คุณพอแค่นี้เถอะนะครับ อย่าทำร้ายไอด้าเพื่อระบายความโกรธแค้นเลย ผมรู้ว่าผมกับไอด้าทำผิดต่อคุณมากนัก แต่เราก็น่าจะคุยกันดี ๆ ได้เพื่อหาทางออกร่วมกัน ถ้าคุณใจเย็นมากพอ” เขาพยายามต่อรอง แต่กว่าจะขยับปากหาคำพูดออกมาได้ชู้รักก็เจ็บหนักไปทั้งตัว

นางร้ายสาวปล่อยมือ ไม่ใช่เพราะกลัว แต่เมื่อย

เปรมมิกาก็รับบทอย่างไว “ไอด้าเจ็บเหลือเกินค่ะพี่นัย”

“ยังไงผมก็คือคู่หมั้นที่หมั้นกับคุณมานาน ส่วนไอด้าก็คือน้องสาวของคุณ” ประโยคนี้ไม่พูดออกมายังจะดีซะกว่า มือแกร่งดึงเปรมมิกามาไว้ด้านหลังอย่างปกป้องคุ้มครอง หลังจากเห็นเธอถูกกระทำมานาน เรื่องมาถึงขั้นนี้ปฏิเสธไม่ได้ว่าไม่ใช่คนของเขา แค่นี้ก็ทำเอาคนเจ็บตัวรู้สึกคุ้มค่า ลอบยิ้มย่องได้ใจ ลำพังตัวชายหนุ่มเองหาผ้าขนหนูมาพันท่อนล่างไว้แล้ว

สภาพก่อนหน้านี้ทำณัฐดนัยรู้สึกเสียหน้าไม่น้อย และไม่รู้ตัวเลยว่าไอ้ท่าทางปกป้องชู้รักของตนเองนั้นยิ่งทำให้เปรมารู้สึกรังเกียจเดียดฉันท์มากกว่าเดิมเป็นร้อยเท่า ในใจก่นด่าเรียกว่าตั้งแต่สวรรค์ลงไปจนถึงนรกต่างสะดุ้ง

“หาทางออกร่วมกัน?”

ดวงตาเปรมาสว่างวาบเหมือนพลุไฟที่พร้อมระเบิดขึ้นเรื่อย ๆ

“คุยดี ๆ งั้นเหรอ?”

ณัฐดนัยพยักหน้าเข้มขรึมที่ออกแนวประหม่าไร้ความมั่นใจ จนดูน่าหัวเราะจนปอดโยก ในใจเขาชอบเปรมา เพราะความงามอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ไม่มากพอที่จะหยุดซื่อสัตย์กับเธอแค่คนเดียวได้ อย่างน้อยก็ในช่วงเวลาที่หอมหวานของชีวิต เรื่องนี้เขายังยืนยัน ในขณะที่เปรมมิกาคือความสดใหม่ที่น่าสนใจ

เธออาจจะสวยน้อยกว่าพี่สาวไปสักหน่อย แต่ความสาวนั้นมีมากกว่า ออดอ้อนออเซาะก็เก่งกว่าเป็นไหน ๆ เมื่อเทียบกับเปรมาที่เรียบเฉย หัวใจเขาถึงเขวไปหาเปรมมิกาอย่างง่ายดาย เขารู้ว่ามันผิดที่ทำแบบนี้ลับหลัง แต่ทำไงได้ ต่อให้ย้อนเวลากลับไปแก้ไขเรื่องราวได้ผลลัพธ์ก็คงเหมือนเดิมอยู่ดี เรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้วถ้าคุยกันได้ก็อยากเก็บพวกเธอพี่น้องไว้ทั้งสองคน ความคิดเขาอาจจะเห็นแก่ตัวแต่มันก็คือทางออกที่ดีที่สุดสำหรับตอนนี้

“ต้องการให้ฉันใจเย็นกว่านี้งั้นเหรอ?” เปรมามองด้วยสายตาทิ่มแทง ถ้าเธอรู้ความคิดของณัฐดนัยไม่แน่ว่าที่นี่อาจราบเป็นหน้ากอง “ไปถามคุณแม่คุณดูสิว่าถ้าพ่อคุณทำแบบนี้บ้างจะยังใจเย็นไหวไหมถ้าจับผู้ชายของตัวเองได้คาหนังคาเขาว่ากำลังนอนกกเมียน้อยในสภาพล่อนจ้อนอยู่น่ะ” เสียมารยาทไหมไม่รู้แต่มาถึงจุดนี้แล้วมีแต่ต้องแตกหักเท่านั้น

ณัฐดนัยหน้าแดงก่ำจวนระเบิดเต็มทน เกิดจากความไม่พอใจเปรมาที่ด่าทอด้วยส่วนหนึ่ง และจากการโดนทำร้ายร่างกายอย่างแสนสาหัส ทุกอย่างที่เกิดขึ้นพร้อมกันมันจึงทำให้เขาเกิดความคับข้องใจคูณสอง “อย่าลามปามไปถึงพวกท่านไอรีน พ่อแม่ผมพวกเขาไม่เกี่ยว” ข่มด้วยเสียงเข้ม ๆ เขาคงไม่มีหน้าไปเจอใครอีกนาน อย่างน้อยก็จนกว่าหน้าจะกลับมาเป็นปกติ และหวังว่าเรื่องพวกนี้จะไม่ถูกเปิดเผยออกไป ถ้าเป็นความลับได้เขาอยากให้เป็นความลับระหว่างพวกเขาเท่านั้น

“นั่นสิคะพี่ไอรีน คุณลุง คุณป้าพวกท่านเป็นผู้ใหญ่ที่น่านับถือ ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเราด้วย พี่ไอรีนอย่าไปพาดพิงพวกเขาเลยนะคะ” เปรมมิกาได้ทีพูดเสียงแผ่วเบาอย่างคนรู้ความ แต่ลอบยิ้มเยาะเย้ยในใจ มีแต่คนโง่เง่าอย่างนังเปรมาเท่านั้นแหละที่กล้าลามปามพ่อแม่คู่หมั้นตัวเองต่อหน้าต่อตาเขา

“อย่างที่ไอด้าพูด เอาแค่เรื่องพวกเราพอ”

เปรมาหัวเราะเสียงเย็นเยียบให้คู่ขาที่เข้าคู่กันได้ดีจนน่าปรบมือให้ หญิงโฉด ชายชั่ว คนหนึ่งรับ คนหนึ่งร้อง ณัฐดนัยไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังจะถูกเขี่ยทิ้งลงถังขยะชนิดที่ไม่สามารถนำกลับมารีไซเคิลได้ใหม่อย่างถาวรแล้ว

ทุกการตัดสินใจเธอไม่เคยคิดเสียใจทีหลัง “ได้! งั้นเอาแค่เรื่องของเราก่อน” ไม่รอให้ใครได้เสนอหน้าแทรกก็พูดเสียงเฉียบขาดว่า “ฉันกับคุณเรายุติบทบาทความสัมพันธ์กันตั้งแต่ตอนนี้เลยแล้วกันนะคุณณัฐดนัย ให้คนอย่างคุณเข้าใจง่าย ๆ หน่อยก็คือฉันขอถอนหมั้นค่ะ ไม่มีอะไรข้องเกี่ยวกันตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป” กัดฟันพูดไม่ใช่ว่าเสียใจ หรือทำใจไม่ได้ แต่เธอรู้สึกสมเพชตัวเองที่หลงไปรู้สึกดี ๆ กับไอ้เฮงซวย หน้าไหว้หลังหลอกนี่เท่านั้น

เคยคิดไปถึงขั้นว่าถ้าความสัมพันธ์ยังดำเนินต่อไปอย่างราบรื่น ในสักวันเธอจะเป็นภรรยาของณัฐดนัย ทำหน้าที่นั้นให้ดีที่สุด ให้สมกับความดีของเขา หรือถึงเลิกกันด้วยเหตุผลเธอก็จะไม่เสียใจ แต่ต้องไม่ใช่แบบนี้

ทรยศหักหลัง!

เป็นสิ่งที่เธอรับไม่ได้มากที่สุด