๘ งานเลี้ยงใหญ่ในจวน

ไป๋หว่านชิงรู้จักกับจ้าวอวี้หมิงมาหลายสิบปี อีกฝ่ายมีนิสัยใจคอเป็นอย่างไรนางย่อมรู้หมด

แม้สกุลจ้าวจะเป็นตระกูลค้าขาย แต่จ้าวอวี้หมิงกลับมีนิสัยชอบความสงบ หาได้ชื่นชอบคบค้าสมาคมกับผู้ใด ซ้ำยังพูดน้อยจนแทบนับคำได้ ทว่าหากได้เอ่ยออกมาแล้ว วาจานั้นเฉียบคมยิ่งกว่าคมมีดเสียอีก

ครั้งแรกที่นางพบจ้าววอี้หมิงก็เมื่อครั้งบิดามาติดต่อเจรจาเรื่องเครื่องปั้นเคลือบกับสกุลจ้าว ยามนั้นเขาอายุเพียงแปดเก้าขวบแต่กลับเย็นยะเยือกสุขุมราวกับผู้ใหญ่ ใบหน้าเรียบเฉยไร้อารมณ์และความรู้สึกใดๆ เกินกว่าวัย หรือหากจะยิ้มก็เป็นเพียงแค่รอยยิ้มตามมารยาทเท่านั้น

พอไป๋หว่านชิงได้ยินประโยคก่อนหน้าก็อดจะแปลกใจไม่ได้ หรือแท้จริงแล้วเป็นนางหูฝาดได้ยินผิดเพี้ยนไปเองกัน?

นัยน์ตาเมล็ดซิ่งกระพริบปริบๆ มองบุรุษตรงหน้า ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะเจือความขบขัน “คุณหนูเฟิ่ง…เฟิ่งจิงหรง อย่างงั้นหรือ…ที่นางกระโดดน้ำลงไปครานั้น ไม่เพียงสติเลอะเลือนแต่ยังคิดว่าท่านคือคุณชายเซียวไปเสียด้วย”

วาจาหวานเจือแววประชดประชันชัดเจน นัยน์ตาของนางคล้ายยิ้มแต่ไม่ถึงกับยิ้ม แต่กลับแฝงเฉียบคมคล้ายจะทิ่มแทง

จ้าวอวี้หมิงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ริมฝี