ตอนที่16 รอยแผลเป็น 3

นางดันไหล่เขา ทุบอกเขาเป็นพัลวันอยู่อย่างนั้น

แต่หาได้มีผลอันใดกับชายหนุ่มไม่ เขายังคงกระทำการอย่างเอาแต่ใจอย่างที่ไม่เคยทำกับใครมาก่อน 

สักพักหญิงสาวเหมือนเรี่ยวแรงมีไม่มากพอ มือเรียวงามของนางจึงค่อยๆแปรเปลี่ยนจากการดันไหล่ของเขาให้ออกห่างกลับกลายเป็นจิกกดอยู่บนไหล่ล่ำสันของเขาเสียอย่างนั้น

นางชอบ

สัมผัสของเขา 

อา...

มันช่าง....

รู้สึกดี.....

เพียงไม่นานต่อมาเสียงอู้อี้พยายามจะปฏิเสธของหญิงสาวจึงเปลี่ยนเป็นเสียงครวญครางบางเบา

ฝ่ามือเรียวเล็กของนางก็เคลื่อนออกเพื่อไล้เลื่อนไปตามช่วงไหล่ ตามลำคอของชายหนุ่ม

กิริยาของหงเหม่ยหลงทำเอาหลี่ซ่งหมินยิ่งเพิ่มอารมณ์ให้พลุ่งพล่านเกินควบคุมเกินยับยั้ง 

เขาไม่อยากจะหยุดมัน 

เขาไม่คิดจะหยุดมัน

เขาคิดจะดำเนินการต่อไปจนจบ

หลี่ซ่งหมินค่อยๆถอนริมฝีปากของเขาออกจากริมฝีปากของหงเหม่ยหลงแล้วไล้เลียไปเรื่อยๆตามปลายคาง ลงไปตามแนวลำคอระหงหอมกรุ่ม ขบเม้มไปเรื่อยๆจนถึงเนินอกของนาง

หงเหม่ยหลงถึงกับหลุดเสียงครางแผ่วหวานออกมาพลางจับขยุ้มอยู่ตรงช่วงไหล่ของเขา

เพล้ง! 

เสียงๆหนึ่งพลันดังขึ้นอยู่หน้าห้อง

เสียงนั้นเป็นเสียงของถ้วยขนมที่ตกกระทบพื้นจนแตกกระจายอยู่ที่หน้าประตูห้อง

เสียงนั้นมีผลทำให้ชายหนุ่มหญิงสาวที่กำลังเคลิบเคลิ้มพลุ่งพล่านพลันสะดุ้งเฮือกชะงักกิจกรรมแล้วหันหน้าไปทางต้นเสียงพร้อมๆกัน

เป็นเสี่ยวอิงนั่นเอง

สาวน้อยเสี่ยวอิงยืนอยู่ตรงนั้นเมื่อไหร่มิทราบได้

นางเห็นภาพที่ไม่ควรเห็น

ภาพนั้น...

หงเหม่ยหลงนอนอยู่บนเตียงภายใต้ร่างกำยำของหลี่ซ่งหมิน

เสื้อของทั้งสองหลุดรุ่ย เปิดเผยอออกจนเห็นหลังไหล่ล่ำสันของชายหนุ่มและไหล่ขาวนวลเนียนของหญิงสาว

แขนสองข้างของชายหนุ่มกำลังประคองกอดร่างของหญิงสาว

ศีรษะของชายหนุ่มกำลังเบียดเสียดอยู่ระหว่างซอกคอกับเนินอกของหญิงสาว

พร้อมทั้งน้ำเสียงชวนขนลุกที่ได้ยิน

โอย...จะเป็นลม 

เพิ่งเคยเห็น

เกิดมาเพิ่งเคยเห็น

นางยังไม่ถึงวัยปักปิ่นด้วยซ้ำ ต้องมาเห็นภาพแบบนี้

ทำอย่างไรดี

นางจะทำอย่างไรดี...

สีหน้าของเสี่ยวอิงทำเอาชายหนุ่มหญิงสาวถึงกับหน้าถอดสีในฉับพลันจนต้องรีบผละออกจากกันในทันที

หลี่ซ่งหมินดึงเสื้อที่เปิดออกให้กลับเข้าที่อย่างทุลักทุเล

หงเหม่ยหลงจัดเสื้อผ้าและทรงผมของตนเองอย่างลนลาน

เสี่ยวอิงยืนตัวแข็งทื่อเป็นก้อนหินทำสิ่งใดไม่ถูกอยู่อึดใจใหญ่

เด็กน้อยเสี่ยวอิงคล้ายกับลืมวิธีการหายใจไปแล้วกระนั้น

เด็กสาวพยายามเอ่ยออกมาอย่างยากเย็น “ข้า...เอ่อ..ข้าแค่ยกขนมมาให้พี่เหม่ยหลง เพ..คะ” เสี่ยวอิงถึงกับกล่าวเสียงสั่น ใช้สรรพนามผิดๆถูกๆกันเลยทีเดียว 

“ข้าน้อยขอประทานอภัย ขออภัย เจ้าค่ะ” สาวน้อยพูดไปทำความเคารพไป เสร็จแล้วก็วิ่งออกไปอย่างไม่คิดชีวิต

ทิ้งให้ชายหนุ่มหญิงสาวที่พลั้งเผลอไปกับอารมณ์บางอย่างแบบไม่รู้ตัว ยืนเงียบกริบสงบนิ่งอยู่อย่างนั้น

หลี่ซ่งหมินหันมากระซิบ “มาต่อ”

“ไม่” หงเหม่ยหลงรีบปฏิเสธ

หญิงสาวไม่รอช้ารีบเดินไปที่ประตู ยื่นหน้าออกไปมองซ้ายทีขวาที ก่อนจะปิดประตูลงแล้วเอาหูแนบกับประตูฟังเสียงอยู่เพียงครู่จนแน่ใจว่าไม่มีใครแล้ว จึงหันหน้าไปทางหลี่ซ่งหมิน

นางเห็นเขายืนเอามือไขว้หลัง จ้องมองนางอยู่ ด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่สายตากรุ้มกริ่ม    

หญิงสาวถึงกับทำสิ่งใดไม่ถูกได้แต่ยืนหน้าแดงตาโตอยู่อย่างนั้น

หลี่ซ่งหมินแทบจะหลุดหัวเราะกับพฤติกรรมของนาง

“เป็นเจ้า ที่ยั่วยวนข้า” ชายหนุ่มเอ่ยออกมาหน้าตาเฉย

“ท่านต่างหากที่ยั่วยวนข้า” หญิงสาวถลึงตามองตอกกลับอย่างไม่ยินยอม

“ไปเลย ท่านรีบไป” หงเหม่ยหลงกล่าวพลางเปิดประตูออกแล้วเดินมาดึงแขนของหลี่ซ่งหมิน

นางดันหลังของเขาให้ออกไปนอกห้องของนางอย่างทุลักทุเล

หลี่ซ่งหมินทั้งโดนดึงแขน ทั้งโดนดันหลังอยู่แบบนั้น จึงเอ่ยขึ้นอย่างขัดใจ “ก็ได้ ก็ได้”

เมื่อชายหนุ่มเดินออกไปแล้ว จึงเหลือเพียงหญิงสาวที่ยังคงยืนพิงประตูอยู่ด้วยอารมณ์บางอย่าง

นางกำลังจัดการกับอารมณ์วาบหวิวที่ยังคงเข้มข้นไม่จืดจาง

นางกำลังจัดการกับมันอยู่อย่างยากลำบาก...