Semua Bab นางร้ายพ่ายรัก ดวงใจรัชทายาท: Bab 1 - Bab 10

บทนำในยุคสมัยของแคว้นหลี่ที่ปกครองโดยฮ่องเต้นามว่าหลี่ซือหยาง เป็นยุคที่มีอยู่สองขั้วอำนาจด้วยกันคืออำนาจของทางฝั่งของเมืองหลวงและอำนาจทางฝั่งของฝ่ายอิทธิพลมืดหรือฝ่ายมาร โดยในฝ่ายอิทธิพลมืดนั้นปกครองโดยจอมมารผู้ยิ่งใหญ่นามว่า หงซือกวนหงเหม่ยหลง บุตรสาวเพียงหนึ่งเดียวของผู้นำสูงสุดของฝ่ายอิทธิพลมืด เกิดตกหลุมรักเข้าอย่างจังชนิดที่เรียกได้ว่าไม่อาจห้ามใจกับบุรุษหนุ่มรูปงามผู้ที่เป็นถึงโอรสสวรรค์แห่งแคว้น หลี่นามว่าหลี่ซ่งหมินหลี่ซ่งหมิน องค์ชายหนุ่มรูปงามแห่งแคว้นหลี่ผู้ที่เกิดถูกชะตากับสตรีแปลกประหลาดไม่เหมือนใครนามว่าหงเหม่ยหลง เขาไม่เคยสนใจสตรีนางใด นอกจากนางเมื่อสตรีสาววัยสะพรั่งผู้เป็นถึงบุตรสาวของจอมมารผู้ยิ่งใหญ่เกิดระหกระเหินออกนอกสำนักมารที่มีชื่อว่าสำนักหมื่น โลกันต์มาจนเจอเข้ากับบุรุษหนุ่มรูปงามนามว่าหลี่ซ่งหมินเมื่อสองหนุ่มสาวเกิดตกหลุมรักกันและกันเข้าอย่างจังจนเกิดความรักแบบฉับพลันชนิดที่เรียกได้ว่าไม่อาจห้ามใจอย่างโง่งม เรื่องราวความรักวุ่นๆจึงบังเกิด…****คำเตือนนิยายเรื่องนี้เป็นยุคสมัยสมมติทุกตัวละครไม่มีอยู่จริงไม่อ้างอิงประวัติศาสตร์ชาติใดทุกสิ่งล้วนเกิดจ

“เพราะวิชาหมื่นโลกันต์...เพราะท่านพ่อ” หญิงสาวตะโกนด้วยแรงโทสะพร้อมปล่อยพลัง“ท่านแม่จึงต้องตาย!”หงซือกวนได้ยินประโยคส่งท้ายถึงกับโกรธจนตัวสั่น จึงบันดาลโทสะปล่อยพลังมหาศาลใส่บุตรสาวจนกระเด็นลอยไปวูบสิ้นเสียงร่างบางกระเด็นหายไปต่อหน้าต่อของตาหงซือกวนเขาพลันได้สติ “หลงเอ๋อร์...” เสียงเรียกบุตรสาวช่างเบายิ่งนักหงซือกวนเรียกชื่อบุตรสาวด้วยสายตาตระหนกอยู่ไม่น้อย แต่ใบหน้ายังคงดุดัน เหี้ยมเกรียม“ท่านประมุข” ซุนตี้สมุนคนสนิทของหงซือกวน ผู้อยู่ในเหตุการณ์ทุกอย่าง เรียกสติประมุขของเขา“เหม่ยหลง ตกหน้าผาไปแล้ว ข้าจะตามลงไป...ข้างล่างเป็นแม่น้ำ ข้ามั่นใจว่านางยังไม่ตาย”หงซือกวนหลับตาลง ก่อนกล่าวด้วยน้ำเสียงดุดันทรงพลัง“ไม่ต้อง!”เขาค่อยๆลืมตามองออกไปเบื้องหน้ายามเอ่ย“ปล่อยนางไป...” กล่าวเสร็จ หงซือกวนเพียงแต่ยืนนิ่งเงียบงันอยู่ตรงนั้นใบหน้าเหี้ยมเกรียมของเขายามนี้ไม่ว่าใครก็เดาไม่ออกว่าอยู่ในอารมณ์ไหน สมุนของเขาได้แต่นิ่งงันไป ไม่กล้าแม้แต่จะสบตา…ริมแม่น้ำสายใหญ่สายหนึ่งในเขตทุรกันดารห่างไกลหมู่บ้านและใกล้กันกับชายป่าทึบแห่งหนึ่งภายใต้หุบเขาลูกใหญ่ตรงบริเวณใกล้กันกับริมแม่น้ำสายใหญ

แม้แผ่นหลังของหงเหม่ยหลงจะเย็นเฉียบเพราะถูกบุรุษผู้หนึ่งจัดท่าให้นั่งพิงกับผนังถ้ำ แต่ด้านหน้าของนางกลับอบอุ่น เพราะเปลวไฟที่กำลังคุโชน เขากำลังก่อไฟเพื่อให้ความอบอุ่นแก่ตัวเขาเองและตัวนางแม้นตอนที่นางสติเลือนลางอยู่นั้น นางก็ยังสัมผัสได้ถึงเลือดอุ่นๆที่ไหลออกจากปากแผลของธนูนั่นนางอยู่บนไหล่ข้างหนึ่งของเขาเนื้อตัวของเขามีบาดแผลหลายแห่งทั้งยังมีธนูปักอยู่กลางหลังแต่เขาก็ยังแบกนางมาด้วย ที่จริงแล้ว ถ้าเขาทิ้งนางไว้ที่ริมแม่น้ำก็คงไม่เป็นไร แต่เขาก็ยังพยายาม พานางมาด้วยทั้งๆที่ เขาบาดเจ็บสาหัสปานนั้น“ถ้าทิ้งเจ้าไว้ที่เดิม เกรงว่าคนพวกนั้นฟื้นขึ้นมา เจ้าคงไม่รอด” เหมือนเขาเดาความคิดของนางออก จึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย เย็นชา ใบหน้าไร้อารมณ์หงเหม่ยหลงลืมตาขึ้นอีกครั้งในจังหวะเดียวกับที่เขาหันหน้ามาหญิงสาวถึงกับตะลังงันกับบุรุษตรงหน้าเมื่อได้มองเขาอย่างเต็มตาใบหน้าของชายหนุ่มแม้จะมอมแมมเต็มไปด้วยฝุ่นดิน เพราะผ่านการต่อสู้มาอย่างดุเดือด แต่ก็ยังคงความหล่อเหลาคมคายดูมีเสน่ห์ของบุรุษเพศเป็นอย่างยิ่ง หงเหม่ยหลงเพียงเหม่อมองบุรุษตรงหน้าอย่างเผลอไผลนางไม่เคยพบเจอบุรุษที่มี

หงเหม่ยหลงไม่ได้สนใจการกระทำของเขาที่ขัดคำสั่งของนางแม้แต่น้อย นางเพียงหันหน้าไปสนใจอยู่กับการถอดเสื้อของชายหนุ่มหญิงสาวเอื้อมมือมาปลดสายคาดเอวของเขาจากทางด้านหลังก่อนจะค่อยๆปล่อยให้สาบเสื้อคลายตัวเองออกนางบรรจงถอดเสื้อของเขาออกอย่างเบามือเพื่อหมายจะดูบาดแผลที่แผ่นหลังของเขาหลี่ซ่งหมินรู้ถึงเจตนาของนาง จึงมิได้ขัดขืนแต่อย่างใด เขาจึงเพียงนั่งเฉยๆปล่อยให้หญิงสาวเปลื้องผ้าท่อนบนของเขาอยู่อย่างนั้นเมื่อเสื้อคลายตัวออกจากลำตัวท่อนบนเผยให้เห็นแผ่นหลังกว้างใหญ่ของชายหนุ่ม หงเหม่ยหลงจึงไล่สายตาสำรวจบริเวณแผ่นหลังของเขาจนสามารถมองเห็นบาดแผลต่างๆได้อย่างชัดเจน หญิงสาวจึงใช้มือเรียวงามข้างหนึ่งของตนจับและกดไหล่ข้างหนึ่งของชายหนุ่มเพื่อยึดเอาไว้ ส่วนอีกข้างหนึ่งก็บรรจงจับหัวธนูที่คาปากแผลอยู่สวบ! เสียงเบาๆของหัวธนูเสียดสีกับผิวเนื้อเมื่อถูกดึงออกมาจากปากแผลอย่างรวดเร็ว แผ่นหลังของบุรุษตรงหน้าเกร็งตัวอย่างเห็นได้ชัด แต่ไม่มีเสียงร้องที่แสดงถึงความเจ็บปวดใดๆออกมาจากริมฝีปากได้รูปของเขาแม้แต่น้อยมีเพียงผลไม้ในมือเท่านั้นที่ เละแหลกเหลว“บอกให้กัดเอาไว้ก็ไม่เชื่อ อดกินแล้วนั่น” หงเหม่ยหลงพู

หงเหม่ยหลงนั่งพักอยู่ในถ้ำอีกหลายชั่วยาม จนกระทั่งรู้สึกมีเรี่ยวแรงขึ้นมาอยู่หลายส่วน จึงได้ตัดสินใจออกจากถ้ำมา ยามนี้น่าจะเป็นเวลาคล้อยบ่ายแล้ว หญิงสาวเลือกที่จะเดินทางลัดเลาะอยู่ภายในป่ารกทึบไปเรื่อยๆไม่เร่งรีบแต่อย่างใด ระหว่างทางเจอสมุนไพรหรืออาหารนางเพียงเก็บกินแต่มิได้พกพาให้หนักมือ เมื่อรู้สึกเหนื่อยก็หยุดพักตามทางเรื่อยมาหญิงสาวยังไม่รู้ทิศที่ตนจะไป นางยังไม่มีที่ใดให้ไปแต่ถ้าจะให้กลับไปที่สำนักหมื่นโลกันตร์บ้านของนางคงไม่มีทางเพราะความบาดหมางระหว่างตนกับบิดานั้น ยังไม่อาจสมานได้ในเร็ววัน ภาพเหตุการณ์เมื่อครั้งที่บิดาฟาดพลังฝ่ามือใส่มารดาจนสิ้นชีพ มันยังคงฝังตรึงอยู่ในห้วงสำนึกของนางนางยังคงทำใจไม่ได้ในเร็ววันหงเหม่ยหลงเพียงนั่งหลับตานิ่งๆอยู่อย่างนั้นเมื่อนั่งพักจนพอใจ นางจึงค่อยๆลืมตาขึ้นก่อนถอนหายใจอีกครั้งแล้วลุกขึ้นยืนขณะนี้หญิงสาวออกจากป่าทึบมาแล้ว ข้างหน้ามีเส้นทางหนึ่งที่น่าจะนำนางไปยังหมู่บ้านแห่งหนึ่ง นางจึงเลือกเดินไปตามทางเส้นนั้นทันใดนั้น ประสาทสัมผัสของหงเหม่ยหลงรู้สึกได้ว่ามีชาวยุทธกลุ่มหนึ่งกำลังต่อสู้กับคนอีกกลุ่มหนึ่งอยู่อย่างดุเดือดสวบ สวบ! เ