บทที่ 3...ชีวิตจริงเน่ากว่าเยอะ

“นั่นรถพ่อแกนี่!”

“หึ!” เธอยิ้มเยาะให้กับโชคชะตาของตัวเอง เพราะบิดาของเธอทำเหมือนว่าลืมไปแล้วว่ามีเธอเป็นลูกสาวอีกคน เขารักเมียใหม่ที่เป็นผู้ดีมาก และภูมิใจในตัวของลูกสาวสองคนจนหน้าบาน

ส่วนมารดาของเธอก็ใช่ย่อย ได้สามีใหม่เป็นถึงเจ้าของโรงแรมใหญ่ในตัวจังหวัด ทำหน้าที่เป็นมารดาของลูกเลี้ยงสองคนซึ่งเป็นลูกติดจากสามีได้อย่างดีจนได้รับรางวัลแม่ดีเด่นของจังหวัดเลยเชียวล่ะ!

มารดาของเธอพูดกรอกหูเธอเสมอ ว่าเธอนั้นเกิดจากความผิดพลาด หากมารดาของเธอไม่เกิดตั้งครรภ์ในตอนนั้น ป่านนี้เจ้าหล่อนคงได้เป็นนางเอกละครหลังข่าวที่มีชื่อเสียงไปแล้ว เธอมันก็แค่มารหัวขนสำหรับมารดาเท่านั้น !!!

“แต่ทำไมน้องสาวสองคนของแก ถึงไม่เคยเรียกแกว่าพี่เลยนะ ขนาดใช้นามสกุลเดียวกันแท้ ๆ ไม่รู้จะหยิ่งยโสไปถึงไหน หรือไม่ก็คงอิจฉาที่แกสวยกว่า”

“สองคนนั้นไม่อิจฉาฉันหรอกแก เชื่อฉันสิ”

“แต่ยังไงแกก็เป็นพี่”

“พวกมันไม่นับหรอก พ่อฉันยังไม่นับฉันเป็นลูกเลย แล้วพวกมันจะนับทำไม”

“ทำไมแกคิดงั้นวะ ยังไงพ่อก็คือพ่อนะโว๊ย ฉันว่าเขาก็รักแกนะ”

“แต่เขารักเมียเขามากกว่า ในเมื่อเมียเค้าไม่ต้องการให้เค้ามายุ่งกับฉัน เค้าก็คงต้องตัดฉันว่ะ”

“จริงหรือวะ ได้ไง?”

“ได้สิ เมียเค้าเคยโทรมาหาฉันด้วยนะ บอกว่าให้ฉันทำตัวดี ๆให้สมกับนามสกุลของพ่อ ถ้าวันไหนฉันทำตัวไม่ดี สร้างความอับอาย วันนั้นเค้าจะไม่ให้ฉันใช้นามสกุลพ่อด้วยว่ะ ทำอย่างกับฉันอยากใช้นักนี่!”

“โห อย่างกับละครน้ำเน่าแน่ะแก”

“ชีวิตจริงเน่ากว่าเยอะ! แต่แกไม่ต้องสงสารฉันหรอกนะโว๊ย ฉันชอบชีวิตของฉันอย่างนี้ มันอิสระดี ไม่ต้องขึ้นอยู่กับใคร ไม่ต้องมีใครมาคอยบงการ...อยากจะทำอะไรก็ได้!”

“แล้วแกอยากทำอะไร”

“ทำอะไรก็ได้ที่จะทำให้ฉันดัง ฉันอยากดัง อยากให้คนหันมาสนใจฉันเยอะ ๆ ที่ฉันต้องการ มีแค่นี้แหละ”

“แกก็เลยอยากเป็นดารา”

“ใช่”

“แกอยากให้พ่อแม่หันมาสนใจแกเหรอ”

“ไม่ต้องถึงกับสนใจหรอก แค่ไม่อยากให้ลืม เพราะงั้น ฉันจะทำทุกวิถีทางให้พวกเขาไม่ลืมฉัน และจำฉันไปจนวันตายเลย!”

“รับขนมจีบซาลาเปาเพิ่มมั้ยคะ...”

อาโปสอบถามกับลูกค้าด้วยน้ำเสียงสดใส สุภาพและน่ารักเสมอ เธอมาทำงานที่ร้านสะดวกซื้อใกล้แหล่งท่องเที่ยวของตัวเมืองได้ประมาณหนึ่งสัปดาห์แล้ว โดยเช่าห้องพักราคาถูกไม่ไกลจากที่ทำงานสักเท่าไหร่