Lahat ng Kabanata ng นางเอกหนังรัก: Kabanata 1 - Kabanata 7

“ยังไม่มีใครเข้าตาเลย แต่ฉันไม่แลเด็กแถวนี้หรอก ไม่อยากอยู่บ้านนอกคอกนาอีกแล้ว“อยากไปเป็นดาวจรัสแสงอยู่เมืองใหญ่ว่างั้น”“อื้ม...ฉันไม่เหมาะกับที่นี่” อาโปค่อนข้างภูมิใจในความสวยของตัวเองอยู่นะ และเธอก็รู้สึกมีความสุขมากมายเวลาโดนผู้ชายแซวหรือมีคนมาขอเบอร์ ถึงเธอจะไม่ได้ให้เบอร์ใครไป แต่เธอก็สุขใจที่ได้บริหารเสน่ห์“เออ ปิดเทอมหนึ่งนี้แกจะทำอะไร”“อยู่บ้านช่วยงานสวนพ่อแม่มั้ง”“ไปทำงานในเมืองกันมั้ย” อาโปรีบเสนอเพื่อนรัก “ฉันว่าจะไปสมัครงานพาร์ททามที่ร้านสะดวกซื้อ เค้าเปิดรับนักเรียนหลายอัตราเลยนะ”“ก็ดีนะ แต่ฉันต้องขออนุญาตพ่อกับแม่ก่อนอ่ะ”“ไม่เห็นต้องขออนุญาตเลย เราอายุ 18 แล้วนะ อีกอย่าง ไปทำงานแค่ในเมืองเอง ไม่ได้ไปถึงกรุงเทพฯซะหน่อย”“แต่ในเมืองก็ไกลหลายสิบกิโลอยู่นะแก นั่งรถสองแถวหรือรถตู้ตั้งเกือบชั่วโมงกว่าจะถึง ยังไงถ้าแกได้งาน แกก็ต้องไปเช่าหอพักอยู่ดี ฉันว่าพ่อกับแม่ฉันไม่ให้ไปหรอก แต่อย่างแกก็ทำได้สิ เพราะพ่อกับแม่แกไม่ค่อยสนใจแกอยู่แล้ว”เมื่อเพื่อนสาวพลั้งปากพูดออกไปไม่ทันคิด ทำให้อาโปหน้าสลดไปเหมือนกัน“ขอโทษแก ฉันลืมไปอ่ะ” ตันหยงหน้าเสีย “ขอโทษนะ ฉันนี่ปากเสียจริง”“

สาวน้อยเริ่มทำงานในกะกลางคืน โดยทำตั้งแต่สามทุ่มสี่ทุ่มจนถึงช่วงเช้าของอีกวัน จึงทำให้เธอได้เจอกับนักเที่ยวราตรีทั้งชาวไทยและต่างชาติมากมาย ซึ่งเข้ามาซื้อของพร้อมกลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้ง คนพวกนี้มักมาซื้อเครื่องดื่ม บุหรี่ และถุงยางอนามัย แต่ก็ไม่วายที่จะแซวและจีบเธอระหว่างรอจ่ายเงินหน้าเคาน์เตอร์จนกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว“รับเพิ่มครับ แต่ขอรับเป็นเบอร์โทรของคุณแทนได้มั้ยครับ”“ยังใส่ชุดนักเรียนอยู่เลย...ชื่อน่ารักจัง” เธอเป็นแค่พนักงานพาร์ททามจึงไม่ได้ใส่ชุดพนักงาน จึงยิ่งทำให้พวกผู้ชายทั้งรุ่นใหญ่รุ่นเล็กสนใจมากขึ้นไปอีก ถ้ามากันเป็นกลุ่มจะรุมทึ้งไม่เลิก“อาโป...มีแฟนยังครับ...เป็นแฟนกับพี่มั้ย”“น้องอาโปคนสวย”เธอโปรยยิ้มหวาน ๆ ให้คนเหล่านั้น ไม่ได้นึกโกรธหรือรำคาญแต่อย่างใด เพราะพวกเขาเป็นลูกค้าของทางร้าน เธอต้องบริการด้วยความสุภาพอย่างที่ถูกเทรนด์มา เธอทำงานที่นี่ไปด้วยความหวังว่าวันหนึ่ง อาจมีแมวมองเดินผ่านมาแล้วสนใจในหน้าตาและรูปลักษณ์งดงามของเธอ เขาหรือเธออาจชวนสาวน้อยคนนี้ไปแคสงานก็ได้“แหม เสน่ห์แรงจัง ลูกค้าเข้าร้านกันแน่นเพราะอยากมาดูอาโปเลยนะเนี่ย” รุ่นพี่ที่ทำงานในร้านด้ว

“ใช่ แบบนี้ผ่านแน่นอน” เธอเห็นสายตาเขาแว่บ หนึ่งตอนที่จ้องหน้าอกของเธอ “หนูเหมาะกับบทที่พี่กำลังหาอยู่จริง ๆนะ”“หนังเกี่ยวกับอะไรคะ”“ถ้าอยากรู้รายละเอียดโทรมานะ”เธอได้คุยกับผู้กำกับหนังคนนั้นเพียงแค่นั้น เพราะมีลูกค้ามารอจ่ายเงินต่อจากเขาเพียบ และเธอต้องทำงานต่อแล้ว ผู้จัดการร้านเริ่มชะเง้อมองมาอย่างสงสัยว่าเธอมีปัญหาอะไรกับลูกค้ารึเปล่า“ใครอ่ะ รู้จักเหรอ” เพื่อนร่วมงานคนเดิมขยับเข้ามาถามไถ่ หลังจากกลับมาจากไปจัดชั้นวางสินค้ามาอย่างเหน็ดเหนื่อย“เปล่าหรอกพี่ ลูกค้าเค้าก็ถามหาสินค้าไปเรื่อยอ่ะ เราก็ตอบไปเท่าที่จะตอบได้”“อ๋อ นึกว่ารู้จักกันซะอีก เห็นคุยกันตั้งนาน ที่แท้ก็เหมือนลูกค้าหน้าหม้อคนอื่น ๆใช่มั้ย”“คงงั้น” แต่คนนี้ถึงกับให้นามบัตรเอาไว้เลยทีเดียว มันทำให้การทำงานในคืนนี้ของเธอเริ่มมีความหวังขึ้นมาแล้ว เธอกำลังจะได้ในสิ่งที่ปรารถนาแล้วใช่มั้ย???เมื่อเธอออกกะในตอนเช้า เธอรีบกลับไปที่หอพักโดยทันที แต่ยังไม่ขึ้นห้อง เธอแวะเข้าไปในร้านอินเทอร์เน็ตใต้ตึกก่อน เพื่อจะเช็คข้อมูลเกี่ยวกับคนที่ให้นามบัตรเธอมาเมื่อตอนดึก“ไหน ดูสิ เป็นผู้กำกับจริง ๆ รึเปล่า”เมื่อเธอคลิกหาชื่อของเขา