บทที่ 4...น้องอาโปคนสวย

สาวน้อยเริ่มทำงานในกะกลางคืน โดยทำตั้งแต่สามทุ่มสี่ทุ่มจนถึงช่วงเช้าของอีกวัน จึงทำให้เธอได้เจอกับนักเที่ยวราตรีทั้งชาวไทยและต่างชาติมากมาย ซึ่งเข้ามาซื้อของพร้อมกลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้ง คนพวกนี้มักมาซื้อเครื่องดื่ม บุหรี่ และถุงยางอนามัย แต่ก็ไม่วายที่จะแซวและจีบเธอระหว่างรอจ่ายเงินหน้าเคาน์เตอร์จนกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว

“รับเพิ่มครับ แต่ขอรับเป็นเบอร์โทรของคุณแทนได้มั้ยครับ”

“ยังใส่ชุดนักเรียนอยู่เลย...ชื่อน่ารักจัง” เธอเป็นแค่พนักงานพาร์ททามจึงไม่ได้ใส่ชุดพนักงาน จึงยิ่งทำให้พวกผู้ชายทั้งรุ่นใหญ่รุ่นเล็กสนใจมากขึ้นไปอีก ถ้ามากันเป็นกลุ่มจะรุมทึ้งไม่เลิก

“อาโป...มีแฟนยังครับ...เป็นแฟนกับพี่มั้ย”

“น้องอาโปคนสวย”

เธอโปรยยิ้มหวาน ๆ ให้คนเหล่านั้น ไม่ได้นึกโกรธหรือรำคาญแต่อย่างใด เพราะพวกเขาเป็นลูกค้าของทางร้าน เธอต้องบริการด้วยความสุภาพอย่างที่ถูกเทรนด์มา เธอทำงานที่นี่ไปด้วยความหวังว่าวันหนึ่ง อาจมีแมวมองเดินผ่านมาแล้วสนใจในหน้าตาและรูปลักษณ์งดงามของเธอ เขาหรือเธออาจชวนสาวน้อยคนนี้ไปแคสงานก็ได้

“แหม เสน่ห์แรงจัง ลูกค้าเข้าร้านกันแน่นเพราะอยากมาดูอาโปเลยนะเนี่ย” รุ่นพี่ที่ทำงานในร้านด้วยกันถึงกับออกปากแซว “ตอนกลางวันก็มีลูกค้าเข้ามาซื้อของ แล้วถามหาอาโปด้วย คิดดู”

“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ ก็แค่พวกคนเมาน่ะ” แต่เธอรู้ว่ามันจริงเลยล่ะ “เอาอะไรกับคนพวกนี้ล่ะพี่”

ระหว่างคุยกับเพื่อนร่วมงานอยู่นั้นเอง อาโปก็ต้องชะงักไปเมื่อเห็นลูกค้ากลุ่มหนึ่งเดินเข้าร้านมา เธอจำได้ทันทีว่าเป็นมารดาของเธอและลูกเลี้ยงสองคน คนโตเป็นผู้ชายอายุราว ๆ 14 ส่วนอีกคนเป็นเด็กผู้หญิงอายุน่าจะประมาณ 10 ขวบ สามแม่ลูกเดินเข้ามาเลือกซื้อของกันอย่างมีความสุข หลังจากไปออกกำลังกายกันที่สโมสรมาแล้ว

อาโปแอบมองมารดากับลูกเลี้ยงตลอดเวลา ดูเหมือนพวกเขาจะรักและสนิทสนมกันมากทีเดียว เพราะกอดคอกอดไหล่และจูงมือกันไม่ปล่อย

จนเมื่อมารดาและลูกเลี้ยงทั้งสองมายืนรอจ่ายเงินหน้าเคาน์เตอร์นั่นล่ะ ที่มารดาของเธอหุบยิ้มแล้วเปลี่ยนเป็นหน้าตานิ่งเฉยแทน มารดาไม่แม้แต่จะทักทายเธอสักคำ

“แม่ครับ ผมอยากได้ช็อคโกแล็ตเพิ่ม ไปหยิบให้หน่อยสิ” เมื่อเจ้าลูกชายสั่ง มารดาของเธอก็รีบทำให้อย่างดี ดูเหมือนมารดาของเธอจะรักและเอาอกเอาใจลูกชายของสามีมากทีเดียว

เมื่อพวกเขาจ่ายเงินเรียบร้อย ก็รีบพากันออกจากร้านไป ขึ้นรถเบ๊นซ์คันใหญ่ที่จอดรออยู่ริมถนนบริเวณหน้าร้าน เธอมองตามพวกเขาไป ด้วยสายตาคับแค้นใจ และน้อยใจอย่างบรรยายไม่ถูก มารดาของเธอหมางเมินยังไม่พอ ยังทำท่าทางเหมือนไม่รู้จักเธอเสียอย่างนั้น