บทที่ 6

"ถ้าคุณไม่อยากประลองงั้นเรามาจัดนัดกระชับมิตรกันดูไหม"

"สมองของคุณคงคิดได้แค่เรื่องเดียวนี่สินะ ถ้างั้นวันนี้เราคงคุยกันไม่รู้เรื่องแล้วล่ะ"

"แต่ผมคิดว่าสมองของเราก็ไม่ต่างกันหรอก ดูแค่สายตาคุณที่มอง.." ดวงตาคมคู่นั้นมองต่ำลงไปดูอวัยวะส่วนที่เขาภูมิใจมากที่สุดในร่างกาย และเธอก็ดันเผลอมองตามสายตาเขาไปอีกจนได้

"มันก็แค่ดักแด้ที่เพิ่งออกจากฝักดูคุณจะภูมิใจจังเลยนะ"

หมดกันความภูมิใจของกูดักแด้ที่เพิ่งออกจากฝักงั้นเหรอ! ปากเก่งแบบนี้จัดให้สักดอกดีไหมขี้คร้านจะมาขอร้องกูให้จัดอีกน่ะสิ

"ถอยออกไปนะ!" เห็นว่าอีกฝ่ายเดินตรงเข้ามาเธอก็รีบหันไปเคาะประตูห้องเสียงดังเพื่อให้คนด้านนอกเปิด "กรี๊ดดด" ทรงอัปสรสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่สัมผัสกับสะโพกของเธอ

หญิงสาวหลับตาลงแล้วกลั้นหายใจหันกลับมาก่อนจะยกเข่าขึ้นสูงเพื่อที่จะกำจัดจุดอ่อนของอีกฝ่าย

"กรี๊ดด ปล่อยนะ!" แต่ขาของเธอถูกมือหนาจับล็อกไว้ในท่ายก "ไอ้เลวปล่อยฉัน!" เธอสวมใส่กระโปรงเลยทำอะไรไม่สะดวก แถมตอนนี้ขาที่ยกขึ้นมาเมื่อครู่ก็ถูกอีกฝ่ายจับล็อกไว้ในท่าเดิม ส่วนมือที่กำลังปกป้องตัวเองก็ถูกมือหนาอีกข้างจับรวบไว้ด้วยกัน

ทั้งขาและมือถูกพันธนาการไว้จนขยับแทบไม่ได้แต่เธอก็ไม่หยุดที่จะปกป้องตัวเอง ทรงอัปสรยื่นปากเข้าไปหวังจะกัด แต่...

"อืมมม"

ไม่ใช่แค่เธอหรอกที่ไม่มีมือว่างเขาก็ไม่ว่างเช่นกัน แต่พอเห็นว่าตัวเองกำลังจะถูกกัดนเรศวรเลยโน้มริมฝีปากลงไปกัดก่อน ..แต่ตรงที่เขากัดคือริมฝีปากของเธอ

"อี๊ดดดด!!" ทรงอัปสรดิ้นรนจนฟันของนเรศวรกระทบเข้ากับริมฝีปากบางเขาถึงได้รีบปล่อยเพราะสัมผัสถึงกลิ่นเลือด "ไอ้เลว!" หลังจากที่เป็นอิสระเธอก็รีบเช็ดริมฝีปากของตัวเองออกรู้สึกขยะแขยงมาก

"ไม่เห็นหรือไงว่าเลือดออกหยุดเช็ดก่อน" ยิ่งเธอเช็ดมันก็ยิ่งทำให้ตรงที่แตกมีเลือดไหลออกมาเยอะ

"สกปรกโสโครก!"

"สกปรกโสโครกเลยเหรอ?!" สิ้นคำพูดนั้นริมฝีปากหนาที่เธอมองเห็นว่ามันเป็นสิ่งสกปรกโสโครก ก็ได้บดขยี้ลงกับริมฝีปากของคนที่คิดว่าตัวเองเป็นผู้ดีนักหนาโดยไม่สนปากที่แตกของเธออยู่เลย

"คุณมายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้ แล้วคุณหนูของฉันอยู่ไหน" ข้าวปุ้นไม่สบายใจมากเลยตามมาถึงที่นี่ พอมาถึงก็เห็นว่าไอ้แฝดนรกนั่นยืนเฝ้าหน้าห้องอยู่ "เปิดประตูให้ฉันนะ!"

"มันไม่ใช่เรื่องของเธอ กลับไปดีกว่า"

"จะไม่ใช่เรื่องของฉันได้ยังไง คุณหนูของฉันอยู่ในนั้นใช่ไหม"

ในห้องเวลาเดียวกัน..

ตุ๊บ!!

"ซี๊ดดดด โอ๊ยยย" ก่อนหน้าทรงอัปสรทำเป็นเคลิ้มไปกับรสจูบของเขา แต่พออีกฝ่ายแน่ใจแล้วว่าเอาเธออยู่หมัดเขาเลยปล่อยมือที่ล็อกอยู่ออกแต่ก็ไม่ได้ปล่อยจูบ ..ไม่คิดว่าเธอจะใช้จังหวะนี้กำจัดจุดอ่อนของเขา คนร่างสูงค่อยๆ ทรุดตัวลง เป็นจังหวะเดียวกับที่ประตูห้องเปิดเข้ามาพอดี

"คุณหนูคะ"

"ข้าวปุ้น"

"นายครับ?" ไม่ใช่แค่ข้าวปุ้นหรอกที่ตกใจตุนท์ก็ตกใจไม่ต่างกันเพราะตอนนี้เจ้านายทรุดอยู่กับพื้นแถมริมฝีปากก็มีเลือดคล้ายกับริมฝีปากของทรงอัปสรเลย

"คุณหนูเป็นยังไงบ้างคะ" ข้าวปุ้นพูดพร้อมกับล้วงเอาโทรศัพท์ออกมา

"ข้าวปุ้นจะทำอะไร"

"โทรแจ้งความค่ะ"

"นายเป็นยังไงบ้างครับ"

"ช่วยกูลุกขึ้นก่อน"

ทรงอัปสรคว้าแขนข้าวปุ้นพาออกจากห้องนั้นแล้วก็รีบมาเปิดห้องของตัวเองที่อยู่ข้างๆ กัน

"ทำไมถึงไม่แจ้งความคะ"

"จะแจ้งได้ยังไงนั่นห้องของมันและดูสภาพมันสิ"

"จริงด้วยค่ะดีไม่ดีเราถูกแจ้งความกลับแน่เลย มันทำอะไรคุณหนูคะ"

"อย่าเพิ่งพูดดีกว่าไปเอายามาทำแผลให้ฉันก่อน"

"คุณหนูอย่าเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงแบบนี้อีกนะคะ" หลังจากทำแผลเสร็จแล้วข้าวปุ้นก็อดไม่ได้ที่จะเตือนคุณหนูที่เธอรัก

"ฉันอยากจะฆ่ามันให้ตายนัก"