คีรินทร์ วาเลนซิโอ [ ใต้ปีกมาเฟีย ]

สายฝนกระหน่ำซัดสาด ราวกับฟ้ารั่วลงมายังกรุงเทพมหานครในยามค่ำคืน แสงไฟจากอาคารสูงเสียดฟ้าพร่าเลือนภายใต้ม่านน้ำที่บดบังทัศนียภาพ เกวลินศิริธนากุล หญิงสาววัยยี่สิบห้าปี ขมวดคิ้วมุ่นขณะไขกุญแจห้องพักคอนโดมิเนียมขนาดกลางของตนเอง ความเหนื่อยล้าจากการทำงานในร้านดอกไม้เล็กๆ ย่านชานเมือง ทำให้เธออยากทิ้งตัวลงบนโซฟานุ่มๆ โดยเร็วที่สุด

ทว่า...ภาพที่ปรากฏตรงหน้าหลังจากเปิดประตูห้อง กลับทำให้ความเหนื่อยหน่ายมลายหายไปจนหมดสิ้น

ร่างสูงใหญ่ของชายคนหนึ่งนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นพรมสีอ่อนใต้โคมไฟสลัว แสงเงาที่ตกกระทบใบหน้าคมสันทำให้เห็นร่องรอยบาดแผลและคราบเลือดจางๆ เกวลินตกใจจนแทบกรี๊ด แต่สัญชาตญาณบางอย่างสั่งให้เธอรีบเข้าไปดูอาการเขา

หัวใจเธอเต้นระรัวเมื่อสัมผัสได้ถึงชีพจรที่แผ่วเบา ท่าทางเขาบาดเจ็บสาหัส เสื้อผ้าเนื้อดีเปรอะเปื้อนไปด้วยดินโคลนและรอยฉีกขาด บ่งบอกว่าเขาผ่านเรื่องราวเลวร้ายมา เกวลินไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร มาอยู่ที่หน้าห้องเธอได้อย่างไร แต่ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีสั่งให้เธอต้องช่วยเหลือ

ด้วยความช่วยเหลือจากยามรักษาความปลอดภัยของคอนโด ซึ่งเป็นชายร่างกำยำที่คุ้นเคยกันดี พวกเขาช่วยกันประคองร่างหนักอึ้งเข้าไปในห้องของเกวลินอย่างทุลักทุเล

ตลอดคืนนั้น เกวลินวุ่นวายกับการทำแผล เช็ดตัว และเฝ้าดูอาการของชายแปลกหน้า เธอพบว่าเขามีรอยสักรูปเสือดำขนาดใหญ่ที่แผ่นหลัง บ่งบอกถึงความเป็นบุรุษที่แข็งแกร่งและน่าเกรงขาม แม้ในยามหมดสติ ใบหน้าคมคายนั้นก็ยังคงฉายแววเย็นชาและดุดัน

รุ่งเช้า แสงแดดยามเช้าสาดส่องลอดผ้าม่านบางเบา เกวลินสะดุ้งตื่นเมื่อรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวบนเตียง เธอรีบลุกขึ้นมองไปยังร่างที่นอนอยู่ก็พบว่าดวงตาคมกริบคู่นั้นกำลังจ้องมองมาที่เธออย่างพิจารณา

ความเงียบปกคลุมทั่วทั้งห้อง มีเพียงเสียงลมหายใจของคนทั้งสองที่ดังแผ่วเบา เกวลินรู้สึกประหม่าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แววตาของเขา...ลึกซึ้งและอ่านไม่ออก ราวกับห้วงมหาสมุทรที่ดำมืดและอันตราย

"คุณ...ฟื้นแล้ว" เธอเอ่ยเสียงแผ่ว

ชายแปลกหน้าไม่ตอบในทันที เขากวาดสายตามองสำรวจไปทั่วห้อง ก่อนจะกลับมาจ้องมองใบหน้าของเธออีกครั้ง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย ระแวดระวัง และ...บางสิ่งที่ซับซ้อนเกินกว่าที่เกวลินจะเข้าใจ

"ที่นี่...ที่ไหน?" เสียงทุ้มต่ำแหบพร่าของเขาดังขึ้นเป็นครั้งแรก

"คอนโดของฉันค่ะ...เมื่อคืน ฉันเจอคุณบาดเจ็บอยู่หน้าห้อง" เกวลินตอบอย่างตรงไปตรงมา

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ราวกับกำลังพยายามรื้อฟื้นความทรงจำ ดวงตาคมกริบคู่นั้นจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของเธอ ราวกับต้องการอ่านความคิดทุกอย่าง

"คุณ..." เขาเอ่ยอีกครั้ง น้ำเสียงยังคงแหบแห้ง "ช่วยชีวิตฉันไว้?"

เกวลินพยักหน้าเบาๆ "ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่คุณบาดเจ็บมาก"

ความเงียบกลับมาปกคลุมอีกครั้ง ชายแปลกหน้าจ้องมองเธอไม่วางตา ราวกับกำลังประเมินทุกการกระทำและคำพูดของเธอ เกวลินรู้สึกราวกับถูกเปลือยเปล่าภายใต้สายตาคู่นั้น

ในที่สุด เขาก็ถอนสายตาออกไป มองไปยังมือของตัวเองที่ถูกพันด้วยผ้าพันแผลสีขาวสะอาด

"ขอบคุณ" เขาเอ่ยเสียงเบา แต่ทว่าหนักแน่น

"ไม่เป็นไรค่ะ" เกวลินตอบกลับอย่างเกร็งๆ

หลังจากนั้น ชายแปลกหน้าก็พักฟื้นอยู่ที่ห้องของเกวลินสองวันเต็มๆ เขาไม่ยอมบอกชื่อจริง บอกเพียงแค่ว่าชื่อ "คีร์" เขาเป็นคนเงียบขรึม ไม่ค่อยพูดจา แต่ทุกครั้งที่สายตาของเขาจับจ้องมาที่เกวลิน มันกลับเต็มไปด้วยความหมายที่ยากจะคาดเดา

เกวลินดูแลเขาอย่างดีที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้ แม้จะรู้สึกหวาดหวั่นกับบุคลิกที่ดูลึกลับและอันตรายของเขา แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็รู้สึกถึงแรงดึงดูดบางอย่างที่อธิบายไม่ได้

และแล้ว ในเช้าวันที่สาม หลังจากที่ฝนหยุดตก ท้องฟ้าเริ่มสดใส คีร์ก็ลุกขึ้นแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าชุดเดิมที่ถึงแม้จะยังคงมีร่องรอยความเสียหาย แต่ก็ดูดีมีราคา เขามองมาที่เกวลินด้วยแววตาที่แตกต่างไปจากเดิม...แววตาที่เต็มไปด้วยความแน่วแน่และบางสิ่งที่ลึกซึ้งกว่าความขอบคุณ

"ฉันต้องไป" เขาเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ

เกวลินพยักหน้าเข้าใจ เธอไม่เคยคิดที่จะรั้งเขาไว้

แต่สิ่งที่เขาพูดต่อมา กลับทำให้หัวใจของเธอเต้นผิดจังหวะ

"เธอเป็นของฉันตั้งแต่วันที่ช่วยฉันไว้ จำไว้ เกวลิน…ฉันจะไม่มีวันปล่อยเธอไป"

ก่อนที่เกวลินจะได้ทันตั้งตัว คีร์ก็โน้มตัวลงมาประทับริมฝีปากบนหน้าผากของเธออย่างแผ่วเบา ทิ้งไว้เพียงความรู้สึกชาวยะเยือกและคำพูดที่ดังก้องอยู่ในหัวใจ

แล้วเขาก็จากไป...หายไปจากชีวิตเธออย่างไร้ร่องรอย เหมือนกับพายุฝนที่พัดผ่านไปในคืนหนึ่ง

เกวลินยืนอยู่ที่เดิม มองไปยังประตูที่ปิดสนิท ความรู้สึกสับสนและหวาดหวั่นถาโถมเข้ามา เธอไม่เข้าใจความหมายในคำพูดของเขา ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงพูดราวกับว่าเธอเป็นสิ่งของ

เธอพยายามที่จะลืมเลือนเรื่องราวที่เกิดขึ้น พยายามที่จะกลับไปใช้ชีวิตธรรมดาเหมือนเดิม แต่ความรู้สึกบางอย่างที่ฝังลึกอยู่ในใจกลับคอยย้ำเตือนว่า ชีวิตของเธอ...ได้เปลี่ยนแปลงไปแล้วตลอดกาล

และในที่สุด วันหนึ่ง เขาก็กลับมา...พร้อมกับโลกที่เธอไม่เคยรู้จัก โลกที่เต็มไปด้วยอำนาจ ความมืดมิด และความคลั่งรักที่พร้อมจะกลืนกินทุกสิ่ง