ไม่ต้องการเขาแล้ว

เสียงช้อนกระทบจานดังเป็นระยะ บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยความอบอุ่นและเป็นกันเอง กลิ่นอาหารหอมกรุ่นลอยอบอวลไปทั่ว โต๊ะเต็มไปด้วยเมนูแสนอร่อย

ข้าวหอมตักข้าวเข้าปากคำโต ก่อนจะเงยหน้ามองพ่อกับแม่ที่กำลังมองเธออยู่

แม่ของข้าวหอมอมยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะหันไปพูดกับธีร์ด้วยน้ำเสียงเอ็นดู "ธีร์ ป้าฝากดูแลน้องด้วยนะลูก อย่าให้พวกเจ้าชู้มายุ่งกับน้อง"

ธีร์เงยหน้าขึ้นสบตากับแม่ของข้าวหอม เขารู้อยู่แล้วว่าหน้าที่นี้ตกเป็นของเขามาตลอด แต่ทำไมคำพูดธรรมดาๆแบบนี้ถึงทำให้เขารู้สึกแปลกๆกันนะ

"ครับ ผมดูแลข้าวหอมอยู่แล้ว ไม่ต้องห่วงหรอกครับ" เขาตอบกลับไปตามตรง

พ่อของข้าวหอมวางช้อนลง เสียงกระทบจานดังขึ้นเล็กน้อยก่อนที่เขาจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆแต่เจือไปด้วยความนัย

"ก็ดีสิ ดูแลกันแบบนี้ไปเรื่อยๆนะ"

ธีร์หยุดชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะเหลือบตามองชายวัยกลางคนตรงหน้า สีหน้าของพ่อข้าวหอมดูผ่อนคลาย แต่รอยยิ้มที่มุมปากกลับสื่อความหมายบางอย่างที่อ่านได้ไม่ยาก

คำพูดนั้นดูเหมือนจะเป็นเพียงการหยอกล้อธรรมดา แต่สำหรับธีร์แล้ว มันกลับกระตุ้นให้ความคิดบางอย่างผุดขึ้นมาโดยไม่ตั้งใจ

พ่อแม่ของข้าวหอม... กำลังเปิดโอกาสให้เขาหรือเปล่านะ?

หรือเขากำลังคิดเข้าข้างตัวเองไป?

ความเป็นไปได้ที่ว่าพวกท่านอาจกำลังเปิดทางให้เขาเข้าไปอยู่ในชีวิตของข้าวหอมมากขึ้น มันทำให้หัวใจเขาเต้นแรงขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ แต่ขณะเดียวกัน ธีร์ก็อดสงสัยไม่ได้ว่ามันเป็นเพียงแค่การแซวเล่นของผู้ใหญ่ หรือว่าพวกท่านมองออกจริงๆว่าเขารู้สึกยังไงกับลูกสาวของพวกเขา

เขาอยากจะเชื่อ... อยากให้มันเป็นอย่างที่คิดจริงๆ

แต่ความไม่แน่ใจบางอย่างก็ฉุดเขาไว้ เพราะถ้าหากเขาคิดผิด และทั้งหมดนี้เป็นเพียงแค่ความหวังลมๆแล้งๆ มันคงไม่ต่างอะไรกับการโยนตัวเองลงไปในกับดักที่ไม่มีทางหลุดพ้น

ธีร์พยายามทำตัวเป็นปกติ ยกน้ำขึ้นดื่มเพื่อซ่อนอาการลังเลของตัวเองในขณะที่สมองยังคงตีกันยุ่งว่าเขาควรดีใจกับสถานการณ์นี้ดีไหม หรือควรเตือนตัวเองให้ถอยออกมาเหมือนที่เคยทำมาตลอดกันแน่

ข้าวหอมไม่ได้ติดใจอะไรกับบทสนทนา เธอมัวแต่สนใจกับข้าวตรงหน้ามากกว่า ตักเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆอย่างไม่ทันสังเกตบรรยากาศรอบโต๊ะที่เริ่มมีอะไรบางอย่างแฝงอยู่

แม่กับพ่อของเธอลอบสบตากัน พลางอมยิ้มน้อยๆราวกับรู้ดีว่ามีบางอย่างซ่อนอยู่ใต้ความเงียบของธีร์ พวกเขามองออกนานแล้วว่าธีร์รู้สึกยังไงกับลูกสาวของตัวเอง เพียงแต่เจ้าตัวอาจจะยังไม่กล้าก้าวข้ามเส้น หรืออาจจะยังไม่แน่ใจว่าตัวเองควรเดินไปในทิศทางไหน

สุดท้าย... พ่อแม่ก็ทำเพียงแค่เฝ้ามอง รอให้เจ้าตัวตัดสินใจเอง ว่าจะเก็บความรู้สึกนี้ไว้เหมือนที่เคยทำมาตลอด หรือกล้าพอที่จะเปลี่ยนแปลงทุกอย่างด้วยมือของตัวเอง

หลังจากมื้ออาหารจบลง เวลาก็ล่วงเลยเข้าสู่ช่วงค่ำ ธีร์เตรียมตัวจะกลับบ้าน ข้าวหอมเดินมาส่งเขาที่หน้าประตู

"พรุ่งนี้อย่าทำให้ข้าวรอนะพี่ธีร์" ข้าวหอมพูดพลางกอดอก มองเขาตาเขม็ง

ธีร์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย "หืม? ใครกันแน่ที่ชอบตื่นสายจนพี่ต้องรอ?"

"ก็..." ข้าวหอมอ้าปากจะเถียง แต่พอคิดย้อนกลับไปก็เถียงไม่ออก เพราะเธอนี่แหละที่ชอบสายนิดสายหน่อยทุกเช้า "เออ! คราวนี้ข้าวจะไม่สายแน่!"

ธีร์หัวเราะขำขณะยกมือขึ้นแตะหน้าผากเธอแล้วดันมันถอยหลังไปเล็กน้อย "งั้นก็รีบนอนได้แล้ว อย่ามัวแต่เล่นโทรศัพท์จนดึก"

"พี่ธีร์!" ข้าวหอมโวยวาย ยกมือขึ้นลูบหน้าผากตัวเองที่โดนจิ้มไปเมื่อครู่ ก่อนจะมองเขาด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ "นี่คิดว่าข้าวเป็นเด็กจริงๆ หรือไง?!"

ธีร์ยักไหล่แล้วยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ "เปล่านะ แค่เด็กที่พี่ต้องคอยดูแล"

ข้าวหอมเม้มปากแน่น จ้องเขาเขม็งพยายามจะเถียง แต่ธีร์กลับหัวเราะขำ ก่อนจะเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง "โอเคๆ ไม่แกล้งแล้ว งั้นพี่กลับละ"

ข้าวหอมยืนกอดอก มองธีร์เดินหันหลังกลับไปที่บ้านของเขา แต่พอเธอเห็นแผ่นหลังกว้างของเขา ความรู้สึกบางอย่างก็แล่นวูบขึ้นมาในใจ อบอุ่น... และติดขัดไปพร้อมกัน

ริมฝีปากของเธอคลี่ยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว แต่เพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้นก่อนที่รอยยิ้มจะจางลง

เขายังคงมองเธอเป็นเด็กจริงๆใช่ไหม?

รถคันเดิมแล่นไปตามถนนยามเช้า ข้าวหอมที่นั่งอยู่เบาะข้างคนขับ เธอหยิบลิปบาล์มขึ้นมาทาที่ริมฝีปากแล้วส่องกระจกเล็กๆเช็กหน้าของตัวเองอีกที

“ขยันแต่งหน้าเช้านี้นะ”

เสียงทุ้มข้างตัวดังขึ้น กึ่งขำกึ่งแซว จริงๆเขาก็แค่หวงเธอ ไม่อยากให้ใครมามองเธอเท่านั้นเอง

“ก็อยากสวยไง ไม่ได้หรอ” เธอตอบขึงขัง แต่หางเสียงยังนุ่มแบบคนไม่จริงจังนัก

ธีร์เหล่มอง เธอรู้ว่าเขาแค่หันตามหางตา เพราะมืออีกข้างยังจับพวงมาลัยแน่น

“สวยอยู่แล้ว เด็กน้อย”

คำหลังนั้นทำเอาข้าวหอมชะงัก

หันขวับมามองเขาทันที

“ใครเด็ก?”

“ก็ข้าวไง เด็กตลอด เดี๋ยวก็งอแง เดี๋ยวก็ทำแก้มพอง” เขาหัวเราะขำก่อนจะพูดต่อ “หน้าแบบนี้… ไม่มีใครมองว่าโตหรอก ยิ่งเวลาทำหน้างอๆ แบบนี้อะ ยิ่งเหมือนเด็กอนุบาลเพิ่งโดนขโมยขนม”

ข้าวหอมเบือนหน้าหนี

รู้ทั้งรู้ว่าเขาแค่แหย่ แต่หัวใจมันกลับกระตุกแปลบขึ้นมาเฉยๆ

คำว่า “เด็ก” จากปากเขามันเหมือนมีหนามที่คอยทิ่มแทงเธอ

เหมือนเขายังคงมองเธอเป็นแค่น้องคนเล็กที่ต้องดูแล ไม่ใช่ในฐานะ “ผู้หญิง” คนหนึ่ง

เธอเม้มปากแน่น ไม่ตอบกลับ ได้แต่นิ่งเงียบไปตลอดทาง ธีร์เองก็ดูเหมือนจะรู้ตัวว่าพูดแรงไปแล้ว แต่เขาก็ปากหนักเกินกว่าจะพูดขอโทษเธอ

พอรถจอดสนิท ข้าวหอมก็เปิดประตูออกทันทีแบบไม่รอช้า ตั้งใจจะเดินเข้าตึกไปโดยไม่หันกลับมา แต่ยังไม่ทันก้าวพ้นจากตัวรถ ข้อมือเธอก็โดนมือหนาคว้าเอาไว้

“เดี๋ยวพี่เดินไปส่ง”

ข้าวหอมชะงัก หันกลับมามองเขา ตาคมมองสบเธอราวกับเป็นเรื่องปกติ คล้ายกับว่ามันเป็นสิ่งที่เขาทำอยู่ทุกวัน

เธอดึงมือตัวเองออกทันที “ไม่ต้อง ข้าวเดินไปเองได้” เธอตอบอย่างหงุดหงิดใส่เขา

ธีร์เลิกคิ้วขึ้น “แหม เมื่อก่อนยังเคยจับชายเสื้อพี่เดินตามอยู่เลย”

“นั่นมันตอนเด็ก! ตอนนี้ข้าวไม่ต้องการให้พี่ธีร์มาดูแลแล้ว มันน่ารำคาญรู้ไหม?” น้ำเสียงเธอขึ้นสูงอารมณ์เสียอย่างไม่ได้ตั้งใจ “ชอบทำเหมือนข้าเป็นเด็กตลอด” ข้าวหอมพูดจบก็เชิดหน้าไปทางอื่น

เธอไม่ต้องการเขาแล้ว?

ธีร์ยิ้มค้างไปนิดหนึ่ง ตอนแรกเขาก็แค่แหย่เล่นอย่างเคย แต่พอเห็นเธอยืนกรานขนาดนี้ อยู่ๆก็พูดอะไรไม่ออกขึ้นมาเฉยๆ

มันควรจะเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆ แต่ธีร์กลับรู้สึกเหมือนมีบางอย่างจุกอยู่กลางอก