พยายามห้ามความคิดบ้าๆในหัว

 เขาก้าวขึ้นบันไดไปยังห้องของเธอ ไม่ได้รีบร้อนแต่ก็ไม่ได้ช้าเกินไป ยิ่งเข้าใกล้ประตูห้องมากเท่าไหร่ หัวใจกลับเต้นแรงขึ้นโดยไม่มีเหตุผล

 ชายหนุ่มหยุดยืนอยู่หน้าประตู สูดหายใจเข้าลึกหนึ่งครั้งก่อนจะเคาะประตูสองสามที “ข้าวหอม ลงไปกินข้าวได้แล้ว…”

 เงียบ... ไม่มีเสียงตอบรับจากข้างใน

 ธีร์ขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะเคาะซ้ำอีกครั้ง แต่ก็ยังคงไร้เสียงตอบกลับ สุดท้ายเขาถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปบิดลูกบิดประตูอย่างช้าๆ

 ล็อกไว้หรือเปล่า?

 ไม่... ประตูไม่ได้ล็อก

 เขาตัดสินใจเปิดมันออกโดยไม่ลังเลนัก ความเคยชินที่มีมานานทำให้เขาไม่ได้คิดว่ามันเป็นเรื่องแปลก ทั้งเขาและข้าวหอมต่างก็เคยเข้าออกห้องของกันและกันตั้งแต่เด็ก พวกเขาเคยนั่งเล่นเกมด้วยกัน เคยนั่งทำการบ้านข้างกัน บางครั้งข้าวหอมก็มานอนเล่นบนเตียงของเขา ขณะที่เขาเองก็เคยทิ้งตัวลงนอนบนเตียงของเธออย่างสนิทใจ

 แต่พอโตขึ้น ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป...

 ต่างคนต่างเริ่มมีพื้นที่ส่วนตัวของตัวเอง จะเข้าไปในห้องของกันและกันเหมือนเมื่อก่อนไม่ใช่เรื่องง่ายอีกต่อไป

 แต่วันนี้ เขากลับเดินเข้ามาในห้องของเธออีกครั้ง

 ภายในห้องยังคงอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมอ่อนๆ ของเจ้าของห้อง แสงไฟจากโคมเล็กๆ ข้างเตียงส่องกระทบเงาของใครบางคนที่นอนซุกตัวอยู่บนที่นอน

 ข้าวหอมกำลังหลับ

 ธีร์หยุดยืนอยู่ตรงปลายเตียง มองภาพเด็กสาวที่ขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มบาง ดวงหน้าหวานซุกเข้ากับหมอนขณะที่ลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะสม่ำเสมอ

 เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา...

 ให้ตายสิ ทำไมเธอถึงน่ารักแบบนี้?

 เขาย่อตัวลงข้างเตียง มองใบหน้าที่แสนคุ้นเคยอยู่ใกล้ๆ เปลือกตาบางปิดสนิท ขนตายาวเป็นแพรับกับแสงไฟ จมูกเล็กๆ ที่มีรอยแดงจางๆ คงเป็นเพราะเธอซุกกับหมอนนานเกินไป และริมฝีปากนุ่มที่เผยออกเล็กน้อย ราวกับกำลังฝันดี

 ธีร์เผลอยกมือขึ้น ปลายนิ้วของเขาแตะปรอยผมที่ปรกหน้าของเธอออกอย่างแผ่วเบา เขาอยากเห็นใบหน้าของเธอชัดๆ

 หัวใจของเขากระตุกวูบ...

 ข้าวหอมอยู่ตรงหน้าเขา แค่นี้เอง... ใกล้แค่เอื้อมมือ

 แต่เขาแตะต้องเธอไม่ได้...

 ไม่สิ... ต้องพูดว่า ‘ไม่ควร’ แตะต้องเธอถึงจะถูก

 ธีร์รู้สึกได้ถึงความอึดอัดในอก ทุกวันที่ผ่านมาเขาเอาแต่บอกตัวเองว่าเธอเป็นน้องสาว เป็นเด็กที่พ่อแม่ฝากให้ดูแล เป็นคนที่เขาควรปกป้อง ไม่ใช่ครอบครอง

 แต่ทำไม... ทำไมความรู้สึกที่มีมันถึงไม่เป็นไปตามที่คิด?

 สายตาของเขาเลื่อนต่ำลงไปมองริมฝีปากของเธอ...

 ธีร์กำมือแน่น พยายามห้ามความคิดบ้าๆ ในหัว แต่สุดท้ายเขาก็แพ้ให้กับตัวเอง ปลายนิ้วของเขาเคลื่อนไปแตะที่ริมฝีปากของเธออย่างแผ่วเบา ด้านหลังของนิ้วสัมผัสกับผิวเนื้อนุ่มนั่นเพียงชั่วครู่

 แค่เพียงระยะเวลาสั้นๆ ... แต่กลับทำให้หัวใจของเขาสั่นไหวจนแทบตั้งตัวไม่ติด

 เขารีบผละมือออก ก่อนจะกำมันแน่นจนรู้สึกถึงเล็บที่กดลงบนฝ่ามือตัวเอง

 บ้าจริง...

 ธีร์กดปลายนิ้วลงบนขมับตัวเอง พยายามบังคับให้ถอยออกไปก่อนที่เขาจะทำอะไรที่ไม่ควรลงไปมากกว่านี้

 “ข้าวหอม...” เขาเรียกเธอเสียงแผ่ว แทบไม่ต่างจากเสียงกระซิบ

 เด็กสาวขยับตัวเล็กน้อย แต่ยังคงไม่ลืมตาขึ้นมา

 ธีร์กัดฟันแน่น หายใจเข้าออกช้าๆ เพื่อสงบจิตใจที่กำลังเตลิด แล้วโน้มตัวไปใกล้เธออีกนิด

 “ตัวเล็ก... ตื่นได้แล้ว”

 น้ำเสียงของเขานุ่มนวลกว่าที่ตั้งใจจะใช้เสียอีก...

 เปลือกตาของข้าวหอมกระพริบขึ้นช้าๆ ดวงตากลมโตกะพริบปริบๆ อย่างงุนงง เธอยกมือเล็กขึ้นขยี้ตาขอฃตัวเองเบาๆ รู้สึกเบลอไปหมดก่อนจะมองเห็นใบหน้าของธีร์ที่อยู่ใกล้

 "พี่ธีร์?" เสียงของเธองัวเงีย "เข้ามาได้ไงอะ?"

 ธีร์ยิ้มขำกับท่าทางสะลึมสะลือของเธอ ก่อนจะยกมือขึ้นขยี้หัวของข้าวหอมเบาๆ อย่างแกล้งๆ ทำให้เส้นผมที่ยุ่งอยู่แล้วยิ่งยุ่งไปกันใหญ่

 "แม่เธอให้มาตามลงไปกินข้าว" เขาตอบ น้ำเสียงกลับมาขี้เล่นตามเดิม "แต่ดูท่าจะปลุกยากแฮะ ขนาดเรียกตั้งนานแล้วยังไม่รู้เรื่องเลย"

 ข้าวหอมเบะปากพลางปัดมือเขาออก ก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นนั่งบิดขี้เกียจไปมา "ก็เหนื่อยนี่นา" เธอบ่นพึมพำก่อนจะลุกจากเตียงอย่างเกียจคร้าน แล้วเดินตามเขาออกจากห้องไป

 ระหว่างเดินลงบันได ธีร์ปรายตามองข้าวหอมที่เดินอยู่ข้างๆ ดวงตาของเขาสะท้อนภาพเธอที่ดูหมดแรงจนแทบลากตัวเองลงมาทีละขั้น ก่อนจะอดไม่ได้ที่จะเอ่ยแซวขึ้นมา

 "วันแรกของมหา’ ลัยเล่นใหญ่ขนาดนั้นเลยเหรอ ถึงได้หมดสภาพแบบนี้?"

 ข้าวหอมถอนหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะเอ่ย "ก็ใช้พลังงานเยอะไปหน่อยอ่ะสิ เจอเพื่อนใหม่เยอะมาก ต้องทำความรู้จักคนนั้นคนนี้ตลอดทั้งวันเลย"

 คำพูดของเธอทำให้ธีร์ชะงักไปเล็กน้อย คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว แต่เขาก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ไม่อยากให้เธอจับได้ว่าเขาไม่ค่อยชอบใจนักที่เธอทำตัวเป็นกันเองกับคนอื่นไปทั่ว โดยเฉพาะกับพวกผู้ชายที่เขาไม่รู้จัก

 "เพื่อนมหา’ ลัยไม่ต้องเยอะขนาดนั้นก็ได้" เขาเอ่ยขึ้นมา รักษาน้ำเสียงให้ฟังดูสบายๆ เหมือนพูดแหย่กันเล่นมากกว่าจะจริงจัง "คุยกันผิวเผินก็พอ ไม่ต้องไปสนิทกับใครให้มาก เดี๋ยวพี่แนะนำให้ก็ได้ รุ่นพี่ของพี่ดีๆ ทั้งนั้น"

 ข้าวหอมหันมามองเขาด้วยหางตา ก่อนจะเบ้ปากเล็กๆ "ดีจริงเหรอ?"

 "แน่นอน" ธีร์ยิ้มที่มุมปาก "อย่างน้อยก็ดีกว่าให้เธอไปสุ่มคุยกับใครก็ไม่รู้"

 ข้าวหอมกลอกตาใส่เขา ก่อนจะเอียงคอจ้องเขาเหมือนจับผิด "แล้วทีพี่ธีร์ล่ะ ทำไมรู้จักคนเยอะขนาดนั้น โดยเฉพาะสาวๆ น่ะ…"

 ธีร์กระแอมออกมาเล็กน้อย ทำเป็นไม่ใส่ใจคำเหน็บแนมนั้น "ก็พี่เป็นคนดังไง"

 "หืม?" ข้าวหอมแกล้งลากเสียงยาว น้ำเสียงเต็มไปด้วยความประชดประชัน "ดัง? หรือเจ้าชู้กันแน่?"

 ธีร์หัวเราะออกมาก่อนจะยกมือขึ้นบีบจมูกเล็กๆ ของเธออย่างจงใจแกล้ง "ปากดีแบบนี้ เดี๋ยวจะไม่ช่วยแนะนำเพื่อนดีๆ ให้ซะเลย"

 ข้าวหอมหัวเราะคิก รีบปัดมือเขาออก "ไม่ต้องหรอก พี่ธีร์แนะนำใครมา ข้าวกลัวจะได้แต่เพื่อนเจ้าชู้แบบพี่อะสิ"

 ธีร์หัวเราะอย่างระอา ส่ายหัวให้กับความปากเก่งของเธอ 

 แม้จะพยายามทำตัวเป็นพี่ชายขี้แกล้ง แต่ลึกๆ ในใจเขากลับรู้ดีว่า... เขาหวงเธอแค่ไหน