บทที่ 7

หลังจากพักรักษาตัวในโรงพยาบาลได้สักพัก เธอก็จากไปพร้อมกับบาดแผลของเธอ

“เวินหนี่!”

เมื่อถังเยามารับเวินหนี่ก็พบว่าใบหน้าของเธอซีดเผือด แถมยังบาดเจ็บที่ศีรษะ จึงรีบเข้ามาจับตัวเธอเอาไว้ “พระเจ้า เธอบาดเจ็บที่ตรงไหนกันเนี่ย?”

เวินหนี่ไม่ได้พูดอะไร

“นี่มันเวลาทำงานหนิ แผลนี่เธอได้มาจากการทำงานใช่ไหม?” ถังเยาถามต่อ “แล้วเย่หนานโจวล่ะ?”

“ไม่รู้สิ”

ถังเยาสังเกตเห็นว่าสีหน้าของเวินหนี่ไม่ดีนัก นี่ไม่ใช่แค่อาการบาดเจ็บเท่านั้นแน่ ๆ เธอจึงหัวเราะขึ้นเสียงเย็น “เธอทำงานหนักเพื่อเขาแถมยังได้รับบาดเจ็บที่หัวแบบนี้ ในฐานะสามีกลับหาตัวไม่เจอ สามีคนนี้ ไม่ต่างอะไรกับตายไปแล้วเลยด้วยซ้ำ”

“อีกไม่นานก็ไม่ใช่แล้วล่ะ”

“อะไรนะ? นี่เขาจะหย่ากับเธองั้นเหรอ?” ถังเยาหน้าเปลี่ยนสีทันที

“ฉันอยากหย่ากับเขาเอง”

ถังเยาเปลี่ยนท่าทีอีกครั้ง “หย่าก็หย่า หย่ามันตอนนี้เลย!!” และเตือนขึ้นอีกว่า “อย่าลืมแบ่งทรัพย์สินครึ่ง ๆ ด้วยล่ะ ก้าวแรกสำหรับผู้หญิงที่ฉลาดคือการหาเงิน ถึงไม่ได้ตัวแต่ก็ต้องได้เงิน ถ้าเธอมีเงินแล้วทำไมจะหาผู้ชายดี ๆ ไม่ได้ เมื่อถึงตอนนั้นจะหาสักกี่คนก็ได้ หาคนที่เชื่อฟัง และคอยดูแลเธอทุกวันไปเลยดีกว่า!”

การแต่งงานของเธอกับเขามันเป็นเพียงข้อตกลงตั้งแต่แรก หากหย่ากันเธอก็จะไม่ได้อะไรเลย

“เวินหนี่”

จู่ ๆ ถังเยาก็เรียกเธออีกครั้ง พลางขมวดคิ้วและจ้องเธอ “ทำไมจู่ ๆ เธอถึงอยากหย่ากับเขาล่ะ? เธอชอบเขามาตั้งหลายปี เป็นไปไม่ได้หรอกที่เธอจะยอมแพ้ง่าย ๆ แบบนี้ นอกซะจากว่าเขาจะนอกใจเธอ”

สีหน้าของเวินหนี่แย่มาก และรอยยิ้มบิดเบี้ยวก็ปรากฏขึ้นที่มุมริมฝีปาก “เธอไม่เห็นข่าวเหรอ ลู่ม่านเซิงกลับมาแล้ว”

“ลู่ม่านเซิงเพิ่งกลับมาได้ไม่นานเอง พวกเขาไปอยู่ด้วยกันแล้วอย่างนั้นเหรอ?” ถังเยารู้สึกอารมณ์ขึ้นเล็กน้อยก่อนจะสบถออกมาอีกว่า “การนอกใจในชีวิตสมรสถือเป็นอาชญากรรมประการหนึ่ง และทรัพย์สินก็ต้องถูกแบ่งมากขึ้น เวินหนี่ ฉันขอเตือน เธอห้ามใจอ่อนเด็ดขาด ไม่ว่าจะสมควรหรือไม่สมควรก็ตาม ตราบใดที่พวกเธอแต่งงานกัน ทรัพย์สินครึ่งหนึ่งก็ควรเป็นของเธอ ไม่ต้องพูดถึงครึ่งหนึ่ง แต่หนึ่งในสามก็ควรจะมี อีกอย่างเขายังนอกใจเธอด้วย ถ้าเขาไม่ยอม ก็ประกาศให้ทุกคนได้รู้กันไปเลย ดูซิว่าเย่หนานโจวจะยังไร้ยางอายได้อยู่อีกไหม!”

“ฉันตัดสินใจแล้ว”

ปฏิกิริยาของเวินหนี่นั้นนิ่งมาก

เธอไม่เคยทำสิ่งใดโดยไม่ครุ่นคิด ในเมื่อเธอพูดมันออกมา นั่นหมายความว่าเธอเหนื่อยมากแล้วจริง ๆ และเธอก็ไม่อยากมีชีวิตแต่งงานที่สิ้นหวังแบบนี้อีกต่อไปแล้ว

“วันนี้ขอไปบ้านเธอนะ ฉันไม่อยากเจอหน้าเขา”

แค่คิดว่าเย่หนานโจวใช้เวลากับลู่ม่านเซิงทั้งคืน หากเจอหน้าเขา เธอคงอดไม่ได้ที่จะพูดจาไม่ดีและทะเลาะกันอีก

ก่อนหย่าไม่จำเป็นต้องเพิ่มปัญหาโดยไม่จำเป็น และเธอก็คิดว่าไม่จำเป็นที่จะต้องกลับไปบ้านที่ไม่ใช่ที่ของเธอ

“ได้สิ ไปที่บ้านฉันกันดีกว่า ฉันจะต้มซุปไก่ให้เธอเอง ตระกูลเย่นี่มันนรกบนดินหรือไงกัน ถึงได้เลี้ยงเวินหนี่ของฉันจนซูบผอมขนาดนี้ ชั่วร้าย ชั่วร้ายมากจริง ๆ!” ถังเยาสาปแช่งพร้อมพยุงเวินหนี่ออกไป เธอแทบจะด่าไปถึงบรรพบุรุษทั้งสิบแปดรุ่นของตระกูลเย่เลยด้วยซ้ำ

เย่หนานโจวกลับมาอีกทีตอนเช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น

เมื่อกลับมาถึงห้องนอนเขาก็พบว่าไม่มีใครอยู่เลย และผ้าห่มก็ยังถูกพับไว้อยู่ตามเดิม

ปกติแล้วเวลานี้เธอยังคงนอนหลับอยู่

เย่หนานโจวถามขึ้น “เธออยู่ที่ไหน?”

คนรับใช้กระอึกกระอัก “เมื่อคืนนายหญิงไม่ได้กลับมาค่ะ”

เย่หนานโจวจำได้ชัดว่าเมื่อวานนี้เธอโทรหาเขา และดูเหมือนว่าจะไม่ได้เกิดอะไรขึ้น แล้วทำไมจู่ ๆ ถึงไม่กลับบ้าน

เขาไม่อยากคิดมากเกี่ยวกับเวินหนี่ ดังนั้นจึงอาบน้ำและออกไปทำงานโดยไม่ได้ถามอะไรอีก

เมื่อมาถึงบริษัท ถึงได้รู้ว่ามีอุบัติเหตุเกิดขึ้นที่ไซต์ก่อสร้างเมื่อวานนี้

เมื่อเขาไม่อยู่ ความรับผิดชอบก็ตกเป็นของเวินหนี่ นอกจากเธอจะทำเหมือนเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับตัวเองแล้วยังหายตัวไปอีก

ช่วงนี้ดูเหมือนว่าเธอไม่มีกะจิตกะใจในการทำงานเลย

เย่หนานโจวโทรหาเวินหนี่ทันที

เวินหนี่อาบเพิ่งเสร็จ ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เธอหยิบมันขึ้นมาและเห็นเป็นชื่อของเย่หนานโจว เธอดูสับสนก่อนที่จะกดรับสาย “มีเรื่องอะไรเหรอคะ?”

“เมื่อคืนเธอไปไหน” เย่หนานโจวพูดอย่างเย็นชา

“บ้านเพื่อนค่ะ”

เย่หนานโจวถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เกิดอุบัติเหตุร้ายแรงที่ไซต์ก่อสร้าง ทำไมถึงไม่บอกฉัน?”