Maxnus #9 ไม่ได้อยากดูแล

          แสดงแดดรอดผ่านผนังกระจกเข้ามาในห้อง แม็กนัสเปิดเปลือกตาขึ้นอย่างช้า พยายามปรับโฟกัสสายตาเขามีอาการปวดศีรษะ เมื่อคืนดื่มหนักไปหน่อยเขาขยับตัวเล็กน้อยเมื่อรู้สึกชาที่แขนฝั่งซ้าย

          “ขมิ้น” เขาเห็นหญิงสาวนอนหลับอยู่ข้างกายเขารู้สึกตกใจไม่น้อยเมื่อย้อนกลับไปคิดเรื่องเมื่อคืนที่ผ่านมา แต่เขาก็ไม่ได้ห่มเหงอะไรเพราะหญิงสาวเองก็ยินยอมพร้อมใจไปกับเขา

          “ตื่นได้แล้วยัยเด็กขี้เซา เช้าแล้วกลับห้องไปได้แล้ว” เขาเขย่าตัวขมิ้นแต่หญิงสาวทำเสียงเหมือนรำคาญและพลิกตัวนอนหันหลังให้เขา นอนสบายใจโดยไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่บนเตียงของเขา

          “นี่ตื่นได้แล้ว” หรืออยากจะให้เขาทำแบบเมื่อคืนอีก เช้านี้ต่ออีกสักรอบสองรอบเขาก็ไม่ติดแค่คิดจูเนียร์น้อยคึกขึ้นมา

          “อื้อ”

          “ตื่นไม่งั้นฉันโยนลงไปจากเตียงนะ” แม็กนัสส่งเสียงปลุกพร้อมกับเขย่าแขนของขมิ้นอีกรอบ และเขาก็สัมผัสได้ถึงความร้อนในตัวของหญิงสาว เมื่อคืนเขารุนแรงขนาดนั้นเลยเหรอก็อย่างว่าเพราะขมิ้นยังบริสุทธิ์ผุดผ่อง

          “ฉิบหาย เป็นไข้เลยเหรอวะ”

          เขาถึงกับกุมขมับ ไม่คิดว่าเขาจะทำรุนแรงจนทำให้อีกฝ่ายไม่สบายขนาดนี้ แต่โชคยังดีที่แม่เขาไปต่างจังหวัด หากไม่อย่างนั้นเขาคงโดนแม่เล่นงานหนักแน่

          แม็กนัสจะลงไปเรียกแม่บ้านขึ้นมาดูแลขมิ้นก็ไม่ได้เดี๋ยวมีคนรู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้าง เขาจึงค้นหาในอินเทอร์เน็ตว่าต้องดูแลคนป่วยยังไงบ้าง เขาจึงเริ่มเช็ดตัวให้ขมิ้นถึงแม้จะทุลักทุเลพอสมควร

          “ป้าครับ”

          “คุณแม็กนัสต้องการอะไรคะแล้วหนูขมิ้นไปไหนทำไมไม่เห็นลงมาเลย”

          “อ่อ คงตื่นสายมั้งครับผมขอยาลดไข้กับข้าวต้มหน่อยได้ไหมครับ” เขาพยายามทำตัวให้เป็นปกติเดี๋ยวมีคนรู้ว่าเขาทำลูกสาวสุดที่รักของแม่ป่วยหนัก

          “คุณแม็กนัสป่วยเหรอคะ”

          “ครับเดี๋ยวผมนั่งรอจะยกขึ้นไปเอง”

          “รอสักครู่นะคะ” แม่บ้านรีบไปจัดแจงสิ่งที่แม็กนัสต้องการ รอไม่นานเขาก็ได้สิ่งที่ต้องการและรีบยกข้าวต้มขึ้นไปให้คนป่วย

          ขมิ้นปวดศีรษะมากจนไม่สามารถทรงตัวยืนได้ หญิงสาวจึงนั่งลงที่เดิมกว่าเธอจะลุกมาใส่เสื้อผ้า อยากรีบออกไปจากห้องของแม็กนัสจะแย่แต่ร่างกายไม่เอื้ออำนวยเลย

          “ตื่นตอนไหน”

          “…”

          “กินข้าวก่อนจะได้กินยา”

          “…”

          เหมือนเขาพูดกับอากาศขมิ้นไม่ยอมตอบหรือต่อว่าเขาสักคำ ซึ่งเขาไม่ชอบจะต่อว่าเขาเหมือนเดิมก็ได้แต่ไม่ใช่มาเงียบใส่กัน

          หญิงสาวนั่งนิ่งไม่พูดไม่จา ราวกับไม่ได้ยินคำพูดของเขา “กินข้าวจะได้กินยา” แม็กนัสพูดย้ำอีกครั้ง แต่ผลลัพธ์ก็ยังเหมือนเดิม

“กินข้าวจะได้กินยา ถ้าไม่ยอมกินอะไรเลยมันจะหายป่วยไหม?” แม็กนัสเริ่มพูดเสียงดังขึ้นตามอารมณ์ที่คุกรุ่น ไม่คิดว่าเด็กที่เคยว่านอนสอนง่าย เวลาดื้อจะเอาเรื่องอย่างนี้ ไม่ว่าเขาจะตะคอกจนเสียงดังแค่ไหนหญิงสาวยังคงนิ่งจนเขาเหนื่อย

“จะกลับห้อง” น้ำเสียงแหบพร่าเอยขึ้นเธอไม่อยากเห็นหน้าคนใจร้ายที่ข่มเหงเธอเมื่อคืน รอให้เจ้าของบ้านกลับมาเธอไม่อยากอยู่ใกล้เขาอีกต่อไป

“หึ เมื่อคืนร้องจนไม่มีเสียงหรือไง”

“ปล่อย” ขมิ้นพูดเสียงแผ่วพร้อมจะก้าวลงเตียงแต่ถูกเขารั้งไว้พร้อมกับบอกว่า

“ไปไหนไม่ได้ ต้องอยู่ภายในห้องนี้เท่านั้น อยากได้อะไรก็แค่บอก เดี๋ยวไปเอามาให้ และตอนนี้ก็ต้องกินข้าวกินยาเสียก่อน”

ขมิ้นมองหน้าชายหนุ่มด้วยสายตาเจ็บปวดไม่เข้าใจว่าตอนนี้เขาทำเหมือนเป็นห่วงเธอ “ทำกับขมิ้นขนาดนี้แล้วจะมาแสร้งเป็นห่วงทำไม?”

“ที่ดูแล เขาอยากให้หายป่วยก่อนแม่จะกลับมาเท่านั้นแหละ ไม่รู้สึกผิดจึงไม่จำเป็นต้องแสร้งเป็นห่วงเธอ” แม็กนัสเป็นพวกปากไม่ตรงกับใจก็สวนกลับไปทันที จนเขาต้องรีบหุบปากเมื่อเห็นใบหน้าของขมิ้นเศร้าลง

หญิงสาวได้ยินอย่างนั้นก็เสียใจมาก น้ำตาที่เธอพยายามเก็บกั้นไว้มาทั้งคืนมันก็ไหลออกมา เขาได้ทุกอย่างไปจากเธอก็น่าจะจบกัน

เมื่อเห็นน้ำตาของหญิงสาว แม็กนัสก็เกิดรู้สึกผิดตัวเองคงพูดแรงเกินไป น้ำเสียงเขาจึงอ่อนลงกลายเป็นคำขอร้องแทน

“กินข้าวเถอะ ได้กินยา” แต่คนที่แปลกยิ่งกว่าก็คือหญิงสาว แค่แม็กนัสพูดจาดีๆ ด้วยเธอก็ยอมนั่งกินข้าวต้มแบบเงียบๆ ถึงแม้จะกลืนไม่ค่อยลงก็ตาม

“ขมิ้นจะกลับห้อง”

“พูดไม่รู้เรื่องเหรอวะ”

“ปล่อยขมิ้นไป ขอร้อง” ตอนนี้เธออ่อนแอไม่อยากเจอหน้าเขาอีกต่อไป น้ำตาแห่งความอดสูจึงไหลออกมาอีกครั้ง เป็นครั้งแรกที่เธอขอร้องเขา

เขาเห็นแบบนั้นจึงยอมปล่อยมือขมิ้นและปล่อยให้หญิงสาวกลับห้องไป เมื่อขมิ้นออกไปจากห้องแล้วเขาจึงขังตัวเองอยู่ในห้อง มองผ้าปูที่นอนผืนเก่าที่มีร่องรอยคราบเลือดอยู่

“โธ่โว๊ยยย” แม็กนัสหัวเสียไม่น้อยเขาแบกผ้าที่นอนลงมาชั้นและลงมือซักมันด้วยตัวเอง พอแม่บ้านจะเข้ามาช่วยเขากลับห้าม เขานั่งซักอยู่แบบนั้นจนคราบเลือดจางลงถึงได้ขับรถออกไปจากบ้าน

.

“ฮึก ฮือ” ขมิ้นทรุดตัวนั่งร้องไห้เมื่อกลับมาถึงห้องนอนตัวเอง เธอเป็นมีเลือดเนื้อเชื้อไขก็เสียใจเป็นเหมือนกัน หญิงสาวขังตัวเองอยู่ในห้องร้องไห้จนหลับไปอีกรอบ

สะดุ้งตื่นเมื่อมีคนยืนพูดคุยปลายเตียงแต่เธอไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นใคร สักพักร่างบางถูกอุ้มเธออยู่ในอ้อมกอดของใครสักคนร่างกายเธออ่อนแอจนไม่มีสติ

“ป้าขอบคุณคุณวาโยมากนะคะ ป้าฝากหนูขมิ้นก่อนนะป้าจะโทรบอกคุณผู้หญิงก่อน”

“ครับ” วาโยมาหาขมิ้นที่บ้านแต่ป้าแม่บ้านบอกว่าเธอยังไม่ลงด้านล่างตั้งแต่ช่วงสายจนถึงเที่ยง เขาจึงขอร้องให้ป้าพาขึ้นไปที่ห้องของขมิ้น เมื่อมาถึงเห็นหญิงสาวกำลังหลับไม่ได้สติ พยายามปลุกแค่ไหนก็ไม่ตอบสนองเขาจึงพาหญิงสาวมาส่งโรงพยาบาล

“ญาติคุณเขมญาดาครับ”

“ผมครับ ขมิ้นเป็นยังไงบ้างครับ”

“อ่อ คุณเป็นอะไรกับคนไข้ครับ” คุณหมอถามย้ำอีกครั้งเขาอยากคุยกับคนใกล้ชิดของคนไข้มากกว่า

“ผมเป็นคนรักครับ” วาโยต้องโกหกออกไปหากบอกเป็นคนเพื่อคุณหมอคงไม่ยอมบอกว่าเพื่อนป่วยเพราะอะไร

“อ่อ คนไข้ป่วยจากการระบมและตรงอวัยวะบวมหมอฉีดยาแก้อักเสบและยาลดไข้ให้แล้ว เรื่องแบบนี้หมอเข้าใจแต่ควรอ่อนโยนลงนะครับ หมอให้นอนดูอาการสักคืนก่อนนะครับ”

เหมือนมีคนเอาค้อนมาทุบที่ศีรษะเมื่อได้ยินในสิ่งที่หมอพูด ขมิ้นอยู่บ้านกับแม็กนัสจะเป็นใครไปได้นอกจากคนสารเลวอย่างแม็กนัส มันย่ำยีผู้หญิงที่เขาแอบรักไม่รู้มันหายหัวไปไหน เขากำหมัดแน่นโกรธแค้นแทนขมิ้น

“คุณหมอว่ายังไงบ้างคะ”

“ขมิ้นป่วยไข้หวัดเฉยๆ ครับป้ากลับไปพักผ่อนดีกว่า เย็นนี้ค่อยมาเฝ้าขมิ้น”

“ป้าขอบคุณมากนะคะ”

วาโยมองใบหน้าที่หลับสนิท มือหนาจับมือขมิ้นไว้หากเขาตามจีบขมิ้นเร็วกว่านี้ หญิงสาวคงไม่ต้องมาเจออะไรที่เจ็บปวด เขาไม่อยากตีโพยตีพายไปเองแต่อดคิดไม่ได้เขารอขมิ้นตื่นมาเล่าความจริงให้เขาฟัง เขาพร้อมจะอยู่เคียงข้างหญิงสาวเสมอ

“แม่จ๋า ฮึก”

“ขมิ้นเราเองวาโย”

ขมิ้นเปิดเปลือกตาขึ้นอย่างช้าๆ มองไปรอบๆ ตอนนี้เธออยู่ที่โรงพยาบาล หญิงสาวจึงโล่งใจที่ไม่ต้องเจอหน้าคนใจร้าย

“มันไม่อยู่หรอก”

“วาโยรู้”

“หมอบอกหมดแล้วมันข่มขืนขมิ้นเหรอ”

ขมิ้นกัดปากเมื่อวาโยรู้ว่าเธอป่วยเพราะอะไร จะเรียนว่าข่มขืนก็ไม่ได้เพราะเธอก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี แถมยังเชื้อเชิญเขาอีก

“รักเขาเหรอขมิ้นถึงยอมเขา” วาโยเห็นขมิ้นเงียบจึงเข้าใจสถานการณ์ทุกอย่างเขาเป็นตัวสำรองอีกแล้วสินะทำไมคนหล่อถึงได้อกหักตลอดวาโยปลอบใจตัวเอง

“ไม่ต้องร้องเราไม่ถามแล้วพักผ่อนนะตอนเย็นป้าสายจะมาเฝ้าขมิ้น”

วาโยห่มผ้าและอยู่ดูแลขมิ้นจนกว่าป้าแม่บ้านจะมาดูแลในช่วงกลางคืน เขาได้แต่นั่งจ้องหน้าคนที่นอนหลับใหลบนเตียงคนป่วยแล้วถอนหายใจออกมา เขาอยากจะอยู่รอเจอหน้าแม็กนัสแต่ผ่านไปจนถึงเย็นมันไม่ยอมโผล่หน้ามาเลย