" คณะนิเทศศาสตร์ ? "
เขาเลิกคิ้วถามเจ้าหญิงด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบที่แฝงไปด้วยแววตาดุดันอย่างไม่ชอบใจนักกับคณะที่เด็กสาวจะเลือกเรียนต่อ " คะ ? " เจ้าหญิงเอียงคอเล็กน้อยพร้อมกับมองจับจ้องไปที่ใบหน้าหล่อเหลาคมคายแต่แฝงไปด้วยความดุดันในแววตาของเขาอย่างเห็นได้ชัด " ไปเลือกคณะที่เธออยากเรียนมาใหม่ คณะนี้ฉันไม่อนุญาตให้เธอเรียน " เขาเปล่งน้ำเสียงจริงจังบอกกับคนร่างบางที่นั่งคุกเข่าอยู่ต่อหน้าต่อตาของเขาอย่างน่ารักน่าเอ็นดู " ทำไมเหรอคะ คณะนี้ไม่ดียังไงเหรอคะ " เจ้าหญิงเอ่ยถามเขาไปด้วยความสงสัย เพราะที่เธอได้ยินมาจากหมวยเพื่อนสาวของเธอ คณะนี้มันก็ไม่ได้ไม่ดีอะไรนี่น๊า แถมใช้ความสามารถในการแสดงของเธอหาเงินได้อีกตั้งเยอะแยะเลย แถมยังได้แต่งตัวสวยๆ มีคนชื่นชอบมากมายอีกด้วย " ไม่ต้องถาม ถ้าฉันไม่อนุญาตให้เรียนก็คือไม่อนุญาต " เขาบอกสาวน้อยร่างบางพร้อมกับยกขาขึ้นนั่งไขว้กัน พร้อมกับเอนตัวลงพิงพนักพิงโซฟาอย่างไม่ได้สนใจเจ้าหญิงที่ทำท่าทางงุนงงกับคำพูดของเขา " งั้นเดี๋ยวเจ้าหญิงขอกลับไปคิดก่อนนะคะว่าจะเรียนคณะอะไร " เจ้าหญิงตอบกลับเขาไปอย่างไร้เดียงสา เพราะตัวเธอเองก็ยังไม่ได้คิดเลยว่าตัวเองจะเรียนคณะอะไร หรือชอบอะไรกันแน่ " ฉันจะอาบน้ำ " เสียงทุ้มเอ่ยออกมาพร้อมกับเอื้อมมือหนาของตัวเองไปปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองออกทีละเม็ดจนเริ่มเห็นแผ่นอกแกร่งและซิกแพ็คเป็นลอนๆแปดลูก " อะ อาบน้ำเหรอคะ 0.0 " เจ้าหญิงถามออกไปด้วยความตกใจ เมื่อเธอเห็นเขาถอดเสื้อเชิ้ตของตัวเองออกจนหมดและโยนมันไปทิ้งไว้ที่โซฟาอีกตัวที่อยู่ข้างๆกัน " ทำหน้าที่เด็กขัดดอกของเธอซะ! " เขาพูดพลางลุกขึ้นยืนและถอดเข็มขัดของตัวเองออกไปด้วย " ทะ ทำหน้าที่ ทำยังไงคะ หนูไม่เข้าใจ " ตอนนี้เจ้าหญิงทำตัวไม่ถูก เธอเลิ่กลั่กไปหมดเมื่อเห็นเขากำลังจะปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเขาออกมา " อาบน้ำให้ฉัน แค่นี้มันไม่ตายหรอก " เขาพูดพร้อมกับถอดกางเกงขายาวของเขาออกทันทีจนเห็นทุกสัดส่วนในร่างกายของเขาอย่างเด่นชัด เมื่อมันไม่ได้มีอะไรมาปกปิดและคลุมร่างกายของเขาเอาไว้ จนเจ้าหญิงที่ไม่เคยเห็นสัดส่วนของผู้ชายมาก่อนถึงกับสะดุ้งตกใจเซถลาไปด้านหลังเล็กน้อยพร้อมกับทำท่าทางอึ้งๆอ้าปากค้างทันทีที่ได้เจอสิ่งที่ไม่เคยได้เจอของจริงมาก่อนตลอดชีวิต เพราะเจอเคยเจอแต่ในตำราเรียนยังไงล่ะ " คือ " เจ้าหญิงที่ตอนนี้สายตาจับจ้องไปที่หุ่นหนาล่ำปึกของเขาอย่างไม่ละสายตาด้วยอาการตาค้างอย่างตกใจ ปกติผู้หญิงคนอื่นๆเมื่อเห็นร่างกายของผู้ชายครั้งแรกเขาจะรีบหลบและหันหน้าเบนหนีไปทางอื่นอย่างเขินอาย แต่กับเจ้าหญิงเธอดันกลับกัน เธอดันจ้องมองหุ่นที่ดูสมส่วนนั่นอย่างพินิจพิจารณา เหมือนเธอกำลังศึกษาร่างกายและสัดส่วนของมนุษย์ด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่ไม่ได้อยากลอง... " หึ! จ้องฉันขนาดนั้น อยากจะกินฉันหรือไง " เขาพูดพลางแสยะยิ้มออกมาตรงมุมปากเล็กน้อย เมื่อเห็นท่าทางของเด็กน้อยที่จ้องมองดูเรือนร่างของเขาตาไม่กะพริบ " เจ้าหญิงก็แค่สงสัย " เธอตอบเขา แต่สายตายังคงพลางมองจับจ้องไปที่ท่อนเอ็นที่ยังหดตัวอยู่ของเขาอย่างนึกสงสัยขึ้นมาทันที เด็กอะไรแทนที่เห็นแบบนี้แล้วจะเขินอาย แต่กลับจ้องมองเรือนร่างของเขาและมองอย่างสำรวจ มองอย่างละเอียด จนเขาคิดจะอายเธอแทนแล้ว -////- " สงสัยอะไร " เขาที่ยืนตัวเปลือยเปล่าอยู่ถามเด็กสาวที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าขึ้น ใบหน้าของเจ้าหญิงตอนนี้แดงก่ำอย่างกับลูกมะเขือเทศ แต่สายตากลมโต นัยน์ตาสีดำกลับจับจ้องมองเรือนร่างของชายหนุ่มด้วยความอยากรู้อยากเห็นไปซะหมดทุกอย่าง " ทำไมตรงนั้นของคุณมันขดอยู่แบบนั้นละคะ ตอนที่เจ้าหญิงเรียนสุขศึกษา เรื่องเกี่ยวกับเพศสัมพันธ์ ในรูปภาพมันไม่ได้หดขนาดนี้ และมันก็ดูใหญ่กว่านี้มากๆเลยค่ะ " เด็กน้อยไร้เดียงสาถามเขาอย่างนึกสงสัย เพราะสิ่งที่เธอเคยได้เห็นมาในตำราเรียนนั้น ขนาดมันไม่ตรงกับที่เธอเห็น " เธอว่าของฉันเล็ก ? " เขาเลิกคิ้วขึ้นหนึ่งข้างอย่างไม่พอใจนัก เพราะอยู่ๆก็มีคนมาหาว่าของเขาเล็ก ทั้งที่เขาเคยหลับนอนกับผู้หญิงมามากมายและมีแต่คนบอกว่าของเขาใหญ่จนทำให้พวกเธอทั้งเจ็บและก็ฟินเป็นอย่างมากเมื่อได้ร่วมรักกับเขา " ปะ เปล่าค่ะ " เจ้าหญิงรีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธเขาทันที เพราะในสิ่งที่เธอจะพูดสื่อสารกับเขามันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นนะ ขวับบบบ!! " อ๊ะ! 0.0 " เขาคว้าข้อมือเรียวเล็กของเด็กสาวที่กล่าวหาว่าขนาดของเขาเล็กเข้ามาจับที่ท่อนเอ็นของเขาทันที จนเจ้าหญิงที่ไม่ได้ทันระวังตัวถึงกับสะดุ้งโหยงและเบิกตาโพลงโตอย่างตกใจ 0.0 เจ้าหญิงที่พยายามจะดึงแขนของตัวเองออกจากท่อนเอ็นของเขาแต่มันก็ไม่เป็นผล เพราะเขาจับมือของเธอรูดขึ้นรูดลงตรงท่อนเอ็นของเขา ตอนนี้หัวใจของเจ้าหญิงเต้นและสั่นระรัวด้วยความตกใจกับสิ่งที่เธอไม่เคยเจอและไม่เคยได้สัมผัสมันมาก่อน เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นในท่อนเนื้อที่เขาพยายามยัดเยียดให้เธอจับมันรูดขึ้นรูดลง มันอุ่นและมันก็นุ่มเอามากๆ จนเจ้าหญิงเริ่มสติสตังเตลิดเปิดเปิงไปหมด " วู้วววว มันพองขึ้นด้วยแฮะ 0.0 " เจ้าหญิงที่เห็นขนาดท่อนเอ็นที่เธอจับอยู่เริ่มขยายตัวใหญ่ขึ้น เธอถึงกับทำท่าทางตกอกตกใจระคนปนดีใจที่เธอได้เห็นในสิ่งที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน เธอคงคิดว่ามันเป็นของเล่นสินะ จนบทร้ายที่ยืนก้มหน้าก้มตามองคนตัวเล็กที่นั่งคุกเข่าอยู่ ถึงกับอดยิ้มออกมาไม่ได้กับท่าทางน่ารักและน่าเอ็นดูและไร้เดียงสาของเธอ :) " หึ! ยังจะหาว่าของฉันเล็กอีกไหม " เขาหัวเราะเบาๆในลำคอเล็กน้อย พร้อมกับถามเธออย่างชอบใจ ตอนนี้บทร้ายเขารู้สึกร้อนวูบวาม เหมือนผีเสื้อหลายๆตัวบินอยู่ที่ท้องของเขา เขารู้สึกตื่นเต้นเมื่อเจ้าหญิงเอามือน้อยๆนุ่มๆของเธอมาสัมผัสกับท่อนเอ็นของเขา เขารู้สึกสุขสมและก็ต้องการเด็กน้อยที่นั่งคุกเข่าอยู่ต่อหน้าเขาเป็นอย่างมาก โดยที่เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเปิดความบริสุทธิ์ของผู้หญิง แต่กับเจ้าหญิงมันแปลกไป แปลกซะจนเขาเองก็งงเหมือนกันว่าทำไมเขาต้องการร่างกายเธอมากเพียงนี้ " ไม่เล็กเลยค่ะ มันใหญ่กว่าในหนังสือเรียนที่เจ้าหญิงเคยเห็นเยอะเลย " เจ้าหญิงยิ้มออกมาด้วยท่าทางอึ้งๆกับสิ่งที่เธอเห็นอยู่ตรงหน้า แต่มือเรียวเล็กของเธอก็ยังถูกฝ่ามือใหญ่ของเขาจับให้ชักรูดขึ้นรูดลงอย่างเบาๆอยู่แบบนั้น " รอให้เธออายุถึง 18 ปีก่อนเถอะ " เขาเขกเข้าที่หน้าผากเล็กของเจ้าหญิงเบาๆ เด็กอะไรอยากรู้อยากเห็นไปซะทุกอย่าง จนทำให้คนหน้าด้านอย่างเขาเริ่มจะอายแทนกับพฤติกรรมของตัวเองแล้ว -////- " อุ้ย! เขกหัวเจ้าหญิงทำไม " เจ้าหญิงทำหน้าตายู่ยี่ พลางยกมืออีกหนึ่งข้างที่ยังว่างอยู่ลูบหน้าผากของตัวเองเบาๆ " แดงไหมเนี่ย! " เธอพึมพำออกมาเบาๆ พร้อมกับเบ้ปากออกมาเหมือนคนกำลังจะร้องไห้ แต่ไม่นานนักเธอก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง " ถ้าเจ้าหญิงอายุ 18 ปีแล้ว เจ้าหญิงก็จะโตเป็นสาวแล้วใช่ไหมคะ " เด็กน้อยที่คิดแค่ว่าอยากจะโตเป็นสาวเร็วๆ จะได้รีบใช้หนี้เด็กขัดดอกให้ครบ 2 ปี เธอจะได้เป็นอิสระแบบคนอื่นๆเขาสักที แต่กลับกันในความคิดของบทร้าย เขาคิดที่จะให้เธอเป็นเด็กสาวที่ต้องนอนอยู่บนเตียงเพื่อใช้หนี้เด็กขัดดอกให้เขาอย่างสาสมกับหนี้ 2 ล้าน 2 ปี ที่เธอต้องชดใช้มันให้กับเขาโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังถูกจัดไว้สำหรับการคลอดโดยเฉพาะ บทร้ายไม่ยอมห่างจากห้องคลอดแม้แต่ก้าวเดียวเขานั่งกุมมือเจ้าหญิงแน่นตลอดทุกวินาทีของความเจ็บปวด“พี่…มันเจ็บ หนูไม่ไหวแล้ว…” เจ้าหญิงเหงื่อซึม หน้าซีด“ไหวสิเมียพี่ต้องไหว หนูเก่งที่สุดแล้วนะครับ…” บทร้ายแนบริมฝีปากกับหน้าผากเมียน้ำตาคลอ“แค่คลอดลูกของเราออกมา พี่ขอร้อง…”เสียงร้องไห้ของทารกตัวน้อยดังขึ้นในห้อง บทร้ายถึงกับทรุดนั่งร้องไห้เงียบๆข้างเตียงราวกับหัวใจถูกปลดปล่อยจากความกลัวทั้งปวง“ได้ลูกสาวค่ะ แข็งแรงมากเลย”“ลูกพ่อ… หนูของพ่อ… ขอบคุณที่มาเกิดเป็นลูกพ่อแม่นะครับ”...ลูกสาวของบทร้ายและเจ้าหญิงถูกตั้งชื่อว่า “น้องเจ้าขา”เด็กหญิงผิวขาวอมชมพู ดวงตากลมโตเหมือนแม่ รอยยิ้มอบอุ่นเหมือนพ่อเมื่ออายุครบ 1 ขวบเธอเริ่มหัดเดิน เริ่มพูดคำว่า “ปะป๊า” และ “หม่ามี๊” ได้บทร้ายนั่งคุกเข่ารอรับลูกที่กำลังเกาะโซฟาแล้วค่อยๆยืนขึ้นเจ้าขาก้าวขาเล็กๆเดินมาหาพ่อก่อนจะโผเข้ากอดอกบึ้กๆของบทร้ายแน่น“เก่งมากลูก… ลูกของพ่อเดินได้แล้ว!” บทร้าย หัวเราะแล้วร้องไห้ในเวลาเดียวกัน“เจ้าขาเก่งที่สุดเลยลูก หนูเก่งเหมือนแม่เลยใช่ไห
มหาวิทยาลัยเจ้าหญิงกำลังนั่งเรียนทุกคนตกใจเมื่อเห็น “เจ้าของมหาวิทยาลัย” เดินตรงมาที่หน้าห้องเรียน ใส่สูทสีดำ ขรึมเยือกเย็น ดวงตาแดงก่ำอาจารย์ถึงกับชะงักบทร้ายเปิดประตูโดยไม่พูดอะไร ก่อนพูดเพียงคำเดียว“ออกมาเดี๋ยวนี้” บทร้ายพูดเสียงเข้มเจ้าหญิงหน้าเสียหยิบของแล้วรีบลุกเสียงซุบซิบในห้องดังกระหึ่ม “บทร้ายดุโหดมาก” “โอ้ย เมียโดนแน่”ในรถพอขึ้นรถเท่านั้นแหละประตูปิดเสียงดัง “ปัง!” ก่อนที่บทร้ายจะพูดด้วยน้ำเสียงกดอารมณ์“ทำไมไม่บอกพี่?” บทร้ายเสียงสั่น“หนูแค่อยากเรียน… หนูไม่อยากเป็นภาระ” เจ้าหญิงก้มหน้าตอบน้ำเสียงเบาๆ“ไม่อยากเป็นภาระจนไม่รักตัวเองรึไง!?! หนูเพิ่งฟื้น รู้ไหมว่าถ้าเป็นอะไรขึ้นมา พี่จะ…” บทร้ายเผลอตะคอกใส่เจ้าหญิงด้วยความโกรธเขากำมือแน่นจนเส้นเลือดปูด ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธปนเสียใจ เจ้าหญิงน้ำตาซึมพยายามยื่นมือไปแตะแขนบทร้าย“พี่… หนูขอโทษ…”“อย่าทำแบบนี้อีกนะครับหนู พี่ขอโทษที่ดุ แต่พี่กลัว… พี่กลัวจะเสียหนูไปอีก…” บทร้ายเสียงแผ่วลงเมื่อรู้ตัวว่าเผลอตะคอกเมียเพนท์เฮ้าส์บทร้ายอุ้มเมียขึ้นห้องไม่พูดไม่จาแต่พอวางเมียบนเตียงเท่านั้นก็ซบหน้าลงที่หน้าท้องเธอน้ำตาหยด
มหาวิทยาลัยเช้าวันรุ่งขึ้น: วันพรีเซนต์เจ้าหญิงสวมชุดนักศึกษาสะอาดเรียบ ผูกผม เรียบร้อย แต่หน้าซีดมาก เธอยืนหน้าห้องประชุมพร้อมทีม หัวใจเต้นแรงเพราะความเครียด ตอนที่เดินขึ้นเวที…เธอกลั้นหายใจและเริ่มพูด30 นาทีผ่านไป…...พรีเซนต์เสร็จ...ภาพเริ่มเบลอ เสียงในห้องเบาๆลง มือสั่น หน้าเย็นเฉียบ เจ้าหญิงเซ ทรงตัวไม่อยู่ ร่างบางล้มลงต่อหน้าอาจารย์และเพื่อนทั้งห้อง“เจ้าหญิง!!”🚑 โรงพยาบาลบทร้ายได้ยินข่าวจากพยาบาลที่ติดต่อมา บทร้ายมาถึงด้วยความเร็วสูงสุดที่รถของเขาจะพาไปได้ เขาเปิดประตูห้องฉุกเฉินด้วยหัวใจที่แทบหลุดออกมามองเห็นเมียนอนบนเตียง ให้น้ำเกลือ ขอบตาแดงเพราะน้ำตา“พี่ขอโทษ…พี่ไม่น่าปล่อยให้หนูทำทุกอย่างคนเดียวแบบนั้นเลย”“พี่ควรอยู่ตรงนั้น พี่ควรกอดหนู พี่ควรห้ามหนูตั้งแต่แรก…”เขาคุกเข่าข้างเตียง จับมือเมียไว้แน่น ริมฝีปากสั่น น้ำตาไหลเงียบๆ ในห้องเงียบสงัดมีแค่เสียงเครื่องวัดชีพจรและเสียงใจเขาเต้นระรัว...เจ้าหญิงลืมตาช้าๆเห็นหน้าผัวฟุบอยู่ข้างเตียงมืออุ่นๆของเขาจับมือเธอไว้ตลอดไม่ปล่อยเลยแม้แต่วินาทีเดียว“พี่…” เจ้าหญิงเรียกบทร้ายเสียงเบาและแหบพร่า“หนู…หนูตื่นแล้วใช่ไหมคะ
ฮันนีมูนสุดหรูหนึ่งวันหลังแต่งงานบทร้ายจองเกาะส่วนตัวที่มัลดีฟส์ มีแค่เขาและเธอ…ในรีสอร์ทกลางทะเลเสียงคลื่นเบาๆ บรรยากาศโรแมนติกจนต้องรักกันทุกเช้า เย็น และกลางคืน“บนเตียงก็ผัว บนเรือก็ผัว ในน้ำก็ผัว…หนูหนีผัวไม่พ้นหรอกเมียพี่”ปี 4เช้าวันเปิดเรียนเช้านั้น…เสียงนาฬิกาปลุกยังไม่ทันดัง บทร้ายก็ตื่นขึ้นมามองใบหน้าหวานของภรรยาสุดที่รัก เจ้าหญิงนอนกอดแขนเขาแน่นเสื้อยืดตัวใหญ่ที่ใส่นอนเมื่อคืนเลิกขึ้นมานิดๆเผยให้เห็นผิวขาวนวลจนคนเป็นผัวอยากจะให้เมียโดดเรียน…เอ้ย ไม่ใช่บทร้ายก้มจูบหน้าผากเจ้าหญิงเบาๆ“เมียพี่จะเป็นนักศึกษาปี 4 ที่สวยที่สุดในโลก”พอเจ้าหญิงอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ บทร้ายยืนยันจะขับรถไปส่งเมียเอง ไม่ยอมให้อัคคีขับเหมือนทุกครั้ง“ขอโทษนะคะ ผัวขับรถไปรอหน้าคณะทุกวันแบบนี้ เพื่อนจะไม่สงสัยเหรอคะ?” เจ้าหญิงพูดแซว“ก็ไม่ต้องสนใจสิคะคุณเมีย เขารู้ก็ดี จะได้รู้ว่าเมียใครอย่าแตะ” บทร้ายตอบยียวนกวนประสาทกลับมหาวิทยาลัยคณะนิเทศศาสตร์ทุกสายตาหันมามอง…เจ้าหญิงเปิดประตูลงจากรถสุดหรูพร้อมเสียงกระซิบของเพื่อนๆในคณะ“นั่นผัวเจ้าหญิงเหรอ?”“โอ๊ย ทำไมหล่อโหดขนาดนี้”“มีผัวดีชีวิตดีจริงๆ…”“แล
บทร้ายวางแหวนวงเดิมไว้ในกล่องกำมะหยี่เขาคุกเข่าอีกครั้ง ไม่ใช่เพราะผิด แต่เพราะรัก“หนู…พี่ไม่รู้ว่ามีสิทธิ์ไหม แต่ขอพี่ได้ใส่แหวนวงนี้ให้อีกครั้ง ไม่ใช่แค่ในฐานะผัว แต่ในฐานะผู้ชายที่ไม่มีใครรักเท่าหนูอีกแล้ว…”เจ้าหญิงยื่นมือไปทั้งน้ำตาแล้วก้มลงกระซิบที่ข้างหูเขา“ใส่ให้แน่น ๆ เลยนะคะพี่…เพราะรอบนี้ หนูจะไม่มีวันถอดมันออกอีกแล้ว…”...ห้องสวีทชั้นบนสุดของโรงแรม 7 ดาวในกรุงเทพมหานครคือสถานที่ที่บทร้ายจัดไว้สำหรับการ “เริ่มต้นชีวิตคู่ใหม่” เขาไม่พูดพร่ำ ไม่อธิบายซ้ำ เขาแค่จ้องเจ้าหญิงด้วยแววตาที่ลึกกว่าทะเล…และเร่าร้อนกว่ากองไฟบทร้ายปิดประตูห้องเบาๆ ก่อนจะเดินเข้ามาหาเจ้าหญิงช้าๆเหมือนนักล่าที่รอคอยเหยื่อของเขากลับมาอยู่ในอ้อมแขนอีกครั้ง“คืนนี้…ผัวจะรักเมียให้สมกับที่เกือบเสียเมียไป…” บทร้ายดึงเจ้าหญิงเข้าไปจูบอย่างรุนแรงลิ้นของเขาดุนดันสอดแทรกและตักตวงรสหวานจากริมฝีปากที่เขาโหยหา มือเขากอบกุมเอวบางแน่นจนเจ้าหญิงต้องจับไหล่เขาไว้“พะ-พี่…เดี๋ยวก่อน…”“ไม่รอแล้ว…เมียพี่ทั้งคน ผัวห้ามใจไม่ไหวแล้ว…”บทร้ายยกตัวเข้าหญิงขึ้นอุ้มในท่าเจ้าสาวก่อนพาไปวางลงบนเตียงใหญ่ ฝ่ามืออุ่นร้อนลูบไล
เพนท์เฮ้าส์ทุกคืน…บทร้ายนอนกอด iPad เปิดรูปคู่ที่ถ่ายตอนขอแต่งงานและวิดีโอที่เขาแอบอัดเอาไว้เองเสียงเจ้าหญิงพูดว่า “รักผัวนะคะ” ยังอยู่ในคลิป แต่ยิ่งฟังยิ่งเจ็บ เพราะรู้ว่า…เขาทำลายมันด้วยมือของตัวเอง“พี่แม่ง…เลวชิบหาย…” บทร้ายกัดปากจนเลือดซึม โทษตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนกระจกที่แขวนไว้ถูกเขาเขวี้ยงแตกเป็นเสี่ยงๆในไลน์กลุ่มรวมนักศึกษาโดยบทร้ายมีแอ็คอวตารเข้าไปอยู่ด้วยในกลุ่ม...มีคนโพสต์รูประหว่างเจ้าหญิงกับเพื่อนใหม่มีเสียงเชียร์ว่า “เปิดใจเถอะเจ้าหญิง” แต่ทุกข้อความ…เหมือนมีดปักที่กลางอกบทร้าย...โต๊ะกินข้าวที่เคยมีเจ้าหญิงคอยตักให้วันนี้มันว่างเปล่า บทร้ายนั่งมองข้าวเย็นจนแข็ง แล้วเอาไปเททิ้งทั้งน้ำตา“ไม่มีหนู…อะไรมันก็ไม่มีรสชาติอีกเลย…”วันถัดไปธันวามาหาเพื่อนสนิทที่เพนท์เฮ้าส์ ธันวาแอบไปซุ่มดูเจ้าหญิงห่างๆ เขาอัดวิดีโอที่ตอนเจ้าหญิงพูดกับแม่วันดีไว้ เขานำมาเปิดให้บทร้ายดูในวันหนึ่งที่เขาหมดแรงจะลุกขึ้นจากเตียง “แม่…หนูไม่ได้อยากหย่า หนูแค่เสียใจ หนูแค่รู้สึกว่าพี่เขาไม่รักหนูจริง…”คำว่า “ไม่ได้อยากหย่า” กลายเป็นไฟสุดท้ายที่ยังจุดในหัวใจบทร้ายบทร้ายเงยหน้าขึ้น…น้ำตาไหลพร