หลังจากปล่อยให้ชายหนุ่มมีเวลาส่วนตัวจนกระทั่งเธอทำมื้อเย็นเสร็จ หญิงสาวทยอยยกออกมาที่โต๊ะกินข้าว เธอลังเลว่าควรจะเรียกเขาหรือไม่ แต่เท้าเล็กไว้กว่าความคิด หญิงสาวเดินมาที่หน้าห้องนอนที่ปิดสนิทอยู่ เคาะมันเบาๆไม่กี่ครั้งก็ได้ยินเสียงอู้อี้ดังออกมา
“เปิดได้เลยครับ ผมไม่ได้ล็อก” หญิงสาวยืนอึ้งเล็กน้อย เธอเปิดประตูแง้มออกเพียงเล็กน้อยแต่ไม่ก้าวเข้าไป
“พอดีฉันทำมื้อเย็นเสร็จแล้วน่ะค่ะ จะมาถามว่าคุณจะกินมื้อเย็นพร้อมฉันเลยไหม”
“ครับ เดี๋ยวผมขอเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะตามออกไปครับ”
“ค่ะ”
มือเล็กปิดประตูลงก่อนจะเดินไปที่โต๊ะกินข้าว ตักข้าวใส่จานแล้วนั่งลงรอ ความคิดล่องลอยไปไกลเมื่อเธอมีเวลาว่าง เขาคนนี้คือเฉินซื่อซี นักร้องนักแสดงชาวจีนที่เธอชื่นชอบ เธอยังไม่คิดว่าตอนนี้คือเรื่องจริง เธอรู้สึกเหมือนยังอยู่ในความฝัน
“มาแล้วครับ คุณทำเองหมดนี่เลยเหรอ”
“ค่ะ ฉันชอบทำขนมทำอาหารน่ะค่ะ ไม่รู้ว่าจะเผ็ดไปหรือเปล่า คุณลองชิมดูก่อนนะ”
“ครับผม อ้อ ผมลืมถาม คุณชื่ออะไรเหรอ”
“ฉันลืม ฉันชื่อซินซินค่ะ”
“ความหมายสมชื่อเลยนะครับ”
“คะ?”
“ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการนะครับ”
“ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”
ชายหนุ่มไม่ตอบอะไร เพียงแต่ตอบรับหญิงสาวด้วยรอยยิ้มก่อนจะพากันลงมือกินข้าวพร้อมกับชวนกันพูดคุยทำความรู้จักกัน
“เดี๋ยวฉันจัดการเองค่ะ คุณไปพักผ่อนเถอะ”
“…..ผมขอสูบบุหรี่ได้ไหม” ร่างสูงถามเธอด้วยอาการไม่แน่ใจ
“ค่ะ นั่งหน้าบ้านก็ได้ค่ะ ที่นี่ไม่มีใคร คุณไม่ต้องกังวลนะคะ”
หญิงสาวยิ้มให้เขา บอกสิ่งที่ชายหนุ่มสงสัยอยู่ในใจก่อนจะยกจานไปล้าง ร่างสูงจึงเดินกลับเข้าห้องนอนไปหยิบบุหรี่ออกมาแล้วเดินออกไปนั่งที่โซฟาหน้าบ้าน ไม่นานนักก็กลับเข้ามาด้านใน ตั้งใจจะชวนหญิงสาวออกไปหาซื้อเครื่องดื่มแต่กลับไม่เจอเธอ
เฉินซื่อซีเดินไปรอบๆด้วยความสงสัยก็ไม่พบร่างเล็ก จึงมั่นใจว่าหญิงสาวกลับเข้าห้องนอนไปแล้ว ร่างสูงเดินมาหยุดหน้าประตูห้องนอนด้วยความลังเลก่อนจะยกมือขึ้นเคาะประตูเบาๆ
“คะ” ประตูถูกเปิดออกพร้อมกับร่างเล็กที่ออกมาด้วยสีหน้าสงสัย เธอกำลังจะเปิดคอมพิวเตอร์ หญิงสาวมีอาชีพเสริมเป็นนักเขียน เวลาที่เธอว่างก็มักจะแต่งนิยายลงโดยที่ไม่มีใครรู้
“พอดีผมจะชวนคุณไปหาซื้อเครื่องดื่มน่ะครับ”
“เครื่องดื่ม?”
“…..”
“อ๋อ แอลกอฮอล์เหรอคะ”
“ครับผม”
“ได้ค่ะ แป๊บหนึ่งนะ ขอฉันหยิบกระเป๋าก่อน”
หญิงสาวไม่รอคำตอบจากเขา เธอผละตัวเข้าไปหยิบกระเป๋าด้านในก่อนจะเดินกลับออกมา
เมื่อเห็นว่าหญิงสาวพร้อมแล้วเขาก็หยิบโทรศัพท์กับกระเป๋าเงินมาใส่กางเกง หยิบหมวกแล้วเดินตามหญิงสาวออกไปที่รถ
“คุณอยู่ที่นี่คนเดียวเลยเหรอ”
“ใช่ค่ะ ที่นี่ฉันซื้อและออกแบบเองทั้งหมด คุณพ่อของฉันอยู่กับครอบครัวของเขาน่ะค่ะ ส่วนคุณแม่เสียไปแล้ว”
“เสียใจด้วยนะครับ”
“ขอบคุณค่ะ”
หญิงสาวพาเขามาที่ห้างสรรพสินค้าที่ไม่ไกลจากบ้าน เมื่อมาถึงเขาก็สะดุ้งเมื่อนึกขึ้นได้ว่าลืมหยิบแมสมาด้วย
“คุณ ผมลืมแมส”
“เปิดลิ้นชักได้เลยค่ะ ฉันมีติดรถเอาไว้ตลอด”
ใบหน้าหล่อเหลาพยักหน้าด้วยความโล่งใจ ก่อนจะใส่แมสและสำรวจความเรียบร้อยและลงจากรถตามหญิงสาวไป
“อยากดื่มอะไรคะ”
“คุณนำไปเลยครับ คุณจะดื่มเป็นเพื่อนผมใช่ไหม”
“ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา”
“ซินซิน”
“คะ” หญิงสาวชะงักเท้าไปเมื่อเขาเรียกชื่อเธอ เสียงของเขามันทำให้เธออบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก
“คุณอายุเท่าไหร่”
“25 ค่ะ”
“หืม น้อยกว่าผม 5 ปี”
“ค่ะ ประมาณนั้น”
“ไปเถอะ”
ด้วยความเคยชิน มือใหญ่เผลอแตะไปที่ไหล่บางเบาๆเพื่อให้เธอเดินนำไป หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้อุทานอะไรออกมา
หลังจากเลือกเครื่องดื่มและของกินเล่นกันเรียบร้อยก็พากันกลับบ้าน ซินซินปล่อยให้เขาถือของเข้าบ้านเองระหว่างที่เธอไปจอดรถ เมื่อสำรวจว่าไม่ได้ลืมอะไรเอาไว้ในรถเสร็จหญิงสาวก็เดินกลับเข้าบ้าน
“ผมขอหยิบแก้วหยิบจานเองได้ไหม”
“ได้ค่ะ คุณอยู่ที่นี่หยิบของใช้เองได้เลย ไม่ต้องขอฉันก็ได้ค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
รอยยิ้มหวานผุดขึ้น ก่อนที่ร่างสูงจะเดินหายเข้าไปในครัว สายตาคมกวาดมองไปทั่วเพื่อหาสิ่งของที่ต้องการ เขายอมรับเลยว่าหญิงสาวเรียบร้อยมาก เธอจัดเก็บทุกอย่างเข้าที่เข้าทางเป็นระเบียบเรียบร้อยจนเขานึกชื่นชม
“คุณไปนั่งดื่มหน้าบ้านก็ได้นะคะ บรรยากาศดี”
“ครับ คุณตามมานะ”
“ค่ะ”
รอยยิ้มถูกส่งให้กัน เฉินซื่อซีหยิบแก้ว 2 ใบเดินออกไปนั่งที่โซฟาด้านนอก หญิงสาวหยิบจานเดินตามออกมา เธอจัดการเอาของกินที่ซื้อมาใส่จาน ตั้งใจจะนั่งลงโซฟาตัวเล็กอีกตัวที่ตั้งอยู่ใกล้ๆเขา แต่ดูเหมือนว่าเขาจะเดาอาการเธอออก จึงตบมือลงบนโซฟาข้างตัวเบาๆเป็นการบอกให้เธอมานั่งข้างกัน
ในหน้าหวานมีอาการอึ้งไปชั่วอึดใจ ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงอย่างไม่แน่ใจนัก เธอเกรงว่าจะเป็นการใกล้ชิดเขามากไปจนจะทำให้เขาอึดอัด ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นสีหน้าซินซิน
“ไม่เป็นไร”
“อ่า ค่ะ”
ทั้งคู่ดื่มเครื่องดื่มท่ามกลางความเงียบกันอยู่สักพักใหญ่ จนกระทั่งชายหนุ่มร้องเพลงออกมาเบาๆ
“ผม…..มาพักใจ”
“…..ค่ะ งั้นคุณก็พักให้เต็มที่เถอะนะคะ ฉันจะไม่ถามเรื่องส่วนตัวของคุณ ที่นี่คุณจะมีความส่วนตัวเต็มที่ กลางวันส่วนใหญ่ฉันอยู่ในร้าน กลางคืนฉันก็อยู่แต่ในห้องนอน”
“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ครับ ขอแค่ไม่มีใครมาเจอผมที่นี่ก็พอ”
“คุณไม่ต้องกังวลนะคะ” ทั้งคู่ยิ้มให้กัน
เมื่อพากันดื่มจนดึกพอสมควร หญิงสาวจึงขอตัวเข้าบ้านก่อน เพราะตอนเช้าเธอต้องเปิดร้าน อีกอย่างวันนี้เธอยังไม่ได้ลงนิยายของเธอเลยแม้แต่ตอนเดียว
หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเป็นชุดนอนหญิงสาวก็นั่งทำงานของเธอต่อ เธอแต่งนิยายเพราะใจรัก เธอชอบอ่านหนังสือเขียนหนังสือมาตั้งแต่เด็ก บ้านหลังนี้ สิ่งเหล่านี้ที่เธอทำ คือสิ่งที่เธอมีความสุขกับมัน เพราะเธอทำมันมาจากหัวใจ
ทางด้านเฉินซื่อซี หลังจากหญิงสาวเข้าบ้านไปแล้วเขาได้ถ่ายรูปสวนดอกไม้ของเธอและโพสลงในช่องโซเชียลของเขา ว่าเขาพักผ่อน รอยยิ้มผ่อนคลายผุดขึ้น ถึงแม้ใจของเขาจะยังไม่ได้ผ่อนคลายขนาดนั้นก็ตาม
“คะ”“ผมมาเอาของในห้องแต่งตัว”“ค่ะ”ร่างสูงก้าวเข้ามาสีหน้าเกรงใจ เขาตรงไปที่ห้องแต่งตัวโดยมีซินซินเดินตามเข้าไปด้วย หญิงสาวมองชายหนุ่มที่เปิดตู้เสื้อผ้าหยิบกระเป๋าใบเล็กออกมาถือในมือ“มันมีของบางอย่างอยู่น่ะ คุณใส่ชุดนี้จริงเหรอ”“ก็…..ค่ะ เพื่อนเจ้าสาวใส่ชุดเหมือนกันหมดน่ะค่ะ”ร่างสูงก้าวเท้ามาหยุดตรงหน้าหญิงสาวตัวเล็ก เธออยู่ในชุดเดรสสีฟ้าอ่อนคล้องคอ เปิดแผ่นหลังจนถึงบั้นเอว หญิงสาวเกล้าผมขึ้นสูง ม้วนลอนเล็กน้อย และดูเหมือนว่าเธอกำลังจะแต่งหน้าเพราะที่หน้าโต๊ะกระจกมีกล่องเครื่องสำอางวางอยู่“คุณ มานี่หน่อย”ดวงตากลมโตมองเขาอย่างสงสัย แต่ก็ก้าวเท้าเล็กเข้าไปหาเขาแต่โดยดี ชายหนุ่มยืนอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ เขาเอื้อมมือมาคว้าแขนคนตัวเล็กที่เดินเข้ามาใกล้ๆเขาให้มายืนหน้ากระจก“มีอะไรเหรอคะ”“คุณ จะโกรธผมไหม”“ห๊ะ ไม่เข้าใจค่ะ”ซินซินมองในกระจกอย่างไม่เข้าใจการกระทำของเขา ภาพที่เธอเห็นคือเธอ
“กลับเถอะ”คนตัวเล็กพยักหน้ารับ พร้อมกับมองซ้ายมองขวาเรียกพนักงานมาคิดเงิน เมื่อเสร็จแล้วก็ลุกขึ้น กระเป๋าถือใบเล็กถูกสะพายขึ้นบ่า ก่อนที่เอวเล็กจะถูกแตะเบาๆจนเจ้าของร่างสะดุ้งสุดตัว“ผมว่าแวะซื้อเครื่องดื่มหน่อยดีกว่า”“ค่ะ แล้วแต่คุณ”“ใส่เสื้อดีๆ เอากระเป๋ามา”หญิงสาวทำตามที่เขาบอกอย่างว่าง่าย มือเล็กติดกระดุมเสื้อจนหมดแล้วขอกระเป๋าคืน แต่คนที่ถือกระเป๋าให้เธอก็ไม่ได้สนใจสิ่งที่เธอบอก โอบไหล่บางเดินนำเพื่อนออกจากร้านไปยังที่จอดรถหวังข่ายกับฮ่าวหนานมองหน้ากันและพยักหน้า พวกเขามั่นใจแล้ว ว่าพวกเขาเดาใจเพื่อนไม่ผิด“ไม่ใครก็ใครต้องย้ายประเทศล่ะงานนี้”“ว่างั้นแหละ”“ไปเถอะ เดี๋ยวโดนบ่นอีก” สองหนุ่มกอดคอกันเดินตามหลังออกไปก็พบว่าทั้งสองคนรออยู่บนรถแล้ว“เดี๋ยวฉันจะแวะลงไปซื้อเครื่องดื่ม พวกนายรออยู่บนรถก็ได้ ลงไปไม่นาน”“โอเค”หลังจากมาถึงห้าง เฉินซื่อซีกับซินซินก็ลงไปซื้อเครื่องดื่ม ไม่นานก็กล
หลังจากมาถึงที่ร้าน ซินซินปล่อยให้พวกเขาเป็นคนเลือกโต๊ะ เธอทำเพียงแค่เดินตามพวกเขาเงียบๆเท่านั้นหวังข่ายกับฮ่าวหนานเลือกร้านเหล้าเป็นมื้อดึกของคืนนี้ เฉินซื่อซีเองก็ไม่มีปัญหา เพราะตั้งแต่มาเขาก็ยังไม่ได้ออกเที่ยวข้างนอก สายตาคมคอยมองอาการของหญิงสาวตัวเล็ก แต่เมื่อเห็นว่าตอนนี้เธอกลับมาเป็นปกติเขาก็เบาใจ“พวกคุณจะกินอะไรคะ เดี๋ยวฉันจดให้”หวังข่ายกับฮ่าวหนานดูเมนูและบอกหญิงสาวทีละเมนู โดยที่ซินซินคอยจดให้และแนะนำพวกเขา เฉินซื่อซีที่นั่งอยู่ข้างซินซินคอยมองคนที่แอบมองซินซินด้วยสายตาดุจนคนพวกนั้นไม่กล้ามองหญิงสาวอีก ฮ่าวหนานที่คอยสังเกตอาการเพื่อนอยู่แอบหัวเราะชอบใจ“อะไรเหรอคะ” ซินซินถามลอยๆ สายตาเธอมองทั้งสามคนอย่างขอคำตอบ“ไม่มีอะไรหรอกครับ หัวเราะใครบางคนที่ทำน้ำส้มสายชูหกน่ะ พอดีได้กลิ่นเปรี้ยวๆ”เมื่อได้ยินสิ่งที่ฮ่าวหนานพูด หวังข่ายถึงกับหันมองเพื่อนรักที่นั่งทำหน้านิ่ง แม้แต่ซินซินเองก็ยังหันไปมองคนข้างๆด้วยสายตาไม่แน่ใจ“คุณเคยดูซีรี่ย์ใช่ไหม พอรู้ไหมว่าผมหมายความว่ายังไง” ฮ่าวหน
หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จซินซินก็นั่งเป่าผมอยู่ที่หน้ากระจกในห้องแต่งตัวด้วยอาการเหม่อลอย เธอไม่เคยคิดว่าจะเจออะไรแบบนี้ในชีวิตเลย เธอคงจะคิดว่าเธอกำลังฝันอยู่ด้วยซ้ำถ้าหากเธอไม่ได้ใช้ชีวิตทุกอย่างตามปกติใบหน้าขาวใสขึ้นสีเล็กน้อย เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเธอกำลังจะต้องใช้ห้องเดียวกับศิลปินที่เธอชื่นชอบจนกว่าเพื่อนของเขาจะกลับไป“เกิดอะไรขึ้นกับชีวิตฉันเนี่ย” ริมฝีปากเล็กพึมพำเบาๆ ก่อนจะเก็บไดร์เป่าผมเข้าที่แล้วปลดล็อกประตูห้องแต่งตัวเพื่อกลับออกมาที่ห้องนอนคนตัวเล็กขึ้นไปซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มเมื่ออากาศในห้องเย็นสบายน่านอน เธอเปิดแอร์เอาไว้ตอนเข้ามา เมื่อเธออาบน้ำเสร็จความเย็นของอากาศจึงกำลังดี คิดอะไรเพลินๆไม่นานก็เผลอหลับไปโดยที่ไม่ทันรู้ตัวหลังจากหญิงสาวหลับไปไม่นาน ประตูห้องนอนก็ถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง ร่างสูงก้าวเข้ามาพร้อมกับเสื้อผ้าไม่กี่ชุดและของใช้ส่วนตัว เขาไม่อยากเดินกลับไปกลับมาเวลาอาบน้ำจึงตั้งใจว่าจะเอามาไว้ห้องนี้ชั่วคราวเมื่อเข้ามาภายในห้องแต่งตัวสีหน้าพอใจที่ปิดไม่มิดก็ปรากฏขึ้น ทุกอย่างถูกจัดเก็บเป็นระเบียบเรียบร้อย แม้แ
2 ชั่วโมงต่อมา“มาถึงแล้ว”“เดินเข้ามาในร้านกาแฟเลย”“โอเค”ชายหนุ่มนั่งเล่นอยู่กับคนตัวเล็กจนกระทั่งเพื่อนของเขามาถึงและโทรมาหา เขาจึงให้เพื่อนเดินเข้ามาในร้านเพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องเผชิญหน้าโดยตรงกับลูกค้าบางส่วนที่นั่งอยู่ด้านนอกเสียงกระดิ่งเปิดประตูดังขึ้น ซินซินหันไปมองผู้มาใหม่ เมื่อเห็นสไตล์การแต่งตัวของพวกเขาเธอมั่นใจว่าพวกเขาคือเพื่อนของคนที่กำลังนั่งอยู่ข้างเธอตอนนี้ เธอจึงลุกขึ้นยืนและส่งยิ้มต้อนรับพวกเขา“สวัสดีค่ะ”“สวัสดีครับ คือ…..”“พวกนายเข้ามา”ชายหนุ่ม 2 คนกำลังจะบอกเจ้าของร้านว่าพวกเขามาหาเพื่อน แต่ไม่ทันที่พวกเขาจะพูดอะไร เสียงเพื่อนของเขาก็ดังขึ้น หญิงสาวหันไปมองคนข้างๆแล้วพยักหน้าเป็นการบอกพวกเขาว่าคนที่พวกเขาต้องการเจอกำลังนั่งอยู่ข้างๆเธอ“หืม”ทั้งสองคนมองหน้ากันแล้วเดินมาด้านข้างเคาน์เตอร์ จึงมองเห็นเพื่อนของพวกเขาที่กำลังนั่งหันหลังให้ และในมือของเขาก็กำลังถือโทรศัพท์อยู่ โทรศัพท์ที่เขามั่
ร่างสูงลุกขึ้นจากโซฟา ก้าวยาวๆมายืนอยู่หน้าประตูห้องนอนของเจ้าของบ้าน ยกมือขึ้นเตรียมเคาะ แต่เหมือนมือจะไวกว่าความคิด เมื่อมันดันเปิดประตูโดยไม่ทันได้เคาะ และดูเหมือนว่าเจ้าของร่างเล็กที่หลับสนิทจะไม่รู้สึกตัวสักนิดว่าตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ภายในห้องนอนคนเดียวเฉินซื่อซีหย่อนตัวนั่งลงตรงขอบเตียง มองใบหน้าเล็กที่ตอนนี้หลับสนิทด้วยสายตาเอ็นดู เห็นทีเขาต้องบอกให้หญิงสาวระวังตัวมากกว่านี้ดวงตากลมโตลืมขึ้นช้าๆ กระพริบปรับสายตาไม่กี่ทีก็ต้องสะดุ้งโหยงเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่นอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนโซฟาในห้องนอนของเธอ“มีอะไรหรือเปล่าคะ”“ตื่นแล้วเหรอ ผมจะถามว่าเพื่อนผมมาที่นี่ได้ไหม พอดีเขาจะมาหาผม น่าจะค้างสัก 2-3 คืน”“ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา”“จ้ะ ผมรบกวนหรือเปล่า คุณนอนต่อไหม”“ไม่เป็นไรค่ะ”หญิงสาวตัวเล็กตวัดผ้าห่มออกจากตัวก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าห้องแต่งตัวไป ภายในห้องแต่งตัวมีห้องน้ำที่เธอแยกเอาไว้ เพื่อความสะดวกเวลาอาบน้ำแต่งตัว จะได้ไม่ต้องเดินเข้าออกห้องนอนสายตาคมมองตามร่างเล