เช้าวันต่อมา ซินซินตื่นออกมาเตรียมเปิดร้านแต่เช้าตามปกติ ก็พบว่าประตูห้องนอนอีกห้องเปิดอยู่ ชายหนุ่มร่างสูงนอนแผ่อยู่บนเตียงโดยที่ไม่ได้ใส่เสื้อ เปิดเพียงพัดลมตัวเดียวเท่านั้น
หญิงสาวเขียนเป็นภาษาอังกฤษว่าเธอออกไปที่ร้าน และเขียนเบอร์กับไอดีไลน์ของเธอเอาไว้ เผื่อเขาต้องการอะไรให้ติดต่อเธอ จะได้ไม่ต้องออกไปข้างนอก ก่อนจะเดินออกไปจากบ้านโดยไม่ลืมปิดประตู
หลังจากเปิดร้านเสร็จซินซินได้มีเวลานั่งพัก เธอเปิดเพลงของเฉินซื่อซีแล้วเชื่อมต่อกับลำโพง พลางจิบกาแฟที่เธอชื่นชอบด้วยความผ่อนคลาย
ไม่นานก็มีลูกค้าทยอยเข้ามาในร้าน หญิงสาวทำงานด้วยรอยยิ้ม ทำให้ที่นี่ค่อนข้างมีชื่อเสียงในระแวกนี้ว่าเจ้าของร้านสวยและใจดี
จนเมื่อสายพอสมควรก็มีสายเรียกเข้าจากเบอร์ที่ไม่รู้จัก หญิงสาวมองก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเธอได้ให้เบอร์เขาเอาไว้จึงกดรับสายเป็นภาษาอังกฤษ
“คุณ ที่ร้านมีคนไหม ผมอยากออกไปดื่มกาแฟ”
“มีค่ะ แต่นั่งกันอยู่ด้านนอก”
“ผมออกไปได้ใช่ไหม”
“ก็ได้นะคะ ไม่น่าจะมีใครทันสังเกต”
“งั้นเดี๋ยวผมออกไปนะ”
“ค่ะ”
หลังจากวางสายหญิงสาวแอบอมยิ้มกับตัวเอง เธอชื่นชอบเสียงของเขามาก พอได้มาฟังเสียงที่เขาพูดกับเธอมันเหมือนตัวเธอคอมพลีทในชีวิตติ่งของเธอแล้ว
แต่หญิงสาวก็ไม่ได้คิดรบกวนเวลาส่วนตัวหรือเรื่องส่วนตัวของเขา เธอคิดว่าเขาน่าจะมีเรื่องในใจจึงมาพักผ่อน แล้วยิ่งบังเอิญว่าเขามาขอความช่วยเหลือเธอ เธอยิ่งไม่คิดจะรบกวนเขาเด็ดขาด
ร่างเล็กสะดุ้งเฮือก เมื่อเธอกำลังคิดอะไรเพลินๆก็มีมือมาแตะที่ไหล่เธอเบาๆ หญิงสาวหันไปมองด้วยความตกใจก่อนจะถอนหายใจออกมา
“ตกใจหมดเลยค่ะ”
“หืม”
“คุณจะดื่มอะไรคะ เดี๋ยวฉันทำให้”
ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้ตอบอะไรก็มีคนเข้ามาในร้าน แต่โชคดีที่คนที่มาใหม่ไม่ได้เป็นติ่งซีรี่ย์จีน จึงไม่รู้จักชายหนุ่ม
แต่สัญชาติญาณก็สั่งให้เขาเดินเข้าประชิดตัวหญิงสาวตัวเล็กตรงหน้า ชายหนุ่มก้าวเท้าเข้าไปในเคาน์เตอร์แล้วยืนหันหลังเพื่อไม่ให้ใครเห็นใบหน้าของเขา และจับแขนของหญิงสาวตัวเล็กเอาไว้
“สวัสดีค่ะ รับอะไรดีคะ” ซินซินแตะมือเขาเบาๆให้เขาเบาใจ
“ขอเค้กส้ม 2 ชิ้นกับลาเต้ 1 แก้ว คาปูชิโน่หวานน้อย 1 แก้วค่ะ”
“ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ”
เมื่อลูกค้าสั่งเมนูเสร็จก็เดินออกไปนั่งรอด้านนอกร้าน เฉินซื่อซีถึงปล่อยมือจากแขนของหญิงสาว
“คุณจะดื่มอะไรคะ เดี๋ยวฉันทำให้ คุณจะเข้าไปรอในบ้านก่อนไหม”
“ไม่เป็นไรครับ ผมนั่งหันหลังที่โต๊ะตัวนี้ก็ได้” ร่างสูงขยับไปนั่งลงที่เก้าอี้ใกล้ๆกับตัว หญิงสาวจึงพยักหน้าแล้วรับเมนูที่เขาจดให้มาวางที่เคาน์เตอร์
ด้านหลังเคาน์เตอร์มีโต๊ะเก้าอี้ 1 ชุดที่หญิงสาวจัดวางเอาไว้ เวลาเธอพักกินข้าวหรือเวลาไม่มีลูกค้า เธอก็จะนั่งพิมพ์งานหรือหาซีรี่ย์ดูที่โต๊ะตัวนี้
ไม่กี่นาทีลูกค้าคนเดิมก็กลับเข้ามาในร้านเพื่อรับของที่สั่ง หล่อนมองด้านหลังของเฉินซื่อซีด้วยความเอ็นดู
“แฟนเหรอคะ”
“เอ่อ เพื่อนน่ะค่ะ”
“หล่อดีนะคะ ไม่ใช่คนไทยใช่ไหมคะ”
“ค่ะ เขาเป็นคนจีนค่ะ” ทั้งคู่ส่งยิ้มให้กันก่อนที่ลูกค้าของเธอจะหยิบถาดเครื่องดื่มแล้วเดินออกไป
ซินซินทำเครื่องดื่มตามที่เขาจดให้เธอแล้วก็หันไปนั่งลงที่เก้าอี้พร้อมกับวางแก้วให้เขา
“คุณหิวไหม จะกินอะไรไหม ฉันจะสั่งมาให้”
“อืม ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมหาอะไรในตู้เย็นทำก็ได้ครับ”
“ค่ะ”
“คนเมื่อกี๊เขาถามว่าอะไรเหรอ”
“เอ่อ เขาถามว่าคุณเป็นแฟนฉันเหรอ ฉันบอกว่าคุณเป็นเพื่อนฉันน่ะค่ะ”
“อ่อ ครับ”
ซินซินไม่ได้เซ้าซี้อะไรเขา เธอปล่อยให้เขานั่งมองนั่นมองนี่ของเขาไป ส่วนเธอลุกออกมานอกเคาน์เตอร์ เพื่อดูแลความสะอาดหลังจากลูกค้าลุกออกไป
“คะ”“ผมมาเอาของในห้องแต่งตัว”“ค่ะ”ร่างสูงก้าวเข้ามาสีหน้าเกรงใจ เขาตรงไปที่ห้องแต่งตัวโดยมีซินซินเดินตามเข้าไปด้วย หญิงสาวมองชายหนุ่มที่เปิดตู้เสื้อผ้าหยิบกระเป๋าใบเล็กออกมาถือในมือ“มันมีของบางอย่างอยู่น่ะ คุณใส่ชุดนี้จริงเหรอ”“ก็…..ค่ะ เพื่อนเจ้าสาวใส่ชุดเหมือนกันหมดน่ะค่ะ”ร่างสูงก้าวเท้ามาหยุดตรงหน้าหญิงสาวตัวเล็ก เธออยู่ในชุดเดรสสีฟ้าอ่อนคล้องคอ เปิดแผ่นหลังจนถึงบั้นเอว หญิงสาวเกล้าผมขึ้นสูง ม้วนลอนเล็กน้อย และดูเหมือนว่าเธอกำลังจะแต่งหน้าเพราะที่หน้าโต๊ะกระจกมีกล่องเครื่องสำอางวางอยู่“คุณ มานี่หน่อย”ดวงตากลมโตมองเขาอย่างสงสัย แต่ก็ก้าวเท้าเล็กเข้าไปหาเขาแต่โดยดี ชายหนุ่มยืนอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ เขาเอื้อมมือมาคว้าแขนคนตัวเล็กที่เดินเข้ามาใกล้ๆเขาให้มายืนหน้ากระจก“มีอะไรเหรอคะ”“คุณ จะโกรธผมไหม”“ห๊ะ ไม่เข้าใจค่ะ”ซินซินมองในกระจกอย่างไม่เข้าใจการกระทำของเขา ภาพที่เธอเห็นคือเธอ
“กลับเถอะ”คนตัวเล็กพยักหน้ารับ พร้อมกับมองซ้ายมองขวาเรียกพนักงานมาคิดเงิน เมื่อเสร็จแล้วก็ลุกขึ้น กระเป๋าถือใบเล็กถูกสะพายขึ้นบ่า ก่อนที่เอวเล็กจะถูกแตะเบาๆจนเจ้าของร่างสะดุ้งสุดตัว“ผมว่าแวะซื้อเครื่องดื่มหน่อยดีกว่า”“ค่ะ แล้วแต่คุณ”“ใส่เสื้อดีๆ เอากระเป๋ามา”หญิงสาวทำตามที่เขาบอกอย่างว่าง่าย มือเล็กติดกระดุมเสื้อจนหมดแล้วขอกระเป๋าคืน แต่คนที่ถือกระเป๋าให้เธอก็ไม่ได้สนใจสิ่งที่เธอบอก โอบไหล่บางเดินนำเพื่อนออกจากร้านไปยังที่จอดรถหวังข่ายกับฮ่าวหนานมองหน้ากันและพยักหน้า พวกเขามั่นใจแล้ว ว่าพวกเขาเดาใจเพื่อนไม่ผิด“ไม่ใครก็ใครต้องย้ายประเทศล่ะงานนี้”“ว่างั้นแหละ”“ไปเถอะ เดี๋ยวโดนบ่นอีก” สองหนุ่มกอดคอกันเดินตามหลังออกไปก็พบว่าทั้งสองคนรออยู่บนรถแล้ว“เดี๋ยวฉันจะแวะลงไปซื้อเครื่องดื่ม พวกนายรออยู่บนรถก็ได้ ลงไปไม่นาน”“โอเค”หลังจากมาถึงห้าง เฉินซื่อซีกับซินซินก็ลงไปซื้อเครื่องดื่ม ไม่นานก็กล
หลังจากมาถึงที่ร้าน ซินซินปล่อยให้พวกเขาเป็นคนเลือกโต๊ะ เธอทำเพียงแค่เดินตามพวกเขาเงียบๆเท่านั้นหวังข่ายกับฮ่าวหนานเลือกร้านเหล้าเป็นมื้อดึกของคืนนี้ เฉินซื่อซีเองก็ไม่มีปัญหา เพราะตั้งแต่มาเขาก็ยังไม่ได้ออกเที่ยวข้างนอก สายตาคมคอยมองอาการของหญิงสาวตัวเล็ก แต่เมื่อเห็นว่าตอนนี้เธอกลับมาเป็นปกติเขาก็เบาใจ“พวกคุณจะกินอะไรคะ เดี๋ยวฉันจดให้”หวังข่ายกับฮ่าวหนานดูเมนูและบอกหญิงสาวทีละเมนู โดยที่ซินซินคอยจดให้และแนะนำพวกเขา เฉินซื่อซีที่นั่งอยู่ข้างซินซินคอยมองคนที่แอบมองซินซินด้วยสายตาดุจนคนพวกนั้นไม่กล้ามองหญิงสาวอีก ฮ่าวหนานที่คอยสังเกตอาการเพื่อนอยู่แอบหัวเราะชอบใจ“อะไรเหรอคะ” ซินซินถามลอยๆ สายตาเธอมองทั้งสามคนอย่างขอคำตอบ“ไม่มีอะไรหรอกครับ หัวเราะใครบางคนที่ทำน้ำส้มสายชูหกน่ะ พอดีได้กลิ่นเปรี้ยวๆ”เมื่อได้ยินสิ่งที่ฮ่าวหนานพูด หวังข่ายถึงกับหันมองเพื่อนรักที่นั่งทำหน้านิ่ง แม้แต่ซินซินเองก็ยังหันไปมองคนข้างๆด้วยสายตาไม่แน่ใจ“คุณเคยดูซีรี่ย์ใช่ไหม พอรู้ไหมว่าผมหมายความว่ายังไง” ฮ่าวหน
หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จซินซินก็นั่งเป่าผมอยู่ที่หน้ากระจกในห้องแต่งตัวด้วยอาการเหม่อลอย เธอไม่เคยคิดว่าจะเจออะไรแบบนี้ในชีวิตเลย เธอคงจะคิดว่าเธอกำลังฝันอยู่ด้วยซ้ำถ้าหากเธอไม่ได้ใช้ชีวิตทุกอย่างตามปกติใบหน้าขาวใสขึ้นสีเล็กน้อย เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเธอกำลังจะต้องใช้ห้องเดียวกับศิลปินที่เธอชื่นชอบจนกว่าเพื่อนของเขาจะกลับไป“เกิดอะไรขึ้นกับชีวิตฉันเนี่ย” ริมฝีปากเล็กพึมพำเบาๆ ก่อนจะเก็บไดร์เป่าผมเข้าที่แล้วปลดล็อกประตูห้องแต่งตัวเพื่อกลับออกมาที่ห้องนอนคนตัวเล็กขึ้นไปซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มเมื่ออากาศในห้องเย็นสบายน่านอน เธอเปิดแอร์เอาไว้ตอนเข้ามา เมื่อเธออาบน้ำเสร็จความเย็นของอากาศจึงกำลังดี คิดอะไรเพลินๆไม่นานก็เผลอหลับไปโดยที่ไม่ทันรู้ตัวหลังจากหญิงสาวหลับไปไม่นาน ประตูห้องนอนก็ถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง ร่างสูงก้าวเข้ามาพร้อมกับเสื้อผ้าไม่กี่ชุดและของใช้ส่วนตัว เขาไม่อยากเดินกลับไปกลับมาเวลาอาบน้ำจึงตั้งใจว่าจะเอามาไว้ห้องนี้ชั่วคราวเมื่อเข้ามาภายในห้องแต่งตัวสีหน้าพอใจที่ปิดไม่มิดก็ปรากฏขึ้น ทุกอย่างถูกจัดเก็บเป็นระเบียบเรียบร้อย แม้แ
2 ชั่วโมงต่อมา“มาถึงแล้ว”“เดินเข้ามาในร้านกาแฟเลย”“โอเค”ชายหนุ่มนั่งเล่นอยู่กับคนตัวเล็กจนกระทั่งเพื่อนของเขามาถึงและโทรมาหา เขาจึงให้เพื่อนเดินเข้ามาในร้านเพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องเผชิญหน้าโดยตรงกับลูกค้าบางส่วนที่นั่งอยู่ด้านนอกเสียงกระดิ่งเปิดประตูดังขึ้น ซินซินหันไปมองผู้มาใหม่ เมื่อเห็นสไตล์การแต่งตัวของพวกเขาเธอมั่นใจว่าพวกเขาคือเพื่อนของคนที่กำลังนั่งอยู่ข้างเธอตอนนี้ เธอจึงลุกขึ้นยืนและส่งยิ้มต้อนรับพวกเขา“สวัสดีค่ะ”“สวัสดีครับ คือ…..”“พวกนายเข้ามา”ชายหนุ่ม 2 คนกำลังจะบอกเจ้าของร้านว่าพวกเขามาหาเพื่อน แต่ไม่ทันที่พวกเขาจะพูดอะไร เสียงเพื่อนของเขาก็ดังขึ้น หญิงสาวหันไปมองคนข้างๆแล้วพยักหน้าเป็นการบอกพวกเขาว่าคนที่พวกเขาต้องการเจอกำลังนั่งอยู่ข้างๆเธอ“หืม”ทั้งสองคนมองหน้ากันแล้วเดินมาด้านข้างเคาน์เตอร์ จึงมองเห็นเพื่อนของพวกเขาที่กำลังนั่งหันหลังให้ และในมือของเขาก็กำลังถือโทรศัพท์อยู่ โทรศัพท์ที่เขามั่
ร่างสูงลุกขึ้นจากโซฟา ก้าวยาวๆมายืนอยู่หน้าประตูห้องนอนของเจ้าของบ้าน ยกมือขึ้นเตรียมเคาะ แต่เหมือนมือจะไวกว่าความคิด เมื่อมันดันเปิดประตูโดยไม่ทันได้เคาะ และดูเหมือนว่าเจ้าของร่างเล็กที่หลับสนิทจะไม่รู้สึกตัวสักนิดว่าตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ภายในห้องนอนคนเดียวเฉินซื่อซีหย่อนตัวนั่งลงตรงขอบเตียง มองใบหน้าเล็กที่ตอนนี้หลับสนิทด้วยสายตาเอ็นดู เห็นทีเขาต้องบอกให้หญิงสาวระวังตัวมากกว่านี้ดวงตากลมโตลืมขึ้นช้าๆ กระพริบปรับสายตาไม่กี่ทีก็ต้องสะดุ้งโหยงเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่นอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนโซฟาในห้องนอนของเธอ“มีอะไรหรือเปล่าคะ”“ตื่นแล้วเหรอ ผมจะถามว่าเพื่อนผมมาที่นี่ได้ไหม พอดีเขาจะมาหาผม น่าจะค้างสัก 2-3 คืน”“ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา”“จ้ะ ผมรบกวนหรือเปล่า คุณนอนต่อไหม”“ไม่เป็นไรค่ะ”หญิงสาวตัวเล็กตวัดผ้าห่มออกจากตัวก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าห้องแต่งตัวไป ภายในห้องแต่งตัวมีห้องน้ำที่เธอแยกเอาไว้ เพื่อความสะดวกเวลาอาบน้ำแต่งตัว จะได้ไม่ต้องเดินเข้าออกห้องนอนสายตาคมมองตามร่างเล