บังเอิญพบรัก ยอดดวงใจ

ณ สนามบิน

ชายหนุ่มคนหนึ่ง สูงราว 185 เซนติเมตร ใส่หมวกสีดำ ใส่แมสสีดำรวมทั้งแว่นตาปิดบังใบหน้าจนมิดชิด กำลังนั่งกดส่งข้อความอยู่ตรงที่นั่งใกล้กับประตูทางออก

‘ฉันอยู่ประเทศไทย ถ้ามีอะไรด่วนหรือจำเป็นค่อยติดต่อมา’

หลังจากเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋ากางเกงก็หันไปคว้ากระเป๋าเดินทางใบใหญ่เดินออกจากประตูไป ไม่กี่นาทีก็ขึ้นรถแท็กซี่แล้วหายลับไป

“ขอเค้กมะพร้าว 2 ชิ้น กับคาปูชิโน่เย็น 2 แก้วค่ะ”

“ได้ค่ะ สักครู่นะคะ”

หญิงสาวส่งยิ้มก่อนจะจัดการชงกาแฟตามออเดอร์ กลิ่นหอมของกาแฟสดอบอวลไปทั่วทั้งร้าน เมื่อชงเสร็จหญิงสาวก็หันไปหยิบจานใบสวย 2 ใบมาใส่เค้กมะพร้าว ก่อนจะส่งให้ลูกค้าสาวที่ยืนรออยู่ พร้อมกับคิดเงิน

“เพลงอะไรเหรอคะ เสียงคนร้องเพราะจัง”

“นักร้องชื่อเฉินซื่อซีน่ะค่ะ ฉันก็ชอบเพราะเสียงเขาแหบแต่นุ่ม ฟังแล้วรู้สึกอบอุ่นดีค่ะ” รอยยิ้มหวานถูกส่งให้คู่สนทนาอย่างคนที่คุยกันถูกคอ

“เอาไว้ฉันแอดไลน์แล้วคุยกันนะคะ ฉันก็สายซีรี่ย์จีนค่ะ”

“ยินดีค่ะ”

หลังจากส่งยิ้มให้กัน ลูกค้าของเธอก็เดินออกไปนั่งที่โต๊ะในสวนด้านนอก หญิงสาวจึงนั่งลงและฟังเพลงต่อเงียบๆ

ซินซิน (ซิน = คำเรียกบุคคลที่รักหรือหวงแหน) หญิงสาวร่างเล็ก สูง 160 เซนติเมตร ใบหน้าได้รูปสวย ผมยาวถึงบั้นเอว ดวงตาเธอกลมโต ปากเล็กได้รูปบางเป็นกระจับ จมูกโด่งปลายเชิดบ่งบอกความดื้อรั้น ผิวเธอขาวจัดราวหยวกกล้วย

ร้านกาแฟแห่งนี้ตั้งอยู่ท่ามกลางสวนดอกไม้ จริงๆแล้วที่นี่เป็นเพียงที่ดินเปล่าเท่านั้น ตอนที่หญิงสาวเห็นที่นี่ครั้งแรกเธอก็ตัดสินใจขอซื้อทันที เธอเปลี่ยนให้ที่นี่กลายเป็นร้านกาแฟสดท่ามกลางสวนดอกไม้ มีทั้งห้องแอร์สำหรับลูกค้าที่ต้องการนั่งด้านในและสวนที่จัดอย่างสวยงามที่ซินซินเป็นคนออกแบบเองสำหรับลูกค้าที่ต้องการถ่ายรูปหรือนั่งท่ามกลางบรรยากาศสวยงาม

ด้านหลังหญิงสาวปลูกเป็นบ้านขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่เกินไป แต่ก็มีทุกอย่างครบครัน ทั้งห้องนอนที่มีห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ห้องครัวที่แบ่งสัดส่วนสำหรับทำขนมและของคาว ห้องหนังสือ หรือแม้แต่ห้องนอนเล็กที่เธอตกแต่งสำรองเอาไว้เผื่อยามมีใครมาหาเธอ

ด้านนอกของบ้านมีระเบียงโล่งขนาดใหญ่ มีชุดโซฟาเอาไว้อำนวยความสะดวกหากต้องการพักผ่อน หญิงสาวอาศัยอยู่ที่นี่คนเดียว เธอจึงจัดการออกแบบให้รั้วมีขนาดสูงที่ปกปิดมิดชิดมองไม่เห็นด้านในล้อมรอบพื้นที่ไว้ทั้งหมด มีเพียงรั้วระตูเหล็กกั้นระหว่างตัวบ้านกับส่วนพื้นที่ของร้านกาแฟ

รวมทั้งรั้วที่กั้นพื้นที่ของบริเวณร้าน หญิงสาวใช้เป็นรั้วต้นไม้เพื่อให้ดูสวยงามและเป็นสัดเป็นส่วน เธอออกแบบทุกอย่างด้วยตัวเธอเองตามที่เธอชอบและต้องการ

หลังจากเห็นว่าเย็นมากแล้ว หญิงสาวจึงลุกขึ้นเก็บข้าวของให้เข้าที่เตรียมตัวปิดร้าน แต่เพียงไม่กี่นาทีก่อนที่หญิงสาวจะล็อกประตูกระจก ได้มีรถแท็กซี่ขับเข้ามาจอดบริเวณที่จอดรถของร้านก่อนจะมีชายหนุ่มร่างสูงคนหนึ่งเปิดประตูเข้ามาภายในร้านพร้อมกระเป๋าเดินทางด้วยอาการเร่งรีบ เขาหันกลับไปมองตรงทางเข้า หญิงสาวมองตามสายตาเขาอย่างสงสัยก็เห็นว่ามีรถอีกคันขับตามเข้ามา

“ขอโทษนะครับ ผมขอความช่วยเหลือคุณหน่อยได้ไหม ตอนนี้ผมต้องการที่แอบจากคนในรถคันนั้นครับ” เสียงแหบทุ้มแต่แฝงด้วยความนุ่มคุ้นหูอย่างบอกไม่ถูก กล่าวกับซินซินเป็นภาษาอังกฤษด้วยความเร่งรีบ

“คะ?”

หญิงสาวอยู่ในอาการมึนงง เธอไม่แน่ใจนักว่าควรช่วยเหลือคนแปลกหน้าหรือไม่  แต่เสียงของเขามันฟังคุ้นหูเธอราวกับเธอได้ยินที่ไหนมาก่อน

ชายหนุ่มมองซ้ายมองขวาเห็นไม่มีคนอื่นอยู่นอกจากหญิงสาวตัวเล็กเขาจึงถอดแมสกับแว่นตาออก เปิดเผยให้เห็นใบหน้าของเขาภายใต้หมวกแบรนด์เนมที่เขาใส่

“ผมชื่อเฉินซื่อซี”

ซินซินมองใบหน้าชายหนุ่มก่อนจะสะดุ้งสุดตัว เมื่อเธอเห็นใบหน้าเขาเต็มตา เธอยกมือปิดปากสีหน้าตกใจ มิน่าเธอถึงคุ้นเสียงเขา

“เอ่อ คุณเข้าไปหลบในบ้านฉันก่อนก็ได้นะคะ เผื่อพวกเขาต้องการเข้ามาค้นหาคุณด้านในร้าน” หญิงสาวรวบรวมสติ บอกเขาด้วยสีหน้ามึนงง ผายมือเล็กของเธอไปด้านหลังร้านที่มีประตูเล็กให้เปิดเข้าไปภายในบริเวณส่วนของบ้าน

ชายหนุ่มชั่งใจอยู่เพียงเสี้ยวนาทีก่อนจะพยักหน้ารับ หญิงสาวจึงหยิบกุญแจบ้านแล้วเลือกดอกที่ใช้เปิดประตูเล็กขึ้นมาส่งให้เขา

“คุณเปิดเข้าไปก่อนเถอะค่ะ เสร็จแล้วล็อกได้เลยนะคะ เดี๋ยวฉันรับหน้าเอง ให้รถแท็กซี่ออกไปก่อนไหมคะ ตอนคุณกลับออกไปเดี๋ยวฉันออกไปส่งคุณเอง”

“ได้ครับ ขอบคุณนะครับ”

“คุณออกทางประตูข้างหลังนี้ได้เลยนะคะ”

ซินซินชี้ให้ชายหนุ่มเดินออกไปทางประตูหลังร้านจะได้ไม่ต้องเผชิญหน้ากับคนที่ตามเขามา ที่กำลังลงจากรถและจะเข้ามาทางประตูหน้าร้าน

ร่างสูงโค้งขอบคุณหญิงสาวก่อนจะรีบเปิดประตูออกไปตามที่หญิงสาวบอก ซินซินมองจนร่างสูงหายลับไปเธอจึงล็อกประตูด้านหลังร้านก่อนจะหยิบเอาแก้วชาดอกไม้ที่เธอเพิ่งจะชงตั้งใจว่าจะดื่ม เปิดประตูออกไปเพื่อไปจ่ายเงินแท็กซี่แล้วบอกให้เขากลับออกไปได้เลย

“ขอโทษนะคะ คุณเห็นคนที่มากับแท็กซี่ไหมคะ”

“ไม่มีใครมานะคะ”

“แล้วแท็กซี่เข้ามาจอดทำไมคะ”

“อ๋อ พี่เขาสั่งน้ำเอาไว้ค่ะ นี่ไงคะ ฉันกำลังเอาออกมาให้พี่เขา”

“ฉันขอเข้าไปดูในร้านได้ไหมคะ”

“เชิญค่ะ”

ซินซินยิ้มจางๆก่อนจะเปิดประตูรถแท็กซี่ ส่งแก้วเครื่องดื่มให้คนขับพร้อมทั้งบอกว่าชายหนุ่มขอลงตรงนี้เลย พร้อมทั้งจ่ายเงินให้เขาก่อนจะลงจากรถไป

ทางด้านหญิงสาวสองคนที่เปิดประตูเข้ามาในร้านก็ไม่เจอใคร หญิงสาวอีกคนจึงเดินออกมาดูตรงห้องน้ำด้านข้างของร้าน เมื่อไม่เจอใครจึงพากันกลับออกไป

ซินซินมองตามหลัง เธอแอบถอนหายใจโล่งอก หญิงสาวรีบปิดร้านล็อกกุญแจจนแน่นหนาก่อนจะหยิบกุญแจบ้านอีกชุดที่แขวนไว้รวมกับกุญแจร้านเปิดประตูเข้าบ้านไปโดยไม่ลืมล็อกเอาไว้ตามเดิม