เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 61 เอาแต่ใจ
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-03-01 19:01:06ม่านเตียงทิ้งตัวลง ปิดบังร่างสองร่างที่แนบชิด เล่อจื่อผละออกจากอ้อมกอดของฮั่วตู้ หายใจหอบปร่า ดวงตาเหลือบไปเห็นปลายขาของทั้งสองที่แนบชิดกัน ผ่านเนื้อผ้าบางเบา
นางสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิร่างกายเย็นเยียบของเขา ก่อนจะยกนิ้วมือขึ้นแตะริมฝีปากอย่างเผลอไผล ความอบอุ่นจากจุมพิตยังคงติดตรึงอยู่
"ยังคงรำลึกถึงรสจุมพิตอยู่รึ" เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างเย้าหยอก
เล่อจื่อหันไปมองเขาอย่างไม่อยากเชื่อ เขาก็กำลังจ้องมองนางเช่นกัน แถมยังเลียนแบบนาง ยกนิ้วมือขึ้นแตะริมฝีปากตัวเองอีกด้วย
ช่าง.. เจ้าเล่ห์นัก!
"วันนี้ชดใช้หนี้หมดแล้วหรือยังเพคะ" นางเม้มริมฝีปาก แก้มแดงระเรื่อ เอื้อมมือไปคว้าชายแขนเสื้อของเขา ดึงเบาๆ
"ฝ่าบาท กลับมาเถิดเพคะ!"
ฮั่วตู้จ้องมองนาง ความขัดเขินของนางทำให้เขาพึงพอใจยิ่งนัก รอยยิ้มจางๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าคมคาย
เขาจับมือนางไว้ ดึงเข้ามาในอ้อมกอดอย่างแผ่วเบา เอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม "ไล่ข้าไปรึ"
เล่อจื่อวางมือบนอกเขา พยายามผลักออก แต่เมื่อรู้ว่าไร้ผล นางจึงยอมแพ้
"หม่อมฉันไหนเลยจะกล้าไล่ฝ่าบาทเพคะ" นางพูดอย่างงอนๆ
เขามักจะเอ
บทที่เกี่ยวข้อง
บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 62 เจอแล้ว
ลมหายใจอุ่นๆ รินรด เล่อจื่อก้มหน้าลงอย่างขวยเขิน จุมพิตของเขาร่วงลงบนหน้าผากของนาง...แผ่วเบา ทิ้งไว้เพียงความอบอุ่นแม้ในห้องจะมีเตาผิง แต่ยามค่ำคืนอากาศก็ยังคงหนาวเย็น ฮั่วตู้โอบกอดเล่อจื่อเบาๆ นอนลงเคียงข้างกัน แล้วดึงผ้าห่มมาคลุมกายทั้งสอง ผ้าห่มในวัดค่อนข้างหยาบ ไม่นุ่มนวลเหมือนในจวน เล่อจื่อพลิกตัว ขมวดคิ้วเล็กน้อยผ้าห่มหยาบเสียดสีกับลำคอ ทำให้นางรู้สึกไม่สบายตัวเมื่อเห็นดังนั้น ฮั่วตู้จึงดึงผ้าห่มออกจากตัวนาง จ้องมองลำคอขาวเนียน เพียงชั่วครู่ ผิวขาวผ่องก็แดงระเรื่อ เขาไม่ลังเลที่จะถอดเสื้อคลุมสีแดงเข้มออก คลุมลำคอที่โผล่พ้นผ้าห่มของนาง ก่อนจะห่มผ้าให้เรียบร้อยเสื้อผ้าของเขาคลุมกายนาง กลิ่นหอมคุ้นเคยอบอวลอยู่ปลายจมูก ทำให้นางรู้สึกเคลิบเคลิ้ม... แต่นางไม่อยากคิดถึงสาเหตุที่ทำให้นางรู้สึกเช่นนั้นเล่อจื่อหลับตาลงเบาๆ แล้วลืมตาขึ้นอีกครั้ง นางครุ่นคิดถึงเรื่องของเสิ่นชิงเหยียน นางร่ายแผนการทั้งหมดในใจออกมา แล้วเปรียบเทียบอย่างรอบคอบ"...แต่ถ้าเป็นเช่นนี้ หากเสิ่นชิงเหยียนเปลี่ยนใจกลางคัน พวกเราจะตกอยู่ในสถานการณ์ที่เสียเปรียบ..."
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-01บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 63 ถอยไป
จิงซินที่ยืนอยู่ข้างๆ ตกใจกับโทสะของฮั่วตู้ นางมองแผ่นหลังตรงของคุณหนู นึกถึงความร้อนผิดปกติจากแขนของคุณหนูตอนที่พยุงเมื่อครู่ ยิ่งรู้สึกกังวลใจนางอยากพยุงคุณหนูไปพักผ่อนที่ห้อง แต่ฝ่าบาทยืนขวางทางอยู่ ทั้งสองต่าง ไม่มีใครยอมหลีกทาง...เอาไงดี!นางเหลือบมองอันซวนที่ยืนอยู่ข้างๆ ฝ่าบาท พบว่าเขาก็กำลังมองนางอยู่เช่นกัน นางอดตกใจไม่ได้ท่านอันซวน... จิงซินจำได้ว่าช่วงนี้นางยุ่งมาก จึงมักบังเอิญเจอท่านอันบ่อยๆ แม้ท่านอันจะไม่ค่อยพูด แต่ก็ช่วยนางไว้มากมาย นางจึงทำขนมไปขอบคุณเขาเป็นครั้งคราวนางคิดว่า นางกับอันซวนก็นับว่ามีความสัมพันธ์ฉันมิตรใช่หรือไม่?นางจึงลองส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากอันซวนอันซวนเข้าใจความหมายของนางในทันที ใบหน้าของเขาเรียบเฉย แต่ในใจกลับปั่นป่วนตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน ตั้งแต่ก่อนที่นางจะความจำเสื่อมจนถึงตอนนี้ นางลืมทุกอย่าง แม้ในยามยากลำบากที่สุด จิงซินก็ไม่เคยขอร้องใคร...นี่เป็นครั้งแรกอันซวนไม่อาจปฏิเสธที่จะช่วยนางได้เขาก้าวไปข้างหน้า กราบทูลฝ่าบาทผู้เอาแน่เอานอนไม่ได้ "ถอยไป..."
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-01บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 64 ฝ่าบาทไม่ควรมา
ภายในห้องเงียบสงัด แม้แต่เสียงน้ำตาที่หยดลงบนหน้าตักก็ยังได้ยินอย่างชัดเจนเล่อจื่อยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาบนใบหน้า แล้วหันไปจุดเทียนสีแดงบนโต๊ะ นางสูดหายใจเข้าลึกๆ สองสามครั้ง พูดด้วยน้ำเสียงที่สงบ"ฝ่าบาทไม่ควรมา"ฮั่วตู้ไม่พูด สีหน้าก็ไม่เปลี่ยน แต่มือที่จับไม้เท้าหยกขาวกลับกำแน่น จากนั้นก็เดินไปที่โต๊ะอย่างช้าๆ หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมาจากกองกระดาษมากมาย..."เสิ่นหวยยังคงต้องใช้แผนการนี้ ซึ่งเป็นประโยชน์ต่อฝ่าบาทมาก" เล่อจื่อเห็นว่าเขาหยิบแผ่นไหนขึ้นมา จึงอธิบายแผนการของนางเบาๆ"และหากท่านต้องการดึงเสิ่นหวยมาเป็นพวก ต้องเริ่มจากเสิ่นชิงเหยียน ฝ่าบาทสามารถ..."กระดาษทั้งแผ่นถูกฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยในมือของฮั่วตู้ ร่วงหล่นลงพื้น มองไม่ออกว่าเขียนอะไรไว้ เล่อจื่อเบิกตากว้าง รู้สึกโกรธ คำพูดทั้งหมดที่อยากจะพูดถูกปิดกั้น"เหตุใดจึงไม่บอก" ฮั่วตู้นั่งลง หันหน้าเข้าหานาง ดวงตาคมจ้องมองนาง รออยู่ครู่หนึ่ง เห็นว่านางไม่พูด เขาก็เบนสายตาไปที่กระดาษที่เหลืออยู่บนโต๊ะ กวาดตามอง...หืม นี่อะไรกัน จดหมายลาตาย?และเมื่อครู่ น้ำเสียงของ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-01บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 65นางเพียงต้องการเกาะเขาไว้ด้วยความเอาแต่ใจ โดยไม่คิดจะปล่อยมือ…
นางแค่อยากจะแนบชิดเขา ไม่อยากปล่อยมือ...เมื่อร่างทั้งร่างถูกดึงเข้าสู่ความมืดมิด ร่างกายก็เหมือนถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งถูกแช่ในน้ำแข็ง อีกส่วนหนึ่งตกลงไปในกองเพลิง แต่ความคิดของเล่อจื่อกลับแจ่มชัด...ท่ามกลางความร้อนและความหนาว ร่างกายของนางถูกดึงเข้าสู่อ้อมกอดที่คุ้นเคย นางแนบชิดอกของเขา ฟังเสียงหัวใจของเขาสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่ไหลเข้าสู่ร่างกาย รวมตัวกันที่หัวใจที่เต้นผิดจังหวะ ค่อยๆ สงบลงคนโง่...แม้จะมีพลังภายในสูงส่งเพียงใด ก็ไม่ควรใช้อย่างไม่ระมัดระวังเล่อจื่ออยากจะห้ามเขา จึงพยายามจะเอ่ยปาก แต่กลับพบว่า นางส่งเสียงไม่ออก หากนางจำไม่ผิด ไข้ลมพิษร้าย ทำให้เกิดอาการพูดไม่ได้เช่นนั้น นางจะพูดไม่ได้อีกแล้วหรือทันใดนั้น ริมฝีปากอุ่นๆ ก็ทาบทับลงมา แนบริมฝีปากของนางอย่างแผ่วเบา ราวกับปลอบโยน และลูบไล้ไปพร้อมๆ กัน ท่ามกลางความเจ็บปวดและชาหนึบ นางรู้สึกถึงริมฝีปากของเขาที่กำลังจูบความเจ็บปวดค่อยๆ บรรเทาลง เล่อจื่อรู้สึกเพียงว่า ร่างกายเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ เสื้อผ้าบางๆ ติดผิวหนัง เหนียวเหนอะหนะ นางรู้สึกว่
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-01บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 1 การแต่งงานครั้งใหญ่
ยามเช้า แสงสว่างเริ่มสาดส่อง ท้องฟ้าขาวซีดเป็นช่วงกลางฤดูหนาว ลมเย็นพัดผ่านอย่างต่อเนื่อง แม้ประตูและหน้าต่างของโรงเตี๊ยมจะปิดสนิท ลมหนาวก็ยังเล็ดลอดเข้ามาผ่านช่องประตูเล่อจื่อแสร้งทำเป็นนอนหลับอยู่บนเตียง จนกระทั่งสาวใช้และซีโปเข้ามาปลุกเธอพวกเขาจัดการแต่งตัวและเตรียมตัวเธอ ไม่นานนัก ใบหน้าที่สวยงามดั่งดอกบัวก็ปรากฏในกระจกสำริด สิ่งที่โดดเด่นที่สุดคือดวงตาคู่หนึ่งที่ดูเย้ายวนราวกับสุนัขจิ้งจอก...บนใบหน้าของซีโปเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความยินดี ส่วนสาวใช้หลี่เหยานำซุปลูกแพร์ร้อนๆ มาให้เธออากาศช่วงนี้เย็นและแห้งมาก จนคอของเล่อจื่อต้องแห้งผากและไออยู่บ่อยๆแต่วันนี้ เธอกลับไม่อาจหยุดไอได้เธอจิบซุปลูกแพร์เบา ๆ แล้วแหงนหน้าขึ้นเล็กน้อยมองออกไปนอกหน้าต่างแสงอาทิตย์อ่อน ๆ เริ่มเผยออกมา ส่องแสงลงมายังลานบ้าน คนงานและคนใช้ในโรงเตี๊ยมตื่นขึ้นกันหมดแล้ว เสียงฝีเท้าดังขึ้นแผ่วเบา สลับกับเสียงพูดคุยกระซิบกันเบาๆ—"เฮ้ เจ้าคิดว่าคุณหนูที่นี่จะถูกส่งไปให้องค์ชายไหม...""พูดอะไรไร้สาระ! นี่เป็นการแต่งงานที่ได้รับพระราชทานจากฝ่าบาท จะยังไงก็ถือว่าเป็นพระชายาแห่งรัชทายาทไม่ใช่หรือ?""ใครจะรู้ล่ะ?
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-10บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 2 เช่นเดียวกับครั้งแรก
ยามค่ำคืน ภายในห้องนอนมีเสียงร้องครางดังขึ้น แฝงไว้ด้วยความอดกลั้นเหล่าบ่าวไพร่ที่รออยู่ด้านนอกต่างก็ไม่แม้แต่จะลืมตาขึ้น ใครบ้างจะกล้าพูดถึงองค์ชายรัชทายาทเล่อจื่อนอนอยู่ด้านนอกของเตียง น้ำตาไหลรินจากหางตาแดงก่ำ แต่ก็ไม่ได้ยกมือขึ้นเช็ด หรือจะพูดให้ถูกก็คือ ยกมือไม่ขึ้น...ในที่สุดนางก็เข้าใจความหมายของคำว่า "มันจะเจ็บ" ที่ฮั่วตู้เอ่ยไว้แต่มันไม่ใช่อย่างที่นางคาดคิดเขาเพียงแค่จับมือนางไว้ แล้วหักแขนทั้งสองข้างของนางออกอย่างรุนแรงเจ็บ เจ็บเหลือเกินนางไม่อยากร้องไห้ แต่มันเจ็บจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ นางปล่อยโฮออกมาส่วนต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมด กำลังนอนหันหลังให้นางอยู่บนเตียงเวลาผ่านไปเนิ่นนาน ทั้งสองก็ไม่ได้พูดอะไรเล่อจื่อคิดว่าฮั่วตู้คงหลับไปแล้ว แต่นางหลับไม่ลง แขนที่ถูกหักเจ็บปวดรวดร้าว แถมยังไม่มีผ้าห่มคลุม...เตียงกว้างขวาง ผ้าห่มวางซ้อนกันอย่างเรียบร้อยอยู่ด้านในสุด หลังจากหักแขนของนางแล้ว ฮั่วตู้ก็ดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเองโดยไม่สนใจนาง...ความเมตตา? เขาจะมีอย่างนั้นหรือเล่อจื่อมองแผ่นหลังของเขาด้วยความเกลียดชัง"นอนไม่หลับหรือ"เล่อจื่อสะดุ้งตกใจ คิดว่าคนผู้นี้มีตาหลังหรื
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-10บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 3 ยืนหยัด
ฮองเต้แห่งแคว้นฉีทรงสวดมนต์ขอพรที่วัดหูกั๋ว และจะเสด็จกลับวังในวันพรุ่งนี้ ส่วนฮองเฮาผู้ทรงพระประชวรก็ไม่ได้มีใครมาเยี่ยมเยียน ดังนั้นวันนี้จึงว่างเล่อจื่อสวมชุดกระโปรงหนาสีแอปริคอตอ่อน หลี่เหยานำเตาผิงมือมาให้ หลังจากกุมไว้แน่นแล้ว ร่างกายของนางก็ค่อยๆ อบอุ่นขึ้นนางไม่กล้าถามฮั่วตู้ว่าเหตุใดในห้องนอนจึงไม่มีเตาผิง เขาไม่หนาวหรือแต่ช่างเถิด ฝ่ามือของเขาเย็นเฉียบเช่นนั้น จะไม่หนาวได้อย่างไรแต่นิสัยของฮั่วตู้แปลกประหลาดนัก ยิ่งพูดมาก ยิ่งวุ่นวายเมื่อมาถึงห้องอาหาร เล่อจื่อก็ตกตะลึงที่นี่ไม่มีควันไฟแม้แต่น้อย บนโต๊ะอาหารมีเพียงจานเดียว...ใบไม้?ลมหนาวพัดผ่านเข้ามาจากด้านนอก ความหนาวเย็นแผ่ซ่านไปทั่วร่างของเล่อจื่อ"บ่าว เฝ้าพระชายาเพคะ"เล่อจื่อหันกลับไป เห็นนางกำนัลสูงวัยคนหนึ่ง ตามมาด้วยนางกำนัลน้อยๆ อีกหลายคน เล่อจื่อพยักหน้ารับ"พวกเจ้าเป็นใคร"หลี่มาม่าตกใจเล็กน้อย แม้ก่อนหน้านี้จะส่งคนไปสืบมาบ้างแล้ว แต่ก็ไม่คิดว่าจะงดงามเช่นนี้คิ้วดั่งภาพวาด ผิวพรรณละเอียดอ่อน งดงามยิ่งกว่าดอกไม้แคว้นฉีตั้งอยู่ทางเหนือ สตรีส่วนใหญ่จึงมีรูปร่างสูงใหญ่สง่างาม ต่างจากแคว้นหลี่ที่อยู่ทางใต้ สต
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-10บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 4 ความลังเล
ห้องโถงกว้างใหญ่และว่างเปล่า คำพูดของอันซวนดังก้อง แต่สีหน้าของเขายังคงเรียบเฉยเล่อจื่อมองฮั่วตู้ พยายามสังเกตปฏิกิริยาของเขาดูเหมือนว่าอันซวนจะเป็นองครักษ์คนสนิท เขาจะยอมหรือไม่ฮั่วตู้หัวเราะเบาๆ เงยหน้าขึ้น แต่ก็ไม่ได้แสดงความประหลาดใจ เขาไม่ได้ถามเหตุผล เพียงแต่กล่าวว่า"ได้ เจ้ารู้กฎดีแล้วใช่หรือไม่"อันซวนคลายสีหน้าลง ราวกับโล่งอก หลังจากพยักหน้ารับ เขาก็หันหลังเดินจากไปโดยไม่เอ่ยขอบคุณฮั่วตู้เหลือบมองเล่อจื่อที่กำลังงุนงง เห็นแววสงสัยบนใบหน้าของนางไม่แปลกที่นางจะสงสัยเขากับคนใต้บังคับบัญชามีกฎระหว่างกัน เขาไม่ชอบการวิงวอน และไม่ชอบให้ใครมาวิงวอนเขาคำว่า "ขอ" ไร้ประโยชน์เขาชอบการแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม หากต้องการสิ่งใดจากเขา ก็ต้องแลกมาด้วยสิ่งที่มีค่าเท่ากันจ่ายเท่าไหร่ ก็ได้เท่านั้นยุติธรรมแต่... ฮั่วตู้ยกยิ้มมุมปาก มองไปยังคนที่อยู่ข้างๆบัดนี้ ห้าแคว้นต่างแยกจากกัน ชนเผ่าใหญ่สามเผ่าสวามิภักดิ์ต่อแคว้นฉี ใครๆ ก็รู้ว่าแคว้นหลี่ปกครองด้วยความเมตตา แม้แต่ชาวบ้านธรรมดาก็เป็นมิตร ต่างจากแคว้นอื่นและตอนนี้ แคว้นหลี่ล่มสลายแล้วเมื่อครู่ เขารอนาน อยากรอดูว่าอดีตองค์หญิงแห่
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-10
บทล่าสุด
บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 65นางเพียงต้องการเกาะเขาไว้ด้วยความเอาแต่ใจ โดยไม่คิดจะปล่อยมือ…
นางแค่อยากจะแนบชิดเขา ไม่อยากปล่อยมือ...เมื่อร่างทั้งร่างถูกดึงเข้าสู่ความมืดมิด ร่างกายก็เหมือนถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งถูกแช่ในน้ำแข็ง อีกส่วนหนึ่งตกลงไปในกองเพลิง แต่ความคิดของเล่อจื่อกลับแจ่มชัด...ท่ามกลางความร้อนและความหนาว ร่างกายของนางถูกดึงเข้าสู่อ้อมกอดที่คุ้นเคย นางแนบชิดอกของเขา ฟังเสียงหัวใจของเขาสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่ไหลเข้าสู่ร่างกาย รวมตัวกันที่หัวใจที่เต้นผิดจังหวะ ค่อยๆ สงบลงคนโง่...แม้จะมีพลังภายในสูงส่งเพียงใด ก็ไม่ควรใช้อย่างไม่ระมัดระวังเล่อจื่ออยากจะห้ามเขา จึงพยายามจะเอ่ยปาก แต่กลับพบว่า นางส่งเสียงไม่ออก หากนางจำไม่ผิด ไข้ลมพิษร้าย ทำให้เกิดอาการพูดไม่ได้เช่นนั้น นางจะพูดไม่ได้อีกแล้วหรือทันใดนั้น ริมฝีปากอุ่นๆ ก็ทาบทับลงมา แนบริมฝีปากของนางอย่างแผ่วเบา ราวกับปลอบโยน และลูบไล้ไปพร้อมๆ กัน ท่ามกลางความเจ็บปวดและชาหนึบ นางรู้สึกถึงริมฝีปากของเขาที่กำลังจูบความเจ็บปวดค่อยๆ บรรเทาลง เล่อจื่อรู้สึกเพียงว่า ร่างกายเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ เสื้อผ้าบางๆ ติดผิวหนัง เหนียวเหนอะหนะ นางรู้สึกว่
บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 64 ฝ่าบาทไม่ควรมา
ภายในห้องเงียบสงัด แม้แต่เสียงน้ำตาที่หยดลงบนหน้าตักก็ยังได้ยินอย่างชัดเจนเล่อจื่อยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาบนใบหน้า แล้วหันไปจุดเทียนสีแดงบนโต๊ะ นางสูดหายใจเข้าลึกๆ สองสามครั้ง พูดด้วยน้ำเสียงที่สงบ"ฝ่าบาทไม่ควรมา"ฮั่วตู้ไม่พูด สีหน้าก็ไม่เปลี่ยน แต่มือที่จับไม้เท้าหยกขาวกลับกำแน่น จากนั้นก็เดินไปที่โต๊ะอย่างช้าๆ หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมาจากกองกระดาษมากมาย..."เสิ่นหวยยังคงต้องใช้แผนการนี้ ซึ่งเป็นประโยชน์ต่อฝ่าบาทมาก" เล่อจื่อเห็นว่าเขาหยิบแผ่นไหนขึ้นมา จึงอธิบายแผนการของนางเบาๆ"และหากท่านต้องการดึงเสิ่นหวยมาเป็นพวก ต้องเริ่มจากเสิ่นชิงเหยียน ฝ่าบาทสามารถ..."กระดาษทั้งแผ่นถูกฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยในมือของฮั่วตู้ ร่วงหล่นลงพื้น มองไม่ออกว่าเขียนอะไรไว้ เล่อจื่อเบิกตากว้าง รู้สึกโกรธ คำพูดทั้งหมดที่อยากจะพูดถูกปิดกั้น"เหตุใดจึงไม่บอก" ฮั่วตู้นั่งลง หันหน้าเข้าหานาง ดวงตาคมจ้องมองนาง รออยู่ครู่หนึ่ง เห็นว่านางไม่พูด เขาก็เบนสายตาไปที่กระดาษที่เหลืออยู่บนโต๊ะ กวาดตามอง...หืม นี่อะไรกัน จดหมายลาตาย?และเมื่อครู่ น้ำเสียงของ
บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 63 ถอยไป
จิงซินที่ยืนอยู่ข้างๆ ตกใจกับโทสะของฮั่วตู้ นางมองแผ่นหลังตรงของคุณหนู นึกถึงความร้อนผิดปกติจากแขนของคุณหนูตอนที่พยุงเมื่อครู่ ยิ่งรู้สึกกังวลใจนางอยากพยุงคุณหนูไปพักผ่อนที่ห้อง แต่ฝ่าบาทยืนขวางทางอยู่ ทั้งสองต่าง ไม่มีใครยอมหลีกทาง...เอาไงดี!นางเหลือบมองอันซวนที่ยืนอยู่ข้างๆ ฝ่าบาท พบว่าเขาก็กำลังมองนางอยู่เช่นกัน นางอดตกใจไม่ได้ท่านอันซวน... จิงซินจำได้ว่าช่วงนี้นางยุ่งมาก จึงมักบังเอิญเจอท่านอันบ่อยๆ แม้ท่านอันจะไม่ค่อยพูด แต่ก็ช่วยนางไว้มากมาย นางจึงทำขนมไปขอบคุณเขาเป็นครั้งคราวนางคิดว่า นางกับอันซวนก็นับว่ามีความสัมพันธ์ฉันมิตรใช่หรือไม่?นางจึงลองส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากอันซวนอันซวนเข้าใจความหมายของนางในทันที ใบหน้าของเขาเรียบเฉย แต่ในใจกลับปั่นป่วนตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน ตั้งแต่ก่อนที่นางจะความจำเสื่อมจนถึงตอนนี้ นางลืมทุกอย่าง แม้ในยามยากลำบากที่สุด จิงซินก็ไม่เคยขอร้องใคร...นี่เป็นครั้งแรกอันซวนไม่อาจปฏิเสธที่จะช่วยนางได้เขาก้าวไปข้างหน้า กราบทูลฝ่าบาทผู้เอาแน่เอานอนไม่ได้ "ถอยไป..."
บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 62 เจอแล้ว
ลมหายใจอุ่นๆ รินรด เล่อจื่อก้มหน้าลงอย่างขวยเขิน จุมพิตของเขาร่วงลงบนหน้าผากของนาง...แผ่วเบา ทิ้งไว้เพียงความอบอุ่นแม้ในห้องจะมีเตาผิง แต่ยามค่ำคืนอากาศก็ยังคงหนาวเย็น ฮั่วตู้โอบกอดเล่อจื่อเบาๆ นอนลงเคียงข้างกัน แล้วดึงผ้าห่มมาคลุมกายทั้งสอง ผ้าห่มในวัดค่อนข้างหยาบ ไม่นุ่มนวลเหมือนในจวน เล่อจื่อพลิกตัว ขมวดคิ้วเล็กน้อยผ้าห่มหยาบเสียดสีกับลำคอ ทำให้นางรู้สึกไม่สบายตัวเมื่อเห็นดังนั้น ฮั่วตู้จึงดึงผ้าห่มออกจากตัวนาง จ้องมองลำคอขาวเนียน เพียงชั่วครู่ ผิวขาวผ่องก็แดงระเรื่อ เขาไม่ลังเลที่จะถอดเสื้อคลุมสีแดงเข้มออก คลุมลำคอที่โผล่พ้นผ้าห่มของนาง ก่อนจะห่มผ้าให้เรียบร้อยเสื้อผ้าของเขาคลุมกายนาง กลิ่นหอมคุ้นเคยอบอวลอยู่ปลายจมูก ทำให้นางรู้สึกเคลิบเคลิ้ม... แต่นางไม่อยากคิดถึงสาเหตุที่ทำให้นางรู้สึกเช่นนั้นเล่อจื่อหลับตาลงเบาๆ แล้วลืมตาขึ้นอีกครั้ง นางครุ่นคิดถึงเรื่องของเสิ่นชิงเหยียน นางร่ายแผนการทั้งหมดในใจออกมา แล้วเปรียบเทียบอย่างรอบคอบ"...แต่ถ้าเป็นเช่นนี้ หากเสิ่นชิงเหยียนเปลี่ยนใจกลางคัน พวกเราจะตกอยู่ในสถานการณ์ที่เสียเปรียบ..."
บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 61 เอาแต่ใจ
ม่านเตียงทิ้งตัวลง ปิดบังร่างสองร่างที่แนบชิด เล่อจื่อผละออกจากอ้อมกอดของฮั่วตู้ หายใจหอบปร่า ดวงตาเหลือบไปเห็นปลายขาของทั้งสองที่แนบชิดกัน ผ่านเนื้อผ้าบางเบานางสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิร่างกายเย็นเยียบของเขา ก่อนจะยกนิ้วมือขึ้นแตะริมฝีปากอย่างเผลอไผล ความอบอุ่นจากจุมพิตยังคงติดตรึงอยู่"ยังคงรำลึกถึงรสจุมพิตอยู่รึ" เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างเย้าหยอกเล่อจื่อหันไปมองเขาอย่างไม่อยากเชื่อ เขาก็กำลังจ้องมองนางเช่นกัน แถมยังเลียนแบบนาง ยกนิ้วมือขึ้นแตะริมฝีปากตัวเองอีกด้วยช่าง.. เจ้าเล่ห์นัก!"วันนี้ชดใช้หนี้หมดแล้วหรือยังเพคะ" นางเม้มริมฝีปาก แก้มแดงระเรื่อ เอื้อมมือไปคว้าชายแขนเสื้อของเขา ดึงเบาๆ"ฝ่าบาท กลับมาเถิดเพคะ!"ฮั่วตู้จ้องมองนาง ความขัดเขินของนางทำให้เขาพึงพอใจยิ่งนัก รอยยิ้มจางๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าคมคายเขาจับมือนางไว้ ดึงเข้ามาในอ้อมกอดอย่างแผ่วเบา เอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม "ไล่ข้าไปรึ"เล่อจื่อวางมือบนอกเขา พยายามผลักออก แต่เมื่อรู้ว่าไร้ผล นางจึงยอมแพ้"หม่อมฉันไหนเลยจะกล้าไล่ฝ่าบาทเพคะ" นางพูดอย่างงอนๆเขามักจะเอ
บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 60 ทวงหนี้
เสิ่นชิงเหยียนกลับไร้อารมณ์ นางจัดปกเสื้อผ้าให้อยู่ในสภาพเรียบร้อย แล้วนั่งลง จากนั้นก็ยิ้มให้เล่อจื่อที่กำลังตกตะลึง"เจ้าเห็นชัดเจนแล้วหรือ นี่คือคนที่เจ้าคอยช่วยเหลือ"เล่อจื่อรู้สึกตัว ถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ"ฮั่ว... ฮั่วซู่ทำหรือ"รอยแดงเข้มเหล่านั้นน่าตกใจ ดูไม่เหมือนถูกตี...แต่ทำไมถึงดูคุ้นๆความทรงจำผุดขึ้นในหัว เล่อจื่อนึกถึงหนังสือที่แม่นมนำมาให้นางดูก่อนวันแต่งงาน... ในนั้นวาดภาพมากมาย ล้วนบิดเบี้ยวและน่าเกลียด ทำให้นางหวาดกลัวในคืนแต่งงานร่องรอยบนร่างกายของผู้หญิงในหนังสือเล่มนั้นคล้ายกับรอยแดงบนตัวของเสิ่นชิงเหยียนมากดังนั้น ไม่ใช่ถูกตี แต่ถูกทารุณตอนร่วมรัก..."ในเมื่อเจ้ากับข้าต่างก็แต่งงานแล้ว ย่อมต้องเข้าใจเรื่องบางเรื่อง" เสิ่นชิงเหยียนแสยะยิ้มอย่างดูถูกตัวเอง จากนั้นก็มองเล่อจื่อ"ข้าตาบอด แต่เจ้า..."ในแววตาของเสิ่นชิงเหยียนเต็มไปด้วยความสงสัย นางไม่เข้าใจความแค้นจากการทำลายล้างแค้วนและการฆ่าล้างตระกูล ในสายตาขององค์หญิงแห่งแคว้นหลี่คนนี้ นางเทียบไม่ได้กับผู้ชายคนหนึ่งหรือแต่...นางม
บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 59 อธิษฐาน"ข้าจะระมัดระวัง"
ฮั่วตู้ยอมรับว่าข้อเสนอของตาแก่หยินนั้นเย้ายวนใจมากจริงๆเล่อจื่อภายใต้แสงแดด อบอุ่นและสดใส เขาตกตะลึงครู่หนึ่ง ถึงกับเริ่มพิจารณาข้อเสนอนี้อย่างจริงจังแต่เพียงชั่วครู่เท่านั้นคนสองคนที่เอาชีวิตรอดด้วยความเกลียดชัง จะปล่อยให้ตัวเองจมอยู่กับจินตนาการได้อย่างไรฮั่วตู้หัวเราะ ไม่ตอบคำถามของหยินฉางซั่วความเงียบและสีหน้าของเขาก็เป็นคำตอบสำหรับหยินฉางซั่วแล้วเขาหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินไปข้างๆ เล่อจื่อ มองตามสายตาของนางไปยังภาพวาดดอกบัวหิมะในตำราแพทย์ เงาของเขาทาบทับ ดอกบัวหิมะที่สดใสบนหน้ากระดาษพลันมืดมัวลง...สายลมพัดพากลิ่นหอมของดอกมิ้นท์ เล่อจื่อจึงปิดตำราแพทย์ลง ลุกขึ้นยืน มองฮั่วตู้ เพราะคำพูดของลุงหยิน ทำให้นางพิจารณาใบหน้าของเขาอย่างละเอียดโดยไม่รู้ตัว นางวาดภาพน้องสาวฝาแฝดของเขาในใจเล่อจื่อไม่มีวันลืมรอยเลือดบนร่างของพี่ชาย ทุกครั้งที่นึกถึง นางก็เจ็บปวด... พี่น้องเชื่อมต่อกันด้วยสายเลือด สัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดของกันและกันจริงๆ หรือเช่นนั้น สายสัมพันธ์ระหว่างฝาแฝดก็ยิ่งลึกซึ้งมากขึ้นไปอีก?"ไปกันเถอะ"
บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 58 ฝาแฝด"เซียวเซียวกับเสี่ยวตู้เป็นฝาแฝดกัน แต่ตอนนี้..."
เสียงเล่อจื่อจึงเปิดม่านรถม้า มองออกไปข้างนอกหลังจากออกจากประตูเมือง เสียงข้างนอกก็ค่อยๆ จางหายไป ในเขตชานเมือง มีเพียงเสียงต้นไม้ใบหญ้าที่ถูกลมพัด ภายในรถม้าเงียบสงัด เล่อจื่อละสายตา หันไปมองฮั่วตู้ที่อยู่ข้างๆนางสังเกตเห็นว่าสีหน้าของเขายิ่งเย็นชาลงเรื่อยๆ แม้แต่มือที่นางจับก็เริ่มเย็นขึ้นถึงแม้ว่าเขาจะไม่พูดอะไร เล่อจื่อก็สัมผัสได้ว่าเขาต่อต้านจุดหมายปลายทางนางวางมืออีกข้างลงบนหลังมือของเขาโดยไม่รู้ตัว เมื่อเห็นเขามองมา นางก็พูดเบาๆ ว่า"ที่ที่จะไปเอายา... หรือว่าอย่าไปเลยเพคะฝ่าบาท ให้ท่านอันซวนไปกับหม่อมฉันก็พอ"ในที่สุดดวงตาของฮั่วตู้ก็มีรอยยิ้ม เขาถอนหายใจในใจ ถอนหายใจกับความละเอียดอ่อนของนาง และถอนหายใจที่เขาไม่รู้ว่าจะปิดบังตัวเองต่อหน้านางอย่างไร นางถึงได้มองทะลุเขาได้ง่ายดายเช่นนี้เขาลูบหัวของนาง "อย่าคิดมาก"เล่อจื่อจึงหยุดพูด นางก้มหน้าลง ครุ่นคิดต่อไปฮั่วตู้มองรอยคล้ำใต้ตาของนาง จางๆ จางมาก มองไม่เห็นหากไม่สังเกต เขารู้มานานแล้วว่านางเป็นคนคิดมาก ถึงแม้ว่าเขาจะแอบใส่สมุนไพรบำรุงในอาหารของนาง แต่ปมในใจ
บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 57 หวานล้ำในหัวใจ
แสงแดดส่องกระทบดวงตาของฮั่วตู้ แม้แต่ดวงตาคมดุจเหล็กที่ไร้อารมณ์ก็ดูอบอุ่นเล่อจื่อตกตะลึง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคำพูดของเขา หรือเพราะความอ่อนโยนที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา"เช่นนั้นหม่อมฉันจะไป ทานอาหารกับฝ่าบาท ดีหรือไม่เพคะ" เล่อจื่อเม้มริมฝีปาก รู้สึกผิดเล็กน้อยตั้งแต่พี่สาวออกมาจากเซี่ยเฟยไท่ นางก็ใส่ใจพี่สาวเป็นส่วนใหญ่ ส่วนที่เหลือก็เป็นเรื่องธุรกิจของร้านค้าและการตามหาพี่สะใภ้กับหยูเอ๋อร์นอกจากมื้อเย็นและเวลานอนแล้ว นางกับฮั่วตู้แทบไม่มีเวลาคุยกัน...ฮั่วตู้ครางรับเบาๆ เห็นด้วยกับข้อเสนอของนางเล่อจื่อเงยหน้าขึ้นมองแสงแดด ไม่ได้เข็นเขาไปที่ห้องอาหาร แต่เรียกหลี่เหยา ให้นางนำอาหารมาที่สวนพลาดแสงแดดอบอุ่นในฤดูหนาวไม่ได้ระหว่างมื้ออาหาร คนทั้งสองไม่ได้พูดคุยอะไรมากมาย แค่กินอย่างเงียบๆ หลี่เหยาถือซุปหวานๆ เห็นภาพที่สงบสุขและงดงามนี้จากระยะไกล นางก็หยุดอยู่กับที่ ไม่ต้องการเข้าไปรบกวนพวกเขาในเวลานี้ หลินเยว่เดินผ่านมาเห็นหลี่เหยา นางก็เดินไปหานาง มองดูภาพตรงกลางสวนด้วยกันใครเห็นภาพเช่นนี้ก็อดไม่ได้ที่จะหยุดมอ
