ตอนที่ 8 กลิ่นบุปผาในคืนฝนตก

ฟ้าเหนือเมืองมืดครึ้มตั้งแต่ยามบ่าย เมฆหนาหนักปกคลุมจนตะวันแทบไม่อาจแทรกผ่านได้ ลมเย็นพัดโบกเป็นสัญญาณว่าฝนแรกแห่งปลายฤดูร้อนกำลังมาเยือน

เรือนจำเงาหยกซึ่งอยู่ใต้พื้นดินเย็นยะเยือกอยู่แล้ว เมื่อฝนพรำก็ยิ่งชื้นและอับ เสียงหยดน้ำซึมผ่านรอยแตกร้าวบนเพดานตกกระทบพื้นหินดังเป็นจังหวะผสมกับเสียงสายฝนที่สาดซัดด้านนอก บรรยากาศคล้ายกำลังเล่นบทเพลงเศร้าที่ไม่มีผู้ใดอยากฟัง

ซูฮวาอิ๋นนั่งพิงผนังห้องขังอย่างสงบ ดวงตาสะท้อนเปลวตะเกียงที่สั่นไหว ริมฝีปากนางค่อย ๆ ขยับเปล่งเสียงทำนองเก่าแก่ เพลงที่เคยขับกล่อมให้เด็กน้อยหลับไหลในค่ำคืนอันหนาวเหน็บ

เสียงนั้นแผ่วเบา ทว่ามีเสน่ห์อ่อนหวานราวกลีบเหมยที่โปรยกลางหิมะ ทำนองพลิ้วไหวไม่รีบร้อน คล้ายสายน้ำเล็ก ๆ ที่ไหลผ่านซอกหินและหญ้า แม้เป็นเพียงเสียงเบา ๆ แต่กลับดังชัดในยามเงียบเช่นนี้

เจิ้งหลินอวี่ที่เพิ่งกลับมาจากตรวจพื้นที่กองคลังหยุดเท้าทันทีเมื่อเสียงเพลงนั้นลอดออกมาจากห้องขัง เขายืนนิ่งอยู่ในเงามืด ปล่อยให้สายฝนด้านนอกประสานกับเสียงร้องในเรือนจำ จนเกิดเป็นภาพที่พาเขาย้อนกลับไปสู่คืนหนึ่งเมื่อสิบปีก่อน

คืนที่หิมะโปรยปราย เด็กชายวัยสิบขวบถูกโจรป่าล้อมกลางป่า หัวแตกเลือดไหลจนดวงตาพร่ามัว ร่างเล็กสั่นเทิ้มอยู่ใต้ต้นสนใหญ่ ท่ามกลางเสียงฝนหิมะที่ตกผสมกันไม่หยุด

ในวินาทีนั้น เขาได้ยินเสียงทำนองหนึ่ง เสียงสตรีที่ฮัมเพลงโบราณ เสียงนั้นอบอุ่นยิ่งกว่ากองไฟ เสียงนั้นทำให้ความหวาดกลัวค่อย ๆ จางลงไป และในเงาหิมะขาว เขาจำได้เพียงเงาร่างบางในชุดแพรสีอ่อน ที่ยื่นมือมาปัดเลือดที่ขมับของเขา

เสียงเพลงปัจจุบันดึงเขากลับมา เจิ้งหลินอวี่หายใจแรงขึ้นเล็กน้อย สายตาคมกริบวูบหนึ่งกลับแฝงความสั่นไหว เสียงนี้ คือเสียงเดียวกัน

เขาก้าวเข้ามาใกล้ราวเหล็ก ซูฮวาอิ๋นยังคงร้องเพลงต่อโดยไม่หยุด ราวกับตั้งใจจะปล่อยให้ทำนองนั้นชำระความอับชื้นและโซ่ตรวนให้จางหาย

เมื่อเพลงจบ นางเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากยังแตะแนวรอยยิ้มบาง ๆ ดวงตาคู่สวยสบกับเขาโดยไม่หลบเลี่ยง ในคืนฝน เสียงเพลงจะทำให้ใจคนยังคงมีที่พึ่ง

เจิ้งหลินอวี่ยืนนิ่ง มองนางไม่วางตา เสียงฝนที่ซัดอยู่เบื้องนอกกลับเบาลงเมื่อเทียบกับเสียงหัวใจของเขาที่กำลังเต้นแรง

“เพลงนี้…” เขาพูดช้า ๆ “เจ้าเคยร้องให้เด็กคนหนึ่งฟัง ใช่หรือไม่”

ซูฮวาอิ๋นเลิกคิ้วเล็กน้อย แต่ริมฝีปากยกยิ้มเหมือนล่วงรู้ว่าเขากำลังนึกถึงสิ่งใด

“บางที ข้าอาจร้องให้ใครหลายคนฟัง แต่ท่านแน่ใจหรือ ว่าตัวเองเป็นหนึ่งในนั้น”

สายตาทั้งสองสบกันในยามที่เปลวตะเกียงไหวแรงที่สุด ฝนตกหนักขึ้นราวกับจะซ่อนความจริงและหัวใจที่กำลังเต้นแรงไม่แพ้กัน

เสียงฝนกระหน่ำบนพื้นดินเหนือศีรษะดังดุจเสียงกลองทัพ ก้องสะท้อนเข้ามาในเรือนจำเงาหยก เสียงน้ำรินไหลจากเพดานหินรวมเป็นสายเล็ก ๆ รินตามร่องกำแพงลงสู่พื้น ความเย็นชื้นกัดกินกระดูก แต่บรรยากาศกลับอุ่นขึ้นด้วยทำนองที่ยังหลงเหลือในอากาศ เจิ้งหลินอวี่ยืนนิ่งมองซูฮวาอิ๋นอยู่ครู่ยาว ก่อนเอ่ยเสียงต่ำ

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าเพลงที่เจ้าร้อง มันเหมือนเพลงที่ข้าเคยได้ยินเมื่อสิบปีก่อน”

ซูฮวาอิ๋นไม่ตอบในทันที นางเพียงเอื้อมมือเกลี่ยเส้นผมที่ตกลงข้างแก้ม ลมหายใจนุ่มเบา

“บางทีบทเพลงก็เดินทางไกลกว่าที่เราคิด ข้าเพียงร้องสิ่งที่เคยจำจากมารดา ใครจะรู้ว่ามันเคยปลอบโยนใครมาก่อน”

คำตอบเรียบง่าย แต่กลับกระแทกใจชายหนุ่ม เขาหลุบตาลงชั่วครู่ ความทรงจำวันนั้นยังแจ่มชัด เสียงฝน เสียงเพลง และดวงตาคู่นั้นที่แม้ในความมืดก็ยังส่องสว่าง

“หากเป็นเจ้า…” เขากระซิบแผ่ว ราวกับไม่ต้องการให้แม้แต่โซ่ตรวนได้ยิน “ก็แปลว่า ข้าเคยเป็นหนี้ชีวิตเจ้ามาก่อน”

ซูฮวาอิ๋นหัวเราะเบา ๆ เสียงหัวเราะนั้นมิได้เย้ยหยัน แต่มีแววอ่อนโยนบางเบา

“หนี้หรือบุญคุณไม่เคยมีความหมายกับข้า สิ่งเดียวที่สำคัญคือ วันนั้น ข้าเลือกช่วย เพราะไม่อยากเห็นใครต้องตาย”

สายตาเจิ้งหลินอวี่สั่นไหว เขากำหมัดแน่นในแขนเสื้อยาวเพื่อซ่อนความรู้สึก สตรีตรงหน้านี้ มิได้เป็นเพียงนักโทษ แต่เป็นคนที่ครั้งหนึ่งเคยหยิบยื่นชีวิตให้ข้า...

หลังจากเงียบครู่หนึ่ง เขาจึงเปลี่ยนเสียงให้มั่นคงดังเดิม

“ถ้าเช่นนั้น ข้าจะถามเจ้าอีก ในคืนงานเลี้ยง เจ้ารู้หรือไม่ ว่าใครเป็นผู้ส่งกล่องผ้าขาวให้เจ้าถือไปใกล้โต๊ะเสวย”

ซูฮวาอิ๋นขมวดคิ้วเล็กน้อย ความทรงจำวาบกลับมา

“ข้า ได้รับกล่องจากขันทีในเงามืด ข้าไม่ทันได้เห็นหน้า เพราะเขาสวมผ้าคลุมครึ่งใบ” นางหลับตาชั่ววูบพยายามนึก “แต่มีกลิ่น…”

“กลิ่นหรือ?” เจิ้งหลินอวี่ถามทันควัน

“ใช่” นางลืมตาขึ้น “กลิ่นน้ำมันหอมระเหย ไม่ใช่กลิ่นของขันทีธรรมดา หากเป็นกลิ่นที่สตรีในตำหนักชั้นสูงนิยมใช้”

คำพูดนั้นทำให้ดวงตาของเจิ้งหลินอวี่เข้มขึ้นราวกับเปลวไฟกะทันหัน เขารู้ดีว่าเฉินกุ้ยเฟย ผู้เป็นที่โปรดปรานใช้กลิ่นหอมชนิดเดียวกัน หลักฐานบางอย่างเริ่มร้อยเรียงเข้าหากันแล้ว

เขาสบตาซูฮวาอิ๋นอีกครั้ง ความเงียบที่คล้ายเป็นคำสัญญาเกิดขึ้นในอากาศ ข้าจะหาความจริงให้เจอ แม้จะต้องสู้กับคนทั้งวังหลวงก็ตาม

เสียงฝนยังคงกระหน่ำไม่หยุด ราวกับสวรรค์เองก็อยากล้างคราบสกปรกที่เกาะกุมอยู่ในวังหลวง แต่คราบที่ฝังลึกในใจคน กลับไม่อาจชะล้างได้ด้วยน้ำฟ้าทั้งหมด

เจิ้งหลินอวี่เงยหน้ามองเพดานหินชื้น ก่อนหันกลับไปสบตาซูฮวาอิ๋นอีกครั้ง

“กลิ่นหอมเช่นนั้น หากเจ้าไม่บอก ข้าก็คงคิดว่าเป็นเพียงกลิ่นฝนซึม แต่นี่มันคือร่องรอย”

ซูฮวาอิ๋นยกริมฝีปากขึ้นเพียงน้อย “แล้วท่านจะทำอย่างไร หากร่องรอยนั้นชี้ไปยังผู้ที่สูงศักดิ์เกินกว่าจะเอื้อมแตะต้อง”

“ยิ่งสูงศักดิ์ ก็ยิ่งทิ้งเงายาว” เจิ้งหลินอวี่ตอบเรียบ แต่ดวงตาคมเข้มวาวขึ้น

“และเงายาวนั้นเองที่จะเผยร่างเจ้าของออกมา”

คำพูดนั้นทำให้หัวใจซูฮวาอิ๋นสั่นวูบ นางเม้มริมฝีปากแน่น รู้ว่าชายตรงหน้านี้ไม่ใช่เพียงขุนนางสอบสวน แต่คือผู้ที่กำลังเลือกเดินบนเส้นทางอันตราย ที่อาจแลกด้วยชีวิตของเขาเอง

นางเบือนสายตาไปทางตะเกียงเล็ก ๆ ที่ส่องสว่างอย่างอ่อนแรง

“บางครั้ง ข้าอยากให้ท่านวางปากกา วางดาบ แล้วหันหลังหนีไปเสีย จะได้ไม่ต้องตกอยู่ในเงื้อมมือของคนพวกนั้น”

“และปล่อยให้เจ้าตายอยู่ในกรงนี้หรือ” น้ำเสียงเจิ้งหลินอวี่แข็งขึ้นเล็กน้อย

“ไม่ ข้าจะไม่ทำ”

ความเงียบแผ่วผ่านราวเหล็ก คล้ายสายฟ้าฟาดที่ไม่เกิดเสียง แต่กลับสั่นสะเทือนถึงขั้วหัวใจ ซูฮวาอิ๋นก้มหน้าซ่อนแววตา กลัวว่าหากเงยขึ้น เขาจะเห็นประกายบางอย่างที่นางเองไม่อาจควบคุม

ยามดึกผ่านไปเกือบครึ่งชั่วยาม ทหารเร่งฝีเท้ามาแจ้ง

“ใต้เท้า! เราพบเบาะแสใหม่ ในกองคลัง มีเศษผ้าขาวที่ถูกตัดออกเป็นริ้วเล็ก ๆ ตกอยู่ และบนผ้านั้น มีกลิ่นน้ำหอมเดียวกันกับที่ท่านบอก”

เจิ้งหลินอวี่รับผ้านั้นมา สูดดมแผ่วเบาแล้วหลับตาเพียงครู่ กลิ่นหวานคุ้นเคยชัดเจนเกินกว่าจะเป็นเรื่องบังเอิญ มันคือกลิ่นที่เขาเคยได้กลิ่นยามพระสนมเดินผ่านห้องท้องพระโรง

“ให้เก็บผ้านี้ไว้ในห้องหลักฐาน ห้ามผู้ใดแตะต้องจนกว่าข้าจะสั่ง” เขาออกคำสั่งทันที

“ขอรับ!” ทหารรับคำแล้วถอยไป

เมื่อทุกอย่างเงียบอีกครั้ง เจิ้งหลินอวี่หันกลับมาหาซูฮวาอิ๋น นางยังนั่งสงบอยู่หลังราวเหล็ก ทว่าดวงตาสุกสว่างในเงาไฟยิ่งกว่าก่อนหน้า

“เจ้าได้ยินหรือไม่” เขาเอ่ยเสียงเรียบ “ฝนข้างนอกหนักเพียงใด แต่ก็ยังไม่อาจดับกลิ่นหอมนี้ได้”

ซูฮวาอิ๋นพยักหน้าแผ่ว รอยยิ้มบางประดับบนใบหน้า

“เช่นเดียวกับความจริง ต่อให้ถูกซ่อนในพายุ ก็ย่อมมีวันฟุ้งออกมา”

คำพูดนั้นคล้ายบทกวี แต่ในหูของเจิ้งหลินอวี่ มันคือคำสาบานที่มิได้เอ่ยเสียง เขามองนางเนิ่นนาน ราวกับกำลังย้ำกับตนเองว่า สตรีผู้นี้ มิใช่เพียงนักโทษ แต่คือกุญแจของคดีทั้งหมด และกุญแจของหัวใจข้า

คืนฝนตกนั้นผ่านไปท่ามกลางเสียงสายฝนและทำนองที่ยังหลงเหลือในห้องขัง กลิ่นบุปผาในคืนฝนตกจะกลายเป็นบทเพลงที่เชื่อมอดีตกับปัจจุบัน และจะเป็นสะพานนำพาให้หัวใจทั้งสองใกล้กันมากยิ่งขึ้น