All Chapters of บุปผาพันธนาการ: Chapter 1 - Chapter 10

เสียงพิณพลิ้วไหวคลอเคลียไปกับสำเนียงขลุ่ยอันอ่อนหวาน กลิ่นหอมของดอกเหมยที่ประดับทั่วท้องพระโรงลอยปะปนกับควันธูปอันเงียบงัน แสงโคมแดงประดับเรียงรายทอดเงาอาบพื้นหยกให้วาววับราวกับประกายระยับของหิมะกลางราตรีค่ำคืนนี้เป็นงานเลี้ยงใหญ่เฉลิมพระชนมพรรษาของฮ่องเต้ผู้เป็นจักรพรรดิแห่งแคว้น ทั้งขุนนางผู้ใหญ่และตระกูลผู้ทรงอำนาจต่างมารวมตัวกันเพื่อถวายเครื่องบรรณาการและแสดงความจงรักภักดี เสียงหัวเราะและรอยยิ้มเจืออยู่บนริมฝีปากของทุกคน หรืออย่างน้อยก็เฉพาะผู้ที่รู้จักซ่อนคมมีดไว้ในน้ำเสียงและสายตาซูฮวาอิ๋น สตรีในอาภรณ์แพรไหมสีชมพูอ่อนปักลายดอกเหมยสีเงิน ใบหน้าสะท้อนแสงโคมราวเกล็ดน้ำแข็งที่กักเก็บประกายตะวัน นางนั่งเรียบร้อยอยู่ข้างผู้เป็นบิดา ท่านอัครเสนาบดีผู้ทรงอิทธิพลแห่งราชสำนัก แววตาของซูฮวาอิ๋นสงบเยือกเย็นดังบึงน้ำในฤดูหนาว ทว่าภายในกลับซ่อนพายุที่พร้อมจะซัดสาดได้ทุกเมื่อ“ลำดับต่อไปจะเป็นการร่วมดื่มสุราเพื่ออวยพรแด่ฝ่าบาท”เสียงของขันทีรับใช้ฝ่าบาทดังขึ้นพลางยกถ้วยสุราประดับทองคำขึ้นสูง แล้วจึงส่งให้ขันทีอีกคนเวียนยกส่งไปยังโต๊ะของขุนนางระดับสูงสุราหยกขาวในถ้วยแก้วงดงามยิ่ง ทว่ากลิ่นหอ

รุ่งเช้าในเรือนจำเงาหยกยังคงมืดสลัว แม้แสงตะวันด้านนอกจะส่องแรงเพียงใด แต่กำแพงหินหนาทึบก็กลืนทุกแสงสว่างให้หายวับไป เหลือไว้เพียงไอเย็นและกลิ่นอับที่ไม่มีวันจางเสียงฝีเท้าหนักแน่นดังขึ้นอีกครั้ง ซูฮวาอิ๋นที่เพิ่งหลับตาพักผ่อนกลับลืมตาขึ้นทันที ร่างสูงในชุดขุนนางสีกรมท่าก้าวเข้ามาพร้อมกับบันทึกมากมายในมือ“วันนี้ก็มาแต่เช้าเชียวนะ ท่านขุนนาง” ซูฮวาอิ๋นเอ่ยขึ้น เสียงของนางนุ่มนวลแต่แฝงรอยล้อเลียนเล็กน้อยเจิ้งหลินอวี่วางบันทึกลงบนโต๊ะไม้หน้าห้องขัง ดวงตาคมเรียวทอดมองนางอย่างนิ่งงัน ไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีอารมณ์ไหววูบใด ๆ ให้จับได้ ราวกับใบหน้าของเขาเป็นหน้ากากหิน“อย่าได้คิดว่าคำพูดเล่นลิ้นเช่นนี้จะช่วยเจ้าได้” เขากล่าวเสียงเรียบ ก่อนจะค่อย ๆ เปิดบันทึกในมือ“ในคืนงานเลี้ยง มีพยานสองคนยืนยันว่าเห็นเจ้าถือถาดสุราเข้าใกล้โต๊ะของฝ่าบาท”ซูฮวาอิ๋นหัวเราะเบา ๆ “พยาน? หรือผู้ที่ถูกซื้อตัวมาให้เป็นพยานกันแน่”เจิ้งหลินอวี่ไม่ตอบ เขาเพียงหยิบแผ่นบันทึกอีกฉบับขึ้นมาอ่านต่อ น้ำเสียงมั่นคงไม่ต่างจากกระดิ่งเหล็ก“นอกจากนี้ ยังมีหลักฐานระบุว่า ข้ารับใช้ในจวนสกุลซูหลายคนหนีหายไปอย่างไร้ร่องรอยในคืนเดียว

ค่ำมืดโปรยคลุมเหนือหลังคาอิฐสีครามของกองคลังตำหนัก กลิ่นยางสนจากตะเกียงน้ำมันผสานกลิ่นกระดาษเก่าลอยแตะจมูก เจิ้งหลินอวี่ขอ บันทึกป้ายตรา ของไหสุราทั้งหมดในเดือนนี้ ทหารนำสมุดบัญชีหน้าหนาออกมาวาง บรรทัดลายมือเรียบร้อยตรึงตราเขียนไว้ตามกฎพิธีเขากวาดดูทีละหน้า แล้วหยุดนิ่งตรงรายการหนึ่ง ป้ายตราไหสำรองสีแดง ชุดเดียวกับที่พบว่า ชำรุด ในคืนงานเลี้ยง บรรทัดระบุผู้รับผิดชอบว่าคือ ซิ่นกงกง แต่หมึกช่วงชื่อตรงท้าย สีซีดผิดกว่าบรรทัดข้างเคียง ราวลงหมึกคนละเวลาเจิ้งหลินอวี่เชิดคางน้อย ๆ “ไปเรียกซิ่นกงกงมา”ชายชราเดินโก่งหลังถือพัดกระดูกงูค่อย ๆ เข้ามา ค้อมศีรษะ“ใต้เท้าเจิ้งเรียกคนแก่คนหนึ่งมามีอันใดหรือขอรับ”“บันทึกบรรทัดนี้ เจ้าลงบันทึกไว้เมื่อใด”ซิ่นกงกงกะพริบตาช้า ๆ “หลายวันก่อน ข้าน้อยแก่แล้วความจำสั้นนัก จำวันที่ชัดเจนไม่ได้”“หมึกในบรรทัดนี้ใหม่กว่าบรรทัดอื่น นั่นหมายความว่า ไม่ได้ลงพร้อมกัน” เสียงของเจิ้งหลินอวี่นิ่ง แต่บาดผิว“เหตุผล”ซิ่นกงกงยิ้มแห้ง ปาดเหงื่อ “ข้าน้อยคงเติมชื่อหลังจากตรวจสอบใหม่อีกครา”“ตรวจสอบหรือแก้ชื่อ” เจิ้งหลินอวี่ปิดสมุด แววตาเย็นเฉียบ“ดูแลตัวเองให้ดีด้วยซิ่น

เสียงเหล็กกระทบกันดังขึ้นอีกครั้ง ขณะที่ทหารพาตัวเจียงเต๋อออกไป ความเงียบที่ทิ้งค้างไว้ไม่ใช่ความว่างเปล่า แต่หนักแน่น เหมือนศิลาที่วางลงในกระดานหมากเจิ้งหลินอวี่หันกลับมาหาซูฮวาอิ๋น ดวงตาเย็นจัดกลับอุ่นแผ่วเพียงเส้นด้าย“เจ้าทำได้ดี”ซูฮวาอิ๋นยิ้มช้า ๆ “ข้าเพียงถามในสิ่งที่บันทึกไม่เคยตอบ คนโกหกมักจำโครงได้แต่จะพลาดกลิ่นของเรื่องเล่า”“ใช่” เขาพึมพำ ราวกับพูดกับตัวเองมากกว่านาง“และกลิ่นของเรื่องนี้ ไม่ใช่กลิ่นผงซักล้าง”เขาขยับจะไป แต่หยุดเมื่อเห็นผ้าคลุมของตนพาดอยู่กับตักนาง“หนาวหรือไม่”“ไม่หนาวแล้ว” ซูฮวาอิ๋นเอ่ยเบา ๆ “ข้าคิดว่า ในยามเงียบงัน คนเราไม่จำเป็นต้องมีคำพูดมากนัก แค่รู้ว่าความจริงยังเดินเข้าหาเราอยู่ก็อุ่นพอแล้ว”เจิ้งหลินอวี่นิ่งไปวารหนึ่ง ก่อนพยักหน้า “คืนนี้พอแล้ว พักผ่อนเสีย พรุ่งนี้ยามอวิ๋น ข้าจะกลับมา”เขาผละกายไป เงาที่ทอดยาวของเขาซ้อนทับกับเงาราวเหล็ก บิดเบี้ยวเป็นรูปทรงที่ดูเหมือนกรง และในชั่วครู่ ซูฮวาอิ๋นเพิ่งสังเกตว่ากรงนั้นมี ช่องเล็ก ๆ อยู่ช่องหนึ่ง ช่องที่อาจพอให้ลมหายใจของคนสองคนเดินทางไปถึงกันได้นางก้มลงคลี่กระดาษในมืออีกครั้ง ลมหายใจค่อย ๆ ช้าลงตาม

รุ่งเช้าหลังคืนฝนตก อากาศเหนือเมืองสดชื่นเป็นพิเศษ กลิ่นดินเปียกยังคงลอยค้างในสายลม แสงตะวันลอดหมอกลงมาพร้อมเสียงนกร้องบางเบา ทว่าในเรือนจำเงาหยก ทุกสิ่งยังคงหม่นหมองและชื้นแฉะไม่เปลี่ยนเจิ้งหลินอวี่ยืนอยู่ริมระเบียงหิน มองสายน้ำที่รินไหลเป็นทางยาวลงสู่บ่อขังเบื้องล่าง ความคิดในใจยังหมุนวนกับเสียงเพลงเมื่อคืน เสียงที่เหมือนดึงเขาย้อนกลับไปสู่อดีตที่ไม่เคยเลือนหายใช่แล้ว นางคือสตรีคนนั้น...ความทรงจำเมื่อสิบปีก่อนแจ่มชัดขึ้นทุกขณะ เด็กชายตัวเล็กในชุดขาดรุ่งริ่ง หัวแตกเลือดอาบ ถูกล้อมด้วยโจรป่าที่โหดร้าย เขาแทบจะหมดลมหายใจ หากไม่ได้ยินเสียงเพลงนั้น เสียงที่ทำให้เขายังมีแรงลืมตา และเงาร่างสตรีในชุดอ่อนสีที่ยื่นมือเข้ามาช่วย“กลิ่นบุปผาในคืนฝนตก…” เขาพึมพำเสียงต่ำกับตนเอง “มิใช่เรื่องบังเอิญ”ภายในห้องขัง ซูฮวาอิ๋นเพิ่งตื่นจากการพักผ่อน นางยกมือสัมผัสข้อมือที่ยังมีรอยโซ่ตรวนช้ำจาง ๆ แววตาสะท้อนทั้งความเหนื่อยล้าและความดื้อรั้นในเวลาเดียวกันเสียงประตูเหล็กเปิดดัง ครืดดด เจิ้งหลินอวี่ก้าวเข้ามาอย่างสง่างามตามแบบฉบับขุนนางสอบสวน แต่ครั้งนี้ในแววตานิ่งเรียบ กลับแฝงความอบอุ่นบางเบาที่ไม่เคย